Mijnenvegers voor Ned. Indië.
Om een Kind
3)e ÊcicbcHe (Bou/fcamt
Vier mijnenvegers liggen in de haven van Vlissingen gereed om naar Ned.
Oost Indiê te vertrekken. Dit vertrek zal Maandag a.s. plaats hebben
Een wandelritje in warm-bekleed ge
zelschap. Of de eerste kennismaking
bijzonder hartelijk was?
Southend-On-Sea, de bekende Engel-
sche badplaats, baadt thans des avonds
in een zee van licht, welke nieuwste
illuminatie tot October zal worden
voortgezet
Z. K. H. Prins Bernhard bracht Vrijdagmiddag ter gelegenheid van het
10-jarig bestaan van de N(ationale) L(uchtvaart) S(chool) een bezoek aan
het vliegveld Ypenburg
De burgeroorlog in Spanje. Vluchtelingen uit Santander bij aankomst in
de haven van Bayonne
Bij het bezoek van de leden der Buitenlandsche Pers-
vereeniging aan de Frans Hals-tentoonstelling te Haarlem
is op het graf van Frans Hals in de Groote Kerk te Haar
lem een krans gelegd door den waarnemend burgemeester,
den heer W. J. B. van Liemt
FEUILLETON
ROMAN VAN NORBERT GARAI.
9)
Bij een enkel bezoek kan men ten slotte
nog wel zooveel geduld bijeengaren om
zwijgend, en schijnbaar belangstellend te
luisteren. Maar zijn gansohe leven lang
weerloos aan de attaques eener ongeloof
lijke welbespraaktheid te zijn overgele
verd....? Neen! Dan maar liever steno
typiste!
Druk beraadslagend slentern de beide
meisjes door de volle winkelstraten, Maud
tusschen hen in. De nieuwsgierige, heldere
kinderoogen staren naar de huizen, men-
schen, auto's en trams. Den eersten indruk,
dien dit kleine menschenkind op dit oogen-
blik van Londen krijgt, is een zoo overwel
digende, dat het stom is van verbazing.
„Hoor eens", zegt Nicole, „er moet iets
gebeuren. Tot den herfst kunnen wij bui
ten wonen, maar wat dan? We moeten im
mers toch weer naar de stad terug? Op de
een of andere manier moeten wij trachten
geld te verdienen".
Wat hebben zij al niet geprobeerd om
geld te verdienen! Met uitzondering van de
vijf pond, die Kitty drie weken geleden van
een damestij dschrift voor twee bijdragen
over „de hygiëne van de ziel" heeft ont
vangen, is de dans van de beide meisjes
om het gouden kalf tot dusver zonder re
sultaat gebleven.
„Ja, ja", meent Kitty verstrooid, „er moet
iets gebeuren. Natuurlijk moet er iets ge
beuren!"
En plotseling als uit haar gedachten op
schrikkend, zegt zij, zoo zachtjes, dat Maud
het niet kan hooren: „Dat arme schaap, nu
moet het weer terug naar de Marthe. Ach
Nicolle, zou het kind nu niet te helpen
zijn? Als wij eens met den vader spraken?
Als wij hem eens vertelden dat het kind to
taal vereenzaamd is! Wat zou je er van
zeggen, als ik dien grooten mr. Gordon nn
eens een lesje gaf over de psyche van het
kind?"
„Nou, misschien engageert hij je dan wel
als kindermeisje", antwoordt Nicolle met
een ironisch lachje.
Zij zijn op den hoek van Libertystreet
gekomen. Kitty zal met de kleine Maud op
een bank in het nabij gelegen park wach
ten, terwijl Nicolle alleen haar weg ver
volgt om zich bij de Syntax Corporation
als steno-typiste aan te bieden.
Een oogenblik later zit zij met onge-
veef vijftien andere meisjes in een kale
wachtkamer, die slecht geventileerd is en
naar stijfsel en muffig behang ruikt. Een
uit zijn kracht gegroeide jongen voelt zich
vandaag steunpilaar van de zaak. Telkens,
als de bel uit de kamer van den dief klinkt
vraagt hij gewichtig:
„Wie volgt van de dames?"
En een voor een verdwijnen de wachten
de meisjes, van wie er meerdere ondervoed
uitzien, in de kamer van den dief. Het on
derhoud duurt gewoonlijk niet langer dan
vijf minuten. Allen krijgen zij hetzelfde
antwoord: „Wij zullen u dezer dagen be
richten".
Nu er zooveel zonder betrekking zijn is
het immers niet noodig zoo snel te beslui
ten.
Slechts zij, die genoodzaakt zijn, uren
lang in wachtkamers te antichambreeren
en hun laatste stuiver te vertrammen om
een armzalige kans na te jagen, slechts zij
weten hoe verschrikkelijk het is deze me
chanisch uitgesproken woorden te moeten
aanhooren:
„Wij zullen u dezer dagen berichten!"
„Over een paar dagen krijg ik bericht",
zegt Nicolle zonder veel optimisme, terwijl
zij naast Kitty op de bank plaats neemt.
„Wat ze niet allemaal van me wilden we
tenIk geloof, als ik wat toebetaald
had, dat zij mij dan beslist genomen zouden
hebben."
„Waar ben je geweest?" vraagt Maud
nieuwsgierig.
„Ik Ik heb met een man gespro
ken" Nicole's humor wint het al weer
spoedig van haar teleurstelling „die er
uitzag als de schrijftafel, waar hij achter
zat. Zijn gezicht leek grijs vloeipapier, zijn
oogen verbleekte inkt, onder zijn neus had
hij een pennenborsteltje. Zijn mond met
goud geplombeerde tanden ging open en
dicht als een koperen brievenweger en
zijn groot, vierkant, kaal hoofd zag er uit
als een slecht afgestofte inktpot".
Maud heeft er geen woord van begre
pen, maar daar ze Kitty hartelijk ziet
lachen, sluit zij zich er gul bij aan.
Het weekend-huisje aan de Theems.
In den middag van den volgenden dag
slentert de man, die de kleine Maud bij de
beide meisjesstudenten heeft gebracht,
langs den smallen boschweg, welke zich
aan den linkeroever van de Theems uit
steekt.
Nóg werpt de zon haar stralen fel en
warm over het landschap, maar weldra zal
zij door een, zich langzaam naar het mid
den van den hemel verplaatsende, zwart
grijze wolkenbank worden bedekt.
Bij een groep hooge, slanke eschdoorns
blijft de man staan en van achter de hoo
rnen gluurt hij ingespannen over de lage
schutting, welke het weekend-huisje met
den daarbij behoorende grond omgeeft.
De man ontwaart de kleine blondine, die
hem twee dagen geleden meer respect heeft
afgedwongen door haar energiek optreden
dan door haar verschijning.
Zij is juist bezig eenige natte kleeding-
stukken over een drooglijn te hangen,
waarbij de kleine Maud haar vroolijk bab
belend, de behulpzame hand biedt door de
waschknijpers aan te geven.
De man glimlacht tevreden, als iemand,
die er van overtuigd is, zich behoorlijk
van zijn taak te hebben gekweten. Wel een
kwartier lang blijft hij in dezelfde houding
staan, onafgebroken naai het aardige ta-
freeltje in den kleinen tuin starend.
Naderbij komende menschen verdrijven
hem ten slotte van deze verborgen uitkijk
post. Langzaam loopt hij voort, aandachtig
het weekend-huis bekijkend, dat met zijn
vlak dak, de lichtbruin geschilderde mu
ren en de kleine met glas overdekte veran
da een zindelijken, gezelligen indruk
maakt.
Steeds weer keert hij zich om, teneinde
het huis en de omgeving nog eens in zich
op te nemen en in zijn herinnering vast te
leggen: de weg, die in een groote boog uit
het bosch komend om de schutting heen
loopt, het houten schuurtje met het spitse
dak, dat een soort bootenhuis schijnt te
zijn en de hooge, rechts van het huis
staande linde, welks takken voor een deel
over de schutting heen hangen.
Na tien minuten blijft de man staan, zich
verdiepend in het opschrift van een bord,
dat in den tuin van een kleine villa is ge
plaatst.
Villa te koop of te huur.
Drie kamers met serre en keuken, badka
mer, kelder, bootenhuis en moestuin.
Te bevragen bij G. Taylor, Greenstreet
No. 7.
Een uur later huurt de man deze villa,
welke door den oorspronkelijken eigenaar
„Boschziet" is gedoopt.
Hij schijnt een bijzondere voorliefde te
hebben voor de hengelsport, want den ge-
heelen middag brengt hij door in een boot
met een groote hoeveelheid splinternieuw
vischtuig.
Blijkbaar toevallig drijft de boot echter
steeds in de richting van Danny's weekend
huis, zoodat de man vanaf den rivier alles
wat zich daaromheen afspeelt, rustig kan
Kitty heeft het restant van haar spaar
duitjes van het Postkantoor gehaald: 3
pond, 16 shilling.
Het kost haar de grootste moeite deze 3
pond en 16 shilling tegen aanslagen van de
buitenwereld te beschermen, want voor
eenige cliënten van het „Adviesbureau voor
Vrouwen" vormt de groote afstand geen
beletsel om Kitty en Nicolle met haar zor
gen te bezoeken.
Daar is in de eerste plaats juffrouw
Bilkins, die hemel en aarde beweegt om
haar gescheiden echtgenoot er toe te bren
gen de i'ëix toekomende onderhoudskosten
te betalen.
(Wordt vervolgdV
