COMMANDO-OVERDRACHT
De avontuurlijke
opdracht
Op den Vij*erdam te Den Haag treft men reeds de eeiste voorbereidingen, om straks, bij het bekend
worden van de blijde gebeurtenis in het Vorstelijk Huis terstond de vreugdevuren te kunnen ont
steken t
Stram in de pas tijdens de groote parade bij het eind van het eerste trimester
van het Engelsche Koninklijke Militaire College
Aan ooord van Hr. Ms. kiuiser «De Kuyter» werd te boerabaja het commando o<er het Nedeiiandsch eskader
Ned. Indië door kapitein 'er zee HeHrieh overgedragen aan kapitein ter zee Stöve
H. M. de Koningin bracht Maandag wederom een bezoek aan het Burgerziekenhuis te Amsterdam,
waarbij cfe vorstin in Haar hofauto een kerstboom voor het Prinselijk Paar meebracht
PaterDamasusOMC.de emancipator
der R K Vrouwenbeweging in Neder
land. die heden zijn zilveren priester
feest viert, naar een schilderij van
Piet Geraedts
Tijdens het bezoek van een aantal Belgische reserve-officieren aan de Kon Militaire Academie
te Breda gat een der Nederlandsche militairen geblinddoekt een demonstratie in het demon-
teeren van een mitrailleur
FEUILLETON
Naar het Engelsch bewerkt 1
fdoor i
VAN DER SLUYS.
(Nadruk verboden).
62)
Ze liep naar de slaapkamer.
Marian wilde haar juist volgen, toen er
gebeld werd. Poole was nog niet terug en
Marian ging naar de deur en opende die.
Een lange, rijzige man stond op den drem
pel. Hij was goed gekleed en goed ge
bouwd; zijn houding was kaarsrecht. Toen
hij zijn hoed afnam, werd donker kortge
knipt haar zichtbaar. Hij legde zijn hand
tegen de deur, glipte langs Marian de hall
in en deed de deur weer dicht.
- Ik geloof, mijn beste Marian, dat we
eens even moeten praten, zei hij met een
harde, krakende stem.
Het was de stem, waaraan Marian Dray
ton herkende. Ze keek met ongeloovige
ontsteltenis naar hem. Die lengte Dray-
to" liep steeds gebukt en Drayton droeg
slordige, uitgezakte kleeren, had borstelige
wenkbrauwen en slecht-verzorgd grijs haar
en toch was het Drayton's hand, die op
haar schouder lag.
Hij duwde haar de zitkamer in en sloot
de deur.
We zullen een gesprek moeten heb
ben. vóór mr. Trevor's bediende terugkomt
Ik dacht wel. dat ik je hier zou vinden
Wal wilt u? vroeg Marian flauwtjes.
Wat wilde hy. Wat wist hij? Hij scheen
alles te weten. Hij kende Lindsay's wer-
kelijken naam hij wist dat Poole was
uitgegaan. Zou hy ook weten, dat Elsie
hier was?
Ze bleef staan, doodsbleek, hand rus
tend op haar schouder en staarde naar de
koude, wreede oogen. Ja, dat waren de
oogen van Drayton de oogen van haar
vader. Ze kreeg een gewaarwording, of
haar knieën haar niet langer konden dra
gen.
Ik zal je niet ophouden, hernam hij.
Ik ben niet verlangend om lang te blij
ven; ik sta op het punt Engeland te ver
laten. Het eenige wat ik van je wensch, is
een plechtige belofte, dat je je mond zult
houden. Dat is toch niet te veel gevraagd
van een dochter.
Ze trachtte iets te zeggen, maar slaagde
er niet in een woord uit te brengen. Er was
iets gruwelijk-dwingends in zyn blik.
Eensklaaps had ze een gevoel dat ze zijn
aanraking niet langer verdragen kon. Ze
maakte zich los en ging achteruit, snel
ademhalend.
Drayton trok zijn smalle, gladde, zwarte
wenkbrauwen op. Ze keek hem aan als ge
fascineerd. Dit was heelemaal Drayton niet;
dit was een veel jonger man, tot op zekere
hoogte onmiskenbaar knap. Er was geen
gelijkenis met den Drayton, die haar in het
huis op Blenheim Square zoo doodelijk be
angst had. Alleen de koude dwang in zijn
oogen en de harde, krakende klank in zijn
stem waren van Drayton. Maar toen hy
weer begon te spreken was die stem anders
een stem, die hoorde by zijn nieuwe
persoonlijkheid koel, beschaafd, ongeëmo
tioneerd.
Ja, ik ik ga Engeland verlaten, ver
volgde hy; waarschijnlijk voorgoed.
Vóór ik heenga moet je een eed doen....
Hij zweeg even en sloeg haar met een iro
nische uitdrukking op zijn gezicht gade.
Ik veronderstel tenminste dat een eed wel
iets voor je zal beteekenen?
Toen ze het antwoord schuldig bleef,
was zyn oude kraakstem er weer.
Nu, is dat zoo of niet?
De vraag trof haar als een zweepslag.
Ja, antwoordde ze toonloos en ging
nóg een schrede achteruit.
Dus als je een eed aflegt, zul je dien
houden?
Ja.
Dan moet je dien nu doen.
Ze deinsde nog verder terug, tot ze den
muur voelde. Wat zou ze moeten zweren,
hamerde het in haar hersens.
Je moet een eed doen, dat je me nooit
zult identificeeren!
Hoe bedoelt u?
De woorden kwamen in een fluistering
over haar lippen.
Zijn wenkbrauwen gingen weer omhoog
Je hebt me als Drayton gezien en ik
was indiscreet genoeg om mijn identiteit
met Manning te onthullen. Dat zijn van die
confidenties die je aan een dochter doet!
Je moet zweren, dat je het nooit zult na
vertellen, nooit tegen me zult getuigen,
nooit een beschrijving zult geven van de
gedaante waarin je me nu gezien hebt.
Marian liet het hoofd tegen den muur
rusten. Als ze het beloofde, zou hij dan
weggaan? Was het goed een dergelijke be
lofte te geven? Zou het goed zijn tegen
haar' eigen vader te getuigen? Ze voelde
zich ellendig slap en verbijsterd in het
nauw gedreven door den overheerschenden
wil van dezen man.
Opeens hoorde ze een zacht geluid in de
hall. Het was het omdraaien van een sleutel
in het slot.
Marian schrok op. De buitendeur van de
flat ging open. Dat moest Poole zyn die
terugkwam.
Met twee stappen was Drayton naast
haar oor.
Als je me verraadt, schiet ik!
Toen volgde het dichtslaan van de deur
en het roepen van Lindsay Trevor's stem:
Poole!
Een afschuwelijke grijns van kwaadaar
digheid deed Drayton's effen trekken ver
anderen. Het dierlijk-wreede masker dat
hij liet zien was huiveringwekkend. Het
waarschuwde, beval, dreigde. Terwyl Ma
rian ineenkromp, ging hij van haar weg.
Aan den zijwand van de kamer, voor de
deur, die nu ieder moment kon opengaan,
stond een antieke, eiken linnenkast. Dray
ton liep er heen, opende de deur en ver
dween in de donkere ruimte. Marian kreeg
een glimp van golfstokken en vroeg zich
half-bewust af, of die kletterend zouden
omvallen.
Maar er was niet het minste geluid.
Drayton had onhoorbaar gemanoeu
vreerd. De deur van de linnenkast ging
zachtjes achter hem dicht. Even, vóór hij
haar sloot, werd er een hand door den kier
gestoken. Die hand hield een revolver vast.
Ze stond roerloos en durfde ternauwer
nood ademhalen.
Drayton wist niet dat Elsie in de flat
was. Anders had hy dat wel laten blijken.
Wist Elsie van zyn aanwezigheid? Zou ze
Lin kunnen waarschuwen?
Wat zou er nu verder gebeuren?
Tot schouderhoogte bestond de linnen
kast uit stevige eikenhouten paneelen,
maar het bovengedeelte werd aan de voor
zijde gevormd door een ry kleine pilaren,
op korten afstand van elkaar aangebracht.
Door deze openingen zou Drayton precies
kunnen zien wat ze ging doen.
Ze had zich tegen den muur gedrukt
en wist nu wat er gebeuren ging. Lin zou
de kamer binnen komen en Drayton zou
schieten.
Dit flitste in één afgrijselijk moment
door haar geest. Maar tegelijk besefte ze
dat, als ze den moed had naar de deur te
rennen nu, dadelijk er een kans was
om Lin te redden
Ze hield haar adem in en had een ge
waarwording alsof ze zich van den muur
wegsleepte. Drayton zou op haar schieten.
Schemerig dook de vraag in haar op, of
het hard zou klinken in de kleine ruimte.
Maar misschien zou ze het niet hooren. Ze
dacht er eenvoudig niet aan dat hy zou
kunnen missen.
Al deze pijlsnelle overleggingen duur
den nog «geen onderdeel van een seconde.
Ze sprong naar voren. Maar ze was te
laat; de deur werd opengeworpen en Lind
say bereikte haar halverwege de kamer.
Lieveling! Wat doe je hier? riep hy,
terwyl hy haar in zyn armen opving.
Het was Marian te moede, alsof ze tus-
schen twee machtige golven van ontroering
geklemd werd. De eene wilde emotie, was
angst, die een mensch van allen moed, zelf-
beheersching en denkvermogen beroofd
de andere een redelooze vreugde en op
luchting omdat Lin er was. Ze greep zich
aan hem vast, alsof hy nu voor haar uit
den dood herrezen was, en terwyJ ze hem
omvat hield trachtte zij zichzelf tusschen
hem en de linnenkast te stellen.
(Slot volgt)
