Indische padvinders in de sneeuw.
Om een Kind
Op .Marlot* te Den Haag komt Z. K. H. Prins Bernhard iedere week ten- Voor de rijdende pont, die bij Zeeburg de verbinding tusschen de beide oevers [)e zoon van president Roosevelt, op huwelijksreis in
nissen. De Prins in actie tijdens een der partijen, welke Hij Vrijdag met den van het Merwedekanaa! zal vormen, zijn Vrijdag de rails op den bodem van Frankrijk, begeeft zich naar een auto tijdens zijn verblij'
oefenmeester, den heer Henning en eenige leden van .Marlot" speelde het kanaal neergelaten Parijs
3)e Êcictocliè 6ou/fca/nt
Op doorreis naar Genua, waar het zich Inscheepte naar Insulinde, bracht
het Ned. Indische padvinderscontingent dat de Wereldjamboree te Vogelen
zang bijwoonde een bezoek aan Zwitserland. De scouts op de Kander-
gletscher
Een reuzen-schoen in het bloemen
corso, dat door Berlijn trok bij de
viering van het zevende eeuwfeest der
stad
Wat verdwijnen gaat. De schippers
vrouw haalt de jaaglijn binnen, nadat
heel den dag de schuit door een paard
langs den oever is voortgetrokken
FEUILLETON
ROMAN VAN NORBERT GAR AI.
3)
Voorloopig is daaraan nog niet te den
ken. Helaas, helaas! Het geld ontbreekt.
En de tijden zijn zoo moeilijk! Nicolle heeft
gelijk! Langzaam en geleidelijk moet men
zijn leven opbouwen. Niets forceeren!
Nu, haar adviesbureau voor vrouwen is
ook langzaam en geleidelijk failliet gegaan.
Dat was trouwens een allerzotst idée. Maar
ja, Nicolle had weer eens niet naar hem
willen luisteren
Danny rekt zich een flink uit, draait de
kraan van de douce op „koud" en haalt
diep adem. Een twee een twee.
Hij mag dan voorloopig niet meer zijn
dan een slecht betaald ingenieur bij de
Estna-fabrieken een twee dat hindert
niets een twee een beetje geduld
slechts eens zal hij er ook wel boven op
komen een twee
Het koude water stroomt in fijne stralen
over Danny's door de zon gebruinde huid.
Deze bronskleur is een bewijs, dat Danny
zijn tijd weet te gebruiken, want hij heeft
die gekregen in vrije oogenbliken tijdens
zijn weekends.
Op een klein perceeltje grond aan den
oever van de Theems staat het kleine, door
Danny zelf volgens de regeling der kunst
gebouwde weekend huisje. Het bevat
slechts één vertrek, maar dit heeft de eer
volle taak zitkamer, slaapsalet en keuken
in zich te vereenigen.
Het is maar goed, dat hij zijn houten pa
leis den beide meisjes ter beschikking kan I
stellen, denkt Danny. Nu weten die twee
ten minste waar zij den eersten tijd onder
dak kunnen vinden. Zij zullen natuurlijk
niet zooveel geld hebben, dat zü zich de
weelde van een gemeubileerde kamer kun
nen veroorloven.
Zelfbewust, met het trotsche gevoel van
den man, die in staat is zijn verloofde een
dak boven het hoofd aan te bieden, verlaat
Danny de douchegelegenheid.
In het zwembad begeeft hij zich naar de
hoogste springplank, waar hij plechtig de
armen uitstrekt als een biddende Moham
medaan. Een oogenblik later verdwijnt zijn
lichaam met een krachtige salto in het wa
ter.
Als Danny weer boven komt en met een
snelle beweging het water van het gelaat
schudt, ondanks hij onmiddelijk het blau
we zwempak van Nicolle. Zij staat bij de
glimmend gepoetste koperen leuning, wel
ke het bassin omgeeft, wuift hem vroolijk
lachend toe en laat zich dan haastig langs
de trap in het water glijden.
.Hallo, Nicolle! Wat is er aan de hand?
Waarom kom je zoo laat? Daar beginnen
we toch niet mee, wat ons niet aan een
afspraak te houden?"
Het antwoord is een schaterende lach. Dan
zegt ze op geheimzinnige toon: „Stel je
voor, Danny, we heb Den een kind gekre
gen!"
„Een kind?"
„Dat begrijp ik niet. Wie heeft een kind
gekregen?"
„Wel wij. Kitty en ik natuurlijk. Wij zijn
moeder geworden.4.
Danny schiet als een visch door het bas
sin, pakt Nicolle bij het hoofd en duwt
haar diep o^der water.
„Wacht even, ik zal je leeren e*n oud
man voor den gek te houden."
„Maar ik houd je niet voor den gek! Het
is de volle waarheid", roept Nicolle, als
zij eindelijk weer lucht kan krijgen. Dit
maal echter houdt zij zich op een veiligen
afstand. „Wij hebben heusch een kind ge
kregen en vijfhonderd pond bovendien!"
„Een lichte verstandsverbijtering?"
„M'n eerewoord zoowaar als ik hier
drijf! Een kind en vijfhonderd pond bo
vendien!" bezweert Nicolle. Dan zwemt zij
lachend weg, maar Danny is spoedig met
een krachtigen crawlslag achter haar aan.
Door het geheele bassin gaat de jacht en
er verloopen zeker drie minuten eer Dan
ny de nog steeds gemakkelijk en regelma
tig ademhalende Nicolle heeft ingehaald.
Als zij dan beiden op den rand van het
bassin plaats hebben genomen, vertelt Ni
colle hem van den geheimzinnigen vreem
deling. die vanmiddag zoo haastig, alsof hij
achtervolgd werd, uit hun woning is ver
dwenen, een allerliefst meisje en een even
allerliefst stapeltje bankbiljetten, ten be
drage van vijfhonderd "pond, bij hen ach
terlatend.
„Stel je voor, Danny, hij zei tegen ons,
dat hij over een uur terug zou komen om
ons de kleeren te brengen, maar onmiddel
lijk, nadat hij vertrokken was, hadden wij
het gevoel, dat hij nietr meer terug zou
komen. Wij hebben drie uur op hem ge
wacht, maar hij heeft zich niet meer laten
zien. Vind je het geen dwaze geschiedenis?"
„Ja, zeer dwaas!" piekert Danny. „Iemand
die een kind brengt en vijfhonderd pond en
dan spoorloos verdwijnt.Misschien
heeft hij dat kin<3 ontvoerd! Hebben jullie
het meisje dan niet uitgehoord? Waar het
vandaan komt? Wie haar ouders zijn? Hoe
zij heet?"
„Natuurlijk! Maar dat-Week- niet zoo
eenvoudig als het lijkt. Je kunt een kind,
dat zichtbaar vermoeid en bovendien wild
vreemd is, niet direct met duizend vragen
lastig vallen. In ieder geval schijnt het wel
ergens vandaan te komen, waar koeien wa
ren, ganzen, eenden en ook een groot park.
En een booze meneer, tegen wien ze „papa"
moest zeggen. Alles klinkt zoo verward,
dat wij ons ten slotte zijn gaan afvragen,
of het kind maar niet wat fantaseerde.
Vermakelijk is het alleen, dat zij Kitty
consequent voor haar nieuwe moeder aan
ziet. De man, die haar bij ons bracht,
moet haar wijs gemaakt hebben, dat hij
haar naar haar nieuwe moeder zou bren
gen. Waarschijnlijk is de moeder van het
kind dood, maar de man, die vanmiddag bij
ons was, schijnt toch niet de vader te zijn."
„Hoor eens", zegt Danny na een korte
pauze, „als iemand zoo zonder meer bij
vreemde menschen vijfhonderd pond op ta
fel legt, dan zal hij wel niet op een reëele
manier in het bezit van dat geld zijn geko
men."
„Ja", zucht Nicolle. „Zoo denken wij er,
eerlijk gezegd, ook over."
„O zoo! En wat denken jullie nu te
doen?"
„Natuurlijk zullen we mogenochtend, als
de man zich dan nog niet heeft laten zien,
van een en ander aangifte doen bij de po
litie. Er zal dan wel niet veel anders over
blijven dan dat wij geld en kind daar af
geven".
„Tja. ik zie ook geen andere oplossing",
zegt Danny.
Ongeveer terzelfder tijd neemt ook de
kleine Maud een bad. Genoegelijk sparte
lend zit ze in de groote badkuip.
Wie Kitty kent, zal verbaasd staan, als
hij haar nu hoort spreken.
Zacht en vleiend, bijna moederlijk klinkt
Kitty's stem, hoewel zij zich gewoonlijk
toch slechts met anderen pleegt te onder
houden op haar gewone erengieke, kort
aangebonden manier, die nuchtere zakelijk
heid, gezonde humor, soms echter ook
scherpe ironie in enkele woorden vermag
te vereenigen.
Het wat stroeve karakter van de „hum
mel" zooals Danny haar pleegt te noe
men komt regelrecht voort uit een min
derwaardigheidscomplex. Kitty is slechts
een meter vijftig lang. Zij mag dan boven
matig vlijtig, streefzaam en eergierig zijn,
de ontbrekende tien centimeter doen haar
niet volwaardig schijnen, noch in de oogen
van haar omgeving, noch in haar eigen
oogen.
Wat baat haar een alleraardigst gezichtje
en een welgebouwd, sportief getraind
lichaam, als zij toch steeds het kuiken
blijft ,de hummel"?
Ja, eerst als zij het zoover gebracht zal
hebben, dat men zijn rug voor haar buigt,
eerst dan zal men de ontbrekende tien cen
timeter niet meer bemerken.
En dan is er nog een verborgen leed,
waaraan Kitty laboreert. Dat is Danny!
Niemar.l west hoeveel de kleine Kitty
van den grooten Danny houdt. Niemand
zelfs haar beste vriendin Nicolle niet, met
wie zij nu al vier jaren samenwoont.
(Wordt vervolgd).
