DE SNEEUWVAL
EEN KORTE DROOM
Een hevige brand heeft Woensdag gewoed in de meubelzaak der fa Vroom Een kostelijke inzending op de Kerstveiling en tentoonstelling van fruit
Dreesmann te 's-Hertogenboseh. Het geheele gebouw werd een prooi van in het gebouw van de Tielsche Veiling
het alles vernielende vuur
De sneeuwval zette stad en land onder een dik
tapijt van smetteloos wit
De jeugd profiteert van den sneeuwval en neemt
dit wintersche verschijnsel van den besten kant op
FEUILLETON
door
ANNY VAN PANHUYSo
29)
Wat wilde dei oude man dan nog van
haar waarom maakte hij het haar las
tig er nam hij haar tij d in beslag, dien ze
beter kon gebruiken?
Haar gezicht verstarde van boosheid.
„Het spijt me ontzettend, mijnheer von
Schiück, dat ik u niet vu gen kan, uw be
zoek nog wat te rekken maar ik heb mo
menteel nog een en anr'er te doen."
Zoo, dat liet aan duide ykheid niets te
wenschen over nu moest hij toch op
staan en de deur uitgaan.
Maar er gebeurde niets van dien aard.
De oude baron verroerde zich niet; hij zat
nu slechts met onverholen spot tegen haar
te glimlachen,
„Dus gravin Pereny weigert baron von
Soblück haar hand?"
„Ja, ja, ja!" Haar fijn gezicht kleurde
van boosheid over zooveel hardnekkig
heid,
„Goed, dan moet ik me daarbij neerleg-
gene maar ik hoep, dat de voormalige em
ployé van maison Violette in Budapest mijn
aanzoek niet zal afslaan."
Hij wendde zijn blik. geen seconde van
het mooie gezicht af en zoo kon hij met be
vrediging constateeren, dat zyn woorden
de verwachte uitwerking hadden en
zelfs méér dan dat, want zulk een verbijs
tering en verslagenheid als het zooeven nog
zoo trotsche meisje aan den dag legde, had
hij niet kunnen verwachten. Er scheen
geen druppel bloed meer in haar gezicht
te zijn, de oogeri staarden strak naar den
grond, alsof ze daar iets zochten. Slap vie
len de amen langs het lichaam neer, en
Marina Toldy maakte den indruk alsof alle
kracht haar ontvloden was. Doch plotseling
wierp ze het smalle hoofdje met een ruk
in den nek en haar oogen glansden don
ker van verontwaardiging.
„Lafaard! Zoekt u me met zulke midde
len te dwingen, uw vrouw t? worden
wilt u met zulke afschuwelijke middelen
mijn jeugd aan uw ouderdom binden?"
„Frasen, m'n waarde juffrouw Toldy,
die heel aardig klinken, maar volstrekt geen
zin hebben Ik ben in m'n beste jaren, be
schik over een groot vermogen en kan uw
eenvoudigen naam veranderen in een klin
kenden titel. Ik denk dus wel dat u m'n
aanzoek in gunstige overweging zult ne
men; het huwelijk Kan plaats vinden zoo
spoedig u maar wilt."
„Nóóit!" siste ze hem toe en een blik vol
haat trof hem.
„Precies zooals u wenscht natuurlijk
ik zal u dan niet langer ophouden", hy
stond op, „ik heb hier in de buurt nog iets
te doen en zal nu meteen daar heen rij
den." Hij keek als in gedachten neer op de
punten van zijn lakschoenen. „Ik heb na
melijk op een kasteel in de omgeving van
Frankfurt nog iets af te wikelen vóór ik
weer naar Hongarije terugreis."
„Op een kasteel in de omgeving van
Frankfurt.herhaalde ze, en de
angst kneep haar hart als met harde han
den samen.
Hy glimlachte fijntjes.
„Ja, op kasteel Weidingen." Hy maakte
een buiging, „Ik wensch u voor de toe
komst het beste, juffrouw Toldy, ik zal niet
langer lastig vallen."
Ze voelde haar knieën beven.
„Wat wilt u op kasteel Weidin
gen?"
Haar lippen trilden.
„Interesseert u dat?" vroeg hy koel. „Nu
goed, als"u.;Zoo nieuwsgierig bent, wil ik u
met genoegen vertellen, dat ik het plan
heb. Zijne hoogheid prins Heribert von
Dettenburg-Weidingen een aardig klein
verhaaltje te vertellen, dat bijna als een
sprookje klinkt: hoe uit een mannequin
met een burgerlijken naam een gravin en
zelfs een prinsenbruid kan groeien!"
„U bent een minderwaardig mensch!"
Met gebalde vuisten stond Marina Toldy
voor den kleinen ouden man. Maar toen
liet ze de opgeheven handen weer zinken,
ze voelde, dat het net, waarin ze gevan
gen zat, zich al nauwer en nauwer om haar
samentrok. Ze begreep dat hij tot in bij
zonderheden op de hoogte was van haar
verloving en alles wat daarmee samen
hing.
„Wat wilt u dan van mij?" stiet ze ten
slotte uitr Het klonk bijna als een smeek
bede.
„Dat heb ik u al meermalen gezegd, niet
waar? Maar als u er op staat, wil ik het
nog wel eens herhalen: ik wensch dat u
mijn vrouw wordt en als ik u een goe
den raad mag geven, stemt u dan toe, want
prinses Dettenburg-Weidingen wordt u toch
niet. Niet zoolang ik leef Bovendien verzoek
ik u te bedenken dat er, wanneer u trou
wen wilt, naar Budapest geschreven moet
worden, waar de gravin vroeger woonde.
Die formaliteit is voor den ondertrouw
noodzakelijk. En dan zou het toch gauw
genoeg aan het licht komen, dat de gra
vin allang begraven is, maar dat in de
Waitznergasse ooit een mannequin woon
de met een knap gezichtje.,.."
„Zwijgt u, zwygt u", viel Marina hem
verbitterd in de rede. Ze zag geen uitweg
ze zag ook niet do allerkleinste kans om
deze man te ontkomen. Als een ondrage
lijke pijn, die haar hart verscheurde, voel
de ze deze zekerheid. Haar droom, haar
korte, gouden droom, was onherroepelijk
uitgedroomd. Haar heerlijk geluk, dat ze
zo vast in beide handen had meenen te
houden, had deze oude man haar met zyn
bevende vingers triomfantelijk ontrukt. En
ze moest zwijgen, ze mocht haar liefste niet
eens te hulp roepen omdat ze zelf schul
dig was, omdat ze den naam van een
doode had gestolen en zich met leugen en
bedrog bij den prins had ingedrongen.
„O, als hy toch ooit te weten kwam wie
zij was, en langs welke sluipwegen ze tot
hem was gekomen wat zou hij haar diep
moeten verachten. Duizend gedachten
schoten haar door het hoofd, plannen vooi
een mogelijk redding, maar vergeefs, er
bleef haar geen keus. zy moest doen wat
dit afzichtelijke, geschminkte mannetje
van haar eischte, ze moest de schuld, die ze
op zich geladen had, betalen met haar hoog
ste geluk. Een rechtvaardige, maar on-
draaglyk-zware boete
Een rilling ging haar door de leden bij
de gedachte, dat ze voortaan aan dezen
ouden man geketend zou zijn. Neen, dat
nooit dat in géén geval. Maar toch
moest ze hem tot op zekere hoogte zijn zin
geven, hem zyn triomf gunnen en hem
daardoor den mond snoeren, want nooi.
nooit mocht Heribert te weten komen wal
ze gedaan hadZe ging met een ruk
rechter in haar stoel zitten, haar machte-
looze, onzekere houding was als by toover-
slag verdwenen en haar gezicht stond weer
rustig en vastbesloten.
„Mijnheer von Schiück, u hebt me uw
voorwaarden gesteld - nu zal ik u de
mijne stellen. Ik zal uw aanzoek in over
weging nemen méér kan ik u voor het
oogenbiik niet beloven. Maar ook dat be
loof ik u slechts onder één voorwaarde. Ik
geef u mijn woord, dat ik myn verloving
zoo spoedig mogelijk oreer een of ander ge
loofwaardig voorwendsel zal verbreken
het voornaamste doel van uw komst is
daarmee dan toch al bereikt. Ik doe dit
echter alleen, wanneer u me uw eerewoord
geeft dat u nóóit, noch nu, noob in de toe
komst, prins von Dettenburg eenige ont
hulling zult doen over mijn afkomst en
werkelijke identiteit. Belooft u me dat niet,
dan kunt u doen wat u wilt, maar u zult
er niets bij winnen want ik denk dan
zelfs geen seconde over uw aanzoek na.
U kunt nu kiezen de zekerheid dat ik uw
vrouw zal worden, kan ik u nog niet ge
ven, doch ik ben bereid, mezelf vrij te ma
ken in ruil voor uw belofte. Geeft u die
niet, dan is vanaf dit oogenbiik alles tus-
schen ons uit."
Ze moest tyd winnen, dacht ze wanho
pig, tot eiken prijs tijd winnen. Haar ver
loving zou ze in ieder geval verbroken heb
ben na dit onderhoud. En baron
Sohlück's vrouw worden ze kon zelfs
de gedachte niet verdragen. Doch wat er
ook gebeurde, ze móest zijn belofte hebben
dat Heribert niets zou te weten komen.
Ondanks zyn weinig ridderlijk gedrag zou
de oude baron toch een plechtig gegeven
eerewoord nimmer breken zoo goed
kende ze hem wel. Hij zou zwijgen, zelfs al
stelde ze hem later opnieuw teleur....
