HET VERTREK VAN KONING LEOPOLD.
r
EEN KORTE DROOM
De storm der laatste dagen heeft te Cap Breton (Fr.) groote
schade aangericht. Bovenstaande foto geeft een indruk van
de verwoesting
Neville Chamberlain ontsnapte bij zijn aankomst te Parijs
niet aan een interview voor de microfoon
Het 110-jarig bestaan van de Kon. Militaire Academie te Breda. Boven:
een overzicht tijdens de plechtigheid voor het stadhuis; onder: burgemeester
Van Slobbe tijdens zijn rede
Het stoffelijk over
schot van wijlen
koningin Maud van
Noorwegen werd
te Portsmouth aan
boord van H.M.S.
„Royal Oak" ge
bracht
Op weg naar Brussel stapte
daal in den Belgischen trein
naar den trein. Rechts de
Z. M. Koning Leopold te Roosen-
over. De Koning begeeft zich
Belgische gezant, baron Herry
De Engelsche premier Neville Chamberlain mei lijn echt-
genoote op den Quai d'Orsay le Parijs, waar den Engelschen
staatslieden een gala-diner werd aangeboden ter gelegenheid
van hun bezoek aan de Fransche hoofdstad
FEUILLETON
door
ANNY VAN' PANHUYS.
0)
Schrijftafel en miniatuur werden op
zicht gezonden naar het kasteel van den
hertog van Bonda-Wodakirch en bleven
daar meteen. De hertog kocht beide anti
quiteiten te samen voor de som van vijftig
duizend pengö. Hij voegde ze bij zijn kost
bare verzameling en aan goede oude vrien
den vertelde hij vaak, wanneer hij welge
mutst was en zijn jicht hem niet plaagde,
van graaf Pereny's heimelijke vereering
voor de mooie Habsburgsche.
Ja, vijftigduizend pengö kreeg Arany.
Arme Hortense Pereny, die omkwam van
gebrek en ellende!
HOpFDSTUK IV.
Juffrouw Kisz maakte zich ernstig be
zorgd over haar huurster, wier gedrag
haar van dag tot dag zonderlinger toe
scheen.
Het was begonnen met het opzeggen van
haar betrekking, die toch werkelijk een
goed salaris opleverde, maar juffrouw Tol-
dy had beweerd, dat haar zenuwen niet
langer bestand waren tegen het optrekken
met verwaande en veeleischende klanten.
Waarsshijnlijk zou ze. voor zichzelf gaan
beginnen, had ze er nog bijgevoegd. Waar,
dat wist ze zelf nog niet, vermoedelijk er
gens in de provincie. Ze had al een heel
aardig sommetje bij elkaar gespaard.
Juffrouw Kisz zette een uiterst bedenke
lijk gezicht en orakelde over de slechte tij
den voor den middenstand, en hoe je in een
paar weken tijd als je spaarcentjes kwijt
kon zijn als je zaak niet onmiddellijk op
nam.
Marina Toldy liet haar orakelen en lach
te heimelijk in zichzelf. Ze dacht er heele-
maal niet aan, voorloopig een zaak te be
ginnen!
Ja, als ze van Josef Arany slechts een
paar duizend pengö gekregen had, dan zou
ze het reeds lang gekoesterd plan wel eens
ernstig overwogen hebben en denkelijk
ook wel ten uitvoer gebracht. Maar zoo
als de zaken nu stonden, kon ze zich de
luxe permitteeren, eerst eens een beetje
buiten haar geboorteplaats om zich heen
te kijken eens wat anders te zien en een
beetje van het leven te genieten.
Ze was immers nog zoo jong en tot nog
toe was haar leven tamelijk eentonig ver-
loopen. Den heelen dag moest zij in de
zaak zijn en 's avonds was het haar eenig
vérzetje nu en dan eens met een collega
of een reiziger te gaan eten of een bios
coop te bezoeken.
De reizigers maakten haar het hof, tracht
ten den bereisden man van de wereld te
spelen en verveelden haar eigenlijk gru
welijk.
Haar eenige troost was dan, zich door
hen te laten vertellen, dat ze de verruk
kelijkste oogen ter wereld had en dat ze
zich wist te kleeden en te gedragen als
efen geboren aristocrate. Dat hoorde ze
graag; ze vond het zelf ook, maar toch kon
ze het zich nooit genoeg door anderen la
ten verzekeren.
Een rijk en deftig huwelijk doen! Dat was
lange jaren haar eenige droom geweest.
Langzaam had ze zich dat uit het hoofd
moeten zetten, want géén van de weinige
rijke mannen, die ze in den loop der ja
ren leerde kennen, had er ook maar een
oogenblik aan gedacht, haar den gladden
ring aan den vinger te steken.
Nu ze zoo onverwacht beschikking had
gekregen over een som, die voor haar be
grip bijna onuitputtelijk was, kreeg de
oude droom van een voornaam, schatrijk
huwelijk opnieuw beteekenis. Ze wilde
eerst eens wat van de wereld gaan zien,
wat rondreizen. Een heimelijke drang naar
avonturen had reeds als kind haar bloed
sneller doen stroomen, zoo vaak ze van sen-
sationeele reizen of romantische avonturen
las; nu werd dat verlangen opnieuw in
haar wakker. Misschien wachtte ergens in
de verte het groote geluk op haar....
En als dat niet het geval zou bljjken, dan
kon ze immers altijd nog terugkomen en
een andere betrekking aannemen of zelf
een kleine zaak beginnen. Zelfs in deze tij
den behoefde zij, met haar figuur en ge
zicht, nooit bang te zijn voor werkloosheid
in haar vak. En dan, ze zou met haar geld
natuurlijk verstandig en spaarzaam om
gaan.
Ze moest maar niet te lang wikken en
wegen, de wijde verte lokte en de drang
naar avontuur liet zich niet meer het zwij
gen opleggen.
Een paar honderd pengö belegde ze maar
vast in een uitbreiding van haar garde
robe; daarna kocht ze twee goede koffers
en nam vervolgens afscheid van juffrouw
Kisz, die zoowaar tranen vergoot, niet zoo
zeer uit aanhankelijkheid aan Marina, als
wel bij de gedachte, zoo'n keurige en
prompt betalende huurster te verliezen. Je
wist wel wat de had, maar nooit wat je
waarom kreeg!
„Om te beginnen ga ik logeeren bij een
vriendin in Weenen, die beloofd heeft me
te zullen helpen met het oprichten van
een zaak", maakte Marina haar hospita
wijs maar daarna reisde ze regelrecht
naar Triest; de nieuwsgierige juffrouw Kisz
hoefde niet alles te weten. En van Triest
wilde ze door naar Nice, de luxe-droom van
alle naieve zielen, die den schoonen
schijn voor werkelijkheid houden en mee-
nen, dat het leven in dergelijke oorden in
tenser en rijker beleefd wordt dan waar
ook ter wereld
In den laten middag kwam ze in Triest
aan en informeerde bij den kruier, die
haar koffers droeg, naar een goed hotel.
De man noemde het eerste hotel van de
stad: de vreemde zag er veel te voornaam
uit dan dat ze met iets anders genoegen
zou-hebben genomen.
„Mevrouw wenscht zeker kamers op de
belétage, een zitkamer en een slaapka
mer met bad?" veronderstelde de chef ré-
ception, terwijl hij op den plattegrond na
zag, welke suites op het oogenblik onbe
zet waren.
Marina knikte kort, ofschoon ze er eigen
lijk heelemaal niet aan gedacht had, meer
te nemen, dan een eenvoudige slaapkamer
op de derde of vierde verdieping. Maar
het deed haar pleizier, dat de man haar
zoo hoog taxeerde, ofschoon hjj toch dage
lijks zóóveel gasten zag arriveeren, dat hjj
ieder met één blik moest kunnen schat
ten. Met het gebaar van een koningin be
trad ze de lift.
Wat was dat verrukkelijk, vrij te zyn,
de groote dame te kunen spelen, in plaats
van dag in dag uit bij „Violette" voor nuk
kige dames beeldige toiletten te demon-
streeren, die jezelf duizendmaal beter ston
den dan haar, en die je toch nooit je
eigendom zou mogen noemen.
De chef geleidde haar in persoon naar
de voor haar bestemde kamers en met een
voldanen blik in het rond constateerde
Marina, dat het interieur aan voornaam
heid werkelijk niets te wenschen overliet.
Met een lichte, verachtelijke trilling van
haar mondhoeken, dacht ze aan het zit-
slaapkamertje bij juffrouw Kisz, met het
goedkoope pluche tafelkleed, de stijllooze
bazarmeubelen en de zelfgemaakte lampe-
kap.
„Wenscht mevrouw nog te dineeren?"
onderbrak de gedienstige chef de recep
tion haar gepeins.
Ze knikte.
„Mag ik mevrouw dan verzoeken, zich
straks naar de eetzaal te willen begeven
of wenscht mevrouw, dat hier boven geser
veerd wordt?"
„Ja, hier boven, dat is goed."
Ze kwam in een vergenoemde stemming
Ze zou het zich vanavond eens zoo gezel
lig mogelijk maken.
De kellner, die even later verscheen, sloeg
haar verschillende gerechten voor en ze
koos vlug en beslist, bestelde ten slotte
nog een half fleschje champagne.
(Wordt vervolgd).
