SLACHTOFFERS VAN DEN BOMAANSLAG TE MÜNCHEN BIJGEZET.
Drie mannen en
hun noodlot
vn
wv/
Engelsche gevechtswagens onder be- t
langstellend toezicht van Fransche Minister-president jhr. mr. D. J. de Geer in de studio der P.T.T. te den Haag tijdens zijn De uit 1644 dateerende Ned. Hervormde Kerk te Joure is Zondag door brand
soldaten ergens achter het Westelijk rede, waarin de premier Maandagmiddag het woord richtte tot het Nederlandsche volk verwoest Slechts de zware muren en de toren staan nog overeind
FEUILLETON
W door
A. J. HUISMAN.
32)
Maar de safe was duchtig doorzocht: de
rommel van >apieren er omheen sprak een
té duidelijke taal. Aan alles in de kamer
kon men zien dat er een ordelijk man
huisde en het stof op de schrijftafel be
wees dat hij niet wilde dat iemand aan
zijn papieren kwam. Daarom zou Bindles
die papieren nooit op den grond hebben
laten liggen. Maar om de brandkast te
openen en te doorzoeken of alléén te door
zoeken, als de kast open was geweest, zou
minstens een minuut of vijf in beslag ne
men. En Bariet had maar twee minuten
gehad om Bindles te vermoorden, de
brandkast door te snuffelen en uit de ka
mer te ontsnappen
Ten slotte was er nog de vermoorde
zelf, als factor waarmee rekening moest ge
houden worden. Bindles, las hij 't tenmin
ste was, moest kort te voren aangevallen
zijn. Maar ook hier waren meer dan twee
minuten in het spel. O' Malley was niet in
staat geweest der Loop van de wond te
onderzoeken, maar hij was ervan over
tuigd dat de oude heer door de longen ge
stoken was, te oordeelen naar de kleur
van het bloed. Het feit dat het bloed, bij
na, maar niet geheel, opgehouden had uit
den mond te vloeien wees er op, dat het
wapen het hart niet had geraakt. Aan den
buitensten rand van de bloedplas op de
tafel, was het reeds beginnen te stollen
en het hart had juist opgehouden te klop
pen. Al deze verschijnselen stelden het
buiten twijfel dat de misdaad minstens
twee minuten vóór Barrett het huis bin
nentrad, gebeurd moest zijn.
Wanneer deze redeneering foutief was
en Barrett den ouden man tóch vermoord
had, had hij het alleen kunnen doen terwij]
O' Malley de sousterraintrap opsloop.
Maar de Ier had scherp geluisterd. Er wa
ren geen deuren gesloten en tiJj had geen
sohreeuw of hijgend geluid gehoord.
O' Malley was zich volkomen bewust
dat er drie redenen waren waarom hij niet
wenschte te gelooven dat Barrett schuldig
was aan den moord: Louise, Claudia Hunt
en een zekere onwillekeurige sympathie
en eerbied, die hij zelf voor den man voel
de. Doch als Barrett het niet gedaan had
wie dan wel?
Uren piekerde O' Malley dien morgen
over deze vraag en ten slotte kwam hij
tot de hoogst onbevredigende slotsom, dat
hij er geen antwoord op kon vinden. Maar
er was voldoende twijfel in zijn geest, ge
heel afgescheiden van het gevaar dat hij
zelf daardoor zou loopen, om hem te weer
houden naar de politie te gaan. Ze moes
ten er zelf maar probeeren achter te ko
men. Hij moest eerst meer omtrent Bar
rett zien gewaar te worden, voor hij het
net om den man heen haalde. En hij voel
de er ook niet veel voor om een verkla
ring van zijn eigen aanwezigheid in het
huis te moeten geven een verklaring,
die zeker van hem gevraagd zou worden
als hij Barrett aanklaagde. Hij kon alleen
maar de Waarheid vertellen, .en die zou
verdacht genoeg klinken om hem ernstige
onaangenaamheden om van erger niet
te spreken - te bezorgen.
O' Malley luncht* in een restaurant in
de buurt, kocht all#1 middagedities en lieer
de daarmee naar zijn kamers terug. Ge
nesteld in zijn gemakkelijken stoel, met
een pijp in den mond en de kranten op zijn
schoot, kreeg hy, in snelle opeenvolging,
twee lichtelijk-verbijsterende schokken.
Hij vond ien gedetailleerd en sensatio
neel verslag van den moord in de „Eve
ning Turmoil". Kolommen vol, want Bind
les was in zijn tijd een. bekende figuur in
Wall Street geweest.
Zijn eerste verrassing werd veroorzaakt
door een „vette kop" op de voorpagina.
Wolf ran Schenk, bekend financier ziet
■man binnengaan en waarschuwt de poli
tie.
Weer Schenk! O' Malley las het heele
relaas snel door, toen las hij nog eens over.
Daarna leunde hij achterover in zijn stoel,
stomverbaasd. Het verhaal was wel zoo
sensationeel als een verslaggever het zich
maar kon wenschen.
Na een beschrijving hoe het lichaam
gevonden was, gaf het blad in bijzonder
heden de feiten, zooals Schenk ze aan de
politie meegedeeld had. Schenk had Bind
les vroeger in den avond opgebeld over
zekere financieele aangelegenheden, die
hij voor den gewezen effectenhandelaar
behandelde. Hij had bij kennissen gedi
neerd en had afgesproken op zijn weg
naar huis nog even bij Bindles aan te ko
men. Deze laatste had de gewoonte, laat
op te blijven en hy had Schenk verzocht
toch nog te komen, ook al werd het héél
laat; hy zou hem zelf binnenlaten. Het be
trof een belangrijke en dringende zaak.
Even na tweeën was Schenk buiten
adem een politiebureau binnen komen val
len en had den wachtcommandant verteld
dat, toen hij het huis van Bindles naderde
een sluipende gestalte in het sousterrain
verdwenen was en dat hij daarom de po
litie waarschuwde. Toen hem later ge
vraagd werd waarom hij te voet was, had
hij verklaard dat hij vrienden in zijn auto
naar huis had laten brengen en naar Bind
les' huis gewandeld was om nog wat fris-
sche lucht en beweging te hebben. Het was
maar een twaalf blokken van het huis
waar hij had gedineerd.
Daarop volgde een beschrijving hoe
Schenk met een aantal agenten en detec
tives naar het huis was teruggekeerd en
hoe ze het omsingeld hadden: één ging
naar den sousterrainingang, die geforceerd
was, een ander begaf zich naar den ach
teruitgang, terwijl drie zich met Schenk
bij de voordeur posteerden.
Schenk had aangebeld, de politie had op
de deur gebonsd en na een tusschenpoos
van verscheidene minuten was een angsti
ge bediende in nachtgewaad naar beneden
komen loopen, verbaasd dat zijn meester
hen niet had binnengelaten, daar hij nog
op scheen.
Vervolgens kwam een aanschouwelijk
schilderij van wat ze in de bibliotheek
hadden aangetroffen en een uiteenzetting
van de wijze waarop de moordenaar ont
snapt was. Het gaf O' Malley een onbe
haaglijk, kil gevoel langs zijn ruggegraat,
want van zijn sprong uit het keukenraam
ontbrak geen enkele bijzonderheid, zoo
min als van zijn daaropvolgenden aanval
op den agent, die hem over den muur ge
volgd was. Deze, ging het verder, had hem
vanuit het raam op den muur zien sprin
gen, maar had zich gehurkt verborgen ge
houden in de hoop dat de moordenaar in
zijn armen zou vallen als hy bleef wach
ten. Het blad verkondigde de meening dat
de moordenaar een van de meest verdor-
ver misdadigers moest zijn die New York
bevatte en het verslag eindigde met het
uitspreken van de gebruikelijke verwach
ting dat de politie binnenkort de hand op
den dader zou leggen.
Maar er werd met geen woord over Bar
rett gerept. Die sluwe indringer scheen in
rook te zijn opgegaai., tenzij de poltie iets
achterhield. Ze hadden het huis grondig
doorzocht. En als ze Barrett gevonden en
gearresteerd hadden, zouden ze het zieker
hebben vermeld.
Wat zijn eigen persoon betrof, maakte
O' Malley zich niet zeer bezorgd. Ze had
den zijn gezicht niet gezien, zelfs zijn klee-
ren niet. Hy had niet achtergelaten dat
aan hem toebehoorde, ook geen vinger
afdrukken, want hij had in de kamer waar
de moord was gepleegd niet aangeraakt
En zelfs, als ze hem arresteerden, zou de
verdenking toch niet lang kunnen stand
houden, want hij had geen motief voor een
dergelijke misdaad.
Maar het feit, dat Schenk op deze wijze
weer ten tooneele verscheen, was verba
zingwekkend. O.' Malley was absoluut niet
in staat geweest uit te vorschen welke rol
hy bij de inbraak bij Chester had gespeeld,
tenzij hij op een of andere wijze met Bar
ret onder één hoedje had gespeeld. Dat hij
er in betrokken was geweest, was duide
lijk. Maar Schenk was eveneens Barretts
vijand. En nu, waar het weer om Barrett
en Barretts vijanden van vroeger
ging, kwam Schenk, opnieuw opdagen om
den cirkel te sluiten. O' Malley was over
tuigd dat er een heel eenvoudige sleutel
moest zijn om het raadsel op te lossen.
Maar wat die sleutel was, daaromtrent
tastte hij nog evenzeer in het duister als
voorheen.
(Wordt vervolgd).
Het oorlogsmuseum van den heer J. A. Wilton van Reede is Maandag in de Kon. Kunstzaal Kleykamp te Den Haag
in veiling gebracht. Zeer merkwaardige voorwerpen kwamen den eersten dag onder den hamer
v
In tegenwoordigheid van Rijkskanselier Adolf Hitler zijn te München de zeven
slachtoffers van den bomaanslag in den Bürgerbraukeller bijgezet
Waar twee machten tegenover elkander staan. Een der bruggen over den Rijn, waar deze rivier de Aan ^het Westelijk front,
grens tusschen Duitschland en Frankrijk vormt, werd door de Fransche troepen opgeblazen vangl het oor|ogs|<ruis
