HOCKEY-TOURNOOI TE GINNEKEN.
Valsch spel
3)e £eidóokc Sou^anT
De traditioneele veldloop van D.H.C. is op Tweeden Kerstdag wederom te
Delft gehouden. Eenige «nieuwelingen» passeeren een boerderij
Een snapshot tijdens het internationaal hockey-tournooi, dat
Tweeden Kerstdag te Ginneken is gehouden
Een soeimoment *oo» het doel der
gasten tijdens den voetbalwedst'ijd
P.S.V.-B V V welke te Eindhoven
werd gespeeld
Mej Lugt ve«richtte Viijdagte Krimpen
aan den iJssei de tewaterlating van het
nieuwe voor de Kon SheHg<oeo ge
bouwde motor tankschip «Onoba»
Tijdens dichten mist liep Vrijdag het 9100 ton me'ende
motor tankschip «Onoba» te Krimpen aan den IJssel ge
bouwd voor de Kon Shellgroep. »e water. Het schip in
ziir e'ement
Eenige fraaie exemplaren op de honden- en kattenshow, welke Vrijdag in het
Krelagehuis te Haarlem werd gehouden
Charlotte Kohier als
waarvan Viijdag in
repetitie plaats vond
«Bade'öch» in Vonde's «Gijsb'echt van Aemstel»,
den Stadsschouwburg te Amsterdam de generale
»oor de jubileum-opvoeringen in nieuwe ensceneering
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
ANNIE S. SWAN,
3)
Zij was niet in het minst verwonderd,
toen haar moeder vervolgde:
Er is een tijd geweest, dat w(j hoop
ten samen te trouwen, maar er kwam iets
tusschenbeide. Het is een lange geschie
denis. te lang om te vertellen Het was een
misverstand ontstaan door lasterpraatjes
van menschen, die jaloersch waren op ons
geluk. In de veronderstelling, dat de tus-
schen ons ontstane i reuk niet meer goed
gemaakt kon worden het leek toen in
derdaad onmogelijk, dat de kwestie die ons
geluk verwoest had, ooit opgehelderd zou
worden trouwde ik later met je vader.
En ik was met hem zoo gelukkig, dat ik
nooit meer aan het verleden terugdacht
En trouwde sir Christopher met een
ander? vroeg Jessie met groote vragende
oogen.
Neen, hij trouwde nooit.
Trouwde hij heelemaal niet, moeder
tje? En hebt u elkander in al die jaren
niet meer gezien?
Slechts éénmaal, er wij verlangden
er geen van beiden meer naar Het was
pijnlijk, kindje. Ik wil er liever niet over
praten. En nu schrijft hij. dat hij mü
„vaarwel" wil zeggen. Dat is natuurlijk
heel gewoon, maar ik ben bang. dat het
voor ons beiden een beproeving is. Wat
ik maar niet kan begrijpen is, waarom hij
jou wil zien.
Gedurende het verdere deel der reis
werd er weinig meer tusschen hen gespro
ken en toen zij te Lyncastle uitstapten,
stak Jessie haar arm vertrouwelijk door
dien van haar moeder.
Bent u hier ooit geweest, moeder?
Neen, maar er moet ergens een groo
te rijweg zijn naar Hardacres. Wij kunnen
hier eens informeeren.
Doch reeds kwam er een livreiknecht
naar hen toe en nam beleefd zijn hoed af.
Bent u Mrs. Hamlyn?
Ja, antwoordde Mrs. Hamlyn. Komt
u van Hardacres?
Ja, mevrouw. Mr. Safford wacht bui
ten. Dezen kant uit, alstublieft.
Toen zij buiten het station waren, za
gen zij een heer met den hoed in de hand
naar hen toekomen.
Ik ben Hugo Safford, Mrs. Hamlyn.
de neef van sir Christopher Lathom. Hij
verwachtte een telegram van u en toen er
niets kwam, ben ik op goed geluk aan de
zen trein gekomen. Ik ben blij, dat ik u
getroffen heb.
Nooit had Hugo er innemender uitge
zien. Toen Mrs. Hamlyn Jessie aan hem
voorstelde, keek hij haar goedkeurend aan
en zijn oogen schitterden van oprechte be
langstelling.
Eenige oogenblikken later reed Hugo met
de beide dames kalm over den grooten
zardweg naar Siains.
Op verzoek van Hugo Safford zat Jessie
naast hem en gedurende den tocht deed
hij zijn best zoo lief mogelijk tegen haar
te zijn. Jessie nam zijn attenties koel in
ontvangst en haar onverschillige houding
bracht den jongen man wel een beetje in
de war.
Gaat u dikwijls uit rijden? vroeg hij
toen Jessie haar bewondering uitsprak over
de prachtige paarden, die hij zoo schitte
rend mende.
Ja, neel dikwijls.
In Londen? Ik veronderstel tenminste,
dat u in Londen woont?
Ja, wy wonen in Pembridge Gardens,
Bayswater, en ik rijd hoofdzakelijk met de
autobus. Ik ben muziekleerares en mijn
werk bréngt mee, dat ik in verschillende
deelen van Londen moet komen, antwoord
de zij ernstig. Ik bewonder uw bekwaam
heid, maar het is hier ook niet moeilijk,
waar men niets ontmoet! De bestuurders
der autobussen zijn verbazend handig in
het drukke verkeer en u moest eens hoo-
ren hoe grappig zij zijn! Moeder en ik kun
nen ons de weelde van „Punch" niet permit-
teeren, daarom onthoud ik die „busgrap-
pen" en vertel ze aan moeder, terwijl wij
er zelf de plaatjes dan bij fantaseeren. Het
is heel amusant!
Hugo keek tersluiks naar het onbewogen
gelaat van zijn gezellin. Nooit in zijn leven
was hij meer verbaasd geweest en ondanks
het deftige uiterlijk der moeder en de keu
rig verzorgde verschijning van het meisje
voelde hij zich ernstig teleurgesteld.
Een muziek-onderwijzeres! Het was on-
geloofelijk en toch moest hij bekennen,
dat hij in lang niet zoo'n interessante ver
schijning had gezien.
O, dit is Hardacres?
Ja. Bent u hier ooit geweest, miss
Hamlyn?
Neen, ik wist niet eens, dat deze
plaats bestond, totdat moeder een brief
kreeg met het verzoek hierheen te komen
Ik nam een dag vrij om haar te vergezel
len en daar zoo'n dag vacantie een zeldzame
gebeurtenis is, moet ik er van profiteeren.
Wat een reusachtige buitenplaats en wat
een prachtige boomen! Ik vermoed, dat het
voor u iets heerlijks is hier te wonen, Mr.
Safford?
Ik gevoel mij hier volkomen op mijn
gemak, dat verzeker ik u, zei Safford. U
kent waarschijnlijk mijn oom niet, maar
uw moeder zal hem wel kennen. Heeft zij
u niet verteld wat een lastige, oude heer
hij is?
Neen, zei Jessie, zij heeft mij niets
van dien aard verteld.
Ik ben zijn erfgenaam, maar het* is
niet zoo prettig steeds onder leiding van
zoo'n ouwe heer te staan. Men moet zich
veel laten welgevallen!
Sir Christopher is erg ziek, niet waar?
Ja, de dokter denkt, dat hij het niet
lang meer zal maken.
En bent u daarna heer en meester van
Hardacres?
Ja, en naar ik hoop zal dan de naam
„Lathom" aan den mijne toegevoegd wor
den.
Ik ben blij, dat ik niet in uw schoe
nen sta, zei Jessie onverwacht.
Hugo vond het jammer, dat hij de paar
den moest laten stilhouden voor het prach
tige oude huis, dat in de oogen van het
kunstzinnig meisje een schilderstuk leek
en haar sprakeloos deed staan van bewon
dering.
Maar dadelijk wendde zy zich tot haar
moeder, terwijl zij aan de omstandigheden
dacht, waaronder deze hier kwam. Zij stak
haar arm door den hare, toen zij bemerkte,
dat haar moeder een weinig bleek zag ets
lichtelijk beefde. Maar dat ging spoedig
over en toen zij door Mrs. Safford ontvan
gen werden, was zij zichzelf weer geheel
meester.
Ik ben blij, dat u gekomen bent, mom
pelde Mrs Safford, en de klank van haar
stem, alsmede haar koele, statige manieren
stootten Jessie zoozeer af, dat zij al dade
lijk een afkeer tegen haar gevoelde.
Mijn broer heeft aJ dikwijls gevraagd
of u gekomen was. Wilt u boven komen en
naar hem toe gaan? Wij hebben nog twin
tig minuten voor de lunch.
Twintig minuten, dacht Jessie; twintig
minuten om een geheel menschenleven te
overbruggen.
Mrs. Hamlyn knikte Zij had haar voile
teruggeslagen en Mrs. Safford voelde een
steek in haar hart, toen zij zag hoe knap
Mrs. Hamlyn nog was. Zoo'n vrouw had
alle macht over een man Zou zij die ge
bruiken? Indien mogelijk zou zij haar nu
nog den toegang tot de kamers van hadr
broer ontzegd hebben!
Als uw dochter hier evij wil wachten,
zal ik met u meegaan, zeide zij bijna on
beleefd en op een manier, waaruit bleek,
dat zij een voor haar onprettige taak had
uit te voeren.
De twee vrouwen beklommen samen de
groote trap. maar er werd geen woord tus
schen haar gewisseld.
(Wordt vervolgd).
