CHANTAGE
DALADIER VOOR DE
FRANSCHE KAMER.
FEUILLETON
(THE TALLEYRAND MAXIM)
door J. S. FLETCHER.
15)
Als hij er eenmaal in functie was, zou hij
er blijven tot hij zijn schaapjes op het dro
ge had. Dan gaan rentenieren en een lollig
leventje leiden. Voor je leven geborgen
welke, verstandige vent wenscht er nu
meer? En toch zat er wel iets in hetgeen
die Parrawhite gezegd had. Want er bleef
zeker altijd een klein risico over. Het kon
toch beter zijn, het testament ineens te ver-
koopen, voor zooveel als hij mevrouw Mal-
lathorpe maar kan uitknijpen, dan met
zijn bui* ergens heen trekken en opnieuw
beginnen. Was er niet zoo'n spreekwoord
van één vogel in de hand en tien in de
lucht.
Op een eigenaardige manier werd er aan
Pratt's twijfelingen een einde gemaakt. Hij
had het midden van de stad weer bereikt,
toen hij in de grootste winkelstraat een ken
nis ontmoette. Zij maakten even een
praatje over koetjes en kalfjes. Terwijl zij
daar zoo stonden, hield in hun onmiddel
lijke nabijheid een keurige auto stil, een
meisje stapte er uit, en ging een winkel
binnen. Pratt zag haar na met bewonde
ring in zijn oogen, en zijn vriend lachte.
„Dat is het goede soort", zei hij lucht
hartig. „Als wij er ieder maar eens zoo een
hadden."
„Wie is zij?" vroeg Pratt.
„Wat", riep de ander uit. „Ken je ze
niet? Juffrouw Malathorpe."
„Kijk, dat wist ik niet", zei Pratt. „Waar
achtig niet."
Hij wachtte tot Nesta weer verscheen en
wegreed, om haar nog eens goed op te ne
men. Toen ging hij langzaam terug naar
zijn kantoor, zijn besluit stond nu vast. Ri
sico of geen risico, hij zou zijn eerste plan
ten uitvoer brengen. Wat mevrouw Malla-
thorpe ook zou bieden, hij zou vasthouden
aan een hechte connectie met Normandale
Grange.
HOOFDSTUK Vm.
Voorwaarden.
Onmiddellijk had mevrouw Mallathorpe
ingezien, dat de toestand, dien Pratt haar
zoo onverwachts had blootgelegd, zeer ern
stig was. Het was haar niet moeilijk geval
len te gelooven, dat de klerk het bij het
rechte einde had, en dat zij en haar kin
deren alles zouden moeten teruggeven, als
het testament openbaar gemaakt zou wor
den. Evenmin bestond er bij haar de min
ste twijfel aan het voornemen van Pratt
om te profiteeren van zijn ontdekking. Hij
was een jongeman, dat begreep zij goed,
die vasthoudend van karakter was, en niet
nauw van geweten, als hij iets ten eigen
voordeele kon uitbuiten. Kortweg, zij zag
in, dat zij aan zijn genade was overgele
verd. Haar zoon had een slap, willoos ka
rakter, niets kon hem schelen, tenzij rust
en een goed leven, verder liet hij alles aan
zijn moeder over. Zij kon ongestoord haar
gaan gaan, indien hij maar kon doen wat
hij verkoos. Zij durfde hem niet in ver
trouwen te nemen, een zoo groot geheim
kon hij niet bewaken, noch er koel van
hoofd onder blijven. Evenmin waagde zij
het, dit geval aan haar dochter te vertel
len. Zoo zwak als,haar broeder was, zoo
flink was zij. Het was werkelijk de volle
waarheid geweest, die mevrouw Mallathor
pe aan Pratt vertelde, toen zij hem zeide
dat, als haar dochter op de hoogte van de
zaak zou zijn, zij rechtuit naar de twee exe
cuteurs zou gaan. Neen, zij moest geheel
zelfstandig handelen. En voorloopig kon zij
niets anders doen, dan wat Pratt haar voor
schreef. Zoolang hij dat ellendige testament
in zijn bezit had, kon hij haar dwingen te
doen, wat hem beliefde.
Met het maken en overdenken van aller
lei plannen bracht zij een slapeloozen
nacht door. De dag, die daarop volgde, gaf
evenmin rust. Steeds nieuwe denkbeelden
overwoog zij, verwierp ze en peinsde op an
dere, alle liepen zij dood op hetzelfde ob
stakelPratt. Van Pratt hing de gehee-
le toekomst af.
Toen dan de avond viel, was zij van één
zaak overtuigd, dat zij een krachtige po
ging moest doen om het testament in haar
bezit te krijgen en het te vernietigen. Het
benoodigde geld zou zij zich gemakkelijk-
lcunnen verschaffen. Harold had een on-
overwinnelijken afkeer van alles wat geld
zaken betrof, en er ook zoo weinig aanleg
voor, dat hij het al lang goed vond om
het heele beheer van het landgoed en de
fabriek aan zijn moeder over te laten. Zij
beschikte dus over voldoende fondsen om
Pratt af te koopen zonder Harold er in te
mengen. Het kwam haar ondenkbaar voor,
dat Pratt (hij was toch maar een klerk, die
niet meer dan eeri paa- tientjes in de week
verdiende), niet voor een groote som gelds
zou zwichten. Dat kon niet zijn, en toen
zij in het vallen van den avond naar Bar-
ford reed, rekende zij er op, bij haar te
rugkeer het testament in haar bezit te zul
len hebben. Dan zou zij het denzelfden
avond nog tot een beetje asch zien verbran
den.
Mevrouw Malathorpe ging met eenige
geheimzinnigheid te werk bij haar bezoek
aan Pratt. Zij wendde voor, dat zij in de
stad een vriendin ging bezoeken, van wie
zij gehoord had, dat zij ziek was. Dan liet
zij den wagen stil houden bij het stadhuis,
en gaf den chauffeur order haar op een
gestelden tijd, op dezelfde plek weer te
treffen. Te voet ging zij verder en deed een
dikke voile voor haar gelaat. Vervolgens
nam zij een taxi en liet zich naar het huis
rijden waar Pratt in pension was.
Zoodra zij de zitkamer was binnenge
gaan vroeg zij: „Is het hier absoluut vei
lig, is er geen kans, dat iemand ons beluis
tert?"
„Onmogelijk, mevrouw", stelde Pratt
haar gerust. „Ik ken de lui, ik woon hier al
verscheidene jaren. Het is een oud huis
met dikke muren en zware deuren. Wij zijn
hier even veilig, als gisteravond in uw ca
binet."
Beleefd plaatste Pratt een stoel bij den
haard, en mevrouw Mallatorpe ging zit
ten. Dan deed zij haar voile omhoog, en
de klerk zag hoe zenuwachtig en onge
duldig zij was.
„Nu", zei zij met gedempte stem. „Waar
is dat testament?"
„Een oogenblik", antwoordde Pratt. „U
begrijpt, ik kan het niet uit handen geven.
Dat moet u me belogen, daar vertrouw ik
op, dat u geen poging zult doen het te grij
pen. Het komt niet uit mijn handen!"
Boos hernam mevrouw Mallathorpe: „Ik
ben maar een vrouw, u een sfferke man."
„Juist", zeide Pratt. „Maar vrouwen heb
ben er een handje van, je zooiets afhandig
te maken. U zult dus precies doen wat ik
zeg. Houdt uw handen op uw rug. Als ik
I u de minste verdachte beweging zie maken,
gaat het testament weer terug in mijn
kast".
Als Pratt haar nu goed geobserveerd had
zou hij een blik van gloeienden haat in
haar oogen gezien hebben. Het zou hem ge
waarschuwd hebben, dat hij met een ge
vaarlijke tegenstandster te doen had, die
al haar best zou doen, hem om den tuin te
leiden en te bedriegen. Maar hij zette juist
zijn schemerlamp bij den schoorsteenman
tel en zag het niet.
„Goed", zeide zij. „Het eenige wat ik
verlang, is het te zien en te lezen."
Gehoorzaam volgde zij Pratt's bevelen
op. Vóór haar staande haalde hij het pa
pier te voorschijn, vouwde het open en
hield het op een eerbiedigen afstand van
haar oogen. Terwijl zij het las, nam hij
haar nauwkeurig waar, en hij zag, dat zij
doodelijk bleek werd.
„Haast u maar niet, lees het gerust twee
of driemaal," drong hij aan. „Prent het goed
in uw geheugen, mevrouw Mallathorpe".
Na korten tijd knikte zij met het hoofd.
Pratt deed een stap achteruit, vouwde het
document weer toe en legde.het in een ijze
ren kistje, dat op tafel stond. Zorgvuldig
sloot hij dit af, zette het in een diepe muur
kast en keerde zich daarna weer tot zijn
bezoekster.
„Zooals u ziet, is het hier veilig, me
vrouw," zei hij, met een blik die tegelij
kertijd zelfbewust en geslepen was. „Maar
dat is alleen nog maar voor dezen nacht.
Ik heb een paar effecten in een safe bij
een van de banken hier in de stad, welke
doet er niet toe. Daar gaat het testament
morgen ook heen."
Hij nam een stoel dicht bij haar, en ging
ook zitten. Mevrouw Mallathorpe schud
de het hoofd. (Wcrdt vervolgd).
Een slachtoffer van den hevigen storm. De 23 meter hooge schoorsteen van
een leerlooierij te Dongen moest het tegen den storm afleggen, waarbij het
afgebroken gedeelte op het fabrieksgebouw terecht kwam. Persoonlijke onge
lukken kwamen niet voor
De Pangeran Hangahebi van Jogjakarta en de Pangeran Mario Soer- Daladier, de Fransche minister-president, tijdens zijn rede, welke
josoemarno van het Mangkoenegorosche zelfbestuur zijn_ Woensdag hij Dinsdag voor de Fransche Kamer hield en waarin hij de
uit Den Haag vertrokken op terugreis naar Indië gebeurtenissen der laatste weken en de houding der Fransche
regeering uiteenzette
Ook de opgeroepen Fransche lichtingen gaan weer naar huis. Soldaten
van de Maginot-linie arriveeren te Parijs
De Fransche ministers op hun «bank" tijdens de rede van den
premier Daladier voor de Kamer over de conferentie te München
en den internationalen toestand
Duizenden Inheemsche mannen en vrouwen vertrekken jaarlijks ter
bedevaart naar Mekka, waarmede de innigste wensch van den Moham-
medaanschen inlander in vervulling gaat. Een kijkje op de drukte bij
het inschepen der pelgrims in de haven van Tandjong Priok
