ZATERDAG 27 AUGUSTUS 1938
29ste Jaargang No. 9118
Dagboek-
krabbels
P A R IJ S
S)e £cki&ch40oii/ta/fit
Telefoon: Redactie 15. A4r. en Abonm-tarieven zie mg. A
Telefoon: Administratie 935. DAGBLAD VOOR LEIDEN EN OMSTREKEN Giro 103003. Postbus 1L
Adel verpUcht
„Aalmoezenier van den Arbeid" schreef
onlangs in de „St. Jansklokken", onder 't
hoofd „Waar men in de fabriek over
praat" een stuk, waaraan het onderstaan
de is ontleend:
„Dit mag men, geloof ik, gerust vast
stellen: Heel veel sociaal en godsdienstig
vormend werk onder arbeiders wordt ho
peloos vernietigd door de on-sociale en te
gelijk on-christelijke daden van vooraan
staande Katholieken. U moet me wel ver
staan. Generaliseeren is uit den booze. Dat
doen we ook hier niet. Maar één kwade
maakt meer stuk dan honderd goeden heel
maken. Er is een spreekwoord: „Adel ver
plicht". Laten ?ij' dat indachtig zijn, die in
het katholieke leven voorop gaan."
Wij nemen dit woord, dit zéér ernstig
woord, hier over.
Commentaar behoeft er niet bij gegeven
te worden.
In haar kortheid geven deze paar kern
achtige opmerkingen ons een predicatie,
welke ons héél veel stof ter overweging
voorzet.
Er zijn Christenen, er zijn Katholieken,
die feitelijk voor het Communisme
meer propaganda maken, dan Communis
ten zelf kunnen doen....
Men vindt onder vooraanstaande Katho
lieken menschen, die voortdurend en op
zettelijk on-sociaal, en daardoor per se on
christelijk, handelen.
Deze menschen zijn f e i t e 1 ij k de groot
ste vijanden van de Kerk....
uit
n.
Het is niet gemakkelijk voor iemand,
die enkel om redenen van studie in Parijs
vertoeft, iedere week wat nieuws te weten.
De dagen zijn tamelijk wel hetzelfde,
's Morgens gaan werken op de Bibliothèque
nationale of in de Archives nationales,
's middags thuis. Men maakt telkens het
zelfde Metro-traject en daarin is weinig
afwisseling. Daar onder de grond is heusch
niet veel te zien: juist daarom kon men de
prijs van de metro zoo laag stellen: men
weet wel, dat niemand er langer in blijft,
dan strikt noodzakelijk is. De eenige studie,
die men in de Metro kan maken, is die
van de namen der Metro-stations en die
van de menschen: beiden hebben iets zeer
belangwekkends. De eerste geeft in z'n
bonte afwisseling een zeer verrassend beeld"
van het cosmopolitische karakter, dat voor
Parijs zoo teekenend is. Denk maar aan
namen als Wagram. Obligado, Soeferino,
Europe, George V, Oberkampf, Réaumur,
Sebastopol enz. En tevens doet ze ons be
seffen, hoeveel Katholieke herinneringen
de Fransche hoofdstad nog bergt in haar
geweldige schoot. Men hoeft maar weer
te denken aan Madeleine, St. Philippe du
roule, St. Augustin, St. Lazare, Trinité, N.
D. de Lorette, Abesses, St. Germain des
prés, St. Michel, St. Sulpice, St. Placide en
tal van anderen.
De tweede studie, die van de menschen,
is natuurlijk mateloos interessanter: men
behoeft er alleen niet per se voor in de
Metro te gaan zitten. Toch zijn er verschil
lende menschelijke zijden, die in de Metro
naar voren komen. Vooreerst ziet men er
op bepaalde uren bijna alle menschen met
een krant: men leert daarbij eenigszins
hun denkwijze kennen. Arbeiders ziet men
met de communistische „Humanité" (soms
ontkom ik haast niet aan den indruk, dat
hij een weinig opzettelijk voor „Monsieur
l'Abbé" wordt uitgestald) of de socialisti
sche „Populaire". Ook de radicale krant
„l'Oeuvre" ziet men vaak: een kenner van
het Parijsche leven sprak me als zijn mee
ning uit, dat dit een der verderfelijkste
kranten van het huidige Frankrijk is, die
meer kwaad doet dan de Humanité en Po
pulaire bij elkaar. Men ziet echter ook veel
rechtsche bladen „Le Jour" (de vroegere
Echo de Paris), le Journal, Matin, Petit
Parisien enz. De Figaro, naar men beweert
een der best-geredigeerde bladen van
Frankrijk, heb ik merkwaardigerwijze nog
nooit gezien. Ik vermoed, dat men hem in
de eerste klas der Metro wel meer zal
ontmoeten: maar een arme pater reist na
tuurlijk met de massa tweede klas, bij ge
brek overigens aan een derde. Even vreemd
vind ik het, dat ik de Action Frangaise nog
nooit heb zien lezen in de Metro: hij wordt
toch aan zeer veel kiosken verkocht. Ook
„La Croix", de meest gelezen Katholieke
krant van Frankrijk, ontmoet men nooit.
Dit laatste is echter zeer goed te verkla
ren door het feit, dat „La Croix" meest
door vaste abonné's gelezen wordt. De
meeste kranten hier worden langs de straat
verkocht: „La Croix" wordt veelal aan huis
bezorgd. Vier jaar geleden heb ik me eens
iets laten vertellen over een getal van
400.000 abonné's: hoe het nu is weet ik niet.
Wie 's avonds na 'n uur of vijf in de
Metro komt, ziet bijna overal „Paris-soir":
hij wordt in een oplage van anderhalf mil-
lioen over stad en verre omgeving uitge
braakt. Het is een hard woord, maar ik
vind op het oogenblik geen beter: want
veel verhevens is het niet. Een sensatie
blad met zelfmoorden, echtscheidingen en
andere schandalen. Als daar de mentaliteit
van het Fransche volk door gevormd moet
worden, dan kan ze niet veel bijzonders
zijn. De kranten hier zijn zeer goedkoop:
de meesten kosten een half frankske (2 y2
cent), maar ze zijn, op slecht papier, slecht
gedrukt. Onze Hollandsche bladen kunnen
glansrijk de vergelijking doorstaan. „La
Croix" b.v. moet het, wat uitwendige ver
schijning betreft absoluut afleggen tegen
over „De Leidsche Courant". Ze is meestal
maar zes, hoogstens acht" bladzijden groot.
De druk is wel kleiner, maar dat komt
de leesbaarheid allerminst ten goede. De
inhoud is overigens zeer verzorgd: iederen
dag vindt men er een reeks lezenswaar
dige artikelen, die zich uitstrekken over
nagenoeg alle gebieden van het Katholieke
leven: ook wat buitenlandsche berichtge
ving betreft is ze zeer op de hoogte.
Dat laatste kan men hier lang niet van
alle kranten zeggen. Belangrijke berichten,
die ik 's morgens in de „Leidsche Courant"
vind (van daags te voren: hij wordt om
kwart over 8 in Levallois-Perret bezorgd!),
kom ik soms 's avonds eerst in de Parijsche
bladen tegen, wel een bewijs, dat in Ne
derland de distributie van het nieuws goed
geregeld is.
Iets anders kan men in de Metro van de
menschen leeren, wat betreft de „poli-
tesse". Ik had me daarvan heel wat voor
gesteld: het is me eigenlijk wel wat tegen
gevallen. Het is b.v. heelemaal geen ge
woonte, z'n plaats aan een dame af te
staan: over-het algemeen moet het 'n dame
op leeftijd zijn, als men dat wil doen. En
kele weken terug had ik op dit punt een
merkwaardige ervaring. In een der Metro
stations was een arbeiders-vrouw inge
stapt, een moedertje van zeventig jaar mis
schien. Ik had het niet oogenblikkelijk ge
zien, ze was dicht bij mij blijven staan,
terwijl ze zich aan een der vernikkelde
buizen vasthield. Toen ik dat merkte, stond
ik vanzelfsprekend op en bood haar m'n
plaats aan, die ze dankbaar aanvaarde.
Toen ik even later toevallig omkeek, zag
ik vier arbeiders zitten, die met hoogroode
koppen naar den bodem van het rijtuig
staarden. Dat zoo'n „abbé" hun 'n les
moest geven, hadden ze waarschijnlijk op
hun fatsoen getrokken!
Maar laat ons thans onze kroniek ver
volgen.
Maandag 15 Augustus.
Vanmiddag kwamen twee vrienden uit
Holland me bezoeken, heldere jonge kerels,
die op de fiets een kleine „tour de France"
gemaakt hebben, men zou kunnen zeggen
„le tour des cathedrales". Ze zijn in Amiëns
geweest, in Rouen en in Chartres: een week
lang blijven ze in Parijs, dan gaan ze over
Reims en Laon op het Maasdal aan en zoo
naar het vaderland terug. Ze hebben on
derdak gevonden in een merkwaardige stich
ting „Oeuvre de l'hospitalité de la nuit".
Het staat onder leiding van leeken, maar
heeft toch 'n zeker Katholiek karakter: in
de zalen hangt een kruisbeeld en iedere
zaal is onder bescherming van een heilige
geplaatst. Het schijnt bedoeld als een te
huis voor arme zwervers: de arme zwer
vers schijnen er weinig gebruik van te ma
ken. Men kan er 'n paar honderd man
bergen: ze zijn er echter alleen met enkele
Engelschen, jdie, evenals zij, per fiets het
lapd doorkruisen. Het is er spotgoedkoop:
voor 3% frank per nacht hebben ze er een
helder bed. Wat kan het jongen kerels ver
der schelen!
Zij zijn er eerst heengegaan, om hun
sportief rennerspakje af te leggen en zich,
zooals ze zeiden, „als heer te vermommen";
daarna zijn ze samen wat de stad ingegaan.
Allereerst natuurlijk naar de kathedraal:
we komen nog juist op tijd om het slot van
de pontificale Vespers mee te maken. Weer
is de machtige tempel vol menschen: een
breed Te Deum golft ons tegemoet. Om de
Notre-Dame te leeren waardeeren, moet
men haar herhaaldelijk zien: het is of ze
steeds koninklijker en forscher wordt. Ze
ker, ze is niet, wat de kathedraal van
Chartres is: ze bezit ook veel minder kunst
schatten: daartoe werd ze in de dagen der
revolutie tè zeer gehavend: niettemin heeft
ze prachtige kwaliteiten. Neem de stoere
voorgevel eens, zoo vol majesteit en zoo
prachtig van proportie! De dom van Keu
len, die meer dan tweemaal zoo hoog is en
u overweldigd door z'n wemelende rijkdom
van vormen, moet het in koninklijke gratie
tegenover de Notre Dame verliezen. En ga
de Seine eens over, naar het kleine park,
dat voor St.- Julien le Pauvre ligt. Daar
ziet men de Notre Dame van opzij in heel
de rijkdom van torens, luchtbogen en con-
treforten, een ware „civitas Dei", een stad
van God, huis van den Koning der Ko
ningen.
En ook van binnen wordt ze steeds hoo-
ger en ruimer: juist de soberheid van haar
DE WERELD IN
VOGELVLUCHT
PRAAG: De leiding der Sudeten-Duit-
sche partij heeft een proclamatie uitge
vaardigd, waarin den Sudeten-Duitschers
verlof gegeven wordt om zich te verweren,
wanneer zij door de Tsjechen worden aan
gevallen. Op deze proclamatie heeft de
minister van binnenlandsche zaken direct
scherp gereageerd.
De orde en de rust in de republiek, al
dus het officieele antwoord, zullen gehand
haafd worden door de daarvoor verant
woordelijke organisatie, n.l. de politie.
Dat is ook inderdaad in een maatschap
pij met een geordende samenleving het
eenig juiste antwoord.
In verband hiermede duiken in de Euro-
peesche pers weer allerlei berichten en
beschouwingen op over de houding van
Duitschland. Volgens sommige berichten
zou Duitschland de buitenlandsche regee
ringen reeds aan 't polsen zijn, of zij even
tueel neutraal zouden blijven. Horthy zou
gezegd hebben, dat Hongarije neutraal zou
blijven. De Fransche „Populaire" schrijft
over een gewapend. Duitsch ingrijpen, dat
dit een duidelijke aanval en een bewust
uitgelokte oorlog zou zijn.
„Men weet, wat daarvande gevolgen
zouden zijn, men weet dat ook te Berlijn.
De ontwikkeling van den toestand heeft
de betrekkingen tusschen Frankrijk en
Engeland slechts verstevigd. Men behoeft
te Berlijn niet te twijfelen aan de vastbe
slotenheid der beide groote democratische
mogendheden".
De „Action Frangaise" schrijft, dat
Duitschland, indien het Frankrijk en de
wereld wil onderwerpen aan een vuur
proef, op den actieven tegenstand van En
geland en waarschijnlijk van de Vereenig-
de Staten zal stuiten.
Inmiddels verluidt, dat Praag bereid is
een belangrijke concessie te doen in de
richting van administratieve autonomie
voor de minderheden.
vormen helpt grootelijks mee om haar
ruimte-werking grootscher te maken.
Als het Tantum-ergo gezongen is en de
Bisschop op pontificale wijze den zegen
met het Heilig Sacrament heeft gegeven,
trekt hij weer, begeleid door een stoet van
diena arsen officianten, door het midden
schip en een zijbeuk naar de sacristie. Als
er kindertjes langs den kant staan, gaat
hij ze de hand opleggen: de Fransche moe
dertjes vechten bijna om hun kleintjes
naar voren te duwen: ik zag er een, die
haar vier „mignonnes" naast elkaar had
opgesteld en zelf waakzaam en trotsch er
achter stond. Goddank, als ze daar nog
trotsch op zijn!
Zoo juist noemde ik St. Julien le Pauvre.
Het is een zeer klein, maar een zeer merk
waardig kerkje, dat door veel bezoekers
van Parijs onopgemerkt wordt voorbijge
gaan. Toch is het gemakkelijk te bezoe
ken: over de Seine, vlak bij de Notre Da
me, achter een „square", die het vroegere
kloosterhof van het kerkje vervangt. Het
is de zetel van de geünieerde Grieken in
Parijs: men ziet dat terstond aan de Ikono-
staas of beeldenwand, die voor het hoog
altaar is opgebouwd. Het kerkje is een der
oudste gothische monumenten van Parijs;
het schip vertoont nog Romaansche vor
men.
Iederen Zondagmorgen om 10 uur kan
men hier een gezongen Mis in de Grieksche
ritus bijwonen. Het is zeer merkwaardig,
dat er daarvoor bijna altijd een heele groep
belangstellenden is.
We zijn betrekkelijk vroeg weer terug
gegaan naar Levallois. Om zes uur moet ik
hier het Lof doen (het „Salut"); daaraan is
vandaag een bijzondere plechtigheid ver
bonden. Frankrijk herdenkt van 't jaar het
derde eeuwfeest van het feit, dat koning
Lodewijk XIII het koninkrijk plechtig aan
Maria heeft toegewijd. De paus heeft een
aparte jubilé-aflaat verleend, die echter
alleen door Franschen verdiend kan wor
den. Men heeft voor deze gelegenheid en
kele weken terug ook het Mariale congres
van Boulogne bijeengeroepen. En vandaag
wordt allerwege in Frankrijk de plechtige
toewijding van "het land aan Maria ver
nieuwd. Zelf moest ik die opdracht doen in
Levallois-Perret, ik, de vreemdeling, die
hier sprak uit naam van het Fransche volk.
De zustertjes hadden hun menschen ge
vraagd, om voor die gelegenheid met ve
len te komen en ze hadden het inderdaad
gedaan. En zoo mocht ik daar uit naam
van de Fransche gezinnen, de belofte uit
spreken, dat Frankrijk nog steeds van
Maria wil zijn en dat het van haar moeder
lijke voorspraak de genade verhoopt, die
het gezin in Frankrijk vernieuwen en hei
ligen zal.
„Esperance de la France!" zong men na
het Lof.
En ja, als ik aan Maria denk, kan ik
aan de toekomst van Frankrijk niet wan
hopen.
Vrijdag 19 Augustus.
Het was vanmiddag prachtig weer. In
een plotselinge bevlieging heb ik de Me
tro genomen en ben naar Montmartre ge
gaan. Gare St. Lazare moet ik dan over
stappen. En bij Abesses duik ik, door mid
del o.a. van een lift, weer op boven den
beganen grond. Men komt dan uit op een
pleintje, waar men een uiterlijk, z.g. mo
dern kerkje vindt. Daar is Pierre l'Ermite
indertijd pastoor geweest (hij is nu ver
plaatst naar een voornamer parochie in
het Westen van de stad, niet ver van Le-
vaillois). Men moet van daar nog heel wat
stijgen eer men de Basiliek van het Heilig
Hart bereikt heeft. Langs verschillende
trappen klimt men omhoog, tot men aller
eerst op een pleintje komt, dat wel geheel
door café's omgeven is. Het is dan ook hee
lemaal met tafeltjes en stoelen bezet: ken
nissen hebben me wel eens verteld, dat
het er 's avonds laat nog zeer druk is. Daar
vlak bij ligt het oude kerkje „St. Pierre
de Montmartre", laatste rest van een oude
Benedictijnerabdij, ook weer een der oud
ste gothische monumenten van Parijs. Ik
ga er altijd graag even binnen: het is zoo'n
echt bedehuis. Vandaar naar de basiliek
is hoogstens 'n paar minuten. Daar voor
de basiliek heeft men een prachtig verge
zicht over de stad en zooals het vandaag is,
heb ik het nog nooit getroffen: een diep
blauwe lucht zonder wolken en geen spoor
van mist: daardoor is ook de verste hori
zon nog scherp afgeteekend en krijgt men
eenigszins een gevoel, hoe groot dat ge
weldige Parijs wel is. Daarbij moet men
niet vergeten, dat men hier de stad nog
maar half kan zien: ze is nu al een over
weldigende huizenzee. De kerken rijzen
daar boven uit. De kathedraal, de Sainte-
Chapelle, het Pantheon, Dóme des Invali
des, Saint Paul, Saint Eustache, Saint Ger
main des Prés, Saint Vincent de Paul. Vlak
onder de Mont Martre ligt het reusachtige
Gare du Nord. Naar het Oosten ziet men
de omhoogschietende rotspartij boven de
dierentuin van het Bois de Vincennes.
Als je een paar minuten zalig gekeken
hebt naar het machtige schouwspel van
deze wereldstad, klim je de trappen op, die
naar den ingang voeren van de Basilique
du Sacré-Coeur. Mooi kan ik ze eigenlijk
niet vinden, eerder wat protserig en vooral
karakterloos, oppervlakkig, teekenend voor
het tijdvak, dat haar geschapen heeft. Maar
naar een kerk gaat men tenslotte niet, om
dat men ze mooi of leelijk vindt: daarbin
nen is altijd het Heilig Sacrament ter aan
bidding uitgesteld: en ook altijd vindt men
er menschen, die komen bidden, dag en
nacht. Overdag vooral de vrouwen,
's nachts de mannen, leden van den Ka
tholieken mannenbond „Hommes de Fran
ce", die om beurten volgens de verschil
lende parochies van de stad de wacht hou
den rond den eenig waarachtigen Koning,
Die op den top van Montmartre troont. Een
bezoek aan Montmartre geeft je altijd weer
het gevoel: dat Frankrijk, naar z'n diepste
wezen, toch eigenlijk een Katholiek land
gebleven is. Parijs heeft twee hoogste pun
ten: de Basiliek van Montmartre en de
Eiffeltoren. De laatste wint het wat mathe
matische hoogte betreft: het blijft tenslotte
een ding van staal. Maar Montmartre is de
waarachtige kroon van de stad: Centrum
van kracht, Bron van onvergankelijk Le
ven.
Dr. HENRI VAN ROOIJEN.
Kruisheer.
De kinder-verlamming.
OOK TE ROTTERDAM ENKELE
GEVALLEN.
SCHOLEN LANGER GESLOTEN.
Bijzondere maatregelen in verband met
jubileumfeesten.
Bleek de kinderverlamming, die den laat-
sten tijd in de omgeving van Rotterdam
heerschte, te Rotterdam zelf nog niet te
dreigen, gistermorgen werd de geneeskun
dige dienst gealarmeerd door de aangifte
van drie gevallen. Een geval was afkom
stig van buiten de stad, welk slachtoffer
echter in Rotterdam werd opgenomen.
Het spreekt van zelf, dat het voorkomen
van deze kinderziekte, vlak voor den aan
vang van de jubileumfeesten, de autori
teiten tot weakzaamheid heeft aangemaand,
en reeds zijn de maatregelen genomen, wel
ke in het belang van de volksgezondheid
genomen moesten worden.
In de eerste plaats heeft men daarbij aan
de scholen gedacht.
Lag het oorspronkelijk is de bedoeling,
de scholen na de vacantie op 2 en 3 Sep
tember te doen aanvangen, om dan de
schooljeugd gedurende de feest week weer
vrijaf te geven, thans hebben B. en W. be
sloten ook op 2 en 3 September de scholen
gesloten te houden en wel voorloopig tot
12 September.
Er wordt echter met nadruk op gewezen,
dat deze drie gevallen nog volstrekt geen
aanleiding behoeven te geven tot ongerust
heid. De besmetting van kinderverlamming
wordt echter door het bijeen brengen van
groote groepen kinderen niet weinig in de
hand gewerkt, hetgeen dus in de eerste
plaats voorkomen dient te worden.
Wat nu de feestelijkheden voor de scho
len betreft, lag het in de bedoeling circa
65.000 kinderen op 2 en 3 September en
tevens gedurende de volgende dagen des
morgens en des middags in drie bioscopen
de nationale film te laten zien. Thans heeft
Dit nummer bestaat uit vt|t
bladen, w.o. geïllustreerd
Zondagsblad.
VOORNAAMSTE NIEUWS
Buitenland
De „Osservatore Romano" over de ver
banning van Mgr. Sproll. (2de blad).
Steun voor Daladier. (2de blad).
De toestand in Tsjecho-Slowakije. (2de
blad).
Binnenland
De eerste vertooning van de nationale
film „Veertig jaren". (4de blad).
Het défilé van leden van den B. V. L.\
voor H. M. de Koningin. (3de blad).
Lelden
Twee gevallen van kinderverlamming
te Leiden. (1ste blad).
De ziekte van Weil. (1ste blad).
Omgeving
Doodelijk ongeluk op den autoweg Den
HaagAmsterdam. (2de blad).
Verscheidene gevallen van mond- en
klauwzeer in de omgeving. (2de blad).
Een nieuw geval van kinderverlamming
te Alphen. (1ste blad).
DINSDAG 30 AUGUSTUS A.S. EN DON
DERDAG 1 SEPTEMBER GEEN GELE
GENHEID TOT HET VERKRIJGEN VAN
MONDELINGE JURIDISCHE INLICH
TINGEN.
men besloten, deze voorstellingen uit te
stellen tot nader vast te stellen datum.
Op 2 en 3 September zouden verder
95.000 geschenken ter gelegenheid van het
40-jarig regeeringsjubileum der Koningin
op de scholen worden uitgereikt, nadat te
voren deputaties van scholen in de bur
gerzaal zouden zijn ontvangen. Maandag 5
September zullen nu deputaties, bestaande
uit een onderwijzer of leeraar alsmede een
leerling, van 100 vertegenwoordigende
scholen des morgens om 10.30 uur in de
burgerzaal door den burgemeester wor
den ontvangen, teneinde een herinnering
aan het jubileum te ontvangen. Nadien zul
len de herinneringen op de scholen worden
uitgereikt.
In overleg met den directeur van den G.
G.D., den inspecteur voor staatstoezicht en
den wethouder van onderwijs, den heer J.
B. J. Ratte, is thans besloten, de scholen
eerst op 12 September a.s. open te stellen
en de bioscoopvoorstellingen uit te stellen.
Ook een geval te Leeuwarden
Ook de Leeuwarden heeft zich thans een
geval van kinderverlamming voorgedaan en
wel bij het vierjarig zoontje van de familie
Hulscher in de Van Heemstrastraat. Het
jongetje is ter verpleging in het Bonifacius-
hospitaal opgenomen. Het betreft hier een
niet ernstig geval.
GEEN UITBREIDING TE GOUDA
Zwemwedstrijden echter afgelast.
Te Gouda heeft de besmettelijke ziekte
kinderverlamming zich niet verder uitge
breid. Het aantal gevallen van deze week is
twee, hetgeen minder is dan in voorgaande
weken.
Te Waddinxveen is het aantal gevallen
met twee- tot vijf gestegen, een der
patientjes, een jongen van negen jaar, is
overleden.
Dit is het tweede sterfgeval daar ter
plaatse.
De nationale zwemwedstrijden van de
Goudsche 'Z wemclub, welke a.s. Dinsdag te
Gouda zouden plaats hebben zijn wegens
onvoldoende inschrijvingen in verband met
de besmettelijke ziektegevallen afgelast.
Nieuw geval te Alphen.
Thans heeft zich weer een nieuw
geval van kinderverlamming voorge
daan bij een 3-jarig dochtertje van de
familie W. aan den Steekterweg. Het
patiëntje is naar het Acad. Ziekenhuis
te Leiden overgebracht.
In verband met de hier geconstateerde
gevallen van kinderverlamming is de Nuts-
bewaarschool en zijn ook de openbare
scholen Vrijdag voorloopig gesloten. Naar
wij later nog vernamen is de toestand van
het 8 maanden oud zijnde kind van de
familie v. W., dat naar het Acad. Zieken
huis werd overgebracht, niet ongunstig.
