OVERSTROOMING BIJ MEPPELt
Het geluk ligt in de
sneeuw
Na het ijs het water. Tengevolge van de ingevallen dooi is
het water zoo sterk gestegen, dat de polder Oosterboer bij
Meppel in een meer herschapen is
Op weg naar Rome brachten Chamberlain en Halifax een
kort bezoek aan hun collega's te Parijs. De Engelsche staats
lieden in gezelschap van Daladier en Bonnet
De „Hungaria Club 1929* te Amsterdam heeft aan H. M. de
Koningin een symbolische pastelteekening aangeboden, ver
vaardigd door den Hongaarschen kunstschilder Gyorgy von
Ruzicksay
Chamberlain en
Halifax in confe
rentie met Daladier
en Bonnet te Parijs
De vereeniging van beeldende kunstenaars .De Brug* zal Zaterdag as in
het Stedelijk Museum te Amsterdam haar iaarlijksche tentoonstelling openen.
Het inrichten der expositie
In de gewelven van het Stedelijk Museum te Amsterdam is Woensdagavond
de .Dickens markt" in tegenwoordigheid van den commissaris der Koningin,
mr dr A baron Röell. officieel geopend
De reis van Chamberlain en Halifax naar Rome. Op het station te Genua
werden de Engelsche staatslieden door de Italiaansche autoriteiten be
groet
FEUILLETON
Een Wintersportroman
van
PETEE KEAYENBÜHL.
Lda&tel«j (Nadruk verboden).
13)
Dan herstelt Die ter zich en snel steeks
hy de pijp in zijn zak. Neemt u mij niet
kwalijk, alstublieft...., mompelt hy.
Wat is er aan de hand?
Mag ik je steunen, Grace?
Nee Dieter, dat mag je niet. Marsch,
naar bed in Kaiserhof! Ik vind den weg
naar huis alleen wel
Doch daartegen meent Dieter zich ener
giek te moeten verzetten. Hij kan niet
toestaan, dat ze alleen door de dikke
sneeuw naar het Grand Hotel in Antonswil
strompelt, neen dat moet ze hem als
een kleine boetedoening voor zijn onhan
digheid veroorlooven.
En Dieter gaat vooruit, terwijl hij om
standig den weg voor haar vrij maakt en
de sneeuw flink aanstampt; Grace lacht
stilletjes voor zich heen en bemerkt zeer
wel, dat Dieter haar in gedachten op zyn
rug draagt
Zoo nu en dan, bij een of andere on-
beteekenende oneffenheid neemt Dieter
haar hand en hy drukt die zoo krachtig,
dat ook een mindei gevoelige natuur dan I
Grace alleen daaruit reeds -ou hebben be- j
grepen, dat er hem alles aan gelegen is om
het weer goed te maken....
Op nog slechts drie minuten afstand van
het Grand Hotel maakt zy halt en ver
zoekt zij Dieter om te keeren. Thans helpt
geen tegenspraak en als Dieter toch blijft
aandringen, zegt ze hem onomwonden, dat
ze er niets voor voelt het onderwerp te
worden van hotelpVaatjes en dat het hem,
Dieter, zeker ook geen goed zal doen, als
voortaan overal wordt rond gebazuind, dat
de nieuwe skileeraar argelooze passanten
run down tégen den grond rent.
Er blijft Dieter ten slotte niet anders
over dan te gehoorzamen. Hij biedt nog
maals zijn welgemeende excuses aan en
vraagt verlof later nog eens naar haai
toestand te mogen informeeren.
Grace voelt, dat zij zich tegen deze jeug
dige vastberadenheid behoort te verzetten
maar ze weet, dat het toch niet zal
helpen.
Wel, u moet doen, wat u niet laten
kunt.... zegt ze met een lichte zucht. Hel
ontgaat Dieter niet, dat zij hem met haar
gxijze oogen scherp opneemt
Onderweg bemerkt by de roode bloed
vlek op zijn zakdoek en met de verliefd
heid van een schooljongen denkt hy: dat
kan niemand mij afnemen.
Grace daarentegen zou zich reeds dank
baar gestemd voelen, als iemand haar van
de, door Dieter's pijp veroorzaakte pijn
in haar heup verloste....
Maar als ze door de onpractische
draaideur van het Grand Hotel de veel
te warme hall betreedt, gaat haar toch
onwillekeurig deze gedachte door hel
hoofd: de winter in de bergen is werke
lijk mooi, maar wat de mensch zoekt, wat
de v r r u w zoekt, is altyd meer dan lou
ter een stuk natuur, 't Gaat steeds weer
om den mensch, een bepaalden mensch....
of eigenlijk om dien eenen mensch, die
voore den ander is voorbestemd
Een partij schaak met mr. Arlen.
De tweede les voor de skibabies begint
dezen middag inderdaad precies op tijd
Sommigen mopperen weliswaar iets ovei
een dwaze discipline, welke geen reke
ning hoüdt met het feit, dat zij voor hun
genoegen uit zyn, maar dat zijn degenen,
die anders toch ook bij de derde of vier
de les zouden.zijn uitgevallen. Dietei kent
dat en hy stoort er zich niet aan. De an
deren echter weten van verbazing niet,
hoe zij het hebben:- die Prausnitz is van
daag een heel ander mensch dan giste
ren
Volkomen beheerscht, rustig en met
liefde voor zijn werk brengt Dieter zijn
les ten einde. Hij weet elkeen van zijn
goede zijde aan te pakken en is velen met
zeldzame courtoisie behulpzaam; hij wekt
enthousiasme en voldoening over de ge
ringste prestatie en slechts weinigen zijn
er, wien de eenvoudige oefening aan het
eind van de les niet gelukt is niemand
aie bemerkt, dat Dieter tien minuten te
vroeg uitscheidt om dan plotseling te ver
dwijnen..*.
Hij heeft iets in het hoofd, dat hem naar
Antonswil drijft. Hij wil een brief schrij
ven. Het zou weliswaar veel eenvoudiger
zijn van de telefoon gebruik te maken,
maar Dieter heeft er eenig bezwaar te
gen om de stem. die hij zoekt langs den
ruchteren draad ~te-vernemen, zonder de
gene, met wie hij ^spreekt te zien.
In Antonswil is een aardige lunchroom
met als eenige inconveniënt, dat zij veel te
k.ein is voor het groote aantal bezoe
kers. Dieter neemt de gezellig-dikke eige
naresse terzijde en krijgt een plaatsje op
de sofa in haar woonkamer toegewezen.
Hij weet precies, wat hij schrijven wil.
tenminste hij wist het. maar nu hij het
vragend-blanke papier voor zich heeft, laat
zijn geheugen hem plotseling in den steek.
Hij peinst en piekert, naar de iuiste woor
den, de eenig juiste bewoordingen willen
hem niet te binnen schieten. Zij zoemen
in zijn oor en zweven voor zijn geestes
oog als speelsche libellen, maar als hy ze
grijpt en ze op papier leest, is hun glans
wegBovendien bevalt zijn schrift hem
niet en hij moet erkennen, dat hij daar
eigenlijk nooit genoeg aandacht aan heefl
geschonken dat moet voortaan anders
worden
Ten einde raad besluit Dieter alle keu
rige volzinnen achterwege te laten en grim
mig nuchter komt hij ten slotte tot het vol
ger-de simpele epistel:
Hpe gaat het er mee Grace? Ik zit in
de lunchroom van Hauck en hoop, dat je
het mij door een paar regels wilt laten we
ten.
Je Dieter.
Een jongen brengt het briefje naar het
Grand Hotel. Dieter bestelt nog een twee
de kop koffie en wacht. Hij heeft van
kinsbeen af altijd op iets groots gewacht
en dat hij zich daarin steeds met een ze
ker genoegen heeft getraind, bewijst wel
dat hij tot de positieve karakters behoort
Er wordt geklopt en mevrouw Hauck
treedt binnen.
U hebt er toch niets tegen meneer,
als ik u....
Natuurlyk niet, valt Dieter'haar in
de rede, terwyl hy den nieuwen bezoeker
beleefd groet. Het is een eerbiedwaardige
oude heer met een markanten kop, bijna
spierwit haar en breede, forsche schou
ders
Misschien hebt u wel een schaakspel
voor me, mevrouw Hauck? Daarmee zal ik
meneer hier het minst storen....
U stoort mij in het geheel niet. Ik be
hoor ook, maar tot de bezoekers en ik ben
al dankbaar, dat ik niet daarbuiten in het
gedrang behoef te zitten, antwoordde Die
tei. De nieuw aangekomene, in wiens ac
cent hij onmiddellijk den vreemreling her
kent, imponeert hem op een of andere
manier en wien dat bij Dieter gelukt, die
moet inderdaad iets beteekenen. Maar
waarom voelt hij zich zoo tot deze onbe
kende aangetrokken? Dieter zal het spoe
dig ervaren.
Als u met een middelmatigen speler
geholpen bent....?
De waardige oude heer is weliswaar pro
bleem specialist, maar op dit moment ver
heugt het hem oprecht in Dieter een part
ner in het koninklijke spel Te vinden. Wel
dra zyn beiden in een feilen strijd gewik
keld.
Dieter bewondert in stilte de buitenge
woon ridderlijke speelwijze van zijn te
genstander, wien net kennelijk minder om
winst te doen is. En dit laatste is weer zoo
geheel in overeenstemming met Dieter's
persoonlijke opvattingen, dat hij zich zoo
veel mogelijk op remise toelegt. Het is zijn
beurt en twijfelend overlegt hije of het
misschien het beste is zyn dame op te of
feren, als plotseling de deur wordt geopend
en Grace binnentreedt.
(Wordt vervolgd).
