S)e Êci^boKe6oii4cmt
PRINS BERNHARD TE DOETINCHEM.
Te Zandvoort werden Zondag op het
Gem. Sportterrein groote windhonden-
rennen gehouden, waarvan hierboven
een interessant snapshot
D'e propagandacommissie voor ruilver-
kavering in het gebied van den polder
Assendelft hield een excursie naar
Overijsel en genoot een koffiemaaltijd
in Staphorst
Een fraaie sprong tijdens het concours hippique, dat
Zondag te Oss werd gehouden ter gelegenheid van het
20-jarig bestaan der vereeniging „Concours Hippique Oss"
F. A. de Ruyter verbeterde het Ned. record 1500 meter hardioopen tijdens
de nationale athletiekkampioenschappen in het Feyenoord-stadion te Rotterdam
met 1 seconde
In optocht werd de vlag, welke Zaterdag door de vereeniging „De Prince-
vlag" werd aangeboden voor het m.s. „Oranje" te Amsterdam, naar het
schip qedraaen
Het waterpolo-tournooi te Doetinchem om den Horthy-beker. Een aardig
moment uit een der internationale ontmoetingen
Het défilé der Nederlandsche waterpolo spelers voor Z. K. H. Prins Bernhard,
die Zaterdag te Doetinchem het waterpolo-tournooi om den Horthy-beker
opende
feuilleton
Toen de
scheidsmuur viel!
door
ISABEL C. CLARKE.
li)
„Je moet zorgen, dat Cym je niet te moe
maakt".
„O, ik ben heelemaal niet moe. Ik zou
den heelen nacht kunnen dansen".
Haar stem leek niets op die van haar
moeder, zij sprak vlug en zacht. Van
dichtbij gezien, was zij zonder twijfel aan
trekkelijk op haar delicate manier, al was
zij nog zoo teer en bleek. Haar haar was
overvloedig en glanzend goudblond, haar
oogen diep blauw, met lange wimpers,
waardoor haar gezichtje niet onbeduidend
scheen.
Tegen haar zin in vond Viola haar
aardig. Aardig was niet alleen de wijze
waarop zij sprak, maar vooral de eigen
aardigheid die zij had, om haar kin om
hoog te steken bij het praten. Zij zag er ook
buitengewoon goed verzorgd uit. Dat leek
Viola een goed teeken, voor Prim was zij
ook altijd erg precies geweest.
Liefst had zij een fout ontdekt, maar
het scheen haar niet te zullen lukken, het
optreden van het meisje, niet verlegen,
maar ook niet te vrij, ontwapende haar
volkomen.
„Toe, kom hier bij me zitten," zei ze
en schoof een beetje op zij, „je kent mijn
majoor Chasemore, geloof ik?"
„Neen, maar ik heb dikwijls van u hoo-
ren spreken." Zij glimlachte Dick vriend
schappelijk toe.
„En natuurlijk heeft Cymbeline me ver
teld.
„Hoe ik mijn arm ben kwijt geraakt,"
vulde Dick aan, ook glimlachende.
„Neen, hoe u uw ridderorde won. Hij
is er vreeselijk trotsch op, dat weet u wel."
„Hjj moest er heelemaal niet over pra
ten," zei Dick en trok zijn wenkbrauwen
samen. „Die kletskous."
„O, maar het was heusch geen kletsen.
Ik vroeg het hem. En moet je daar niet
over praten, als je zooiets in de familie
hebt?"
Zij was absoluut niet meer verlegen. Zij
babbelde met Dick Chasemore met de
zelfde openhartigheid als ze met Cymbe
line zou gedaan hebben, die met de armen
over elkaar stond toe te zien.
„Toch moet dat niet," zei Dick, schijn
baar ernstig.
„Maar hij ziet tegen u op. Nietwaar,
Cymbeline?" Zij betrok hem bij het ge
sprek.
„Dat laat ik hem niet merken," zei Cym
beline, haar bijvallende. „En als je goede
vrienden met hem wil worden, moet je
hem een beetje ontzien."
„Je moeder is vanavond niet hier, wel?"
vroeg Dick, op iets anders overgaande.
„Neen, ik kwam met mevrouw Trust
eott. U had allebei haar dochters uitge-
noodigd en Tine had kou gepakt en kon
niet komen. Daarom ben ik maar mee
gegaan. Het is toch goed, niet?"
Dat weet ik nog niet," lachte hij. „Ik
vind je heelemaal geen goede plaatsver
vangster."
„Dat is niet aardig van u. En ik heb
nog wel zoo myn best gedaan om veel
goeds te zeggen van den oom van Cymbe
line."
„Je hebt je schandelijk gedragen, ten
opzichte van mijn neef. Hij heeft bijna
met niemand anders gedanst. Ik sta er
verbaasd over, dat mevrouw Trusteott je
al niet lang naar huis heeft gestuurr."
Zij schrok heelemaal van zijn onom
wonden woorden. Dick vond er haar te
aardiger om.
„Wij dansen zoo graag samen. En Ernst
Trusteott kon geen verlof krijgen. Hij is
juist opgeroepen. Als hij hier geweest was,
zou ik met hem hebben moeten dansen. Ik
ben blij, dat hij niet kon komen.
Ik wou graag veel met Cymbeline dan
sen. Ziet u eens hier, thuis mogen we el
kaar niet eens zien."
Zelfs Viola stond een beetje te kijken,
dat zij het geval zoo open en bloot be
handelde. Zij voelde, dat de terughoudend
heid van haar eigen jeugd voorbij was.
Maar zij hield wel van de moderne kame
raadschap, het vrije en ongedwongen om
gaan van jongens en meisjes.
„Wij zijn het slachtoffer van een idiote
oude familie-ruzie," ging Angela onver
stoord verder. „Zoodra we meerderjarig
zijn, doen we het toch. Niet, Cymbeline?"
„Ja en dan vragen we den ouden Schulz
om een van zijn prachtige kanonnen en
rammen dien gekken ouden muur neer,
dan komt er eens wat frissehe lucht in
Pagdon."
Frissehe lucht. Viola voelde al, hoe de
ruime en geurige wind van over de hei
door haar geest woei en alle oude, muffe
hoeken en kanten opfrischte. Zü was de
twee dankbaar voor hun eenvoudige,
vroolijke opvattingen.
Maar Dick zei, met een lach:
„Kalm aan, jonge man. Je bent nog
geen heer van Pagdon Towers."
„Daar zullen we niet op wachten." Hij
stak Angela zijn hand toe en zij stond on
middellijk op.
„Kom mee, dan dansen we een beetje,
Angela. Dit is een heerlijke step."
Toen zij weg waren, keken Dick en Viola
elkaar zwijgend, maar vergenoegd aan.
„Beste Vi, de jongere generatie wordt
het prachtigste wat de wereld ooit gezien
heeft," zei hij rustig.
Zij keken hen na onder den dans. Het
meisje danste verrukkelijk. Zij was net
een meisje waar Cym op verliefd kon wor
denen toch zag Viola het niet graag.
„Zij is moderner dan Prim", zei Viola
nadenkend.
„Je hebt voor haar niet bang te zijn. Zij
zal niet op Cym wachten. Zij zal wel
dadelijk trouwen, als zij het volgend jaar
de wereld in gaat!" zei Richard.
Maar die gemoedelijke woorden troost
ten Viola niet zoo goed als hij gemeend
had. Haar lieve jongen moest niets akeligs
ondervinden. Natuurlijk was hij waard,
dat een meisje tien of zelfs twintig jaar
op hem wachtte.
Waar in de heele wijde wereld kon
men een tweeden Cymbeline vinden?
HOOFDSTUK XI
Cymbeline had genoeg van dansen, hij
wilde veel liever met Angela praten. Tot
nu toe had zij heel handig een gesprek
ontweken. Maar nu liep de partij op een
einde, al gauw zou hij met zijn moeder en
Prim naar huis moeten en ook mevrouw
Trusttcott zou haar beide meisjes mee
nemen.
Misschien was zij ook niet erg gesticht
door hun gedrag, als zij het tenminste had
opgemerkt, maar troostte zij zich er mee,
dat zij niet gemakkelijk elkaar weer zou
den ontmoeten, zoo lang Angela onder
haar bescherming stond. Maar in werke
lijkheid rustte haar misnoegen op heel
andere gronden.
Haar oudste, Ernst, maakte nogal veel
werk van Angela; haar man had er al
eens een woordje met Sir Roger over ge
sproken, die er volstrekt niet afkeerig van
scheen te zijn. De Trustcotts erg rijk, zij
hadden een aardig landhuis, een kilometer
of vijftien van Valleylands verwijderd,
midden op de hei.
Het zou een goede partij zijn vooi
Angela.... Daarom vond mevrouw Trust
eott dat plotselinge verschijnen van den
jongen Harriman heelemaal niet zoo pret
tig. Zij had altijd gemeend, dat de twee
families heelemaal niet met elkaar om
gingen. Maar dat deze groote vriendschap
alleen maar op de kennismaking van één
avond zou berusten, kon niemand aan
nemen.
Zij merkte, dat zij niet langer in de
danszaal waren. Zij keek op haar horloge.
Drie kwartier later speurde zij nog eens
rond, maar kon goen spoor van hen ont
dekken. Zij werd een beetje boos op An
gela.
(Wordt vervolgd).
