KONINKLIJKE
SPORTBEOEFENING.
Het geluk ligt in de
sneeuw
Het nieuwopgerichte 2e regiment huzaren-motorrijders, dat aan het
Bossche garnizoen wordt toegevoegd, heeft Woensdag zijn intocht in
de garnizoensplaats gehouden
In den raadskelder te Den Bosch werden de manschappen van het
nieuwopgerichte 2e regiment huzaren-motorrijders door het gemeente
bestuur onthaald op erwtensoep met kluif. Burgemeester Van Lanschot
ziet toe, hoe de mannen het zich laten smaken
Het zoontje en dochtertje van den gemeentesecretaris boden den nieuwen
burgemeester van Nijkerk, den heer Z. Bruins Slot, wiens installatie Woensdag
plaats vond, bloeman aan
De kleine Kroonprins Boudewijn van België geniet te Selva in
Noord Italië van de wintersport als gast van zijn oom en tante,
Kroonprins Umberto en Kroonprinses Marie José van Italië. De
kleine Kroonprins op de ski's
Terug van de traditioneele uitreiking van onderscheidingen, welke deze
week in Buckingham Palace te Londen door den Engelschen Koning
werd verricht
De oefenwedstrijd, welke het Ned. Bondselftal Woensdag tegen de Engelsche
derdeklasser Watford te Rotterdam speelde, eindigde in een 4 1 overwinning
voor de gasten. De Engelsche keeper in actie
De wereld-ski-kampioenschappen te Zakopane leverden fraaie
prestaties. De Fin Karl Erb is juist gestart op den 1980 meter
hoogen Kasprowy
FEUILLETON
Een Wintersportroman
van
PETER KRA YENBüHL.
(Nadruk verboden).
43)
Ik vind het buitengewoon onverstan
dig, Dieter, om juis* nu weg te gaan.
Het spijt me, Grace, maar ik wil nu
eenmaal niet verstandig denken.... Je be
doelt zeker, dat ik daar in het Grand Hotel
juist nu een goede l ans maak, zelfs bij je
moeder, 't Is mogelijk, dat je gelijk hebt,
maar dat is het juist, wat me tegen de borst
stuit
Ach ja, jij bent nu eenmaal Dieter
Prausnitz en dat zul je altijd blijven. Maar
desondanks vind ik het liefdeloos van ;e
ook mij en ons beiden op te geven.
Wie wil ik opgeven? Daar is toch geen
sprake van, Grace....?!
Ach, Dieter, je bent zoo veranderd
sinds gisteren. Ik ben nu in jouw oogen
zeker maar een heel klein meisje, niet?
Je mag het me niet nog moeilijker
maken, GraceE. is nu eenmaal iets in
me, dat me van hier wegdringt, met alle
heftigheid.... Daar kan ik niets tegen
doen.
Waar ben je van plan heen te gaan,
Dieter?
Dat weet ik zelf pas als ik op m'n
ski's sta. Misschien naar het Engadin en
dan huiswaarts, naar het laagland.
Pas goed op jezelf, Dieter, wees voor
zichtig. Hier, naam het roode snoer van
me mee
Dank je, Grace. En zou jü zoo lief wil
len zijn voor Bollmann te zorgen?
Graag, Dieter..-.. Vind je het goed,
dat ik het bosch bij Petra's blokhuis voor
de armen van St. Valentin laat overschrij
ven?
Heel goed zelfs, Grace.'t Lijkt me
de beste oplossing.
Ik blijf hier, Dieter, tot je weg bent.
Ik heb geen lust naar beneden in het ho-
tel te gaan
Grace leunt tegen de vensterbank, Die
ter staat dicht bij de deur*
Tot ziens, Grace. Ik dank je voor al
les.
Dag, DieterVergeet ons niet, nee?
Grace is moe, oververmoeid zelfs. Het
liefste zou ze op haar knieën zijn geval
len, maar een plotselinge impuls verdrijft
dit gevoel van zwakte. Difter's ten tweede
male toegestoken hand geeft haar de kracht
den glazen wand tusschen zich en hem te
verbreken en him lippen ontmoeten elkan
der in een korte, innige kus
Kom terug, Dieter, kom spoedig
terug....!
Dieter komt tot inkeer.
Tegen den middag heeft Dieter het Fer-
vvalldal achter zich en besluit hij de rest
van den dag en den nacht in de Konstan-
zerhut door te brengen. Heel lang vertoeft
hij daar, diep in gedachten starend naar
den veelbezochten pyramidalen, drietandi-
gen top van den Patteriol, die zich lang en
slank in het midden verheft.
Het is een vermoeiende tocht geweest, nu
eens door papperige sneeuw, dan weer
ov& een harde ijskorst, maar Dieter was
met zichzelf alleen en hij bleef dan ook
in de hut. Het eenige waarnaar hij ver
langde en waaraan hij oprecht behoefte
had
Reeds vroeg breekt hij den volgenden
ochtend op; een roode gloed in het oosten
verdrijft de laatste sterren en voorspelt
een helderen dag. Volkomen uitgerust als
hij is, heeft Dieter thans een genotvollen
tocht door het Rasuldal naar het Schaf-
buchljoch; 's middags maakt hij een oogen-
blik halt bij den overweldigen aanblik
van den majestueus omhoog rijzenden
Fluchthorn om eindelijk opgewekt en in
nerlijk tevreden, in Galtur den dag te be
sluiten.
De volgende dagen brengen hem over
den Fermunt^as voorbij Piz Buin naar
Guarda in het Engadin. Uren van zuiver
wintergeluk, de vrijheid van een schier on
begrensde wereld en een louterende zelfin
keer in een eenzame verlatenheid van hel
bergland schenkt hem de verre tocht. Die
ter voelt zich als opnieuw geboren; hij is
den, zijn blik is weer ruim en vrij van voor
in die paar dagen een ander mensch gewor-
oox'deeL hij heeft weer oog voor de reali
teit van het leven.
In Guarda beseft Dieter, dat het tijd
wordt zijn schreden weer naar laagland
te richten. In een kleine herberg vindt hij
toevallig een krant uit zijn geboorteplaats;
hij leest haar van den eersten tot den laat-
sten regel, zelfs de advertenties boezemen
hem plotseling levendig belang in. Hij ver
langt naar de bewoonde wereld en naar
den omgang met menschen. Onweerstaan
baar voelt hij zich teruggedrongen naar
het volle leven, werken wil hij, zijn her-
nieuwe krachten eischen productiviteit en
tegenstand, die overwonnen moet worden.
De dagelijksche plicht, een levenstaak,
waar hij zich geheel aan kon geven,
dat is het, waar alles in hem om roept.
Maar dan rijst onmiddellijk weer de
vraag, die hij zich ook vroeger reeds zoo
vaak heeft gesteld: zal er een deur zijn in
dat leven, waarnaar hij zoo verlangt, zal
hij niet nog langer buiten moeten wachten
bij de met prikkeldraad bespannen schut
ting der zinneloosheid, die het groote le
ger der overtollige arbeidskrachten in zich
zelf gevangen houdt
Maar neen, in Dieter is veel veranderd
en o.m. ook dit: hij wil niet meer wachten
tot. men daar binnen genadiglijk de poort
voor hem zal openen met. nieuwen
moed bezield, herinnert hij zich wat Grace
eens tegen hem zei: Wij leven in het niets
en moeten uit het niets iets nieuws lee-
ren scheppen. Hij overweegt Seilenz'
voorbeeld te volgen en een school te stich
ten voor werkloozen, welke hun nutteloos
leven althans weer eenige reden van be
staan, hun wankelende ziel een nieuwen
steun zal geven
Ja, Grace! Een halve dag brengt Die
ter in Guarda door tot hij zichzelf moet er
kennen, dat hy zich onweerstaanbaar tot
Grace voelt teruggedreven. Hij heeft ook
figuurlijk een moeilijk traject achter
zich en daarbij zichzelf teruggevonden,
zichzelf, maar dat is nog slechts één helft.
Te vinden of te veroveren? blijft nog
de andere helft: de wereld en de menschen,
of juister gezegd: Grace en de rest van de
wereld
Met kracht echter onderdrukt hij zijn
op dit oogenblik nutteloos verlangen
naar Grace. In het hem zoo goed bekende
nieuwsblad leest hij van het groote inter
nationale ski-sprongconcours te Pontresina,
dat den volgenden dag zal worden gehou
den. Ook bekende ski'ers van zijn land zul
len daaraan deelnemen en Dieter hoopt van
hen "uit hun eigen belevenissen en ervarin
gen te vernemen, wat hem voor zijn ont
luikende hoop van nut kan zijn. Aan het
geen de kranten berichten heeft hij niet ge
noeg, want dat blijft aan den buitenkant
van het leven. -
Ook in het onschuldige, min of meer af
zijdige winterleven te St. Valentin en An-
tonswil laat de nieuwe tijd met al zijn
ap- en dependenties zich gelden, doch wat
daar door de bewogen gemoederen als de
grootste wijsheid wordt gedebiteerd, is
niet bepaald opwekkend. Er wordt veel ge
praat en over het algemeen praat men
langs elkaar heen: eenige gasten verliezen
zelfs den goeden toon, heftige discussies
zijn er het gevolg van en deze en gene kan
niet nalaten te agiteeren.
Grace en haar Pap verwonderen er zich
over hoe ver de gedachten en ideeën van
deze menschen bij de werkelijkheid ten
achterblijven bijna even ver als in den
inflatietijd.
Grace is er niet het persoontje naar om
zich bij den grooten kring rond den luid
spreker te scharen. Zij heeft, om niet al
tijd aan Dieter te moeten denken eens in
het dorp Antonswil rond gekeken en daar
bij geconstateerd, hoe het leven daar zich
toch eigenlijk heel anders openbaart dan
wanneer men het van de veranda van het
Grand Hotel beziet. Ze heeft sich op de
hoogte gesteld van den nood, waarin de
boeren en veehouders in de streek verkee-
ren en ze heeft zich cijfers laten noemen
over de heerschende werkloosheid in het
district: de groote ijzergieterij op een uur
sporen van Antonswil, ligt reeds vier jaar
volkomen stil.
(Wordt vervolgd).
