-4#» A»
1. Am
Mama wordt
opgevoed!
3)e £eictoeke Gou/fcomt
Generaal Franco bij het verlaten van de Kathedraal te Valencia, waar hij den
dankdienst, die daar gehouden werd, bijwoonde
De slechte prijzen, welke op het oogenblik voor de spinazie gemaak
kunnen worden, zijn oorzaak, dat groote partijen, die den minimum
prijs niet opbrengen, vernietigd worden. Dagelijks worden duizenden
kilo's in den mestput geworpen. Een kijkje te Beverwijk
De Jeanne d'Arc-feesten te Orleans werden vereerd met het
bezoek van den Franschen president Albert Lebrun. De
verwelkoming van den hoogen gast
De werkzaamheden aan de toegangs
wegen tot het in aanbouw zijnde
Amstel Station te Amsterdam zijn in
vollen gang. Het leggen van rails en
wissels in 't verlengde van de Amsteüaan
In tegenwoordigheid van Monzie, den Franschen minister van Publieke
Werken zijn de onderaardsche grotten van Padirac officieel in gebruik
genomen. Deze grotten vormen een der nieuwste bezienswaardigheden
uit dit deel vèn Frankrijk en moeten de beroemde grotten van Han
Voor de exploitatie der luchtvaart-diensten langs de Noordelijke Transatlantische route zijn deze week
te Biscarosse in Frankrijk de noodige proeven genomen met de nieuwe groote vliegboot „Ville de Saint
Pierre". Het toestel even voor den start
evenaren
De jongste gelukkige, die in de Sorbonne
gedecoreerd werd tijdens de uitdeeling
van onderscheidingen aan moedige
redders, was de 12-jarige Jean Faucon,
die te Fécamp een baadster, die in
nood verkeerde, behouden aan wal
had weten te brengen
FEUILLETON
Geautoriseerde vertaling door F. v. Velsen
ROMAN VAN LO WILS DORP.
35)
Hij toonde haar zyn ingenomenheid ta
melijk ondubbelzinnig, waarbij zijn zuster
ondeugend glimlachte.
Onlangs beweerde zij langs haar neus
weg „Lieve hemel, als de oude snoes u aan
staat, behoeft hij met niets rekening te hou
den en kan hij met u trouwen, wanneer u
daar prijs op stelt."
Oliva had zoo'n verschrikte afwerende
beweging gemaakt, dat Lize in hartelijk
lachen uitbarstte. „U heeft immers reeds
zoo'n ouden echtgenoot gehad, zooals u mij
heeft verteld, nietwaar? En naar een twee
den verlangt u wellicht niet zoo hartstoch
telijk. Kan ik u niet kwalijk nemen, 't Zou
anders wel goed staan, hoogheid te worden
en menigeen zou in uw plaats het aanbod
gretig aanvaarden."
Oliva wist niet, wat daarop te antwoor
den. Gelukkig verlangde de oude dame zel
den een antwoord, doch had de handigheid
zelf op eigen vragen het antwoord te laten
volgen. Dat was dan, dank zy haar scherp
zinnigheid, ook meestal het juiste.
Inmiddels was het kiekje reeds lang in
Weenen bezorgd en had een explosie als
van een bom ten gevolge gehad.
„Dat is geweldig", zei Bella tegen Virgi-
lius, „het overtreft alle verwachtingen! Wie
had ooit zooveel aannassingsvermogen bij
mama durven vermoeden? Maar wat Bella
ontging, had Virgilius op 't eerste gezicht
ontdekt: De twee heeren, die zoo brutaal
naar Oliva omkeken. En het had hem een
kleinen vlijmscherpen steek gegeven.
Vandaag was Bella den heelen morgen
vrij en zoo besloten die twee, in het Cen
trum van de stad wat te gaan wandelen.
Bella telefoneerde Robby en deelde hem
hun plan mede. Waarop hy verklaarde,
gaarne van de party te zullen zijn en dat
de duivel voor zijn part dien ochtend direc
teur mocht spelen. Lachend stelde Virgi-
lius voor, hem met Bella aan den schouw
burg af te halen, hetgeen hij dankbaar
aannam.
Spoedig daarop zaten drie vroolijke men-
schen in een prachtige lunchroom en na
een kleine verfrissching slenterden zij door
de drukke straten in de richting van de
opera.
Bella had haar „allerliefste" ook het
kiekje van mama laten zien, dat zij in haar
tasch had. Hy bewonderde het en riep
uitdagend: „Ik zou wil eens iemand willen
zien, die een jongere en mooiere schoon
moeder krijgt."
En toen zij met hun drieën dicht bij de
opera kwamen zagen zij daar op eenigen
afstand een straatfotograaf staan. Ellegar-
de riep opgewonden: „Wat zij daar in Niz-
za doen, kunnen wij hier evengoed. Wij
zullen je mama met gelijke munt betalen,'.
De andere twee vonden het ook leuk en
zoo ontstond er een prachtige kiek. Bella
tusschen twee cavaliers, alle drie lachend
en opgetogen. Dit kleine voorval zou ech
ter gevolgen hebben, die niemand toen
vermoedde.
Toen Bella naderhand het kiekje, dat
zeer goed was uitgevallen bekeek, kreeg
zy plotseling een inval, dien zij zelf geniaal
vond en dien zij aan niemand toevertouw
de. 't Leek haar een gedachte, die zij on
middellijk in daden moest omzetten. Niet
lang over nadenken", vond zy. Over den
eersten schrik was mama reeds lang heen.
dat bewees haar filmfoto wel een tw
de zou nu spoedig volgen. Zij nam haar
vulpen en schreef onder het kiekje, dat
haar voorstelde, geflankeerd door Ellegar-
de en Virgilius Pretorius: „Bella geeft ken
nis van haar verloving wie van beiden
is echter de uitverkorene?"
En om te voorkomen, dat zij op haar
overmoedig plan zou terugkomen, bracht
zij de enveloppe zelf naar de post.
HOOFDSTUK XI.
Zoolang zij nu al weg was, had Oliva
nog geen brief geschreven. Bella verwon
derde zich geenszins daarover, want haar
moeder schreef anders ook nooit en liet al
het noodige door Virgilius regelen. Zoo
hadden ze in Weenen het zenden van
haar kiekje beschouwd als een kennisge
ving. dat zij 't uitstekend maakte.
„Heb je mama geschreven?" informeer
de Ellegarde den volgenden morgen en
Bella antwoordde met neergeslagen oogen,
bevestigend. Dat zou een verrassing zijn,
wanneer het antwoord kwam! Bella was
zeer hoopvol gestemd. Uiterlijk kon men
niet zoo door en door veranderen, zonder
ook innerlijk daarop te reageeren, over
woog Bella. Wie waagt, dit wint. Int het
ergste geval zouden er scènes volgen. In 't
ongunstigste geval bleef ook ditmaal een
daad van geweld de eenige uitweg....
De aristocatische coterie van Nizza
had haar sensatie.
Men stuurt niet ongestraft dagelijks la
dingen bloemen naar het voornaamste ho
tel aan het adres van een mooie vrouw,
wanneer men een zoo populaire persoon
lijkheid is als zijne hoogheid prins Xilo,
die onder den naam Froheim ginds in Can
nes woonde. Zelfs de grootmoeders van de
tegenwoordige generatie hadden hem ge
kend en wisten allerlei geschiedenissen van
hem te verhalen. Het verwennen van
mooie vrouwen vormde zyn levensdoel. Bo
vendien was hij enorm ryk en al was hij
intusschen dan ook tamely* oud en af-
tandsch geworden, met gaud is veel te be
dekken.
Men fluisterde, dat zijne hoogheid de
interessante weduwe Oliva von Belamy, die
niemand kende, dien ooit te voren hier ge
weest was, op dolzinnige wijze het hof
maakte. Vandaar dat bloemenbombarde-
ment.
En dat het ditmaal correcte, serieuze
ernst was, werd wel bewezen doordat zijn
zuster Lize, met wie op 't gebied van de
corum niet te spotten viel, de jonge wedu
we in haar intiemen kring had uitgenoo-
digd.
Rest nog de mededeeling, dat de eenige
persoon, die van dit alles niet het flauwste
vermoeden had, Oliva von Belamy heette.
Ondanks vriendelijken afweer, was zyne
hoogheid in vuur en vlam geraakt. Zijn
zinspelingen hield Oliva voor scherts. Bin
nen een week zou zij terugreizen en de
vriendelijke zuster en broer vermoedelijk
nooit meer in haar leven ontmoet?n.
Zoo stonden de zaken, toen op zekeren
morgen de piccolo mevrouw von Belamy
een brief bracht, die zoo juist bezorgd was.
In 't eerste oogenblik dacht Oliva, dat
het kiekje, waarmede zij Bella had willen
verrassen, door een of ander misverstand
was teruggezonden. Teleurgesteld zette zij
haar lorgnet op. Plotseling sperde zij wijd
haar oogen open en staarde voor zich uit.
Het kiekje viel uit haar handen.
Met een angstkreet liet zij zich tusschen
de kussens van de sofa zakken en begroef
haar gelaat in haar handen.
Lang zat zij zoo, onbeweeglijk, zonder ge
luid en zonder tranen.
„Bella geeft kenis van haar verloving".
Wat was dat meisje toch luchthartig en on-
kiesch. Zelfs in zoo'n heilig oogenblik kon
zij nog schertsen! En Oliva vergat abso
luut, dat het oogenblik waarop zij zelf zich
met mynheer von Belamy verloofde, heele-
maal geen heilig oogenblik was geweest.
Dat zij toen doodelijk verschrikt, als een
kind voor den boeman, in vruchteloos ver
weer bitter begon te schreien. Hetgeen de
aanwezigen, haar eigen moeder inbegre
pen, veel vermaak scheen te verschaffen,
zoodat ze hun zakdoeken voor hun mond
hielden, om het niet uit te proesten
En haar verloofde zelf, wien sinds lang
niets meer heilig was?
Ook hy had zich om haar vereer vroo-
lijk gemaakt
Bliksemsnel schoten deze nooit te verge
ten beelden aan haar geestesoog voorbij.
Als gebroken lag Oliva te beven. Doch wan
neer men den man beminde, aan wien men
zich verbond, dan was dit uur wel gehei
ligd te noemen. Indien Bella Pretorius niet
beminde, dan zou zy nooit in een verloving
toegestemd hebben. Zij was uit ander hout
gesneden, dan haar moeder. Maar hij....
Hoe was dat alles zoo plotseling gekomen?
(Wordt vervolgd).
