MIJNEN OP
DE KUST.
Op inspectie door het inundatie-gebied De commandant van het
veldleger, luitenant-generaal J. J. G. baron van Voorst tot Voorst,
maakte deze week op een trekpaard en rit door het geïnundeerde
gebied
bteeds blijven drijvende mijnen op het Nederiandsche strand aan
spoelen. Een der monsters, dat deze week op de Scheveningsche
kust belandde
In het dijklichaam van het Nederlandsch inundatie gebied worden
kleine schuilplaatsen aangelegd. Twee landsverdedigers in verdekte
opstelling
Het demonteeren der mijnen, die op de Nederiandsche kust aan
spoelen, is een werk, dat niet zonder gevaar blijft. Het nieuws
gierige publiek wordt op grooten afstand gehouden
De 150000ste bezoeker van de Spoorwegtentoonstelling was sergeant
B. H. Ockeloen, die zich Woensdag met een groep militairen uit
Utrecht aan de loketten meldde De vooizitter van het tentoonstellings-
bestuur, wethouder F. van Meurs, overhandigde sergeant Ockeloen een
Onder leiding van militairen worden thans in het inundatie-gebied verschil
lende kazematten gemaakt. Het werk in een der bouwputten
feuilleton
Toen de
scheidsmuur viel!
door
^SABEL C CLARKE.
74)
Het was een heerlijke Novemberdag, bij
na zomersch, met zon en warmte. Er hing
een bruinroode en gouden int over de bijna
bladerlooze bosschen. De laatste dagen had
het erg geregend en de velden waren
frisch groen.
Toen hij boven op den heuvel kwam, zag
hij, dat de Fr ent buiten haar oevers was
getreden, het was een klein meertje ge
worden bij den muur en daar voorbij strek
te ze zich als een klare lichtvlek uit en
leek een groote rivier inplaats van een
beek.
De Frent was altijd het mooiste als zij
overstroomde.
Nu kon hij Valley lands zien, rose en
warm in den zonneschijn, het sombere pijn-
bosch, dicht bij het huis, als een scherp
omlijnde, donkere vlek. De dag was zoo
helder, dat hij ook de zee kon zien, grijs
tegen de horizon.
Maar even bleef hij stil staan om die
dingen op te nemen. Dan vloog hij den heu
vel af, naar Valleylands, zonder zich te
storen aan maximumsnelheid. Hij had An
gela geen oogenblik gezien sinds het vo
rig jaar. Zelfs haar brieven waren schaarsch
geweest, want Sir Roger had de meeste met
succes onderschept. Hij had alleen maar
begrepen, dat zjj zich diep ongelukkig
voelde.
Zij wandelde op het terras, toen de lan
ge gestalte in khaki op haar toe kwam.
Zij had wel het gesnor van den motor
gehoord, maar geen oogenblik kunnen den
ken, dat het Cymbeline was. Al een paar
weken had zij niets van hem vernomen. Zij
begon al te vreezen, dat 'er waarheid stak
achter wat zijn grootvader zoo boud be
weerd haddat hij bezig was haar te
vergeten door zijn ingespannen arbeid.
„Liefste, wat zie je bleek. Je bent toch
niet ziek geweest?"
Angela, zooals zooveel vrouwen, hield er
niet van, verrast te worden. Zij was er veel
meer op gesteld, lang te voren de vreugde
te verwachten, ze zich voor te stellen, er
zich op te verheugen. Nu zij Cymbeline zoo
plotseling zag, benam het haar den adem,
deed haar hart even stilstaan. Haar stem
beefde en zij werd bleek en voelde zich
koud worden.
Zij schudde haar hoofd. Zij durfde nog
niet spreken. Zijn tegenwoordigheid ont
nam haar alle kracht Koel begroette zij
hem, het scheen haar toe, alsof zij altijd de
grootheid van haar liefde voor hem moest
verbergen. Zij was er een beetje beschaamd
over, dat zy zoo groot was. En als hij zoo
onvoorbereid kwam, dan kon zij het niet
goed verborgen houden.
„Ik ben met het zijspan. Ik zou je mee
nemen om bij ons te blijven eten en sla
pen. Ik ben voor een tydje thuis."
„Met verlof?" vroeg zij.
„Neen, niet met verlof. Ik heb het erg
druk. Dit is mijn eerste miduag vrij. En ik
had er geen idee van, dat jullie hier wa
ren, tot ik je brief kreeg vanmorgen."
Langzaam wandelden zij naar het huis
toe.
„Ik zou dolgraag meegaan. Laten we het
moeder gaan vragen", zei ze met een
vreemde trilling in haar stem.
„Je bent toch wel blij me te zien?" vroeg
hij, verbaasd door haar koelheid, zonder de
diepere beteeken is er van te begrijpen.
„Natuurlijk, malle iongen", zei zij, ter
wijl zij trachtte luchtig te doen.
„Het is al zoo lang geleden", zei hij. „Je
kon wel eens veranderd zijn."
Zij keek hem glimlachend aan.
„Ik heb soms wel eens bijna gewenscht,
dat ik het kon."
„Ik weet, dat je jokt", zei hij en kuste
haar.
„Maar je hebt me nog niet gezegd, wat
je in Pagdon uitvoert."
„Nou, dat is een soort geheim Maar ik
ben aan het vliegveld daar bij de kust. We
moeten dit stuk verdedigen. En als de Zepps
hier heen komen, krijg ik nog een fijne
oefening."
Zij rilde.
„O, zij komen niet. Er zijn toch veel be
langrijker plaatsen?"
„De oude Schulz kon ze v/el eens inlich
ten. Hij kent al de havens en steden en fa
brieken mijlen in den omtrek. Hij kent Pag
don door en door en weet hoeveel onheil
hij daar kan stichten."
„Maar zij zouden er toch veel meer aan
hebben, als zij meer naar het Noorden gin
gen?" protesteerde zij.
Het was verrukkelijk Cymbeline hier in
Pagdon te hebben, hoewel de gedachte, dat
hy een Zeppelin zou moeten aanvallen,
haar den doodschrik op het lijf joeg.
Zij gingen naar binnen om Lady Weste
te spreken en vonden haar in de biblio
theek voor den haard. Zij was in den oorlog
veel ouder geworden, zij had vooral erg
met haar dochter mee geleden. Maar het
was haar nooit gelukt. Sir Roger tot andere
gedachten te. brengen.
Als hij maar had kunnen vermoeden, dat
Cymbeline in Pagdon was, zou hij hen ze
ker niet daarheen hebben laten gaan, ter
wijl hij zelf in Frankrijk bleef voor de win
termaanden. Maar de beurs had ook mee
gesproken, omdat zij geen huurder voor
het huis hadden kunnen vinden. Het was
eigenlijk veel te dicht bij de zee en in de
gevaarlijke zone.
Lady Weste werd vlug op de hoogte ge
bracht, hoe de zaken stonden. Zij had het
allang opgegeven, de twee gelieven dwars
te zitten en had zelfs haar man gewaar
schuwd, dat zij geen medewerking wilde
verleenen. Angela was oud genoeg om zelf
te kiezen en zij was vast besloten, op Cym
beline te wachten.
„Natuurlijk, ga maar, Angela. Laat Mar
tha maar wat kleéren voor je inpakken. Je
bent toch niet te moe?"
„Ik ben heelemaal niet moe, moeder.
Cymbeline, je blijft hier thee drinken. Ik
zal even gaan zien naar het inpakken. Praat
maar een beetje met moeder."
Zij hief haar gezichtje op en zij kusten
elkaar zoo eenvoudig als twee kinderen.
Cymbeline bracht haar naar de deur en
kwam dan terug bij Lady Weste.
Toen Angela weer op haar kamer was,
voelde zij, dat zij nog beefde van opwin
ding. Zij wilde wel terug vliegen en haar
armen om Cymibeline's hals werpen en zeg
gen: „He houd van je, ik houd van je", om
de koelheid waarmee ze hem zoo juist ont
vangen had, weer goed te maken.
Hij had zichzelf afgevraagd, of zij wel
blij was hem te zien, terwijl zy wel had
willen knielen van vreugde en dankbaar
heid. Zij was niet heftig in haar liefdes
uitingen en nu zij weer alleen was, scheen
de wereld donker te worden. Zij wilde hem
rustig en verstandig liefhebben. Het kwam
door den oorlog en de angst, hem elk
oogenblik te kunnen verliezen, dat zij hem
zoo hevig en dwaas liefhad, zoodat zij er
zich soms zelfs over schaamde.
Een klein handkoffertje was al gauw ge
pakt en er zat zelfs een nieuwe crêpe de
chine avondjurk in, lichtblauw met een
fijne zilverachtige glans, die Cym nog nooit
gezien had en die zy voor het eten aan
wilde doen. Toen het pakken klaar was,
kwam een rustige, waardige Angela naar
beneden.
Zij zat heel stil, toen zij later door den
vroegen Novemberavond naar Pagdon te
rug snorden. Er was weinig wind en de
heerlijke zonsondergang rad een trillend
licht in het Westen achtergelaten. De hei
lag er als een dikke, donkere streep onder.
Boven hen vlogen enkele meeuwen en uit
ten hun korte, rauwe kreten.
Toen zij op het Oude Huis aankwamen,
hoorden zij, dat Viola na de thee was uit
gegaan en nog niet terug was, zy had ge
zegd, voor het eten weer thuis te zijn. Lam
bert was op de fabriek en hij had het zoo
druk, dat hij zelden voor zeven uur thuis
was.
Cymbeline nam Angela mee naar de ka
mer die vroeger kinderkamer was geweest
Zij was voor hen klaargemaakt, naar het
bleek. Er brandde een heerlijk vuurtje in
den haard, de luike.n waren stijf dicht ge
maakt, omdat de verordening omtrent het
vertoonen van licht heel streng was. De
kamer zag er in-gezellig uit, met potten
chrysanthen en asters. Op de tafel lagen
kranten en tijdschriften.
(Wordt vervolgd).
