IN TRAINING VOOR DE VARSITY.
Mama wordt
opgevoed!
Een persfotograaf met fantasie maakte deze opname van het
uitbrengen der boot door de roeiers van .Nereus", die
momenteel in training zijn voor de a.s. Varsity
James Roosevelt, zoon van den Amerikaanschen president,
bij zijn aankomst te Parijs, waar hij thans eenige dagen ver
toeft
De Groote Prijs van Vilvorde is deze week onder
groote belangstelling verreden. De rennersonderweg
In training voor de Varsity. De Jonge Acht van de Amsterdamsche
studentenroeivereeniging .Nereus" tijdens haar dagelijkschen oefentocht
Het 35 000 ton metende slagschip .Prince of Wales", de nieuwste aanwinst
van de Engelsche vloot, is Woensdag te Birkenhead tewater gelaten
Een der fraaie
interieurs van de
.Empress of Aus
tralia", waarmede
het Engelsche Ko
ningspaar den tocht
naar Canada zal
ondernemen
FEUILLETON
Geautoriseerde vertaling door F. v. Velsen.
ROMAN VAN LO WILSDORF.
30)
Indien zij thuis gebleven was, dan zou
haar koppigheid zeker de oude overmacht
hebben doen gelden. Doch het is een be
kend feit, dat heimwee zielsloutering be-
teekent.
Al verder en verder reeds de trein en
eerst nadat de Semmering reeds lang ge
passeerd was, hield de sneeuwbui op. Oliva
zat nog steeds in haar hoekje te droomen.
Toen de oude dame na haar diner terug
kwam en haar broer meebracht, stelde zij
hem heel officieel, doch met een knipoogje
aan mevrouw von Belamy voor. Oliva be
sloot nu een kop thee te gaan gebruiken,
want zij gevoelde zich niet in een stem
ming. om thans met die vreemde menschen
een gesprek over onverschillige onderwer
pen te voeren.
Toen zij het compartiment had verlaten,
zei de oude heer tegen zijn zuster: „Zeg
nu heb je toch sterk overdreven; zij ziet
er zeer goed uit en heelemaal niet abnor
maal."
„Laat ze eerst maar eens warm loopen,
broertje; ze is zoo achterlijk, dat zelfs jij
uit je vel springt van de pret...."
Menschen, die op de hoogste sport van de
maatschappelijke ladder staan, zijn in hun
manier van doen verrassend eenvoudig.
Niettegenstaande dat, hebben zij de kunst
geleerd, onzichtbaar muren op te trekken,
zcodat slechts diegenen hen kunnen nade
ren, aan wie zij dat toestaan.
Oliva echter was, ver van de groote we
reld, alleen op het voorbeeld van haar be
krompen moeder aangewezen geweest en
zoodoende ontbrak haar ten eenenmale de
pose van de waarachtige „grande dame".
Vornaam doen en voornaam zijn zijn na
melijk twee absoluut verschillende dingen!
Oliva zat nu in den restauratiewagen,
die door den harmonicadoorgang aan haar
rijtuig was verbonden. Verbaasd keek zij
in 't rond. Zooiets had zij natuurlijk nog
nooit gezien of zelfs voor mogelijk gehou
den. Een elegante eetkamer op wielen, met
een prachtig uitzicht naar buiten, dat ieder
oogenblik iets anders t.e zien gaf. Ongeloof
lijk gewoon! De betoovering van het reizen
spon ook deze nuchtere vrouw al meer en
meer in en zij werd er door beneveld. Doch
v/eer stond daar, ontwrikbaar en niet te
verdrijven, de gedachte voor haar: „Wat
ben ik nu reeds ver weg ver van hem.
Waarom?"
Maar wie kon haar per slot van rekening
beletten, bij het volgende station uit te
slappen en weer naar huis terug te rei
zen?
Haar adem stokte, toen zij dat overdacht
Zij was toch baas over haar doen en laten
er wanneer het haar in Weenen beter be
viel
„Neen!" sprak haar trots. „Neen dui
zendmaal neen."
Hij had haar bij hun laatste onderhoud
hatelijke woorden toegevoegd. Hij was het,
die moest komen. Zij kon zich niet zoo ver
nederen neen, dat kon zij niet!
„Wat komt het er op aan, wie de eer
ste stap doet?" fluisterde de andere stem
haar kalmeerend toe. Wat kwam het er op
aan, als zij eens een enkele maal toegaf?
Als zij naar hem toeging en hem de hand
reikte en zei: „Wees niet langer boos".
Verschrikt en met plotselinge hartklop
pingen luisterde zij als1 't ware naar zijn
antwoord:
„Zoo, denk je dat je slechts volgens je
grillen je bevelen kunt uitdeelen, en dat
iedereen je dan maar dadelijk heeft te ge
hoorzamen?"
En als hij haar nu eens van zich afstiet?
Hetgeen toch zeer goed mogelijk was. Want
had hij niet uitdrukkelijk verklaard, dat
het 't laatste woord was, dat tusschen hen
gesproken werd? Wie hielp haar in deze
onontwarbare moeilijkheid? Hoe diep voel
de zij het plotseling, dat zij nooit een vrien
din had gehad, nooit de opbeuring van een
vertrouwelijk gesprek had gekend.
De tijd verstreek en het verglijdende
landschap werd in een diepen nevel ge
huld. Nog steeds zat Oliva daar en rafelde
haar gedachten uit, zonder tot klaarheid
te komen.
„Wenscht u ook te soupeeren?" vroeg een
mannenstem en toen zij opkeek, kwam zij
tot de ontdekking, dat zij de eenige per
soon in den restauratiewagen was. Alle ta
feltjes, op het hare na, waren reeds voor
het lichte souper gedekt. Zij vond het niet
aangenaam, nu weer naar haar comparti
ment terug te gaan en daarom knikte zij
bevestigend. In een oogwenk had de kellner
nu ook haar tafeltje in orde gemaakt.
Het duurde niet lang, of de restauratie
wagen vulde zich met reizigers. Ook de
broer en zuster uit haar coupé verschenen
en Lize Froheim groette Oliva in 't voorbij
gaan met een schertsende opmerking. Hun
plaatsen waren aan het ander eind van den
wagen en er kwam niemand bij haar aan 't
tafeltje zitten wat zij zeer prettig vond.
De ongewone, lange reis had haar hoofd
pijn bezorgd. Zij had 't diner overgselagen
er. nu herinnerde zij zich, dat zij behalve
en kop thee, den geheelen dag niets had
gebruikt. Bella had haar op het hart ge
drukt, vooral regelmatig voedsel tot zich te
nemen, want zij wist maar al te goed, dat
haai moeder in practische dingen zoo on
nadenkend was als een kind.
Met een droomerig glimlachtje herinner
de Oliva zich dezen raad. Bella eigenlijk
had zij den heelen dag niet aan haar ge
dacht. Het ontaarde kind verdiende ook
niets anders. Werkelijk niet? Wat was
het dan eigenlijk voor 'n vreeselijk kwaad,
dat Bella had gedaan? Zy had haar eigen
weg gekozen, inplaats van aan den leiband
te blijven loopen, zooals haar moeder had
gedaan Wat waren dat nu voor bespot
telijke gedachten? peinsde Oliva en schrok
van zichzelf.
Had Lize Froheim haar op dat idee ge
bracht. En plotseling herinnerde zij zich de
woorden, die de oude dame vandaag had
gesproken. Eigenaardige woorden voor een
persoonlijkheid, die zoo'n hoogen titel
voerde. Hoogheid. Inderdaad eigenaardig,
zooal niet bevreemdend. En zoo zeldzaam
duidelijk. Indien men dat zou naleven, hoe
eenvoudig zou dan ons ondermaansch be
staan zyn. Heelemaal zonder complicaties.
Zy vouwde haar handen samen als in ge
bed. Van voren af aan moest zij beginnen,
want zy kwam tot het besef, dat zy haar
kind onrecht had aangedaan. Als een ander
mensch wilde zij van deze reis terugkomen.
Al haar achterlijkheid, haar eigenzinnig
heid, trots, in één woord, alles, wat haar
ontsierde, moest zij van zich afschudden,
dat nam zy zich voor in dit ernstig uur van
zelfinkeer, dat niet veel menschen is ge
geven.
Het was een- hoogst allodaagsche onder
breking, die Oliva uit haar bijna verheven
overpenzingen omdaag haalde, ten zilve
ren schaal werd haar voorgehouden; zij
moest zich van visch bedienen. Het souper
was begonnen.
In haar compartiment teruggekeerd, zag
Oliva, dat de toebereidselen voor de nacht
rust daar reeds waren getroffen. De sneeuw
wil gedekte bedden noodden verlokkend
tot rust. Het verheugde Oliva, dat haar reis-
genoote nog in den restauratiewagen was
en zij haastte zich, haar reiscostuum uit
te trekken en in een pyama te glijden, vóór
de oude dame terug kwam. Met een tevre
den zuchtje strekt zij zich op een der bei
de bedden uit, nadat zij haar kleine lucht
kussen te voorschijn had gehaald, waar
mede zij haar ligging aanmerkelijk veraan
genaamde. De lamp aan het plafond was
getemperd en dus niet hinderlijk. Oliva
herinnerde zich slechts zeer vaag, dat de
deur werd open geschoven en Lize Fro
heim binnenkwam. Daarna was zij ingesla
pen, ondanks de vreemde omgeving, het
ongewone schudden en het feit, dat een
tweede, geheel vreemde persoon zich bij
haar in dit nauwe verblijf oevond.
'Wordt vervolgd)
