3)e SöicbokeGoti^cmt
Jacquet werd winnaar van het nummer
skiff voor seniores bij de internationale
roeiwedstrijden te Asnieres Courbevoie
Het Zweedsche s.s. „Kungsholm", dat met 350 rijke Amerikanen een «Lente-Kruistocht"
Dinsdag te IJmuiden. Na aankomst begaven de toeristen zich van boord om per
„Holland te doen"
maakt, arriveerde
auto in één dag
Koningskinderen. De kleine kroonprins Simeon Tarnowsky (rechts) en
prinses Maria Louise, de kinderen van Koning Boris en Koningin
Joanna van Bulgarije
FEUILLETON
VIRGINIA'S KEUZE
Naar het Engelsch
door
THEA BLOEMERS.
B4)
Zij staarde hem niet-begrijpend aan, en zei
toen:
Je bent jezelf niet, Rickey.
Je bedoelt dat ik gedronken heb? Wat
eou dat? Mijn hoofd is heel helder.
Dus dus je bent van plan om mij
alleen achter te laten?
Waarom niet? Het is mijn groote kans,
Jinny. En jou hebben ze niet gevraagd.
Neen.... zei ze langzaam. Mij hebben
ze niet gevraagd.
Ik kan het onmogelijk voorbij laten
gaan. En ik ben dat ook heelemaal niet
van plan. Ik zou Marty van Duyne tot het
eind van de wereld willen volgen
Rickey.ben je verliefd op haar?
Hij hief fier zijn hoofd op.
Ik zou het zoo niet willen zeggen. Zij
is een ster voor mij
Virginia wist, dat het hopeloos was om
er op door te gaan. Als Rickey één van zijn
geëxalteerde buien had, was hij voor geen
reden vatbaar.
Hoelang blijf je weg?
Zes weken.
Maarhoe kun je het betalen?
Dat moet maar. Het zal in zekeren
zin later tot kapitaal worden, ik zal het
terugverdienen door er over te schrijven.
Een lange stilte. Toen:
Wanneer ga je?
Den dag na Nieuwjaar.
En wat moet ik doen?
Je kunt immers gewoon op onze ka
mers blijven? Vraag Mary Lee of ze bij je
komt, dat zal ze met pleizier doen.
Zijn onverschilligheid over haar welzijn
deed haar pijn. Zij had altijd gedacht, dat
hy van haar hield.
Ik zal het haar niet vragen en ik ga
hier morgen vroeg weg, Rickey.
Weg? Waarom?
Ik wil hier niet langer blijven, na dit
alles
Na wat alles? Niemand weet er toch
iets van, behalve McMillan. En Tony zal
woedend zijn
Laat hem. Ik ben niet van plan met
hem te trouwen. Hij weet het, en ik zeg
het jou nu ook, voor het laatst, Rickey.
Je hoeft niet zoo theatraal te doen.
Het zou heel goed voor je zijn.
Het zou niet goed voor me zijn. Haar
zelfbedwang liet haar opeens in den steek.
Ik kan geen man trouwen om zijn geld, en
ik ben het ook niet van plan en daarmee
uit. Jij doet je eigen zin door met Marty
naar Florida te gaan, nu, ik die hierin mijn
eigen zin. Ik ben óók mijn eigen baas, Ric
key, net zoo goed als jij.
Haar heftigheid maakte indruk cp hem.
Je hoeft het zóó toch niet op te ne
men?
Hoe kan ik het anders opnemen?
Plotseling begon zij te snikken en Ric
key boog zich over haar heen en smeekte:
- Niet doen, Jinny.
Ik ben een bruut, zei hij even later,
ik weet het wel, Jinny, maar ik kan niet
anders, ik moet gaan
Toen hij weg was deed Virginia haar
avondjurk uit en sloeg een eenvoudig
blauw peignoirtje om, dat zij zelf gemaakt
had. Zij wist was haar te doen stond. Uit
het secretairetje in den hoek nam zij pen
en papier prachtig dik geschept papier,
met het Bleecker-wapen in den hoek. Haar
briefje aan Michael schreef zij zonder aar
zelen, verzegelde het daarna en legde het
opzij. Morgenochtend zou zij het hem laten
brengen.
In bed dacht zij nog eens over alles na.
Het kon niet anders. Michael kon niet
langer voor haar zijn. Zij had haar besluit
genomen, haar trots had haar daartoe ge
dreven. Haar keuze was tusschen Rickey
en Michael, want hen beiden vereenigen
ging niet langer. En zij kon Rickey niet in
den steek laten, hij had haar noodig, en
zeker als hij uit Florida terugkwam. Want
dat de heele geschiedenis met Marty op
veel verdriet vooa- hem zou uitdraaien,
daar was Virginia zeker van.
Ten slotte viel zij in slaap en toen zij
wakker werd, aanschouwde zij een grauwen
Kerstmorgen. Zij kleedde zich haastig aan,
schreef het briefje aan Tony en vroeg toen
den weg naar de naaste kerk.
Veel kalmer en zeker van den weg, dien
zij gaan moest, was zij op Derkdaie terug
gekomen. Zij vroeg of zij mrs. Bleecker kon
spreken en haar gastvrouw had haar op bed
ontvangen.
Jane zag er jonger dan ooit uit in een
roze ochtend jasje en de haren in een bree-
de, rose bandeau. Zij had thee en toast voor
ontbijt. Het liefste zou zij met chocolade en
versche broodjes ontbeten hebben, maai
zij moest om haar figuur denken.
Maar lieve kind, hoe kom je zoo
vroeg op? riep zij uit, toen Virginia bin
nentrad.
Ik ben naar de kerk geweest.
Heusch?
Ja, en ik kom u goedendag zeggen,
want ik ga vanmorgen weg, mrs. Bleecker.
Er was een lichtje in Jane's oogen ge
komen.
Waarom ga je weg?
Er hebben zich onverwachte omstan
digheden voorgedaan, die mij noodzaken 't
te doen.
Gaat je broer met je mee?
Neen.
Wat zegt Tony ervan?
Ik heb het hem niet verteld.
Het bleek duidelijk, dat Jane voor «en
raadsel stond.
Dus je loopt van hem weg? vroeg zij
koel.
O neen, ik heb hem een briefje ge
schreven.
Toen had Jane een plotseling besluit ge-
Ga zitten, zei ze, en laat ons eerlijk
over de dingen spreken. Ik weet, dat Tony
met je wil trouwen en ik zou graag willen
weten, hoe jij er over denkt.
Ik denk er heelemaal niet over. Ik
houd niet van hem.
En je bent niet van plan met hem
te trouwen, wanneer je niet van hem
houdt?
Neen.
Andere vrouwen zouden om de voor
deden denken.
Minachting brandde als een vlam in haai
oogen toen Virginia de oudere vrouw aan
zag.
U bedoelt zijn geld? Voor mij zou het
huwelijk nooit een contract kunnen zijn,
mrs. Bleecker. U hoeft niet bang te zijn.
Tony is absoluut veilig.
Toen was Jane grof geworden.
Natuurlijk is er een ander, zei ze. Je
zoudt geen millioenen weggooien, als je
niet van een ander hield. Dat is de ware
reden.
Plotseling drong de humor van de situa
tie tot Virginia door en zij glimlachte, toen
zij antwoordde:
U wilt niet, dat ik met Tony trouw.
Wat kan het u dan schelen of ik van een
ander houd?
Waarop Jane een beetfe beduusd had ge
antwoord:
Het kan mij ook niets schelen.
Maar de waarheid was, dat zij Virginia
had willen zien lijden, niet Tony. Wat ver
beeldde dat kind zich, dat zij met een hoog
hartig gebaar het Bleecker-fortuin durfde
verwerpen?
Virginia stak haar de hand toe:
Ik moet nu gaan. En ik heb u nog
geen gelukkig Kerstfeest gewenscht.
Veel kans op een gelukkig Kerstfeest
zal ik niet hebben met Tony in zóó'n stem
ming, had Jane geantwoord. Maar zij had
Virginia's hand toch gedrukt en er, een
beetje beschaamd over zichzelf, aan toege
voegd:
Ik had je dat alles misschien niet zoo
in je gezicht moeten zeggen....
O, het geeft niets.
Virginia glimlachte tegen het rose
vrouwtje in de kussens. Waarom zou zij
Jane een kwaad hart toedragen? Zij was
immers niet de moeite waard, dat zij zich
over haar woorden ergerde.
Toen zij ontbeten had en klaar stond om
te vertrekken, overhandigde Wells, de but
ler, haar een klein pakje.
Mr. McMillan vroeg mij u dit te ge
ven, toen hij wegging.
Virginia nam het aan en stak het in
haar taschje.
Dank je, Wells, zei ze kalm. Maar on
der haar uiterlijke kalmte bonsde haar
hart, als of het zou breken.
(Wordt vervolgd).
