ANDORRA IN DE SNEEUW.
Het geluk ligt in de
sneeuw
S)e £cicbche 6ou4cmt
Majoor H. Mysberg is be- Zware bombardementen teisterden Figueras, voordat het door de Spaansche nationalisten werd ingenomen,
vorderd tot luit.-ko one en Schuilplaatsen waren op de pleinen aangebracht, waar de bevolking dekking moest zoeken tegen de
benoemd tot commandant luchtaanvallen
van het 2de regiment wiel
rijders te Apeldoorn
Door sneeuwval van meer dan vier meter dikte was de kleine republiek Andorra
geruimen tijd van de buitenwereld afgesloten, zoodat gebrek aan levensmiddelen
begon te onstaan. Slechts met groote moeite gelukte het de toegangswegen weer
begaanbaar te maken. Het opruimingswerk in vollen gang
In een houten orangerie in de Rotterdamsche Diergaarde heeft Maandag een felle brand
gewoed. Met zes waterstralen wist de brandweer het vuur te blusschen, waarmede een
verdere uitbreiding van den brand voorkomen werd
Prinses Maria van Savoie en Prins
Louis Bourbon-Parma op de huwelijks
reis. Het echtpaar aan boord van de
„Djenné" te Marseille
Met niet minder dan 9 0 verloren de Hollanders te Basel van Polen bij de ijshockey-wedstrijden om
het wereldkampioenschao. Een moment uit de match
Ook de Hongaarsche vrouwelijke jeugd ontvangt thans een militaire opleiding.
Een groep meisjes in het gelid met het geweer op schouder, gereed voor de
oefeningen
FEUILLETON
Een Wintersportromati
van
PETER KRAYENBÜHL.
(•Nadruk verboden).
35)
Die worden geleverd door een jonge
dame uit den troep van jouw skikonij
nen, die aardige studente uit Giessen
En eenige andere gasten verleenen even
eens hun medewerking. Het gaat er bui
tengewoon vroolijk toe, de Schlagers rol
len zoo maar van den loopenden band
üat is waar ook, Lersner heeft weer naar
je gevraagd
Met mij zal hij het stellig niet zoo
treffen als met Walter Dillmann.... Ik
ben helaas gespeend van elk talent
Ja, muziek zit er niet in je, Dieter,
maar dat is nog geen reden om onbeleefd
te zijn tegen iemand, die je misschien van
dienst kan zijn. Lersner hoopt, dat je hem
morgenavond bij het feest wel in de han
den zal vallen
Zeg, Grace, denk je nu werkelijk, dat
ik daaraan deelneem?
Waarom niet, Dieter?
Omdat ik er nu eenmaal niet bij hoor.
Ik ben niet meer dan de hulp-skileeraar.
Dat feest is voor de gasten, dat wil zeggen
voor menschen, die hier zijn om geld uit te
geven en niet om het te verdienen. Ik moet
m'n kopeken bij elkaar houden....
Grace onderdrukt een heftig antwoord en
dat valt haar te gemakkelijker, omdat zij
juist een hard geworden, steile helling tra
verseeren, waarvan men bij elke ondoor
dachte beweging onmiddellijk afglijdt. Als
zij deze eindelijk achter zich hebben, is
haar boosheid alweer geluwd en volkomen
beheerscht, zet zij het gesprek voort:
Als skileeraar behoor je toch niet tot
het hotelpersoneel! Je schijnt er een zeker
behagen in te scheppen om je zelf te ver
nederenEn kosten heb je zeker vrij
wel niet, want Pap en ik inviteeren je na
tuurlijk. Bovendien zal Lersner zich ook
wel niet onbetuigd laten
Dat is 't hem nu juist, Grace. Er is
geen aardigheid aan, als je daar zelf niet
een hoop geld kunt stukslaanTrou
wens, er is nog een onoverkomelijk be
zwaar: ik bezit niet eens een smoking. Heb
jij dan een of ander masker bij je?
Je gaat toch zeker niet in Februari
in de wintersport zonder aan carneval te
denken? Ik heb me in Munchen al een
en ander aangeschaft, op advies van Girs-
holm
Amuseer je, Grace! Ik zal braaf op
m'n kamer blijven en aan je denken
Dieter zet er plotseling een stevigen gang
in, maar Grace vindt het nu welletjes. In
nerlijk is ze woedend over zooveel stijf
hoofdigheid; in een paar seconden heeft ze
hem ingehaald een ferme duw in zijn
zijde en beiden rollen door de sneeuw!
Dieter is totaal verrast en daarvan pro
fiteert Grace handig door hem haar knie op
zijn schouder te zetten en hem zoo on
barmhartig met sneeuw in te wrijven, dat
hij ten slotte naar lucht snakte. Practisch
gesproken is Dieter absoluut weerloos,
want hjj zou haar hard m< eten aanpak
ken om zichzelf te ontzetten en Grace is nu
eenmaal geen man.
Zij zelf is vuurrood en vrijwel geheel
buiten adem, als ze hem eindelijk los laat.
Heeft het je goed gedaan, Grace,
vraagt hij koeltjes, terwijl hij overeind
komt en zich het gelaat met een zakdoek
afdroogt.
Neen, ik men nog veel te lankmoe
dig geweestMaar we zijn nog niet
thuis, wees voorzichtig, Dieter!
Ze heeft tranen in haar oogen, als ze
plotseling van toon veranderend, er'bijna
smeekend op laat volgen: „Wees toch
niet zoo onaardig, tegen me, Dieter. Ik zal.,
je 50 mark geven, dan heb je geld voor
morgenavond!"
Dank je, Grace, je bent een goeie ke
rel, maar ik neem geen geld van je aan.
En om eventueele misverstanden te voor
komen, ik heb me laten vertellen, dat je
vader je een aardig sommetje zal meege
ven en daarom zal ik: nooit met je kunnen-
trouwen, Grace.... r
Eenige seconden, die een uur schijnen te
duren, staart Grace star voor zich uit. Die
ter wordt er.bleek van; hij voelt het zelf:
dat was te veel.,..
Ik wil dat niet gehoord hebben, Die
ter, zegt ze \eindelijk, terwijl zij dicht op
hem toetreedt. Zeg dat nog eens, als je
durft! Van trouwen iS' -tusschen ons nooit
sprake geweest, tot jouw geluk! Qf ik
geld heb of krijg of niet, dat gaat jou en
geen enkelen buitenstaander ook maar iets
aan heb je dat goed begrepen?! Maar
dit wil ik je 'toch nog zeggen: wij gaan
niet uit elkaar vóór ik die hanenkam van
je voor goed heb- afgerukt. En aan het
feest van morgenavond zul je toch deel
nemen; Ski Heil, Dieter!
Hij heeft geen bijster pleizierigen te
rugtocht. Voor de tweede maal op dezen
dag voelt hij zich in het ongelijk gesteld.
Dat hij Grace terwille van haar geld niet
zou willen trouwen, is zijn innerlijke over
tuiging, maar om aan dit gevoelen zoo on
tijdig en op deze onhebbelijke wijze uiting
te geven, dat was dwaas, dom en zelfs lief-
Bij zijn aankomst in Hotel Kaiserhof
wacht Dieter een verrassing. Meneer Hoh-
rain, de hotelier, treedt hem tegemoet:
Max heeft iets voor u, meneer Praus-
nitz. U zult hem even moeten opzoeken,
want ik weet niet, waar hij uithangt
Wat is dat danWil Dieter, die
Hohrain met zijn eigenwijze en ironische
manier van doen niet kan uitstaan, we
ten.
Gaat u maar naar Max, dan zult u
het wel zien
Max is de schoenpoetser van het hotel, een
oorlogsinvalide, voor wiens bescheiden,
zwijgenden aard Dieter een stille sympa
thie koestert. Hij vindt hem na lang zoe
ken en beiden begeven zich daarna naar
het achterste gedeelte van het hotel.
Hier is de sleutel, maakt u eens even
open, meneer Prausnitz.
Max wijst naar een klein, houten ge
bouwtje, een soort schuur, naast de trap,
die naar de heining leidt. Verwonderd doet
Dieter, wat hem gevragd wordt
Hallo, kom er eens uit, sneeuwleeuw,
roept Max, maar er is niemand, die aan
dit bevel gevolg geeft.
Nou, kom toch, Bollmann, kom dan...
Inderdaad verschijnt nu Bollman's re
presentatieve St. Bemhardkop in de deur.
Eieter is stom van verbazing.
Alstublieft, meneer Prausnitz, zegt
Max, met een komisch gebaar op den groo-
ten hond wijzend, het briefje, dat hij gis
teravond meebracht, heb ik ook weer on
der zijn halsband geschoven
Gisteravond
Ik heb tot tien uur op u gewacht,
maar u kwam zoo laat van Antonswil te
rug en van morgen vroeg was u ook al
weer verdwenen
Dieter hoort al lang niet meer, wat Max
voor zich heen bromt; hij trekt Bollmann
naar zich toe, gaat op een trede van de trap
zitten en leest, wat Petra hem in haar groq-
te letters op het onoogelijke stuk papier
heeft mee te deelen:
„Aan Dieter Prausnitz! Ik stuur jou Boll
mann, mijn hond. Ik ga hier vandaan en
kan hem niet meer gebruiken. Het ga je
goed, Dieter! Adieu Bollmann! Ik, Petra".
Dieter bemerkt, dat Max achter hem staat
en hel epistel nogmaals geinteresseert mee
leest. Hij neemt een zilverstuk, dat hij toe
vallig juist bij zich heeft, uit zijn zak.
schenkt het hem en vraagt hem alleen te
willen laten
Als Max aan dit verzoek gevolg heeft
gegeven, zit Dieter nog lang op de trap. De
dicht behaarde hondenkop rust op zijn arm
en Bollmann's trouwe St. Bemhard-
oogen staan even droevig als die van zijn
nieuwen baas
Grace heeft nauwelijks haar ski's afge
bonden en de hall van het Grand Hotel be
treden als zij haar „Pap" ontwaart, die
haar levendig toewenkt: Quickly mijn
kind, waar is Dieter?
Wordt vervolgd.
