Een avontuur op
den Balkan
Koning George van Engeland zet zijn handteekening in het boek der eeregasten
van de Wereldtentoonstelling te New York tijdens het bezoek van het Britsche
Koningspaar aan de expositie
De grandiose ontvangst van het Engelsche Koningspaar op de Wereldtentoonstel
ling te New York. Een radiografische foto van de aankomst van den stoet op het
expositie-terrein. In de voorste auto onderscheidt men den Koning en de Koningin
Jeugdige belangstelling vi
de sterrewacht te Gre
wich
Telkenmale, om de vier jaar, wanneer te Gronsveld de «Groete Bronck uittrekt, loopen een eind
voorop de zgn .Bielemannen" der Schutterij. De Bielemannen in hun karakteristieke kleedij
J. Engel, die kampioen der amateurs werd tijdens de Maandag te Valkenburg verreden weg
wedstrijden, krijgt, al rijdende, gelegenheid den inwendigen mensch te versterken
De ingang van den onderaardschen
gang in het huis nabij Valenciennes
aan de Fransch-Belgische grens, waar
door de politie een uitgebreide smokkel
en spionnage-affaire ontdekt werd
Onder stroomenden regen startten Maandag te Valkenburg de deelnemers aan den wedstrijd
om het individueel kampioenschap op den weg 1939, georganiseerd door de Ned Wielren Unie
FEUILLETON
door
ERNST KLEIN.
17)
Zoo. Nu, wees maar voorzichtig. Je
kent den kapitein; hij laat niet met zich
spotten.
Zeg hem, dat ik eerder de tong zal
laten uitrukken, dan dat ze een woord uit
mij krijgen.
Ik zal het hem zeggen, doch luister nu
goed. De kapitein zal vanavond een bode
imet een brief aan dien couran tiensnuffe
laar sturen. Zorg er voor, dat hij noch de
Jood thuis zijn, als de bode komt.
Eindelijk komt dus de bode.
Ja. De kapitein zegt, dat de vrucht
nu ryp is. Vaarwel, Georges, an als er iets
gewichtigs gebeurt, haast je dan om het
te melden.
Goed. Ik moet afbreken want ik hoor
hen de trap afkomen.
Vitus hing den hoorn op. Zijn heele ge
zicht lachte, terwijl hij naast het apparaat
stond en triomfantelijk naar Salomon keek.
Deze gaf zijn gevangene een duw, dat hij
in een hoek rolde en sprong met een wild
gejuich op Vitus toe.
Mynheer Thavon, dat is de kostelijk
ste streek, dien u ooit hebt uitgehaald,
brulde hij. Maar wat nu?
Nu, ouwe jongen? Nu zullen wij eens
zien, of wij niet te weten kunnen komen,
waar zich het andere einde van deze in-
genieuse leiding bevindt.
De grootste moeilijkheid lag besloten in
de vraag, wat ze met de beide gevangenen
moesten beginnen. De zaptiehs halen en ze
hun ten geschenke geven, zou minder ver
standig zijn. Het huis was ongetwijfeld door
spionnen omringd, die hun middelen had
den, om den kapitein" van de gevangen
neming van den schoolmeester en zijn zus
ter op de hoogte te stellen. Alles, wat ook
maar eenigszins den argwaan van de ben
de kon opwekken, moest worden vermeden.
De bode moest komen. Vitus moest den
voor hem bestemden brief in handen krij
gen. Daarna kon men verder zien.
Salomon drong er op aan, Stephanides
en zijn zuster volgens „eigen methode" te.
bewerken. Snel en geruischloos. Men kon
hen dan in den kelder werpen of ergens
anders. Salomon opperde in alle gemoeds
rust verschillende mogelijkheden om de
beide lijken te verbergen, terwijl een van
de te „bewerken" personen er levend bij
tegenwoordig was. O, hij hal? zoo'n fijn
gevoelig, teerbesnaard karakter, de wak
kere ex-hamal.
Geen van zijn voorstellen droeg de goed
keuring van zijn meester weg, die er tot
zijn hevig leedwezen nog niet toe kon be
sluiten, om zich de gebruiken van het land
eigen te maken.
Wat moet er dan gebeuren?
Laat mij nade-raken.
Het was merkwaardig, hoe deze wilde,
bloeddorstige en moordlustige duivel aan
het geringste bevel van zijn meester stipt
gehoorzaamde. Salomon keek nog eens met
innigen spijt naar het rampzalige hoopje
mensch in den hoek van de keuken, ging
toen op den uitgedoofden haard zitten en
begon melancholiek een sigaret te rollen.
Vitus Sloeg den schoolmeester geduren
de eenige oogenblikken scherp gade. De
man was totaal gebroken. Dat het geheim,
waarover hij te waken had, verraden was,
had hem den genadestoot gegeven. Met
diep gebogen hoofd zat hij in het hoekje,
waarin de vreugde van Salomon hem te
recht had doen komen. Hij bewoog zich niet.
Vitus trad dicht op hem toe.
Je ziet, dat je pech hebt, zeide hij.
Geef je er niet de voorkeur aan, eindelijk
met de waarheid voor den dag te komen
en" hij hield hem een handvol geld onder
den neus „bovendien nog een paar Turk-
sohe ponden te verdienen in plaats van
door mij aan de liefderijke behandeling van
mijn vriend toevertrouwd te worden?
Zelfs het goud scheen op den letterlijk
en figuurlijk gebroken Stephanides geen
indruk te maken. Dof schudde hij het hoofd.
U hebt u zooeven zelf het antwoord
gegeven. U hebt gezegd, dat u zich liever
de tong liet uitrukken. Doe met mij, wat
u wilt; het is mij totaal onverschillig.
Je vreest, dat de kapitein je voor het
verraad van het telefoongeheim zal be
straffen?
Dat zal hij. Hij kent geen genade.
Is hij dan zoo machtig? En als ik je
beloof, je tegen den kapitein te bescher
men?
Stephanides richtte het hoofd een wei
nig op, zijn blik was die van een opgejaagd,
doodelijk uitgeput dier.
U bent ongetwijfeld een moedig en
verstandig man, zeide hij. Maar tegen
den kapitein bent u niet opgewassen. Zijn
macht reikt van Athene tot Constantinopel.
Nu ja, er bestaan toch nog andere
streken, hetgeen je als schoolmeester wel
licht niet onbekend is.
O, hij ral niet de moeite namen, mü
te zoeken, maar ik heb in Tirmova aan de
andere zijde van de grens mijn ouders wo
nen. U begrijpt, mijnheer
Salomon mengde zich in het gesprek.
Niet, omdat hij medelijden voelde met den
schoolmeester, maar omdat de zaak hem
begon te vervelen.
Uit dien kerel is tooh niets te krij
gen. Het beste is, wat ik zooeven zei. Hij
en zijn zuster ieder een flinken klap op
het hoofd. Doode mensch en zeggen nog
minder dan levende.
Vitus zweeg. Hij was nieuwsgierig naar
de uitwerking van deze woorden op zijn
gevangene. Doch dezen scheen werkelijk
alles onverschillig te zijn. Hij verroerde
zich niet. Hij vreesde zijn kapitein meer
dan den dood.
Men bracht hem naar boven bij zijn zus
ter, bond hem naast haar vast en liet hen
beiden liggen. Maar wat nu? Des avonds
zou de bode komen. Voor dien tijd moest
er een besluit genomen zijn.
In ieder geval moesten wij maar iets
eten, stelde Salomon voor. Als de maag
leeg is, verkeert het hoofd meestaj in den-
zelfden toestand.
Hij ging dus uit, om vleesch voor het
midagmaal te halen. Vitus besteedde zijn
tijd met het opstellen van een uitvoerig
bericht aan Ham id Bey.
Salomon beleefde intussohen een avon
tuur. Toen hij uit den slagerswinkel met
zijn pakje onder den arm naar buiten trad,
liep een dronken ezeldrijver tegen hem aan.
Met een luiden smak viel het vleesch op
de straat. Salomon liet het kalmpjes in het
vuil liggen. Eerst moest de ezeldrijver een
pak slaag hebben. Maar hoe scherp de
Spanjool ook om zich heen keek, de kerel
was verdwenen. Hü vergat in zijn woede
het vleesch en rende het heele klein rond,
maar de ezeldrijver was weg, en zie, toen
hij op de plaats van het onheil terugkwam,
het vleesch ook.
Waar is mijn vleesch? snauwde hij
den slager toe, die in zijn winkel stond
en zijn buik vasthield van het lachen. De
bakker, de uien- en de olijvenhandelaar
lachten in koor mee.
Hoe moet ik dat weten? hijgde de
slager, die van louter plezier buiten adem
was.
Zoo?
Nu werd eerst de slager afgeranseld vol
gens de grondige methode, die Salomon bij
dergelijke gelegenheden plaoht toe te pas
sen. Vervolgens kwamen de bakker en de
olijvenhandelaar aan de beurt. De uien-
man redde zich voor het onheil, dat hem
boven het hoofd zweefde, door de vlucht
te nemen en zijn kraam met kostelijk rie
kende waar in den steek te laten. Daarop
nam Salomon het mooiste stuk kalfs-
vleesch van den haak, reikte zichzelf een
versch brood aan, eigende zich een hand
vol olijven toe, stak een sigaret op en slen
terde op zyn gemak naar huis.
Toen hij der hoek omsloeg, liep de dron
ken ezeldrijver nogmaals tegen hem aan.
Ha! Ditmaal ontging hij hem niet! Terwijl
hij hem met de linkerhand vasthield, liet
hfj met de rechterhand snel het vleesch,
de olyven en het brood in de ondoorgron-
delyke diepte van zyn broekzak verdwijnen.
Inmiddels praatte de ezeldryver voortdu
rend tegen hem. doch hij had geen tyd
ernaar te luisteren. Eerst kwam het pak
slaag, daarna kon men praten.
(Wordt vervolgd).
