EEN BLOEMENHULDE.
Valsch spel
I
1
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
ANNIE S. SWAN.
41)
Jessie sprak geen woord, doch haar
cogen gloeiden.
U herinnert u stellig den dag, dat ik
in antwoord op het telegram van oom Kit
uit Liverpool kwam; ging Jack voort. Dien
dag voegde hij een codicil aan zijn testa
ment toe. En hoewel u beiden moeder
èn Hugot dit op den volgenden ochtend
reeds van Deedes hebt vernomen, werd ik
daarvan onkundig gelaten. In het codicil
vermaakte oom Kit Hardacres aan hem
van on sbeiden, die binnen twaalf maan
den met Jessie Hamlyn zou trouwen. Mij
werd daar niets van gezegd en ik ging weg
zonder iets daarvan te weten. En wat ge
beurde er toen? Hugo begon haar het hof
te maken en liet de vrouw in den steek,
die hij beloofd had te trouwen: Annabel
Colwyn. Hoe ik al die dingen weet? Ik
wéét ze en geen van u beiden kan de juist
heid daarvan ontkennen. U ziet, dat de
rekening hoog geworden isen toch
bent u er verbaasd over, dat ik er naar
verlang haar te vereffenen en ten minste
ééns een spaak te steken in het wiel van
den gunsteling der fortuin? Zie hem daar
staan! Hy ziet er nu niet bepaald als een
gunsteling uit.
Hy zweeg en met een snelle beweging
kwam Jessie nu plotseling twee stappen
naar voren; zij hield haar hand op het
hart eri haar gelaat was van steen. Doch
haar adem kwam snel en gejaagd. Zij keek
naar haar echtgenoot.
Is dat zoo, Hugo Safford?
Het is even waar als de rest van
zyn heele verhaal, antwoordde Hugo
stuursch. En als je het gelooven wilt, dan
kan ik er niets aan doen Het is hier het
woord van den een tegen het woord van
den ander.
Daarop richtte Jessie haar blik op het
ontstelde gelaat van mevrouw Safford.
Is dit zoo, mevrouw Safford?
Je hebt gehoord wat Hugo zoo juist
gezegd heeft. Het is je plicht je echtge
noot te gelooven tegen de heele wereld;
dat is je plicht en het moest zelfs je voor
recht zijn.
Is dit zoo Jack? zei zij toen, haar
smartelijken blik op Jack's verbijsterend
gelaat richtend.
Nooit vergat hij later dien toon van
bitteren zielsangst in haar stem.
Het is de waarheid, antwoordde hij
kort. Doch indien ik geweten had, dat jij
er niets van wist, zou ik liever de tóng
uit mijn mond gescheurd hebben dan dat
ik dit alles in jou tegenwoordghed had
gezegd.
Jessie keerde zich om, nam haar echt
genoot en zijn moeder met. een enkelen,
onbeschrijfelijken blik op en verliet het
vertrek, terwijl niemand het waagde haar
terug te houden.
Het einde der tragedie.
Toen Jessie weg was bleef het een poos
stil in het vertrek. Toen begon mrs. Saf
ford te spreken.
Het is niets anders dan een groot
misverstand, zei zij met hooge, schelle
stem. Ik wil niet terugkomen op alles
wat je gezegd hebt, Jack. Ik geef toe, dat
een' deel ervan waar is. Voor zoover
ik in mijn plichten tegenover je te kort
ben gekomen, vraag ik vergiffenis. Hoor
je datje eigen moeder vraagt je ver
geving!
Maar Jack hoorde haar slechts als in
een droom, zijn gedachten waren ver weg.
Ik geef toe, dat ik Hardacres voor
Hugo gewenscht heb, ging zij voort.
Waarom? Omdat het hem rechtens toe
kwam. Zijn jeugd is door de tyrannie van
zijn oom nooit zoo prettig geweest als
die van jou. Toen ik zag, dat de mogelijk
heid bestond, dat Hardacres hem zou
kunnen ontglippen, deed ik al het moge
lijke om het voor hem te behouden en
om de verschrikkelijke gevolgen te voor
komen, die ik voorzag door de onverant
woordelijke daad van een oud man. Jij
Jack, verlangde in het geheel niet naar
Hardacres! Jij had elders een mooie toe
komst voor je; je hebt dikwijls gezegd,
dat je voor al het geld der wereld niet
in Hugo's schoenen zou willen staan. Wel
ke grieven heb je dan eigenlijk? Je hebt
10.000 pond gekregen zoodat je geen enkele
grief kunt hebben. Laat ons het verleden
vergeten en laat de wereld zien, dat er
geen twist en tweedracht tusschen ons
bestaat.
Zij pleitte heel goed, maar de uitdruk
king van Jack's gelaat bleef ondoorgron
delijk. Hij deed een stap in de richting van
de deur.
Jack, je mag niet gaan! Ga met
mij mee naar mijn huis. Ik zal blij zijn
je daar te hebben, mijn jongen, al geloof
je het misschien niet. Ga zóó niet heen!
Ik ben je moeder en ik smeek je er om.
Ga met mij mee.
Als eenig antwoord deed hij de deur
open en ging heen. Hij zei geen enkel
woord. Zyn moeder wilde hem volgen,
maar Hugo hield haar tegen.
Ga niet, moeder. Het is nutteloos.
Waar zou hij heengaan? vroeg zij bijna gil
lend. Hij mag niet gaan.
Laat hem gaan, zei Hugo zoo ge
biedend, dat zij gehoorzaamde en hem
alleen liet gaan.
Jack wilde juist het huis verlaten toen
zijn broer hem bereikte.
Jack! zei Hugo heesch.
Jack keek om.
Jawat wil je? Ik ga. Je zult.
me nooit meer terugzien. Tegen moeder
kon ik niets meer zeggen; ook haar zal
ik waarschijnlijk nooit meer zien. Maar
zeg haar, dat het schandaal, waarvoor zij
zoozeer vreest, niet zal plaats hebben en
dat ik je candidatuur niet in den weg zal
staan.
Jack! herhaalde Hugo en hij greep
den arm van zijn broer alsof hij hem niet
meer wilde loslaten. Het spijt mij zoo
het spyt mij zoo ontzettend, beste kerel,
op myn woord, ik heb er zoo'n spijt van!
Ik zie de zaken nu van jou standpunt. Dat
heb ik vroeger nooit gedaan; ik was als
het ware verblind door mijn duivelsch
egoïsme. Ga zóó niet weg.... zeg mij ten
minste waar ik je kan bereiken. Ik zou
alles wel goed willen maken, als je me
zegt op welke manier ik dit kan.
De oprechte toon in Hugo's stem drong
door in de ziel van zijn broer. Jack wist
niet wat echte broederliefde was, ofschoon
hy dikwijls verlangd had naar die ware
en oprechte verwantschap. Zijn oogen wer
den zachter.
Ik geef jou de schuld niet en ik be
schuldig eigenlijk niemand. Zoo gaat het
in de wereld, dat is alles. Laat mij gaan,
Hugo. Ik moet de zaak met mezelf uit
vechten en er is niemand die me kan
helpen. Jij, en bij dit woord trok hij even
de wenkbrauwen op, jij zult zelf genoeg
te strijden hebben! Ik hoop dat alles te
recht komt.
Hij glipte door de half openstaande deur
en Hugo deed geen moeite hem te volgen.
Een poos later ging mevrouw Safford
naar boven en liep regelrecht naar de
kamers, welke haar zoon en zijn vrouw
in gebruik hadden.
Zij klopte aan de deur van de kleed
kamer, doch toen zij probeerde den deur
knop om te draaien, bemerkte zij tot haar
groote verbazing, dat de deur op slot was.
De deur van de zitkamer was evenwel
open en zij stapte zonder aarzelen binnen.
Er brandde een lamp boven den schoor
steen en op de tafel stond een geopend
reiskoffertje. De deur tusschen de beide
kamers was open en Patience Sprule ver
scheen met verschillende reisbenoodigd-
heden, die zij op tafel legde, terwijl zij
mevrouw Safford vol misnoegen aankeek.
Wat doe je, Sprule? Waar is je
meesteres?
Zij rust wat, mevrouw, en zij wil
door niemand gestoord worden, antwoord
de Sprule zoo kortaf als zij durfde.
Voor wie maak je dan dat koffertje
gereed?
(Wtrdt vervolgd).
Koning Gustaaf van Zweden bij zijn aankomst D* «lawaai kamer» in de iaboratoiia van Siemens Halske te Berlijn, waar
te NirA W«r hii AAninA waLao taI rlnnrhrAnnAn onder wind-geru>sch de In een vlieg kap Ingebouwde
te Nice, waar nij eenige weken zal doorbrengen i.i.loon bop.o.td wo.dt op wstunb... hold
De Zuiderzeewer
ken bij Urk, die in
December wer
den stopgezet, zijn
thans weer hervat.
Een overzicht van
den dijk tusschen
Urk en Schokland
Namens geheel Zeeuwsch Vlaanderen heeft Woensdag een
groep kinderen uit Hulst ten paleize Soestdijk een bloemen
hulde oebracht aan het Prinselijk Paar Oo weg naar het paleis
Herman Schertel werd winnaar van den ski-wedstrijd over
50 K M om het ski-kampioenschap van Duitsehland
