DE SLUISWERKEN TE
WIJK BIJ DUURSTEDE.
De avontuurlijke
opdracht
De e.o^uw .an het moio.manscnip -Nieuw Amsieidam. een De „ieu„e brandweerkazerne te Haarlem werd Woensdag oHrcreel in ge-
de weri der Rotterdarnsche Droogdok Mij. vordert snel. De
eerste gestroomlijnde schoorsteen is op het schip geplaatst bruik genomen ter gelegenheid waarvan de brandweer demonstrahes gat
Eén der hettorens van de in aanbouw zijnde sluis in het Amste» dam - Rijn
kanaal te Wijk bij Duurstede, welker voltooiing binnen atzienbaren tijd een
feit zal zijn
Op het IJ te Ams'erdam werd Woensdag een demonstratie
gegeven met het model van het in aanbouw zijnde ms «Oranje»,
zuiks od instigatie van het «Nationaal comité tot het bevorderen
van belangstelling in de Nederlandsche scheepvaart door het
bouwen van scheepsmodellen»
De in aanbouw zijnde sluis in het Amsterdam - Rijn kanaal te
Wijk bij Duurstede nade>t haar voltooiing Een overzicht van
den stand der we-kraambeden
ue japanscne v.ag
in Sjanghai Chi-
neesche bewoners
in de buitenwiiken
der stad hebben,
rt ees voor
eover vallen,
ten teeken van
overgavede Japan-
sche vlag uitge
stoken
FEUILLETON
Haai het Engelsch bewerkt
door
J. VAN DER SLUYS.
(.Nadruk verboden).
28)
Lindsay schudde het hoofd.
Die komen toch niet in een taxi?
Het was Ellen, meneer het veerde
binnenmeisje
Kwam die in een taxi?
William deed haar open. Hij zei niets
van een taxi.
Mooi sprak Lindsay. Ik dank je dat
je me binnengelaten hebt, Robert. Hij stop
te den jongen de tien shilling in de hand
en liep verder.
Een smalle gang leidde van de hall naar
het zwembassin. Hij zou dat gedeelte van
het huis graag op zijn gemak hebben wil
len onderzoeken. Er was een trap en gan
gen voerden naar links en rechts.
Hij geloofde niet, dat het Ellen was, die
hij gezien had. Ellen zou hem niet zoo tot
in het diepst van zijn wezen geschokt heb
ben. En toch kon hij onmogelijk Marian
Rayne hebben gezien. Dat was ten eenen-
male uitgesloten
Hij liep het zwembassin langs en kwam
nu in een deel van het huis, dat hem be
kend was. In de gang, die naar de biblio
theek leidde, stond hij even onzeker stil,
zijn geest vervuld van Drayton. Na een
moment opende hij de deur en trad bin
nen. De groote zaal lag in 't duister. Een
doffe gloed scheen uit den smeulenden
haard. Het was er stil.
Met één hand op den schakelaar stond
Lindsay scherp te luisteren. Hij was be
nieuwd of Drayton in zijn kamer zou zijn
en terwijl deze gedachte hem door het
hoofd schoot, boorde een streep licht rechts
van den haard zich dooi het donker. De
verborgen deur naar Drayton's kamer
scheen aan te staan en daar binnen brand
de licht! Lindsay's hand liet de schakelaar
los. Hij stapte snel terug in de gang en
liet de deur van de bibliotheek aanstaan.
Hij luisterde opnieuw, doch hoorde niets
en wilde juist weggaan toen de donkere
kier opeens een felle streep licht werd. De
lampen in de biblotheek waren aange
knipt.
In een impuls duwde hij de deur open
en ging weer naar binnen.
Drayton's deur was nu half open en Dray
ton zelf stond er voor, met het gezicht
naar de bibliotheek. Bij het zien van Lind
say strekte hij een hand achter zich uit en
sloot zijn deur.
Doet iemand een deur naar een kamer,
waar zich niemand bevindt, op die manier
dicht? Lindsay dacht van niet. Hij ging
zoo onverschillig als hem mogelijk was op
Drayton toe.
Ik wilde u graag spreken, zei hy ge
melijk. Drayton stond daar, gróót met
eenigszins gebogen rug wat had Elsie ook
weer gezegd? boven anderen uitste
kend.
Hij antwoordde met zyn harde, onwel
luidende stem:
Ik ben bezig.
Lindsay grinnikte, zooals Frot het deed.
Aangenaam bezig?
De vraag scheen raak. Hij meende dat
Drayton van kleur verschoot en die koude
oogen voor een seconde een strakken, sta
rende uitdrukking kregen.
Ik dacht, dat het goed was, als we eens
een gesprek hadden, vervolgde Lindsay.
Zoodra van je verlangd wordt te den
ken, zal ik je waarschuwen.
Lindsay keek' eenigszins beteuterd.
O natuurlijk zooals u wilt.
Je kunt over een half uur terugkomen,
beet Drayton hem toe.
Lindsay keerde zich schouderophalend
om. Minder dan ooit geloofde hij thans
dat het Ellen was, die hy het huis binnen
had zien gaan. En wie het ook mocht zijn,
hij was overtuigd, dat zij op het oogenblik
in Drayton's kamer zat. Terwyl hij naar
boven ging, hield hij zichzelf heftig voor,
dat het Marian onmogelijk wezen kon. En
gesteld, dat ze het wèl was wat een
waanzin om haar te willen volgen! Was zij
niet juist de persoon bij uitnemendheid, die
hij mijden moest?
Hy ging naar zijn kamer en staarde uit
zijn raam naar het duistere dak van het
zwembassin.
HOOFDSTUK XIX.
Een half uur later was hij in Drayton's
kamer, met Drayton gebogen over een
groote, kale schrijftafel. Dat was het as
pect van de heele kamer kaalheid. Er
was geen schilderij, geen foto, de stoelen
hadden geen kussens. Het venster had geen
gordijnen, alleen luiken. De vloer geen ta
pijt, enkel een haardkleedje. Op de schrijf
tafel lagen geen papieren, alleen in het
midden was een schoon vloeiblad, geflan
keerd door een inktstel, een bakje met
penhouders, een doos schrijfpapier en en
veloppen. Verder een spoorboek en een
„Who's Who", de papiermand onder de ta
fel was leeg.
Lindsay had genoeg voedsel voor zijn
gedachten. Was dit een kil soort netheid
of argwanende voorzichtigheid? Drayton
kon ook moeilijk zijn correspondentie laten
slingeren!
Je wilde mij spreken? begon Drayton.
Eh ja, zei Lindsay. Hy nam een
zenuwachtig-luchtige houding aan en
speelde met een onaangestoken sigaret.
En? hernam Drayton.
Lindsay stak van wal.
U schijnt me niet te vertrouwen,
klonk het op beleedigenden toon.
Neen? Wat eigenaardig! En dan zoo'n
betrouwbaar persoon!
Lindsay tikte met zyn sigaret.
Kom, kom!
Drayton nam hem koel op. De heele at
mosfeer was koel.
Dus ik vertrouw je niet, denk je? Mis
schien wil je een bewijs van vertrouwen.
Nu, dat kan ik je geven. Als je een paar
karweitjes voor ons hebt opgeknapt, zul
len we meer reden hebben je ons vertrou
wen te schenken. Want als er iets scheel
gaat, zal mr. Trevor Fothering er voor op
draaien. Zijn hoofd kwam met een ruk
naar voren.
Jy gaat het eerst in de doos snap
je?
Nou, maar.... protesteerde Lindsay
zwakjes.
Je hoort wat Je zeg, beet Drayton hem
toe. Hoe eerder je het inziet, hoe beter.
Verdraaid ik ben Restow's secre
taris!
Voor deze opmerking ontving hy een
hoonenden blik. Er was bepaald iets af
schrikwekkends aan den man.
Verwachtte je soms, dat hy zich zelf
met dergelijke dingen bemoeit? vroeg Dray
ton minachtend. Je krijgt je orders van
mij. Restow is de groote man jy bent
niets anders dan een stofje, een stofje
weet je, dat hij gebruikt omdat het hem
past. En als hij je diensten niet meer noo-
dig heeft, knipt hij je weg en dan ben je
heelemaal niets meer. Zijn stem daalde tot
een knarsend gefluister.
Drayton ging recht op zitten in zijn rech
ten kantoorstoel. Hij nam een penhouder
op met een glanzende niéuwe pen en ba
lanceerde die tusschen zijn vinger en duim
alsof het een speer was, die hij wilde weg
werpen.
Ken je sir John Gladisloe?
Lindsay bewoog zich onrustig.
Persoonlijk niet. Dat wil....
Je kent hem niet. Het komt er ook
niets op aan.
Ik heb van hem gehoord.
En wat weet je van hem?
Eh nu hy is een van de groote
mannen in de staalindustrie.
Hy staat aan het hoofd van de Gla
disloe Vail staalfabrieken. Een hoogst be
langrijk persoon in zyn soort. Hij
herhaalde de laatste woorden en een
kort, grimmig lachje kwam over zijn dun
ne lippen. Lindsay vond het het onaange
naamste geluid, dal hij ooit gehoord had.
Toen snauwde Drayton:
Je hebt vanavond om kwart voor tien
een afspraak met hem.
Lindsay verborg zijn verbazing niet.
Ik hebeen afspraak!
Ja, met sir John Gladisloe, in zjjn
huis in Portesberby Square, venavond om
kwart voor tien.
(Wordt vervolgd).
