EEN AFSCHEID UIT INDIË.
De Fransche militaire missie voor de onderhandelingen te
Moskou. Vierde van links de chef van de missie, generaal
Doumenc
De harddraverij-vereeniging .Santpoort en Omstreken" organiseerde Woens
dag haar jaarlijksche ringrijderij in de Molenstraat te Santpoort
De voorbereidingen te Den Haag ter viering van de te verwachten blijde
gebeurtenis in het Prinselijk Gezin. Bij de afdeeling Openbare Verlichting
is men druk bezig met het gereedmaken der versieringen
feuilleton
Toen de
scheidsmuur viel!
door
ISABEL C. CLARKE.
27)
Zij kon hem niet zeggen, dat, met zijn
gezicht en voorkomen, hij natuurlijk een
vurige en romantische liefde moest op
wekken, waar Lambert nooit op had kun
nen rekenen. In haar liefde voor Lambert
was nooit eenige romantiek geweest. Zij
had gezien dat er veel goeds en trouws
in hem stak ondanks zijn alledaagsch
uiterlijk.
Het meisje had haar belang inge
boezemd. Zij was klaar geweest met
kritiek, maar de openhartigheid en heftig
heid van Angela hadden haar doen besef
fen, dat het een meisje met temperament
was.
Haar plotselinge aanval op Cymbeline,
het verbreken van haar kinderachtige ver
loving hadden Viola verbaasd, maar ook
haar bewondering afgedwongen. Zij waren
te jong en Angela was zoo verstandig, dat
in te zien, ondanks de glorie van de zoo
juist ontvangen kussen.
„Zij is heel knap, Cym," ging zij rustig
voort. „En toe nze boos was vooral. Maar
ze had volkomen gelijk, je moet het haar
niet kwalijk nemen. Jullie zijn allebei te
jong om je door een officieele verloving te
binden, bovendien zou haar familie het
nooit goed vinden. Zij is te fier om al die
kleine onaangenaamheden en vemederinge
tjes te aanvaarden, die een geheime verlo
ving voor een meisje met zich brengt. Het
zou beter voor je zijn als je nooit meer
aan haar dacht. Zij is buiten je bereik."
„Omdat ik een handelsman moet wor
den?" vroeg hij.
„Ja, en nog om andere redenen ook.
Daar zullen we vanavond maar niet ver
der over spreken. Je moest naar bed gaan,
vent."
„En tóch zal ik met haar trouwen", zei
hij met ongeschokt vertrouwen. „Als het
moet, zal ik toegeven op het punt van in
de fabriek te gaan, maar hierin geef ik
niet toe. Mijn grootvader heeft geen recht
me hierin de wet voor te schrijven."
Hij wierp met een zelfbewust gebaar
zijn hoofd in den nek.
„Cym, lieve jongen, doe niets overhaast.
In de paar komende jaren kun je zooveel
veranderen. Goeden nacht, mijn schat. Ga
vlug naar bed. Het is al vreeselijk laat."
Zij kuste hem, maar hij scheen het nau
welijks te merken. Zij verliet hem, terwijl
hij nog bij den haard zat te peinzen, niet
absoluut ongelukkig.
Hij was dezen avond nog een beetje ver
der van haar afgedreven dan te voren.
Hij had willen sterven met haar in zijn
armenen geen gedachte aan zijn moe
der was bij hem opgekomen.
Het nieuwe beeld nam zijn heele gedach
tewereld in beslag, stond op den voor
grond van zijn denken. Hij had den eersten
definitieven stap gezet wèg van zijn jeugd,
nimmer zou hij tot kinderlijke spelen te-
rugkeeren. Het deed haar pijn, hoewel zij
van zijn prilste jaren af geweten had, dat
het uur zou komen, waarop hij niet lan
ger van haar zou zijn. Het was alleen maar
een beetje eerder gekomen dan gewoonlijk.
HOOFDSTUK XII.
Toen Cymbeline weer teruggegaan was
naar school en zijn ouders en zusje naar
het Oude Huis te Pagdon, scheen een tij
delijke vrede op de familie neer te dalen.
De moeilijke problemen, al waren zij dan
niet opgelost, hadden zich toch op den ach
tergrond teruggetrokken, verloren voor een
poosje hun belangrijkheid en schenen een
voudiger en kleiner.
De meeste jongens van Cymbeline's leef
tijd bezorgden hun ouders een zekere mate
van last, het was de overgangsperiode,
waarin de jongen de handen uitstrekt naar
de rechten van den man. Alleen bij Cym
beline behoorden die moeilijkheden nog
maar nauwelijks tot den jongenstijd, zij
waren zoo onafscheidelijk saamgeweven
met zijn toekomst en carrière.
Of hij bijvorbeeld in de firma zou wor
den opgenomen zooals zijn vader en groot
vader? Het was niet te verwachten, dat
hij het bij zijn terugkomst in den zomer
aanlokkelijker zou vinden.
Maar die schijnvrede was al verbroken
voor het einde van het trimester.
Op een morgen zat Viola alleen te schrij
ven, toen er een brief werd binnen ge
bracht. Hij was van Cymbeline. Zij was er
een beetje over verwonderd, het was niet
de gewone dag. Zijn schrift veranderde ook
veel in den laatsten tijd, het was al een
vaste hand, netjes, voorzichtig, duidelijk.
Zij sneed den brief met een klein zilve
ren papiersnijder open. Waarom wist zij
niet, maar zij werd een weinig ongerust.
Was er iets verkeerds met den jongen?
Een voorgevoel kwam over haar,' iets per
soonlijks. Voelden andere moeders van zo
nen dat ook vóór den oorlog?
„Ik ben op geweest voor het toelatings
examen voor de Academie, ik wou wel
eens zien hoe ver ik het bracht. U weet,
het is een vergelijkend examen. Zij den
ken, dat ik voor wiskunde voldoende
heb, maar niet voor Fransch. Wilt u een
Franschen leeraar voor me opzoeken om
in de vacantie privaatles te nemen? Ik
zal myn tijd niet verknoeien. De lijst
komt al heel gauw in de krant en daar
om schrijf ik u, omdat ik het niet pret
tig zou vinden als u soms mijnn aam on
der de geslaagden zou vinden, hoewel dat
niet waarschijnlijk is
Viola legde den brief op haar bureautje
en bleef als versteend zitten.
Het venster was open en de seringen in
den tuin geurden doordringend en vulden
de kamer met hun rijke zoetheid.
De eerste gedachte die zich vormde was,
dat zij trotsch op haar jongen was. Zij
vond het totaal uitgesloten om boos op hem
te zijn.
Hij wilde alleen nemen wat zij hem wei
gerden te geven. Het was een stout stukje,
een uitdaging, een weigering om hen toe
te staan, zijn loopbaan voor hem te bepa
len. Het was iets voor Dick om zoo te doen,
ook iets voor haar, omdat zij toch ondanks
allen toegestand gekozen had wat haar het
beste leek.
Toen zij haar gedachten een weinig ge
ordend had, nam zij haar hoed en hand
schoenen en liep den weg af naar de fa
briek. De jongen had eigenlijk zijn vader
moeten schrijven. Wat een brief was het.
Geen woord van spijt of verontschuldiging,
een kalm constateeren van het feit.
„Kijk, VL Is er iets gebeurd?" vroeg
Lambert, toen zij de deur van zijn in-saaie
kantoor open deed.
„Alleen maar een brief van Cym. Ik
dacht, ik moest het je maar ineens komen
vertellen. Hij zegt, dat hij op is geweeat
voor de Academiedat hij niet weet o4
hij geslaagd is. O, Lambert, wat moeten
we doen?"
Zij zag erg bleek, alsof de warmte haar
bevangen had. Zij zonk in een stoel neer
en hield haar oogen op hem gevestiggd, ter
wijl hij den brief doorlas. Hij fronste de
wenkbrauwen vol zorg, zij was doodelijk
verlangend te hooren wat hij er van zeg
gen zou.
Zou hij in zijn hart h a a r de schuld ge
ven? Zou hij moeten toegeven, dat Daniël
en Carnegie gelijk hadden gehad? Zij had
een oogenblik vreeselijk angst, dat Lam
bert haar in dit critieke moment in den
steek zou laten.
Zijn gezicht zeide haar niets. Hij las nog
steeds die beslissende woorden. Een oor
logsverklaring. Een breuk met de firma.
Hij wist bijna zeker, dat hij er ook bij be
trokken zou worden, Isa zijn zoon in onge
nade viel.
„O, Lambert, zeg toch eens wat", riep
zij ten laatste uit, niet in staat de span
ning langer te dragen.
„O, tien tegen een is hij gezakt. En dan
moeten we een volgende kans de kop in
drukken", antwoordde hij met voorgewende
luchthartigheid.
„Die kans is er nog", gaf zij toe. „Maar
als hij er door is?" Terwijl ze sprak, scheen
zij de woorden als voor zich te zien: Cym
beline Chasemore Harriman.
O, hij was er zeker. Hij zou wel als een
gek gewerkt hebben, zij begreep, dat hij
een goede kans had gemaakt.
Wordt vervolgd.
