De Amsterdamsche politie in actie bij het per proclamatie bekend maken van de mobili
satie van leger en vloot
De nieuwe onderzeeër O. 20 is Maandag te Schiedam aan de Nederlandsche
Marine overgedragen. De overdracht geschiedde met de gebruikelijke
ceremoniën
Iedere conferentie van het Britsche kabinet bracht de belangstellenden weer in grooten getale naar
Downingstreet, waar het komen en gaan der ministers en gezanten met spanning werd gadegeslagen
Lord Halifax begeeft zich
naar Dowingstreet 10, waar
de Engelsche regeering in
de afgeloopeh dagen de
boodschap van Hitier be
studeerde
De algemeene mobilisatie van leger
en vloot in Nederland afgekondigd.
Allerwege werden Maandag de desbe
treffende oproepen aangeplakt
Kapitein van Rijn, belast met de algeheeie mobilisatie, verlaat het ministerie
van Algem. Zaken te den Haag, waar hij Maandag den ministerraad bijwoonde
Het requireeren van paarden door de Belgische militaire overheid geschiedde in
de afgeloopen dagen op groote schaal, waarbij in de openlucht de keuring der
viervoeters plaats had. Het keuren te Brussel
feuilleton
Toen de
scheidsmuur viel!
door
ISABEL C. CLARKE.
4fi)
Toen hy sprak, klonk zyn stem hard en
zelfs een weinig bevelend:
„Waarom ben je niet met Trustcott ge
trouwd?"
Nu was zij niet langer bleek en haar
oogen keken onbevreesd in de zijne.
„Waarom vraag je me dat?" vroeg zij
hartstochtelijk.
Kijk, zoo was het beter, dat leek meer
op de oude vurige Angela, die in hun om
gang zoo dikwijls vlammend en gloeiend
was geweest. Hij was blij, haar weer te
vinden inplaats van die kleine stille fee,
die hem vreemd scheen en vluchtig.
„Waarom heb je het niet gedaan?" vroeg
hy ruw.
„Ik ben het nooit, nooit van plan ge
weest. Ze dachten niet, dat ik me verzet
ten zou."
Al struikelde zij nu nog zoo over haar
woorden en al was er een aarzeling in haar
stem, toch klonk er de oude eigenzinnig
heid in door. Zij was een persoontje, dat
niet gemakkelijk te buigen was.
Zijn hart sprong op. Waarom had zij dat
gedaanwaarom had zij over haar eigen
lot zelf beslisthun het recht betwist,
over haar te beschikken? Waarom?.Hij
durfde het antwoord niet geven, dat zyn
diepste hart hem toefluisterde.
„Hy ging naar Frankrijk, woest op me."
ging Angela door, met een blik vol zorg en
zwarigheid. „Het spijt me soms erg, als ik
zie, hoe treurig en bang ze op Manbury
zijn. Het is voor mij zoo moeilijk, niet te
doen, wat ze van mij wenschen. Er zyn
meisjes die, zelfs al hielden ze. niet van de
jongelui, toch maar getrouwd zijn.... om
dat ize weg gingenen zij hen wilden
troostenen niet egoistisch zyn. Dat zou
nog niet zoo erg geweest zyn, alszij
hield ineens op, dat was gevaarlijk ter
rein.
„Als?" vroeg Cymbeline beleefd.
„Ik wou verder niets zeggen", zei An
gela, plotseling voorzichtig.
„O, jawel en nu moet je het zeggen
ook", zeide hij.
Zij liep een paar passen het pad af, Cym-
beline volgde haar.
„Je moet niet weg loopen. Ik ben met
opzet gekomenom met je te praten."
„Ik wil niet met je pratenJe dwingt
meen ik wil niet gedwongen worden".
Haar stem klonk geprikkeld.
„Dan zal ik je niet dwingen. Maar je
moet verstandig praten. .Kijk eens, ik heb
begrepen, dat je zoo goea als verloofd was
met Ernst Trustcott"
„Hy liet me koud!" riep zy uit. „Het
was maar een plannetje, dat hy in zyn
hoofd gezet had. En vader wenschte het
ook. Ik wist er niets van, totdat jij hier
verleden jaar kwam. Vader zag je bij de
poortvroeg wie je wasen toen
moeder het hem zei, was hy vreeselijk
boos. Het gaf een heele scèneHij zei,
hy wilde niet hebben, dat iedereen hier
naar in en uitliep., en dat ik Ernst
Trustcott moest trouwen. Cymbeline....
ik was er kapot van."
Hy nam haar hand.
„Waarom was jy er kapot van, Angela-
lief?"
„Omdat.... omdat...." 4É&k|
„Wil je het me niet zeggen?"
„Om jou," zei ze.
Weer staarden zy elkander zwijgend aan.
Al waren zy nog zoo trotsch en eigen
zinnig, nu wisten zy, dat de crisis kwam.
„O, riep zij eensklaps uit, „waarom ben
je nooit hier gekomen? Hebben ze het jou
gezegd om ons van elkaar weg te houden?"
Niets zou mij weg gehouden hebben,"
zei hij ijskoud, „als jy me niet duidelijk te
kennen had gegeven, dat je me niet terug
wenschte te zien. Ik hield daarvoor veel te
veel van je. Maar je stuurde me weg en
je zei hatelijke, wreede dingen tegen me.
Je moet het my niet verwijten, als ik toen
geloofde, dat je me nooit meer wilde zien.
En die historie met Ernst Trustcott paste
daar precies in. Je kunt het me niet kwalijk
nemen, dat ik het voetstoots aannam."
„Waarom ben je dan nu gekomen?"
„Dat is een heele geschiedenis. Wil je het
heusch hooren, Angela?"
„Ik wil alles hooren. Maar laten we
hier niet blijven staan, we kunnen wel een
eindje doorloopen."
„Wij zyn allemaal gelogeerd op de
Towers. Je weet, dat we het laatste jaar in
Londen hebben gewoond, al bijna sinds ik
jou het laatst gesproken heb. Maar de
oude heer heeft zijn woorden ingeslikt,
sinds den oorlog, hy is nu blij, dat ik
onder dienst ben. Ik heb een paar dagen
verlof, morgen moet ik weer in Aldershot
zijn. Angela, dit was myn eenige kans ora
je nog eens te zien, ik kryg al gauw myn
aanstelling als vliegenier en dan hoop ik
naar Frankryk te gaan.... En lui, niet
ouder dan .jy en ik raken iederen dag ver
loofd."
Zij. sprak niet meer. Het was, zooals hy
had gezegd, meer dan een jaar sinds hun
laatste ontmoeting. En al dien tijd had
den zijn donkere, verwijtende oogen haar
dag en nacht achtervolgd.
Haar straf was het zwaarst te dragen ge
weest, hy had tenminste nog zyn werk, dat
hem in beslag nam, hy had niet uur na uur,
dag na dag aan haar kunnen denken. En
zy had om zijn terugkeer gebeden met een
nederigheid, die in haar hart geen plaats
open liet voor trots.
Toen zij hem vandaag had zien knielen
in de kapel, meende zy eerst dat het zyn
geest was, die zy opgeroepen had door
haar wilde, hartstochtelijke gebeden.
„Ik ben gekomen om je te zeggen, dat
ik van je houd, Angela. Zeg mij nu eens
en voor altyd de waarheid. Speel niet met
me, waag het niet te liegen."
Er klonk boosheid even goed als smee
king in zijn stem, maar het bevelende,
dwingende greep haar aan, maakte, dat zy
zonder aarzeling voor hem zou willen knie
len en hem vergiffenis vragen.
„Wees ook waar tegenover jezelf," ging
hij rustiger voort. „En als je my werkelijk
liefhebt, druf het dan ook te zeggen. Daar
na zullen we de heele wereld vertellen van
onze liefde. Als je me niet lief hebt, dan
zal ik gaanEnzeg niet het ver
keerde, Angela. Als ik nu ga, kom ik nim
mer terug. Dan zal ik je uit myn ge
dachten verbannen."
Iets in deze overheerschende houding
kalmeerde haar. Zij hadden het hek be
reikt van de eerste wei, die afliep tot aan
de Frent. Daar konden zij al de smalle zil
veren baan van de rivier zien. Zij waren
alleen, stonden tegenover elkaar.
Het volgend oogenblik lag zij snikkend
in zijn armen, drukte zich tegen zyn hart.
„O, je wist toch zeker al dien tijd, dat ik
van je hield. Ik was laf, dien dag dat je
kwam. Ik was zoo bang, dat zij boos zou
den zijn als zij iets vermoedden. Ik dacht
dat je het wel begrijpen zou. Ik had geen
oogenblik gedroomd, dat je weg zoudt
gaan en me nooit en nooit eens schrijven.
En toch gaf het niets.... want vader zag
je.... En hij was woest, dat je gekomen
was. Het was toen kinderachtig en absurd.,
we waren allebei nog zoo jong. Maar toen
zij aankwamen met Ernst Trustcott, toen
Ernst zelf kwam en me ten huwelijk
vroeg.... toen wist ik, dat ik alleen maar
van jou hield. Ik dacht, dat je boos was
om nog langer iets om me te geven. Ik
dacht, dat ik er aan zou sterven. Je bent
wreed geweesct, Cymbeline."
„Meen je dat?"
Zijn lippen trilden, het was moeilijk om
den glimlach te onderdrukken die haar
woorden te voorschijn riepen.
„Het schijnt, dat we niets anders ge
daan hebben dan elkaar verkeerd begrij
pen. Mijn liefste.... nu moet je niet
schreien. Er is niets om over te schreien.
Je wordt nu erg gelukkig, heel erg ge
lukkig."
Hij kuste het kleine, behuilde gezichtje,
zooals hij een kind, dat zich bezeerd had,
kussen zou.
„Dacht je heusch, dat ik zoo weinig van
je hield? Ik heb zelf een heel moeilijken
tijd doorgemaakt, de laatste maanden, dat
zeg ik jeAngela, waarom gaf je geen
teeken van leven?"
(Wordt vervolgd).
