HET VLIEGONGELUK IN DE OOSTZEE.
De nasporings-werkzaamheden op de plaats, waar Dinsdag
het Engelsch Lockheed-Electra verkeersvliegtuig nabij de brug
over den Storström in de Oostzee stortte. Vijf personen
kwamen bij dit ongeluk om het leven
De Nederlandsehe motorrijders, die deel zullen nemen aan
de Internationale Zesdaagsche in de omgeving van Salzburg,
zijn derwaarts vertrokken. De vertrekkenden bij de grensbarrière
Winston Churchill verlaat zijn hotel te Straatsburg voor het
bezoek aan de Maginot-linie, waar de Engelsche staatsman
deze week werd rondgeleid
De nieuwe minister van Defensie, luit. kolonel A. Q. H. Dijxhoorn (met
gleufhoed), bracht Woensdag een bezoek aan de Fokker-fabrieken te
Amsterdam
Proviand voor de bemanning van Hr. Ms. flottieljeleider .Tromp"» die
Zaterdag a.s. van Nieuwediep naar de Oost zal vertrekken
Het interieur van
de Nieuwe Kerk
op den Dam te
Amsterdam, waar
in September a.s.
de doop van H.
K. H. Prinses Irene
zal plaats hebben.
De nieuwe brug over den IJsel te Deventer groeit gestadig. De pijlers
op den linker oever zijn bijna gereed. - Een kijkje op de werkzaam
heden
feuilleton
Toén de
scheidsmuur viel!
door
ISABEL C. CLARKE.
38)
„'Ik zal eens even zien, mijnbeer. Wie kan
ik aandienen mijnheer?"
Cymlbeline stotterde:
„■Mijnheer Harriman".
Hij was er zeker van, dat de man even
zijn wenkbrauwen optrok, toen hy den
naam hoorde. Misschien wist hij nog wel
iets van die bijna vergeten veete en ver
baasde zich er over, wat iemand die dien
gehaten naam droeg, op Valleylands te ma
ken kon hebben.
Hij volgde den man door de hall met de
geweien en paardentoitten, de fijne inge
legde meuibelen en ging de eerste ontvang
kamer 'binnen. Vijf ellendige minuten stond
hij daar met den hoed in de hand uit het
raam te turen en te wenscben, dat hij ont
snappen kon.
Toen ging de deur open en kwam Lady
Weste binnen, maar zoo stilletjes, dat hij
haar niet hoorde. Zij was al vlak hij hem,
toen hij zich omkeerde, schrok, kleurde en
stotterend begon te spreken.
Zij had Cymibeline niet verwacht en zich
alleen afgevraagd wie van al de Harrimans
of het wel zijn zou.
„Mag ikmag ik.... alstublieft....
Angela spreken?" zei hij, toen hij door haar
glimlach een beetje gerustgesteld was.
Lady Weste zei onbewogen:
„Zij komt dadelijk. Ik zal iemand sturen
om te zeggen, dat je er bent".
Dan bleef het een poosje stil. Lady Weste
was zelfs op haar 'beste dagen geen praat
graag iemand en nu wist zij op geen stuk
ken na, wat ze moest zeggen tegen dien
„jongen van Harriman". Hij zag er zoo
meer dan miserabel uit, dat zij er zich over
verwonderde, dat hij den moed nog had ge
had om te komen. Het hinderde haar een
beetje, dat Viola Harriman haar nog niet
was komen opzoeken, niettegenstaande zij
met haar dochter had kennis gemaakt.
Ja, hij leek erg op zijn moeder. Zij herin
nerde zich nu, dat hij en Angela elkaar nog
eens ontmoet hadden op een avondje van
majoor Chasemore in Londen, Angela had
er expres 'heel weinig over verteld aan haar
moeder, misschien schaamde zij zich een
beetje over dat voorval.
Angela haastte zich niet. Zij had vreese-
lijk het land, dat Cymibeline naar Valley
lands gekomen was. Zij had zich volkomen
veilig gevoeld tegen iederen aanval en
daar had je hem. Haar eerste opwelling was
te weigeren om Ibeneden te komen, zij wilde
ihem laten voelen, dat hij heelemaal niet had
mogen komen. Maar 'bij nader inzien be
greep zij, dat er dan later een uitleg zou
moeten volgen en dat kon wel eens leiden
tot onthullingen.
Het was idioot, een jongen van zeven
tien, die zich verbeidde verliefd te zijn.
Zij kwam de kamer binnen met een kleur
op haar wangen en een gevaarlijke flikke
ring in haar oogen. Zij was eng boos en liet
het blyken, zonder een woord te spreken
stak zij hem haar hand toe.
Zy was veranderd sinds het voorjaar.
Nog droeg zij het haar in een eenvoudigen
wrong laag in haair hals, maar nu was het
zorgvuldig gegolfd en leek veel blonder en
zachter. In 1913 droeg niemand lange rok
ken behalve volwassen dames en de jurk
van Angela was kort en nauw. Haar sim
pele blouse was laag uitgesneden aan den
hals. Zjj was gkleed met verfijnden een
voud en zag er veel ouder en minder on
gekunsteld uit dan op den avond van het
bal van oom Dick.
Lang keek Cymbeine haar aan en ten
laatste zei hy
„Ik ben je komen opzoeken. Ik wou je
wat vertellen."
Als hij aan een samenkomst van hen
tweeën had gedacht, had hij zich altijd
voorgesteld, dat zij samen zouden zijn,
nooit had hij op de tegenwoordigheid van
Lady Weste gerekend
„Ik stond verbaasd, toen ik hoorde, dat
je hier was", zei Angela.
„Alles is heelemaal anders", zei Cymbe-
line. „Ik ben geslaagd voor de militaire
Academie en daar ga ik over een paar we
ken Keen. Ik heb de fabriek er aan gege
ven. Mijn grootvader is er vreeselijk boos
over en we gaan allemaal uit Pagdon weg.
Hij is een groot pacifist.... hij vindt het
leger onzin. Hij wil zelfs mijn vader niet
langer in de firma hebben."
„Ik kan me niet voorstellen, waarom je
mij dit allemaal komt vertellen", zei An
gela koud en brutaal.
„Nou kijk eens hier", riep hij uit. „Zie
je niet hoe het alles verandert? Hoe het de
toekomst heelemaal anders maakt? Voor
jou en voor mij
Lady Weste slaakte een. giesmoorden uit
roep. Zij keek v. Cymbeline naar haar doch
ter in groote. verbazing.
„Mijnheer Harriman, wat bedoelt u in
's hemelsnaam? Hoe kan uw toekomst die
van myn dochter beïnvloeden?"
Zij kon alleen maar hopen en vertrou
wen, dat Angela dien avond van Dick
Chasemore's zal voorzichtig was geweest en
haar duenna mevrouw Trustcott niet te
schande had gemaakt.
Maar de jongeman stond al rechtop, zijn
donker gezioht heet en verontwaardigd.
„Zij heeft gezegd, dat de fabriek een ob
stakel was, dat zy geen Harriman van de
fabriek wilde trouwen. Daarom wilde ik
in het leger. Mijn ouders waren er van het
begin af aan op tegen, maar nu wenschen
zij het zelf ook, anders had ik nooit zoo
egoistisch kunnen zijn om het door te zet
ten, gezien wat een verschil het voor hen
maakt. Wy zullen niet rijk zijnwe zui
len het zelfs betrekkelijk arm hebben....
en in een klein huisje wonen, ergens bui
ten".
Hij hield buiten adem op.
„Het kan mjj niets schelen wat er met je
gebeurt", riep Angela uit en stampte met
haar voet van kwaadheid, „het kan me
niets schelen of je in de fabriek gaat of in
het leger.niets en niets. Moeder, ik heb
hem als gezegd, dat ik er niet aan dacht,
mij met hem te verloven, dat het idioot was
van een jongen van zeventien om over
trouwen te praten."
„Ik ben nu bijna achttien", viel hy hard
in.
„Je bent nog maar een jongen."
„Beste kinderen", begon Lady Westen
hulpeloos.
Zij voelde zich als iemand die geroepen
is om in de kinderkamer een kibbelpartij -
tje uit te maken. Tóch was deze jongen
vreeselijk in ernst. Wat bezielde zijn ouders
om hem een zoo groote levensvraag zelf
te laten oplossen? Een beslissing nog wel,
die niet alleen zijn, maar ook hun leven
ernstig beinvloedde? Hy kon toch zeker we
ten, dat er geen Harriman welkom was op
I Valleylands, of hij nu in de fabriek werkte
of in het leger diende.
Zijn naam alleen veroordeelde hem al in
heit oog van Sir Roger. Niet, dat zy zich
heelemaal onsympathiek tegenover hem
stond, maar zij kon zich de boosheid van
haar dochter volkomen begrijpen, die het
ellendig vond om de heele verantwoorde
lijkheid van de zaak op haar schouders ge
legd te krijgen.... Het was dwaas en be
lachelijk en niet erg eerlijk. Zelfs ai was
Angela onverstandig geweest, dan moest
zij toch om haar jeugd en onervarenheid
verontschuldigd worden.
„Wy z(jn wel twee uur verloofd geweest"
zei Cymbeline met bliksemende oogen.
Zelfs Lady Weste moest toegeven, dat hy
er prachtig uitzag, een jongen om ieder
meisje het hoofd op hol te maken.
„Toen heeft zy het verbroken. Het was
mijn leeftijdmijn godsdienstmijn
toekomst in de fabriek. Maar daar heeft zy
absoluut niet aan gedacht, toen we in het
begin zoo gelukkig waren, nietwaar, An
gela?"
Hij wendde zich tot haar, alsof hij haar
de waarheid wilde ontrukken.
Zij sprong woedend op hem toe.
„Geen woord meer. Het is gewoonweg
ploerterig om me zoo bloot te geven. Ik
weet wel dat iL me als 'n kleine gek heb aan
gesteld, maar gelukkig heb ik bijna dade
lijk weer myn verstand teruggevonden. Heb
ik je toen al niet gezegd hoe dwaas het
was? Nu is het allemaal voorbij en afge
daan en ik wil je nooit, nooit meer terug
zien. Ga maar rechtuit naar de Towers en
maak het weer goed met mijnheer Har
riman, laat hem dien muur nog maar een
beetje hooger optrekken."
Zy was ontzettend opgewonden en «prak
met een radheid die verried hoe zij ad haar
zelfbeheereching verloren hadL
(Wordt vervolgd).
