Prins Bernhard op de Raadrots
c
Zucht naar het exotische
op de Jamboree
DONDERDAG 5 AUGUSTUS 1937
OE LEIDSCHE COURANT
TWEEDE BLAD - PAG. 5
De Welpen hollen en fuichen - De Koningin voor de tweede maal op
de Jamboree - Wat is er met Arthur gebeurd? - Een dankbaar volk
Het is gisteren weer een glorie- i
dag geweest voor de Verkenners en
Welpen op de Jamboree. Voor de
tweede maal bracht de Koningin
een bezoek, thans vergezeld van
Prins Bernhard.
De drukte was zóó overweldigend, dat
het met de treinen aankomende publiek
zeer langen tijd moest wachten, voordat het
de groote perrons kon verlaten.
Het van de overzijde komende publiek
werd eenigszins gedupeerd in zijn opmarsch
naar het terrein, aangezien de afsluitboo-
men geruimen tijd gesloten waren.
Wij hebben meegemaakt, dat
deze sluiting driekwartier
duurde.
De drukte werd nog verhoogd door de
ongeveer 6000 met extra treinen aangeko
men Welpen.
Binnen de toegangspoort op de Becks-
laan werden aan deze adspirant-verkenners
ballonnetjes uitgereikt, welke zij bij de de
monstratie in de arena zouden oplaten. In
het jeugdig enthousiasme of misschien wel
uit zenuwachtigheid voor hun komende de
monstratie, lieten echter vele Welpen hun
ballon glippen en tal van die gekleurde
ballonnetjes bleven onder tegen het bree-
de bladerdek der boomen hangen, hetgeen
een aardig effect opleverde.
Aankomst van de Koningin.
In de stampvolle arena verkeerden allen
in spanning op de komst van de vorstelijke
bezoekers.
Terwijl de auto van de Koningin lang
zaam voor de eere-tribune reed, weerklonk
plechtig het Wilhelmus.
Bij de laatste klanken van ons oude
volkslied barstte een luid gejubel los, dat
minutenlang duurde. Eerst toen Hare Ma
jesteit, die gekleed was in het paars, en
een hoed met veeren op had, waaraan ook
heden weer de padvinders-insignes beves
tigd waren, welke Prins Hendrik vroeger
gedragen heeft, en Zijne Koninklijke Hoog
heid Prins Bernhard, die gekleed was in
het uniform van huzaren, de tribune hadden
bestegen, verstomden de toejuichingen.
Hierna werden verschillende op de eere
tribune aanwezige autoriteiten aan Hare
Majesteit voorgesteld.
Ook de chief scout en Lady Baden Po
well waren hier aanwezig. Voorts bewogen
zich. onder de gasten Prins Gustaaf Adolf
van Zweden, .en Minister Steenberghe.
Het terrein bood een schitterenden aan
blik met zijn overvolle tribunes en op den
achtergrond aan groote masten de ver
schillende nationale vlaggen'en daarachter
weer de tallooze vlaggen van de aan het
défilé deelnemende contingenten, welke
vlaggen, beschenen door de warme zonne
stralen, door een licht briesje lustig wap
perden, hetgeen een imposant schouwspel
opleverde.
Het défilé ving aan en in keurige regel
maat trokken ook heden weer de verschil
lende contingenten langs de tribunes on
der hartelijk applaus van de duizendkop
pige menigte. H. M. de Koningin, die staan
de het défilé voorbij liet trekken, had voor
ieder contingent een vriendelijke hoofd
knik.
Na afloop van het défilé werden de ge
schenken aangeboden.
Het Nederlandsch-Indische contingent
bood Prins Bernhard een zilveren gedreven
rookstel aan, bestemd voor het Prinselijk
jacht Piet Hein.
Ook andere landen kwamen met ge
schenken o.a. Letland, Engeland en Ier
land.
Na de aanbieding door de Indische jon
gens hieven deze vol vuur him yell aan:
„Oranje, met Oranje recht door
z e e", en onder het spelen van het Piet
Hein-lied marcheerde zij af.
Waar was Arthur gebleven.
Een aardig incident heeft zich gisterna
middag voorgedaan tijdens het aanbieden
van de geschenken aan de Koninklijke gas
ten op de Jamboree. Het geschenk der En
gelsche verkenners, de beker, die Prins
Bernhard in ontvangst zou nemen, zou n.l.
zooals van te voren reeds was bekend
gemaakt aangeboden worden door den
kleinsten verkenner van het Engelsche
contingent, een jongen van 14 jaar, die na
tuurlijk wat trotsch was met dien ver
eerenden opdracht. Maar op het critieke
oogenblik, toen hij de tribune moest be
klimmen en den beker overhandigen, bleek
hij in het gedrang voor de eereloge
verdwenen te zijn. En hij was niet te vin
den! Omdat het programma nu eenmaal
punctueel afgewerkt moest worden en het
te veel tijd zou vorderen in de menigte
eerst te gaan zoeken naar een padvindertje
van zeer geringe afmetingen, overhandigde
Lord Somers, de leider van het Engelsche
contingent, den beker aan Prins Bernhard.
Later (dit ter geruststelling) kwam het
verkennertje tóch weer terecht. Maar toen
de plechtigheid al afgeloopen. Nog
nooit zal hij het zoo betreurd®hebben, dat
hij zoo erg klein is.
OP DE RAADSROTS.
Na het aanbieden der geschenken volg
den de demonstraties.
Eerst die van de welpen. Zooveel als er
zich op de Jamboree bevinden, trekken zij
op over al de zes breede houten bruggen,
die toegang geven tot het veld. Duizenden
zijn het er! Hun akeela's gaan hun voor en
hier en daar verdwaald boven hun hoofdjes
steken de totemteekens, de wolvenkop-
pen, heele wolven soms. Kunstig uit hout
gesneden of op hout geschilderd. Op een
kort commando door de luidsprekers
tusschen haakjes, die dingen mogen wel
eens grondig worden nagezien; gisteren
haperden zij ook al op critieke momenten
laten plotseling al die kleine groene
jochies 'n ballonnetje de lucht in schieten.
Oranje en roode, blauwe en groene vliegen
naar boven in een prachtige, bonte warre
ling wegdrijvend over de groote tribunes.
Op een volgend commando wordt de
Raadsrots binnengebracht en in het mid
den van den wijden welpenkring geplaatst.
De totemgidsen komen uit de horden ge-
loopen en vormen een dichten totemkring
om de rots.
En dan een werkelijk grootsch moment:
Vergezeld van Prins Bernhard,
daalt de Chief Scout de trappen van
de eere-tribune af om zich onder
daverende toejuichingen van de
kleine welpen en van de padvin
ders en het publiek tusschen de to
tems door naar Raadsrots te bege
ven. „A"roept hij door de mi
crofoon. En de duizenden jongens
stemmen vallen in: „Akeela, wij
doen ons best. Dib, dib, dib. Dob,
dob, dob". Leve de Chief! En
weer juichen alle knaapjes. B. P.
daalt weer van de rots af met den
glimlachenden Prins. De totem-
gidsen stuwen om beiden heen. Zij,
die achter stonden hollen weer
naar voren. Door een haag van
enthousiaste welpen gaan beiden
terug naar de tribune. De Prins
heeft allebei zijn handen op de
schouders van de welpen, die hem
omstuwen, gelegd en loopt er gul
lachend tusschen door. Gevolgd
door den vriendelijken Chief, die
zijn jongens maar niet hartelijk
genoeg kan toonen, hoe graag hij
zóó in hun midden is.
De Schotten volgen. De hooge, schrille
doedelzakkers trekken weer voorop en
weer stellen zich duizend jongens in witte
shirts en donkere geruite rokjes in kringen
van acht op en aanstonds als de muziek
begint hun eigen mono-melodische trom
mel- en fluitmuziek dansen zij in de
rondte en in kruisen en in paren en in
allerlei formatiesJiun oude Schotsche
dansen. En wanneer zij na afloop in défilé
de koninklijke tribune passeeren trekken
zij hun dassen over het hoofd en zwaaien
zij ermee in de rondte, juichend voor de
koninklijke familie en den Chief.
Dan de Franschen. In lange rijen komen
zij de arena binnen, gekleed in allerlei
nationale drachten, als meisjes met lange
witte kleeren en als jongens in zwarte zij
den en fluweelen, rijk met borduursel ver
sierde, nauwsluitende pakken. Dansend
trekken zij binnen. Er zijn verschillende
handicapped scouts bij, vijf doofstommen
en toch houden zij perfect het rhythme van
de muziek, van de fluit.
De dank van Hongarije.
Ter inleiding van het volgende intermez
zo zette de muziek plechtig en statig het
„Wilhelmus" in en toen, terwijl het strijk
orkest zich reeds gereed maakte voor het
dansnummer, klonk daar opeens de stem
van een Hongaarschen padvinder door de
luidsprekers in goed. verstaanbaar Neder-
landsch, de stem, die uit naam van geheel
Hongarije Nederland dank bracht, voor
wat het land gedaan heeft in het belang
der Hongaarsche kinderen in de moeilijke
jaren na den wereldoorlog.
„Hongaarsche - kinderen hebben
nieuwe ouders in Nederland gevon
den" zoo verklaarde de stem
„en wat Nederland voor hen gedaan
heeft, zal Hongarije nooit verge
ten. Daarvoor wenschen wij hier
onzen warmsten dank uit te spre
ken
Overweldigend was de geest
drift, die deze woorden ontketen
den....
Na de Hongaarsche dansen, die al even
goed uitgevoerd werden als de Fransche
en zoo mogelijk het terrein een nog kleu
riger aspect gaven, volgde tot slot.... Ne
derland!
De Nederlandsche padvinders gaven het
zelfde programma als Maandagmiddag.
Wederom holden de seiners het veld op,
kwamen de wielrijders in actie, marcheer
den de pionierswerkers met hun torens over
het grasveld, demonstreerden de „vuur
makers" hun kunnen, klonken de „yells'
frisch en opgewekt. Mooi was ook het num
mer vendelzwaaien, waarbij de vendel-
zwaaiers uit Brabant, die des morgens
reeds hun prestaties hadden getoond in de
arena, de verkenners assisteerden.
De Koningin verlaat, hartelijk
toegejuicht, het veld.
En daarmee kwam tevens het einde. De
demonstraties waren afgeloopen en H. M.
de Koningin en Z. K. H. Prins Bernhard
maakten zich op, te vertrekken. Het pu
bliek verhief zich van zijn zetels en we
derom klonk het volkslied over het veld,
meegezongen door iedereen en gevolgd
door een donderend gejuich. De auto's re
den voor en wuivend en glimlachend, dan
kend voor spontane hulde, dien den hoogen
gasten van alle kanten werd toegezwaaid,
reden de auto's langzaam het terrein af, de
arena uit, over de grasbaan via den Dood
weg naar den Vogelenzangscheweg. Dwars
door het kamp ging het, maar er was geen
tijd en gelegenheid om nog eens de contin
genten te bezoeken. Maar de verkenners
zorgden er wel voor, dat de Koninklijke
bezoekers op hartelijke wijze uitgeleide
werd gedaan.
De groote dag was weer voorbijhet
gewone kampleven was weer begonnen.
De drukte.
Naar schatting moet en er
gisteren tegen de 100.000 be
zoekers op de jamboree zijn
geweest.
In den loop van den avond werd het weer
een heele drukte in de richting van het
dorp Vogelenzang, waaraan de diverse
verkeersmiddelen opnieuw de hoogste
eischen werden gesteld.
Des avonds waren er een kampvuur voor
de welpen, kampvuren in eenige subkam
pen en een kampvuur in de duinen, waar
bij ook het publiek werd toegelaten.
Duizenden maakten van de gelegenheid
gebruik dit unieke schouwspel bij te wo
nen.
DE ZEEVERKENNERS.
De belangstelling voor de zeeverkenners
neemt hoe langer hoe meer toe.
Het kampvuur is op Vrijdag open voor
het publiek en het kamp zal dan geheel
verlicht zijn.
Dinsdag heeft een honderdtal zeeverken
ners van verschillende naties een bezoek
gebracht aan Rotterdam, waarbij het eta
blissement van de Rotterdamsche Lloyd en
het Koninklijk Instituut voor de Scheep
vaart werden bezocht, terwijl de stad Rot
terdam een boottocht aanbood door de ha
vens. De zeeverkenners kwamen opgeto
gen van hun tocht terug.
Woensdag is een dergelijke tocht naar
"ALLEEN DEZE VLUCHTHEUVELS
Alleen vluchtheuvels met
groen lichtgevende verkeers-
zuilen mogen door motor-
'qroen rijtuigbestuurders links of
r rechts worden voorbijgere-
den; alle andere altijd ter
rBÏ rechterzijde. (De overige
IJl weggebruikers moeten *»-
steeds rechts langs.)
LINKS OF RECHTS PA5SEEREH£|
Amsterdam gemaakt door 150 zeeverken
ners.
Aan dezen tocht hebben de Nederland
sche zeeverkenners niet deelgenomen, daar
zij tijdens het bezoek van de Koningin
aan de jamboree op het demonstratieter
rein hebben gedefileerd.
JAMBOREE-WERELDUITZENDING.
Gistermiddag om 14.00 G.M.T. d. i.
15.20 Amsterdamsche tijd, werd via den
Phohi-zender PHI op een golflengte van
19.71 m. een jamboree-uitzending gegeven
naar Ceylon, China, Hongkong, Japan, Iran,
Malta, Siam en Syrië.
In den afgeloopen nacht te 1.15 G.M.T.
d. i. 2.35 Amsterdamsche tijd, werd uit
gezonden via den PCJ-zender op een golf
lengte van 31.28 meter.
Dit programma is bestemd voor Canada,
Barbadas, Bermuda, Britsch-Guyana, Cu
rasao, Jamaica, New Foundland, Saba, Su
riname en Trinidad.
De leugen der Schotsche
gierigheid
MEN RUILT ZELFS
HARTEN
Rond het kampvuur
In de breede laan. die naar het kamp der
wereld leidt, begint het al. In den schaduw
der hooge boomen draven er groepen ver
kenners het kamp uit. Stevige jongens in
hun khahi-kleurige pakken, anderen met
Sea-scouts, Viziscerkész, Zeeverkenners op
hun muts. Palestijnen met den puntigen
helm, Arabieren met de hoofddoek en de
kleurige ring en hopderden Schotten met
de geplooide rokken om de harige beenen.
Zij willen wat meer zien van het land,
waar zij leven, dan de witte tentbuiten op
j de groene rug van ons schoone land. Hoe
i zullen zij weten, dat ons land mooi is, als
I zij niet anders kunnen doen dan wandelen
tusschen de tenten, een hevig rookend
etensvuur aan-waaien met hun verkenners-
hoed en een middag armen en beenen rek
ken voor de oogen van Nederland, dat plaats
heeft genomen op de geweldige tribunes
rond de arena?
Hutspot voor de Polen.
Dus gaan zij „de laan uit". De negers, de
bruinen, de gelen en de blanken. Dat is
goed, bedenk ik. Zij gaan het schoone zien,
dat er is in ons land en later, home, zullen
zij ervan vertellen, zoodat een wijde kring
van hun landgenooten zal water- en klap
pertanden om óók naar Holland te gaan.
Immers, als ik 's middags op de tribune rond
de zonovergoten arena zit, ben ik geflan
keerd links door een slanken Pool, rechts
door 'n goedmoedigen, dikken Deen. In het
gewone Poolsche en Deensche leven heeft
de eerste als leeraar M.O. interesse voor
natuurlijke historie, de tweede voor kunst.
Beiden zijn gisteren op stap geweest, de
eerste naar het museum voor natuurlijke
historie te Leiden, de Deen naar de Frans
Halstentoonstelling te Haarlem.
De Pool heeft Leiden een zeldzaam prach
tige stad gevonden en over het museum
raakt hij bijna niet uitgepraat. Daar kun
nen wij dus een voorbeeld aan nemen. U en
ik. Daarom heb ik hem gezegd, dat hij zijn
Polen hutspot moet laten koken, 't Is
Leidsch en 't lijkt mij bijzonder geschikt
voor een kamp, boven een rookend hout
vuur. Wat de historie trouwens bewezen
heeft. Het recept heb ik hem gegeven. Ik
heb mij later alleen bedacht dat mijn recept
niet compleet was. Ik heb iets vergeten op
te geven. Maar het wil mij nog altijd niet
te binnen schieten of het de uien waren of
de peen. Maar.dat proeven zij toch
niet.
Een Hongaarsch oogstfeest met
meisjes die niet echt waren.
Na de Belgen en de Engelschen komt- er
opeens door alle toegangen een mengeling
van kleuren binnen de arena. De Hongaren
hebben zich in de schoone kleedij der men-
schen van hun dorpen en wijde vlakten
gestoken om een oogstdankfeest op te voe
ren. Stevige boerenjongens in hun gebor
duurd fluweelen wambuizen schrijden ge
armd met aanminnige boerenmeisjes in haar
kanten plooirokken nader. In het midden
gaan vier meisjes, die een kroon van koren
aren dragen als de druiventrossen van
Josué en Kaleb. Deze kroon moet bij het
oogstdankfeest, dat zij gaan opvoeren, aan
den landheer worden aangeboden en daar
juist Aartshertog Otto op de tribune aan
wezig is, gaan de meisjes naar hem toe en
bieden hem de kroon aan.
Daarna beginnen zij de zwierige Hon
gaarsche dansen, begeleid door de muziek
van het zigeunerorkest, dat zij óók al heb
ben meegenomen.
Daarna komen de Hongaarsche ruiters,
hun zwierige betreste mantels los over één
schouder geworpen, op vurige paarden de
arena binnengedraafd. Ook zij voeren hun
dansen uit en nemen daarna de jongeman
nen mee om, nu de oogst is afgeloopen, sol
daten van hen te maken.
Zoo ongeveer wordt in Hongarije het
oogstdankfeest gevierd.
Maar voordat de aanminnige Hongaar
sche meisjes heengaan, acht de leider het
nog noodig het publiek mede te deelen, dat
de Hongaarsche meisjesniet echt zijn.
't Zijn gewone padvinders. Hongaarsche dan.
't Mocht in het oud-Hongaarsche tenten
kamp na dit Oogstfeest eens wat al te druk
gaan worden met uiteindelijk een hevige
teleurstelling bovendien.
Engelsche padvinders bieden Z. K. H. Prins Bernhard een zilveren drinkbeker aan ter gelegenheid van het
bezoek der Vorstelijke Familie aan de Wereldjamboree
De Indische padvinders boden Woensdagmiddag tijdens het vorstelijk bezoek aan de Wereldjamboree aan
Z. K. H. Print Bernhard een voor het Prl«elijk iaeht bettemden gedreven xilveren rookitel aan
