TE NIJMEGEN.
OFFICIERSBEËEDIGING
feuilleton
Toen de
scheidsmuur viel!
door
ISABEL C. CLARKE
34)
En dan was er nog Viola.Hij had al
tijd geweten, dat, als er een definitieve
breuk kwam, hij zijn vrouw vóór zou la
ten gaan, vóór zijn vader zelfs. Jammer
genoeg kon dat niet zonder pijn gebeuren.
Hij vond het vreeselijk den indruk te
maken, dat hij zijn vader voor niets telde.
Maar Viola had enorme offers moeten bren
gen om hem te kunnen trouwen, dat had
hij altijd voor oogen en het scheen hem
niet meer dan billijk, dat hij daar tegen
over ook iets zou opofferen. Had haar hu
welijk haar niet absoluut vervreemd van
haar oude millieu, haar oude vriendinnen?
Toen haar vader nog leefde, hadden zij eens
of tweemaal gelogeerd op him buiten Fit-
tenham. Het waren misschien niet de meest
succesvolle partijtjes geweest, maar Lord
Chandleton viel nu eenmaal erg in zijn
kleinzoon en zei dikwijls, dat hij net was
zooals Dick op dien leeftijd intact gebleven.
Maar met den tegenwoordigen lord was
too iets ondenkbaar.
Viola had er dus bij ingeboet en met een
opgeruimd hart, maar Lambert nam zich
voor, dat hij nu ook iets zou geven. Hoe
wel, nu hij er voor stond, het toch wel een
beetje erg duur gekocht scheen.
Zij was in den tuin, toen de wagen de
poort inzwenkte, vlug liep zij hem tege
moet. Zonder hoed en in haar vlugge witte
japonnetje, witte kousen en schoenen, zag
zij er als een meisje uit, niet onder dan
Prim. En in haar bewegingen was zij zelfs
vlugger en leniger dan haar dochter.
„En, wat heeft hij gezegd?"
Het scheen, dat zij een beetje bevreesd
was voor wat er komen ging, want zij stak
I haar arm door den zijne en kuste hem.
Lambert zag even op haar neer, voordat
hij antwoordde:
„Precies wat ik wel gedacht had. Hij laat
ons in den steek den dag dat Cym gaat."
Hij volgde haar den tuin door naar de
achterzijde van het huis, hij zag de bijeen
geplaatste stoelen, het theeservies, haar
handwerkje op een stoel. In den zomer
bracht zij een groot deel van den dag bui
ten door.
„Kom, drink een kop thee, Lambert, je
2noet wel zoowat dood zijn", zei ze vol me
delijden.
Zij begreep, dat het niet gemakkelijk was
gegaan, hij zag er nog bleek van.
„Kijk eens, er is nooit een wettelijk stuk
geweest, dat ik firmant was. Hij heeft me
altijd een heel ruim salaris gegeven en een
aandeel in de winst, alsof hij allang zoo
iets had zien aankomen. Hij wilde ons dus
de baas blijven. Ik moet de fabriek uit,
Daniël komt in mijn plaats", hij keek den
tuin eens rond, „ik denk, dat hij hier ook
komt wonen."
Mijnheer Hariman had het Oude Huis
voor zijn zoon gekocht toen hij trouwde,
hij had het hem nooit gegeven, maar hem
er voor een nominale huur laten wonen.
Dat greep haar aan. Daniël hier wonen,
Daniël hier alles laten veranderen, zoodat
het heelemaal a la Harriman zou worden.
Daniel's denkbeelden van comfort, Daniël
die hier bonte leelijke bloembedden zou la
ten aanleggen, inplaats van haar prachtige
borders en verrukelijke rotstuin. Daniël
zou hier onder de boomen ziten kijken naar
het prachtige vergezicht, waar de heuvels,
hoog en paars tegen den horizon lagen.
Het huis had duizend heerlijke kleine
herinneringen voor haar, bovenal de za
ligste van alle: toen zij haar eerstgeborene
voor de eerste maal in haar armen had ge
houden. Hun geheele leven had zich hier
geconcentreerd om Cymbeline. Hij stond
altijd op den voorgrond. Hij had haar ge
leerd, Lambert teeder en met minder cri-
tiek te beminnen. Hij was altijd het licht
harer oogen geweest.
„Ik heb al zitten piekeren hoe we het zul
len aanleggen, Viola. Ik krijg natuurlijk
wel wat anders. Maar voordat ik zoover
ben, moet er noodzakelijkerwijs een ma
gere tijd komen."
„O, wij verhongeren toch niet. En dat
zouden we toch niet kunnen, zooveel
hebben we nog. Dick zal ons wel helpen
met de onkosten die Cymbeline moet ma
ken voor zijn uitrusting, dan kunnen we
het hem later terugbetalen."
„Daar zou ik anders niet zoo erg dol op
zijn", zei Lambert, die nog hoogmoedig was
ook.
„Misschien is het dan wel niet noodig."
„Liefste, ik denk ook aan Cym. We moe
ten het hem uitleggen. Hij kan wel eens
van inzicht veranderen, als hij hoort, dat
hij inplaats van rijk, arm wordt."
„Daar zal hij niets om geven. Ik ben al
leen maar bang, dat hij het er aan zal ge
ven om ons. Hij zal het egoistisch vinden.
Ik geloof toch, dat hij de beslissende stem
moet hebben. Het zal hem in staat stellen,
helder in te zien, wat zijn motieven nu
eigenlijk zijn.of de kool het sop waard
is."
„Lambert, ik zou veel liever hebben, dat
hij terug kwam en de zaak beklonken zou
vinden. Hij hééft gekozen en ik wil, dat hij
bij zijn keus blijft. We zullen het natuurlijk
gek vinden in een klein huisje te wonen,
zonder auto, maar daar zullen we spoedig
aan wennen.
Wij gaan buiten wonen, hè. Dicht genoeg
bij de stad, dat jij iederen dag naar je werk
leunt gaan. Er staan hoopen huisjes vlak
bij de stad.
Haar oogen glansden van pleizier.
„Ik zal een pracht-tuin hebben, als ik
het zelf bedisselen mag."
Zij was als een kind, dat speelt met het
idee van verhuizen. Het was moeilijk om
haar aan te zien voor de moeder van groote
kinderen, vooral van een zoon die hen zoo
in de nesten bracht.
„Je meent, dat we het als definitief moe
ten beschouwen als hij komt?"
„Dat bedoel ik juist. Hem laten zien, dat
het d a t is wat we voor hem wenschen."
„Maar jij dan? Ik. vind het vreeselijk, dat
jij je zoo zult moeten aanpassen. Ik voel,
dat het niet eerlijk is tegenover jou en
Prim."
Maar zij boog zich voorover en greep zijn
hand vast.
„Je weet wel, dat ik me voor Cym zou
laten villen", en zij glimlachte.
Het kwam ineens in haar gedachten op,
wat Angela wel zou denken, als zij het
nieuwtje hoorde Cymbeline zou arm zijp in
plaats van rijk en hij zou heelemaal los zijn
van de fabriek. Maar misschien zou het
Angela niet veel kunnen schelen. Er liepen
al geruchten, dat zij Ernst Truscott zou
trouwen, die in elk opzocht een begeerens-
waardige partij was.
Het kon wel zijn, dat Cymbeline zijn
eigen glazen ingooide, als hij armoede en
vrijheid koos. Zij wenschte, dat Angela
nooit tusschen hen gekomen was. Zij ge
loofde liever, dat haar jongen gedreven
was geworden door groote en mooie be
weegredenen en niet door kleine persoonlij
ke motieven. Maar zij voelde, dat zij meer
zouden vernemen als hij kwam. Het was
nog altijd heel goed mogelijk, dat hij wei
geren zou, hun offer te aanvaarden.
HOOFDSTUK XV.
Cymbeline kwam een paar dagen later
aan. Behalve een telegram van zijn vader
waarin hij hem geluk wenschte, was er
niets tusschen hen gepasseerd. Maar de
jongen was blaarblijkelijk in een toestand
van intense, zij het dan ook onderdrukte
opwinding, hij zag er zenuwachtig en hoog
rood uit, toen hij in Pagdon uit den trein
stapte.
Viola was hem alleen komen afhalen,
zij had er op gestaan, dat Prim thuis zou
blijven. Lambert was nog op de fabriek,
plichtmatig bracht hij daar nog het groot
ste deel van zijn dag door.
Cymbeline liep dadelijk op zijn moeder
toe en sloeg zijn armen om haar hals. Een
toeschouwer zou niet hebben kunnen ver
moeden, dat dit meer was dan een gewone
ontmoeting tusschen moeder en zoon.
„U is niet boos op me, Mams? Ik kon het
uit uw brieven niet opmaken. En wat zegt
vader?"
Wordt vervolgd.
Engelsoh luchtafweergeschut in actie tijdens de nachtelijke
oefeningen, welke deze week door de Britsche luchtmacht
in samenwerking met het leger gehouden werden
De Monzie, de Fransche minister van Openbare Werken,
ontvangt de sleutels van het stadhuis bij zijn officieel bezoek
aan de kleine republiek Andorra
Wat was het onderwerp? - Ir. J. W. Albarda, de nieuwe minister van
Waterstaat, in geanimeerd gesprek na de beëediging van het kabinet De
Geer door H. M. de Koningin ten paleize Soestdijk
Meer dan veertien dagen vertoefden de gebroeders Moody te Springfield
(Illinois) in de lucht bij de verbetering van het wereld duurrecord voor lichte
vliegtuigen. Het laatste blik benzine wordt vanuit een op het vliegveld
rijdende auto aan boord van het vliegtuig geheschen kort voor het einde
der vlucht
Te Nijmegen had Donderdag op het binnenplein der Prins
Hendrik-kazerne de beëediging plaats van 45 bij het Ned.
Indisch Leger nieuw benoemde tweede luitenants. Overzicht
tijdens de plechtigheid
Na hun beëediging
ten paleize Soest
dijk door H. M. de
Koningin poseer
den de nieuwe
ministers van het
kabinet De Geer
voor de fotografen
