Mama wordt
opgevoed!
BRAND VAN DE „PARIS" TE
DE
HAVRE.
FEUILLETON
Geautoriseerde vertaling door F. v. Veisen.
ROMAN VAN LO WILSDORF.
m
„Ik ben nieuwsgierig, hoe dokter
Sdhleinz bet met haar zal stellen. Een
zeer bijzonder geval, dat van mevrouw von
Belamy", ze hij peinzend.
„Is zij werkelijk ziek?" vroeg Pretorius.
„Ja en neen. Het is een gevoelskwestie.
Zij is niets, maar een complex van sto
ringen en remmingen, en daardoor lijdt
z\j misschien meer dan wij weten."
P;etorius keek hem oplettend aan. Hoe
eenvoudig verklaarde zoo'n vakman dat.
Daarover had hijzelf Oliva meer dan eens.
en niet al te zachtzinnig, onderhouden. Hij
bad haar koppig en eigenwijs genoemd en
m werkelijkheid leed zij onder de onmo
gelijkheid, zich daaraan te ontworstelen.
Bijna een half uur duurde de visite van
den specialist. Daarna verscheen hij in de
huiskamer en accepteerde met graagte de
hem aangeboden sigarettc. Eenige minu
ten zaten de vier menschen zwijgend bij
elkaar.
„Nu. ik heb met mevrouw afgesproken,
dat zü morgen naar Nizza gaat begon
de vreemde dokter het gesprek. „Het viel
niet gemakkelijk, haar er toe te bewegen
maar nu zijn wij accoord."
„Wat scheelt haar eigenlijk?' infor
meerde Pretrius, tamelijk naief. De spe
cialist glimlachte.gehelen? Alles en niets.
Vóór alles heeft zij levensvreugde en le
venslust noodig. Haar ontbreekt wils
kracht. Zij is een schaduwbloem en wel
in die mate, als ik in deze kringen anders
slechts bij zoogenaamd onbegrepen ge
trouwde vrouwen heb aangetroffen. Haar
eenigen levensdurf bij te brengen, is zeer
moeilijk. Alles wat men doen kan is, haar
op reis te sturen, haar onder menschen
brengen, die niet al te veel notitie van
haar nemen en haar door een geheel nieu
we omgeving afleiding bezorgen. Mijn col
lega, dokter Buchner heeft mij medege
deeld, dat de kosten geen rol spelen. Des
te beter. Zij moet leeren, zich in een luxe
plaats te bewegen, zij moet zich in die om
geving op haar gemak gaan voelen, er ge
noegen in scheppen, met menschen om te
gaan en ten slotte op die wijze zelfvertrou
wen en levenslucht aankweeken. Ik heb
met verbazing gehoord, dat die dame,
hoewel moeder van een volwassen doch
ter, nog zoo jong is. Zij moest het geluk
hebben, haar hart aan iemand te verlie
zen. Neemt u .mij niet kwalijk, jongedame,
dat ik zoo oneerbiedig over uw mama
spreek", zei hij met een buiging naar Bel
la. Wat een prachtmeisje was dat! Naar
geest en lichaam kerngezond. Een lust haar
te zien, dacht dokter Schleinz.
Vervolgens werd nog een en ander be
sproken, doch de hoofdzaak was behan
deld. Spoedig daarop waren de twee ge-
neesheeren vertrokken en bleef Bella met
Pretorius achter. Eenige oogenblikken
spraken zij niet. Alweer die eeuwige lief
de". dacht Bella met een eigenaardige uit
drukking op haar gezichtje.
„Waar denk je aan?" vroeg Pretorius,
die haar al dien tijd had gadeslagen.
„Waar ik aan dacht? Dat „liefde" ook
per doktersrecept kan voorgeschreven wor
den", .verklaarde zij en begon dan zon
der eenige aanleiding te blozen.
„Jij moest ook zoo'n recept hebben, bes
te meid", zei hij glimlachend. „Je bent
ongeveer drie-en-twintig, dus het wordt
hoog tijd!"
Bella stond op.
„Wij zitten hier maar gekheid te maken,
terwijl hiernaast...."
„Ja, hiernaast ligt je lieve mama en zij
komt aanstonds bij ons aan tafel", ver-
klaaroe Pretorius energiek. Hij ging naar
de deur, gaf er een licht klopje op, deed
ze een kiertje open en vroeg „Mag ik?"
„Kom maar," klonk het na eenige aarze
ling
Pretorius ging binnen en deed de deur
achter zich dicht.
Oliva lag op de chaise-longue. Zjj had
haar lichtblauwe kimono aan en een wol
len deken was over haar knieën geslagen.
Zij zag er inderdaad lijdend uit en had don
kere schaduwen onder haar oogen. Pre
torius vond, dat zij niettegenstaande dat
zeer mooi was en het verwonderde hem,
dat 't hem in al die jaren niet was opge
vallen Diplomatieke terughoudendheid
was hem vreemd. „Je bent werkelijk heel
mooi, Oliva", zei hij oprecht, nam dan
plaats op het lage bankje aan het voeten
einde en vatte haar hand
tammer, dat 't noodig schijnt, dat je
zoo moet lijden, om te laten zien, hoe mooi
je bent!"
„Zeg. wat wil je eigenlijk van me? ik had
mij voorgenomen, zoolang ik leef geen
woord meer tegrn te spreken", zei ze met
horten en stooten >p half-fluisterenden
toon. „En je hebt gezworen, acht dagen
lang geen critiek te oefenen. Maar in
plaats daarvan doe je niets anders dan je
omgeving zorg en onrust op 't lijf jagen",
antwoordde hij rustig, zonder haar hand,
die bevend in de zijne lag, los te laten.
En vóór zij nog tijd had, hem van ant
woord te dienen, vervolgde hij: „Ik ben er
ir; 't geheel niet voor, dat je alleen naar
Nizza reist"
„En toch doe ik het", kwam het er al
veel vastberadener uit. „Ik heb het den
dokter die mij zeer betrouwbaar voor
komt beloofd. Ik laat mij door jelui de
wet niet voorschrijven door jou niet
en door Bella niet En wat haar betreft
ik wil haar niet meer zien zeg haar
dat namens mij!"
„Best", antwoordde hij droogjes. „Dat is
nu ook niet het belangrijkste. Denk er nog
maar eens over na ik ben overtuigd,
dat je zelf wel zult inzien, dat je niet in
staat bent zoo'n verre reis alleen te ma
ken. Aan de Riviera komt de groote we
reld tezamen. Luxe en vermaak gaan daar
hand in hand. Je zult je daar als een
vreemde eend in de bijt voelen...." Zijn
woorden waren weloverwogen. Alleen dan,
wanneer hij haar tot tegenspraak prikkel
de, kon het hem gelukken, dat zij haar
belofte hield en inderdaad op reis ging.
„Sta rnjj dan ten minste toe, dat ik ka
mers voor je bestel; vind je dat goed? Zoo
als je weet ben ik daar dikwijls geweest
en kan ik je dan met iets van dienst zijn
„Dank je wel. Ik zal mijzelf wel redden",
zei ze onvriendelijk en na eenige minuten
gezwegen te hebben, voegde zij er bij, zon
der hem aan te zien: „Beste Virgilius, ik
verzoek je, maatregelen te treffen, dat ik
van heden af zelfstandig over mijn geld
kan beschikken; ik wil je niet meer tot
last zijn."
Onwillekeurig was hij opgestaan en
staarde haar verbijsterd aan. „Wil je zelf
standig beschiken? Hoe stel je je dat
voor? Heb ik je ooit in je uitgaven be
lemmerd? Om zelfstandig over je kapi
taal te beschikken, moet je jezelf vóór al
les van die zaken op de hoogte stellen. Dat
gaat maar niet in een vloek en een zucht.
Je moet een boekhouder aanstellen en ver
dei- kantoorpersoneel
„Zoo bedoelde ik 't nietf,, zei ze hape
rend. „Ik bedoelde alleen, dat ik niet be
hoef te vragen, als ik geld noodig heb, doch
van mijn tegoed bij de bank zooveel kan
opnemen als ik zelf wiL"
„Heb je er eenig idee van, hoe groot je
tegoed bij de bank is?"
„Neen", bekende ze aarzelend.
„Bovendien is Bella er ook nog. Ik ben
eventueel bereid, mijn functie als beheer
der van je vermogen neer te leggen al
leen, met wien moet ik afrekenen? Maar
ik wil je een voorstel doen. Ik zal aan de
Bank een rekening voor je laten openen
als je verkiest. De afrekeningen ontvang
je dan van nu af rechstreeks. En als je
van je reis terugkomt, ga je die soort geld
zaken bestudeeren, om voortaan je perso
neel te kunnen controleeren. Vind je dat
goed?"
„Ik heb je niet willen krenken, Virgi
lius", begon zij eenigszins aarzelend; het
was haar aan te zien. dat het haar meer
dan zwaar viel. te bekennen, dat zij te ver
was gegaan. „Ik meende slechts, dat de
tijd was gekomen, om mij zelf meer met
mijn aangelgenheden te bemoeien" besloot
zij zacht.
(Wordt vervolgd)
Bij zijn aankomst in Berlijn inspecteerde de Roemeensche
minister van Buitenlandsche Zaken, Gafencu, de eerewacht
voor het station Friedrichstrasse in de Duitsche hoofdstad
De C. 7. W. van de .Flores" is bij Manggar op Biliton's Oostkust veronge
lukt. De inzittenden kwamen met lichte verwondingen vrij. Het wrak wordt
aan boord van de .Flores" geborgen
Overzicht van de drukte op de Nieuwe Zijds Voorburgwal te Amsterdam,
waar Woensdagavond voor de bureaux der dagbladen de uitslagen der
verkiezingen bekend werden gemaakt
De Amerikaansche oorlogsbodems, die op de reede van
Villefranche-sur-Mer lagen, hebben het anker gelicht, om naar
de Amerikaansche wateren terug te keeren, zulks ter ver
sterking van hun vlooteenheden
De .Paris" is in de haven van Le Havre door feilen brand
ernstig geteisterd. De groote hoeveelheid bluschwater, welke
door de brandweer in het schip werd gespoten, was oorzaak,
dat het vaartuig tenslotte kapseisde
Terwijl de Fran-
sche vloot het
Westelijk deel der
Middellandsche
Zee bewaakt, heb-
ben de Engelsche
eskaders het Oos
telijk deel voor
hun rekening ge
nomen.
