Z. K. H. PRINS BERNHARD TE ROME.
UK
mrr
3)e ÊGictooHe Gou/fcomt
„Profs" en .Onafhankelijken" tijdens de race over 10 K.M. als onderdeel van de athletiek- en
wielerwedstrijden welke te Ginneken zijn gehouden
Z. K. H. Prins Bernhard tijdens Zijn verblijf te Rome, bespreekt, staande
voor Zijn auto, eenige details alvorens een rijtoer te gaan maken
De heer P. H. Kooyman, door wiens
kordate optreden bij het ernstige auto
ongeval te Capelle aan den IJsel twee
personen gered konden worden
Om het nationaal voetbalkampioen
schap. Een moment voor het doel
van P.S.V. tijdens den op Maandag te
Eindhoven gespeelden wedstrijd tegen
Feyenoord
Deerlijk gehavend, wordt de motor van een der renners die tijdens de
races te Alkmaar het ongeluk had te vallen, uit de baan gebracht
Een snapshot tijdens de snelheidswedstrijden op motoren, welke
te Alkmaar zijn gehouden
Heracles won den op Zondag te Almelo gespeelden
kampioenswedstrijd tegen Be Quick met 2 0. Een moment
voor het doel der Groningers
FEUILLETON
VIRGINIA'S KEUZE
Naar het Engelsch
door
THEA BLOEMERS.
MichaeL
Intusschen had Marty Michael, die zich
absoluut niet bewust was van het ver
driet, dat hij Virginia had aangedaan, over
gehaald om met haar een wandeling te ma
ken.
Het is zulk een heerlijk weer, zei ze,
en ik heb beweging noodig. Jane kan het
zich veroorloven den heelen dag in de auto
te zitten, die is van het type, dat altijd
slank blijft. Maar ik niet.
Michael zei, wat van hem verwacht werd,
dat hij zou zeggen.
Je bent mooi genoeg, zooals je bent.
Waarom zou je je bezorgd maken?
Schoonheid moet in dezen tijd betaald
worden met de eeuwige zorg voor het be
houd er van.
In dezen tijd niet meer aan vroeger.
Kijk maar eens naar de oude portretten;
die ingewikelde kapsels, geverfde gezich
ten en ingeregen lijven.
Ja, stemde Marty verstrooid dn.
Het scheen, dat zij al niet meer naar
hem luisterde.
Hoe vind je Virginia Farquhar? vroeg
ze opeens.
Michael durfde haar niet zeggen, wat hij
van haar dacht. Zijn hart klopte sneller
bij het hooren van haar naam, maar zijn
stem verried niets van zijn innerlijke be
wogenheid.
Het lijkt mij een heel origineel meisje.
Zij is buitengewoon aantrekkelijk, gaf
Marty toe. Eerst zag ik het niet zoo. Maar
toen ze dat verhaal vertelde, was ze beel
dig.
Zij liepen langs den zeemuur.
Tony heeft zijn hart aan haar verlo
ren, bekende Mary even later.
Meen je dat heusch? Hoelang kent hij
haar al?
Sinds vanmorgen.
Dan lijkt het mij heel waarschijnlijk,
dat hij haar morgen weer vergeten is.
Je kunt nooit weten. Marty's lachje
klonk gedwongen. Maar als het niet zoo
zou zijn, dan zou ik graag hebben, dat jij
hem den pas afsneed. Tony is mijn eigen
dom.
Zij zei het schertsend, maar hij wist, dat
zij het meende. Marty kon geen mededing
sters verdragen. En als zij eenmaal iets wil
de, was zij onbarmhartig in haar methodes
om het te krijgen.
Wat heb ik voor kans tegen Tony, vroeg
hij.
Marty keek hem ernstig aan.
Kans genoeg, dat weet je zelf heel
goed. Doe niet zoo bescheiden Michael.
Maar lieve kind, zie je de dingen niet
te veel in het licht van je verbeelding?
Neen. En zij is net een vrouw, waar
mee jij zou moeten trouwen.
Michael antwoordde niet op dat laatste
gezegde, en daarmee was het onderwerp
afgehandeld.
Toen zij het restauarant bereikten, stond
de groote auto al voor de deur en mrs.
Bleecker en Tony wachtten reeds.
Waar heb je toch gezeten, Marty?
vroeg het kleine dametje scherp. Tony
heeft je overal gezocht.
O, dat is gezond voor hem. Marty
glimlachte, toen Tony haar in de auto
hielp.
Jane Bleecker drong aan, dat Michael
met hen mee zou gaan, maar hij be
dankte.
Ik breng mijn week-end hier door,
verklaarde hij.
Dan zie ik je nog wel, kerel, zei
Tony. Ik zal je opsnorren in het hotel.
Het liet Michael absoluut koud of Tony
hem kwam opzoeken of niet. Het eenige,
dat hem in Annapolis belang inboezemde
was Virginia Farquhar. Hij wilde haar nog
zien voor hij wegging. Waarom niet?
Toen de Bleeckers eindelijk waren ver
trokken, begaf Michael zich naar het ho
tel en telefoneerde naar zijn secretaresse,
om haar zijn plan mede te deelen. Iemand
anders hoefde hij niet te waarschuwen.
Sinds den dood van zijn vrouw woonde hij
alleen, in een apartement, waar twee zwij
gende Japansche bedienden voor het huis
houden zorgden. Niemand gaf er wat om,
of hij wegbleef of thuiskwam.
Laat in den middag begaf hij zich naar
het huis van de Farquhars. Hij vond den
tuin verlaten en het huis leeg. Een briefje,
dat op de deur was gehecht droeg de mede-
deeling, dat de bewoners om zeven uur
thuis zouden komen.
Toen Michael den tuin doorslenterde,
zag hij op het grasveld een zonnewijzer.
Het koper van de plaat was even groen als
het klimop, dat er omheen groeide. Een
kruis stond schuin over de plaat en de scha
duw daarvan gaf de uren aan. Aan den
voet stond in oud Engelsche letters de
sprek: Post Tenebras Lux.
Na de duisternis licht, vertaalde Mi
chael werktuigelijk, en hij had een gevoel
of die spreuk ook voor hèm beteekenis had.
Hij verliet den tuin, liep het stadje door
en over de lange, lage brug, tot hij een pad
bereikte, dat door zonbeschenen velden en
kleine, schaduwrijke eiken- en dennen-
boschjes voerde.
Dit pad bracht hem ten slotte aan een
heerlijk beschut plekje, dat uitzicht gaf op
de rivier.
Hij ging languit op het droge, geurige
gras liggen, met zijn armen onder zijn
hoofd. Michael was een hartstochtelijk
natuurliefhebber. Maar tien jaar lang had
hij opgesloten gezeten; eerst in een huis op
de Parkavenu, met Helen; na haar dood in
zijn appartement in Gramery Park. En als
hij niet op zijn appartement was, dan zat
hy op zijn kantoor.
De vacanties, die hij zich gunde, had hij
altijd met Helen doorgebracht en Helen
koos steeds de een of andere modieuse bad
plaats, waar zij koffers vol prachtige toilet
jes naar toe sleepte. Haar eigen uiterlijk
mooie kleeren en amusement, dat was het
eenige, wat voor Helen het leven de moei
te waard maakte. Zijn huwelijk was wel
een groote vergissing geweest, van beide
kanten.
Als kind had hij altijd buiten gewoond.
Zijn moeder stierf, toen hij zes, zijn va
der toen hij negen was. Daarna had hij
zijn tijd verdeeld tusschen zijn groot
ouders in Virginië en Maine. Zijn studies
had hij in Zwitserland gemaakt, in het
oude universiteitsstadje tusschen de ^«r-
gen.
Daar was hem gebleken, dat hij schrij
verstalent bezat en na zijn unversiteitsja-
ren had hij New York, het Mekka van alle
jonge artisten, tot zijn woonplaats geko
zen. Hij had echter al heel gauw zijn schrij
ven er asm. gegeven om een tijdschrift te
beginnen, waarmee hij groot succes had.
Toen kwam zijn huwelijk, vijf jaar
daarna Helen's dood en nu....
Vóór hem stroomde kalm de blauwe ri
vier, de wind floot zachtjes door het riet
langs den oever. Groote vluchten vogels
dreven over, de eerste trekkers naar het
warme Zuiden. De meeuwen maakten een
krijschend geluid, als zij snel en feilloos
op hun prooi in het heldere water neerdo
ken. Ver weg klonk het gezoem van een
marine-vliegtuig, op weg naar Chesepeake.
Plotseling hoorde hij stemmen. Toen Mi
chael door het hem beschermende groen
keek zag hij Virginia Farquhar en haar
broer, die over het veld kwamen aange
wandeld.
De zon was aan het ondergaan en zette
de wereld in gloed. De boomstammen en
de heggen waren versierd met het vurig
rood van den wilden wingerd, de grond
was bezaaid met afgewaaide bladeren, geel
en amber en gloeiend roodbruin. De naal
den van de dennen glinsterden, alsof er een
laagje ijs om zat, de rivier en de hemel
glansden in een eigenaardig licht. Maar
Michael was het, alsof dit licht, al deze
schoonheid uitging van, haar oorsprong
vond in Virginia's gestalte.
(Wordt vervolgd).
