1
l
Mama wordt
opgevoed!
De nieuwbenoemde burgemeester der gemeenten Harmeien en Veldhuizen, de
heer H A. J. M van Koningsbruggen, is Dinsdag als zoodanig geïnstalleerd.
Wegens het slechte weer moest de zanghulde der jeugd in het schoolgebouw
vinden
Het m s. -Kyle Fisher", voor Engelsche rekening bij De Haan
Óerlemans te Heusden gebouwd, maakte Dinsdag zijn oHicieele proef
tocht
1
r. -+i. m «p
P i y
-
y
De leening voor de Fransche nationale verdediging verheugt
zich in groote belangstelling. De inschrijvingen beantwoordden
aan de verwachtingen
De strijd in het Verre Oosten Japansche cavalerie trekt over een
der rivieren, waarover door de genie-troepen een pontonbrug ge
slagen werd
Van 15 tot 17 Mei zijn te Amsterdam
interacademiale wedstrijden gehouden
tusschen de universiteiten van Münster,
Londen en Amsterdam De finish van
het nummer 100 meter hardloopen op
de Sintelbaan
Een Amerikaansche goederentrein, getrokken door twee locomotieven, ontspoorde nabij Pittsburg,
chaotische toestand na het ongeluk, dat vier personen het leven kostte
Het postduivenseizoen is begonnen De
duivenbezitters brengen hun vliegers
naar de vereenigingslokalen voor deel
name aan de vluchten, welke weer op
het orooam staan
FEUILLETON
Geautoriseerde vertaling door F. v. Velsen.
ROMAN VAN LO WILSDORI.
41)
„En ik schreef mama, dat jij haar heel
officieel zou bedanken en dat moet je
ook doen. Ik was-toch al van plan geweest,
je vandaag alles te vertellen, omdat je
dien brief toch moet schrijven, snap je?"
Ellegarde had aandachtig toegeluisterd.
Met gefronst gelaat zal hij peinzend eeni-
ge oogenblikken voor zich uit te staren
„Dus jij hebt je mama onze verloving
bekend gemaakt en zij heeft behalve haar
zegen ook haar voornemen te kennen gege
ven, zich eveneens te verloven? Niet alle-
daagsche, maar toch ook niet zoo verschrik
kelijk sensationeel. Waarom zou zij niet
trouwen? Zij is er jong en mooi genoeg
voor, nietwaar? En zij doet immers, zoo
als men dat noemt, de beste partij van jelui
tweeën."
„Robby!"
„Nu, is het niet zoo? Natuurlijk is het
mij liever, dat jij dien ouden heer niet
tot man krijgt, want dat zou complicaties
met mij ten gevolge gehad hebben", lach
te Ellegarde, „ik had je niet laten loopen!
Alleen kan ik maar niet begrijpen, wat
Virgilius nu in Nizza wil doen, aangezien
hij zy'n kans voor goed heeft laten voor
bijgaan."
„Ja, dat snap ik ook niet", viel Bella
hem bij. Toen ik hem aanraadde haar na
te reizen, wilde hij niet en nu
„Dingen die je verliest, waardeer je het
meest", zei Ellegarde peinzend, „misschien
is het dat."
„Virgilius is niet oppervlakkig, zijn lief
de voor mama dateert reeds uit zijn jeugd.
Maar zij begrepen elkaar niet; daarom
zweeg hij.
„Zoo, zweeg hij daarom? En nu zij zich
met een ander wil troosten, nu begrijpt hij
haar plotseling? Dat gaat boven mijn ver
stand. Zij is dezelfde gebleven, die zij
was!"
„Dat zou je niet zeggen, als je haar vroe
ger had gekend. Zij is niet meer te herken
nen. Je zoudt het vermoedelijk niet willen
gelooven als ik je zeg, dat zij thuis altijd
de kleeren van haar moeder droeg en
„Zouden Virgilius dan pas de oogen zijn
opengegaan door haar veranderd toilet en
toen iemand anders haar wegkaapte? Kan
ik me niet voorstellen. Hij maakt toch niet
den indruk van een idioot", was zijn ant
woord. „Neen, ik kan niet zeggen, dat ik
het goed begrijp, in ieder geval moeten die
dingen met iets anders verband houden en
geef mij maar gauw een kus of ver
scheidene en dan moeten wij aan 't werk
schat!"
HOOFDSTUK XV.
Zijne hoogheid slenterde met Oliva over
het Massenaplein, langs avenue's en boule
vards en bereikte de Place Mac Mahon, de
bloemenmarkt. Onderweg hadden zij veel
mooie etalages bewonderd en prins Mucki
wilde elke zaak binnengaan, om Oliva toch
maar te laten koopen, onverschillig wat het
v/as. Telkens moest zij hem glimlachend
van zijn welgemeend voornemen terug
houden.
Beladen met viooltjes en rozen, kwam
Oliva in het hotel terug. De piccolo vloog
direct op haar toe en bracht de bloemen
naar boven. Slechts een zacht rose rozen
knop zocht zij er uit en toen zij eenige
oogenblikken later met haar verloofde al
leen was, stak zij de bloem in het knoops
gat van zijn parelgrijze demi.
Deze attentie verschilfte hem een kin
derlijk genoegen en hij vatte haar hand, die
hij dankbaar aan zijn dippen bracht. Daar
na keerden zij naar de Promenade terug,
waar zij in den heerlijken zonneschijn op
rieten stoelen plaats namen. Het bleek, dat
Oliva plotseling zeer populair was gewor
den, want zij werd door de talrijke wan
delaars voortdurend met bewonderende
blikken nagestaard. Dank zij haar bijziend
heid merkte zij het niet, doch zijne hoog
heid straalde van trots en verliefdheid.
Plotseling werd zyn aandacht door iets
getrokken. „Ah! wat is dat? Kijk, daar is
Lord Mackenzie!" Hij stond op, toen een
zeer voornaam uitziend heer hem naderde.
Er volgde een bijzonder hartelijke begroe
ting en dan bracht hij zijn vriend bij Oli
va. „Sta mij toe, liefste Oliva, dat ik je
mijn vriend Lord Mackenzie, voorstel.
Mijn verloofde!"
De ongehuichelde verrassing van den En-
gtlschman verschafte den ouden heer een
heimelijk genoegen. Hij maakte er de ge
volgtrekking uit, dat zijn vriend met zijn
jacht hier lag en zooeven van boord was
gekomen.
Lord Mackenzie maakte Oliva beleefd
zijn compliment over het onberispelijk En-
gelsch, dat zij sprak. Daarna informeerde
hij naar Xilo's zuster Lize en ten slotte noo-
digde hij zijne hoogheid uit, hem, met zijn
verloofde en zyn zuster, de eer aan te doen
eenige dagen zijn gasten te willen zijn. Hy
was vornemens, naar Corsica te varen en
eenigen tijd zonder vast programma op de
Middellandsche Zee te kruisen.
Oliva, die nog nooit een zeetochtje had
gemaakt, gaf met onverholen gretigheid
aan de uitnoodiging gehoor.
Lord Mackenzie, die niet veel jonger
v/as voornemens, naar Corsica te varen en
eens bewonderend gade en hij benijdde
zijn ouden vriend, die het had durven wa
gen zoo'n mooie jonge vrouw aan zich te
verbinden.
Zij spraken af, dat de prins de auto zou
sturen om zijn zuster te halen, nadat men
haar telefonisch gevraagd had, of zij gaar
ne van de partij wilde zijn.
In den namiddag zouden de gasten zich
door de barkas naar het jacht laten bren
gen, dat dicht bij de haven voor anker lag.
Met een paar vriendelijke woorden nam
Lord Mackenzie afscheid en het bruidspaar
was weer alleen.
„Lieve Oliva, ik weet niet of je voor de
ze onvoorziene zeereis het noodige aan uit
rusting hebt. Na de lunch heb je nog over
vloed van tijd, ingeval je iets noodig mocht
hebben. Als je mij toestaat, je te begelei
den, dan zal het mij hoogst aangenaam
zyn, je met raad en daad bij te staan. Ik
heb van die dingen wel eenige onder'virt-
ding", besloot hij eenigszins aarzelend.
Oliva gaf eerlijk te kennen, dat zij in dit
opzicht een nieuweling was en nam gaar
ne zyn aanbod aan. Dat de oude heer ver
stand van die dingen had, bewees hy by
het uitzoeken van sportieve toiletjes en
verdere benoodigdheden voor een zeetocht.
Oliva begon zich op dit reisje te verheugen
en was nieuwsgierig, wat dit uitstapje haar
zou doen beleven.
Inmiddels bedacht zy met eenoge onrust,
hoe het met de postbezorging moest gaan
maar zy wist zich spoedig uit die moei-
lykheid te redden. Eenige minuten latei
had ^y reeds een briefkaart vood Bella op
de post gedaan, waarop niets anders ver
meld stond dan dat mama haar geen
adres kon opgeven tot zy zelf wist, waar
zy aan land zouden gaan en dat Bella in
middels naar Nizza kan schryven, waar
men in het hotel voor verdere doorzen
ding dan wel zou zorgen. En weer voelde
zy iets van zelfvoldaanheid. Misschien wa-
renze in Weenen ongerust over dit plot
selinge nieuwe besluit. Nu, des te beter.
Met geweld verdreef zy Virgilius uit haar
gedachten. Hy zou niet ongerust zyn, of
misschien toch terwille van Bella.
Bella, zyn verloofde. Vlug wendde zij om,
ging naar den prins, die in de vestibule
wachtte en legde zacht haar hand op zijn
arm. „Is mijn lieveling klaar, dan zullen
wij vertrekken, kyk, daar komt Lize al
aan", wees hy vriendelijk.
Het was een bont gezelschap, ongeveer
twintig personen, die als gasten van lord
Mackenzie reeds acht dagen op de Middel
landsche zee kruisten. Uren en dagen vlo
gen voorby en Oliva leefde als in een roes.
Zooiets had zy nooit voor mogelijk gehou
den. Van alle heerlykheden, welke zy in
deze laatste weken van snel op elkaar vol
gende gebeurtenissen had leeren kennen,
leek haar dit drijvende kasteeltje met zyn
kleine salons, de beknopte, maar geraffi
neerd comfortabele hutten, de correcte be
diening en over het geheel de verfijnde
luxe, een sprookje uit Duizend en één
Nacht. Daarby kwam. dat zeelucht en zon
hun invloed deden gelden. Oliva bloeide
zichtbaar op. (Wordt vervolgd)
