VISSCHEN MET
DE «ZEGEN».
De avontuurlijke
opdracht
De begrafenis der slachtoffers van de ontzettende ramp der T. 13 had Vrijdag
j I. te Soerabaja plaats met militair eerbetoon. Tijdens de aangrijpende
plechtigheid aan de groeve
De bekende tenor Louis van Tulder is Donderdagavond bij het concert onder
leiding van prof. dr. Willem Mengelberg in het Concertgebouw te Amsterdam
gehuldigd ter gelegenheid van zijn zilveren jubileum. Dr. H. P. Heineke,
voorzitter van het bestuur van het Concertgebouw, overhandigt den jubilaris
(links) de bronzen medaille
Visschen? Dat is «teeling». Je kunt 't, of Je kunt 't niet Wist
dat de meest driftige mensch er een engel van geduld bij
wordt?»
Visschen met de zegen is geen sinecure Als het groote net
oordeelkundig is uitgelegd (boven), volgt het inhalen (midden),
dat met beleid moet geschieden. De rijke buit (onder) vergoedt
den zwaren a»berd echter ru'mschoots
De burgemeester van s Hertogenbosch, mr F J. van Lanschot, toonde Don
derdag zijn belangstelling op de Bossche veiling, waar met minder dan honderd
duizend KG appelen werden aangevoerd
Safety first. Verdachte Arabische figuren in Palestina worden zonder
pardon aangehouden en gefouilleerd
FEUILLETON
Naar het Engelsch bewerkt
door
J. VAN DER SLUYS.
(Nadruk verboden).
12)
Lindsay kocht een krant en bleef een
oogenblik onder een straatlantaarn staan
om naar de vetgedrukte letters te zoeken
die hij verwachtte te zullen zien. Na en
kele seconden staarden ze hem aan.
„Droevig vliegongeluk. Dood van veel-
belovenden auteur. Bruidegom, die
Zaterdag in het huwelijk had zullen
treden."
Hij las de kolom door. Peel Anderson
had zijn werk goed gedaan. Zyn verkla
ring luidde zooals afgesproken was. Hij
had midden boven het Kanaal omgekeken
en tot zijn onbeschrijfelijke ontzetting be
merkt, dat zijn passagier verdwenen was.
Mr. Trevor had tevoren geprotesteerd, dat
hij vastgebonden moest worden en slechts
met grooten tegenzin toegegeven. Hij had
niet meer naar mr. Trevor gekeken na het
verlaten van de kustlijn. Hij had toen niet
opgelet of mr. Trevor nog vastgebonden zat
enzoovoort, enzoovoort.
U doet beter niet zoo lang onder die
lantaarn te blijven staan, waarschuwde
miss Agnes.
Ze vervolgden hun weg en kwamen wel
dra bij de particuliere ziekeninrichting
waar Trevor Fothering de laatste tien da
gen doorgebracht had. Ze werden ver
wacht, want mr Fothering's verpleegster,
een knappe, blonde, jonge vrouw deed
open zoodra ze gebeld hadden. Ze bracht
hem in een klein kamertje rechts, nam
Lindsay's overjas, das en hoed aan en ver
liet het vertrekje weer, de deur achter
zich sluitend. Ze had geen woord gespro
ken.
Ze hoorden haar naar boven loopen en
na een paar minuten klonken weer voet
stappen van meer dan een persoon.
Miss Agnes stond op, gaf Lindsay een
ferme hand, zei: „Veel succes!" en ging
heen.
Door de deur ving hij een glimp op van
zijn vroegere overjas verder niets. Er
was niet veel combinatievermogen voor
noodig om tot de conclusie te komen dat
Froth er zich in gehuld had Neen, niet
Froth Willam Jones William Jones,
die naar Madeira vertrok. Van nu aan
was hij Froth.
Hij hoorde de voordeur dichtvallen ach
ter miss Agnes en William Jones. Toen ging
zijn deur open en de verpleegster wenkte
hem. Ze wachtte niet tot hij meeging, maar
liep vlug naar boven, naar een kamer,
links van het portaal.
Lindsay volgde haar in wat klaarblijke
lijk Trevor Fothering's verlaten kamer was.
Later vond hij dat dit het eigenaardigste
moment in de heele gedaanteverwisseling
was geweest. raar lag Forth's heele heb
ben en houden een half-gepakte koffer
op den stoel aan 't voeteneinde van het
bed; een open la, met brieven en sigaret
ten, wat los geld op de toilettafel, zijn kam
en borstel spons pyama Lindsay
moest zich met al die dinge vertrouwd ma
ken, ze als zijn persoonlijke bezittingen
leeren beschouwen. En deksels hoe stond
hem dat tegen!
Hij had vergeten de deur te sluiten en de
Zuster duwde die dicht. Toen kwam ze vlak
voor hem staan en keek hem goedkeurend
aan.
Nu, zei ze, dat heeft ze netjes ge
daan, hoor!
Vindt u, dat de gelijkenis gelukt is?
Ongelooflijk! Als ik hem niet zoo
juist uitgelaten had, zou ik mezelf vergist
hebben. U hoeft heelemaal niet bang te
zijn u zult het er schitterend afbrengen.
Natuurlijk, iemand, die hem goed gekend
heeft zal toch wel een zeker onderscheid
opmerken, dat niet onder woorden te bren
gen is. Maar dat zal hy geneigd zijn aan
het ongeluk toe te schrijven. Ik bedoel
wel ik geloof, dat het een kwestie van
karakterverschil is.
En waarom denkt u dat?
Ze begon te lachen.
Nu, ik zou me niet kunnen indenken,
dat ze hem voor het werk zouden uitzoe
ken dat u moet doen hij heeft er de
courage niet voor.
Courage of niet, het was toch z ij n
taak, antwoordde Lindsay, dus iemand
moet hem er toch voor hebben uitgezocht.
Ze lachte weer.
Dat deed hij zelf. Hebt u dat niet ge
hoord? Lindsay herinnerde zich nu, dat mr.
Smith iets van dien aard te verstaan had
gegeven. Hij heeft mij' alles er van ver
teld, ging de verpleegster voort. Toen de
laatste 't bijltje er bij neerlegde was h ij in
Parijs en had kans gezien zich bij Restow
in te dringen. Daarop schreeft hij op zijn
eigen houtje aan den Geheimen Dienst,
deelde hen iets mede, dat hij opgevangen
had en bood aan hen van inlichtingen te
voorzien. Hij had te voren een paar karwei
tjes opgeknapt, maar nooit werk van be-
teekenis. Hij kende den man, die zich te
rugtrok en hengelde naar het "baantje
tenminste dat is wat h ij mij verteld heeft.
Lindsay was van meening, dat hij beter
zelf met Fothering had kunnen spreken,
om verschillende bijzonderheden uit zijn
eigen mond te hooren. Dat had hij ook te
gen miss Agnes gezegd, maar die wilde er
niets van weten.1 Hij herhaalde het thans
tegen de verpleegster.
Veel te gevaarlijk, zei ze.
Ik zie niet in, waarom.
Hij weet niets omtrent u en dat mag
ook onder geen voorwaarde.
Wat weet hij in vredesnaam dan wel?
Dat hij het land verlaat. En hij zit zoo
in doodsangst, dat het hem verder ook niets
interesseert.
Weet u, waarom hij zoo in doodsangst
zit?
Neen. Hij praat betrekkelijk vrijuit
en dan is er plotseling niets meer uit hem
te krijgen.
Vertelde hij nog iets van belang?
Hij sprak graag over zichzelf, ook
over Restow, maar binnen zekere grenzen,
waar hij zich niet buiten waagde. We zou
den niet geweten hebben, dat er iets bij
zonders aan de hand was, als hij niet in
slaap had gepraat. Ze aarzelde een se-
sonde en voegde er bij: Ik heb notities
gemaakt, ik veronderstel, dat u ze gezien
hebt?
Hij had de notities in zijn zak. Even
daarna, toen hy alleen was, ging hy op
den rand van zijn bed zitten en las ze nog
eens over:
„Twaalf uur 's nachts. mompelde
af en toe een woord verstaanbaar: Res
tow francs Ik kan niet! Neen neen
neen! Gilde en werd wakker. Hield mijn
pols vast en herhaalde steeds weer: „Ik
dacht, dat ze me te pakken hadden!" Ik zei:
„Wie?" Hij: „Bent u daar, zuster? Geef
me wat te drinken." Lag te soezen. Werd
gillend wakker. Zei nogmaals: „Ik dacht,
dat ze me te pakken hadden!" Ik vroeg:
„Waarom zouden ze u willen pakken?" Hij:
„Ik weet te veel. Ze vertrouwen me niet.
Ik wilde...." Zweeg. Dutte weer in. La
ter opnieuw aan het mompelen: „Als zij
het weet ze weet het niet ze weet
niets - ik ben zeker dat ze - neen!" Luister:
„Neen!" Gilde: „Neen! Weer mompelend:
„Als je har aanraakt, ik heb niet
ik zeg je ik heb niet ik zal alles doen."
Mompelde weer."
Het was verre van duidelijk. Lindsay zou
graag willen weten wie „Zij" was en hy
veronderstelde, dat de gebroken zinnen
er op wezen, dat ze het hadden ontdekt
dat Froth een agent van den Geheimen
Dienst was. Verder leek het of „zij" wie
dat vrouwelijk wezen ook zijn mocht ge
bruikt was om hem de duimschroeven aan
te zetten.
Lindsay leerde de notities uit het hoofd
en vernietigde ze. Hij kon ze toch moeilyk
meenemen naar Restow's huis.
(Wordt vervolgd).
