DE FRANSCHE
LEGERMANOEUVRES.
*ïj
Wie is mifn man?
f (Wordt vervolgd).
Een tank in den aanval in de vallei van de Romanche
tijdens de manoeuvres van het Fransche leger
Gamelin, de generalissimus van het Fransche leger met zijn staf
in het gebied der groote legermanoeuvres, welke thans in vollen
gang zijn
De voorbereidingen voor de jubileum-tentoonstelling, welke in het
Koloniaal Instituut te Amsterdam gehouden zal worden in verband met
het regeeringsjubileum van H. M. de Koningin. De expositie zal een
beeld geven van de ontwikkeling op handels- en industriegebied in
Nederland en zijn Koloniën
In Artis te Amsterdam heeft een geit zich over twee
welpen ontfermd, die ze thans voedt
Te Rijs in Gaasterland werd Donderdag een groot concours hippique
gehouden.
•wWvsFT
Een halve penny per uur zijn de kosten voor de Londensche moeders, die hun
baby aan de zorgen van een „nurse" in een der parken toevertrouwen, waarbij
dan tevens nog gratis melk aan de kinaeren wordt verstrekt
FEUILLETON
door
OTFRID VON HANSTEIN.
(Nadruk verboden).
23)
Juffrouw Turner zei een paar woorden
tot de dragers, die groetend heengingen.
Nu pas zag Iracema, die juffrouw Turner
'begreep en zich weer trachtte te beheer-
schen naast haar een gemoedelijke, dikke,
Portugeesche, die haar vriendelijk lachend
toeknikte.
Juffrouw Turner riep deze toe:
„Vandaag vertrek ik niet, Mathilde, we
hebben een lieve gast gekregen, laat haar
kamer luchten en maak snel wat eten
klaar.
Daarna leidde zij Iracema het huis bin
nen.
Hoe echt huiselijk en gezellig was het
daar. Kleine kamers, overal met veel smaak
uitgezochte bibelots, vazen en beelden van
kunstwaarde.
Juffrouw Turner drukte haar gast zacht
jes naast zich en tegen zich aan op een
divan neer.
Iracema begon hardop te snikken.
„Huil eerst maar eens goed uit. Dat zal
je opluchten.
Zwijgend zaten zij naast elkaar en de
oudere vrouw begreep volkomen de ziele-
smart van de jonge.
De oude Mathilde kwam binnen.
„Ik heb het eten klaar".
Iracema stond op. Ze had nu een glim
lach om haar mond. De vreeselijke span
ning van de laatste dagen was gebroken.
„Heusch, ik heb honger".
Zich tot juffrouw Turner wendend:
„Ik geloof, dat ik in twee dagen niet ge
geten heb."
Ze gingen de trap op naar de groote hal.
Gasten waren er niet in 't huis. Geruisch-
loos droegen de twee bedienden, negers
wier zwart gezicht en handen afteekenden
tegen hun smeteloos witte kleeding, den
maaltijd- op.
Juffrouw Turner bediende Iracema moe
derlijk en vulde haar bord met de beste
hapjes, terwijl ze haar glas vol schonk met
de gouden parelenden Granjo.
De palmen ruischten hun zangen in de
avondbries, een Portugees zong ergens een
weemoedig lied, in de verte gleed met tal-
looze lichten aan, een groote boot over zee,
in de diepte, en overal langs de baai schit
terden de lichten van Funchal en der bui
tenverblijven. Iracema at met "smaak, de na
tuur eischte haar rechten op.
Hoe goed deed alles haar. Deze maaltijd
de stilte, de vrede om haar heen, die vrién
delijke vrouw.
Na alles wat zij de laatsten tijd had moe-
tij lijden had zjj voor het eerst weer het
gevoel, dat zij een „thuis" had gevonden.
De Fransche boot, waarmee Iracema naar
Madeira gekomen was, gleed langzaam de
haven uit en vervolgde zijn koers naar het
Zuiden.
Het was een toeristenboot, die een veer-
tiendaagsche rondvaart maakte en Iracema
had slechts een hut kunen krijgen, om
dat het schip niet volgeboekt was.
In deze hut stond nu Eliza Merrem.
Ze had de deur achter zich gesloten en
liet haar woede nu den vrijen loop. Zij
wierp het bed wild door elkaar als om daar
op haar woede te koelen. Zij haatte het
vrouwtje, dat daar gerust had, en haar echt
genoot, den eenigen man, op wien zij ooit
werkelijk verliefd geweest was, en die haar
zoo duidelijk had laten merken, dat hij
niets van haar moest hebben.
Ze zag de courant liggen, en hoe Irace
ma die verfrommeld had. Ze ontvouwde ze
weer en moest lachen de pagina met
het artikel en de" foto ontbrak. Die had zij
meegenomen.
Eliza Merrem ging op de rand van de
kooi zitten en vergat haar werk.
Het was nu ongeveer twee weken gele
den. Op dezelfde boot, maar op de thuis
reis van Madeira naar Havre.
Het schip zou Funchal niet aanloopen,
veranderde plotseling van koers en stopte
in volle zee, vlak bij een Engelscb schip, 'n
Motorbarkas van den Engelschman kwam
langszij. Daaruit werd een geboeide man
aan boord gebracht dezelfde man, die zij
had liefgehad, en die Iracema had weten
te winnen.
„Goeden avond, Benjamin Huxley!"
Dat had ze hem luidkeels toegeschreeuwd
en daarna had de kapitein haar bij zich la
ten komen.
„Je hebt den man herkend?"
„Ja als Benjamin Huxley."
„Kan je dat bezweren?"
„Ja, kapitein L"
Toen kon zij weer aan haar werk gaan.
Daaraan dacht zij nu telkens weer. Ze had
echter niet behoeven te getuigen, waar
schijnlijk wel, omdat zij varende was.
„Stewardes!"
„Als 't u blieft!" Ze schrok op uit haar
droomerij.
Voor de spiegel streek zij vlug haar haar
in orde, en spoedde zich naar de dame, die
om haar geroepen had.
Den volgenden dag. Verbaasd werd Ira-
ma wakker. Helder scheen de zon in haar
kamer.
Voor het eerst sedert vele dagen had zij
een nacht zonder angstdroomen geslapen.
Zij kleedde zich aan, en ontbeet in de hal.
Sedert ze hier was, had zij het gevoel,
alsof al dat verschrikkelijke van haar was
afgevallen.
De gemoedelijke oude Mathilda had haar
zelf bediend.
„Juffrouw Turner wacht u in haar ka
mer."
Ze ging er heen en werd met open armen
ontvangen.
„Ga nu eens naast mij zitten, en luister
eens naar mij. Ik heb urenlang nagedacht
over alles wat jij mij gisteren verteld hebt.
Geloof mij ook aan mij is het leven niet
zonder strijd voorbij gegaan. Maar het heeft
geen doel tegen windmolens te vechten.
Je vader is dood; de man, die jij je liefde
geschonken hebt, is deze niet waard. Blijf
kalm, het moest toch eens gezegd worden
en je moet je aan de gedachte wennen, dat
alles voorbij is. Wat wil je hu beginnen?
Een hopeloos proces voeren. Ben je tegen
die mannen opgewassen. Geloof je werke
lijk, dat je het tegen hen allen winnen
kunt?
Wat zou je er mee bereiken?"
Je zou je zenuwen er maar mee kapot
maken en er niets mee winnen.
Als ik je eèn goede raad mag geven
strijk de vlag! Je bent mevrouw Robert Se
vering en je blijft het. De eene man is voor
je verloren, de andere wil niets dan de fir
ma. Laat hem die! Sluit een compromis
met hem, dat je een onbezorgd leven waarr
borgt en blijf bij mij, op Madeira.
Je zal hier wennen, je zal je er thuis gaan
gevoelen, zooals ik het gedaan heb. Je zal
van de goede, kinderlijke menschen hier
gaan houden, zooals ik dat ben gaan doen
en je zal de wereld vergeten.
Laat den man, wat je hem toch niet weer
af kunt nemen en leef zelf in vrede.
Denk er eens rustig over na, kindjelief,
en geloof, dat ik het oprecht en goed met
je meen."
Iracema had zwijgend geluisterd.
Zij antwoordde ook nu nog niet. Wan
neer iemand haar eergisteren zoo had toege
sproken, dan had ze hem verontwaardigd
van zich afgestooten. Doctor Almeida, die
de beste vriend van haar vader geweest
was, had ze daarom als een kwajongen de
deur gewezen. Juffrouw Turner zei haar
hetzelfde als hij, maar ze was nu zoo
burw, ellendig en afgemat, zoo onder de
bekoring van de stilte en vrede om zich
heen, dat ze alleen nog maar naar rust en
vrede verlangde. Ze keek juffrouw Tur
ner aan.
„Ik zal er over nadenken, misschien hebt
u gelijk."
