De Hollandia-roeiwedstrijden.
3)e £cicbcHe (Bou/tcvnt
De Oude-Acht van Nereus, die Zaterdag het hoofdnummer van de te
Alphen aan den Rijn gehouden Hollandia-roeiwedstrijden vóór Triton en
Laga won
Anderiessen, de aanvoerder van het Ajax-team, dat Zondag door een over
winning op Feyenoord het voetbalkampioenschap van Nederland behaalde,
wordt na afloop .op de schouders" naar de kleedkamer gedragen
Het elftal van den bekenden Amsterdamschen Eerste-klasser Ajax, zooals dit
Zondag in den wedstrijd tegen Feyenoord in het Ajax-stadion te Amsterdam
door een 2 0 overwinning het voetbalkampioenschap van Nederland behaalde
Het warme, zonnige weer der laatste
dagen heeft Scheveningen goed ge
daan. Een kijkje op de boulevard van
de druk bezochte badplaats, zooals
deze er Zondag uit zag
John D. Rockefeller, de bekende
Amerikaansche olie-magnaat, is op
98-jarigen leeftijd overleden
FEUILLETON
DE MOEIZAME WEG
Naar het Engelsch
door
THEA BLOEMERS.
(Wordt vervolgd.)
14)
,,'t Is een vredige plek, niet?" vroeg Chris
tian na een stilte. „Ik houd van de eigen
aardige manier, waarop de graven en de
kruisen de helling van den heuvel schij
nen te bestijgen, alsof ze dichter en dichter
naar den hemel kruipen. Ik geloof vast,
dat ik hier ook eens liggen zal."
„Dat hoop ik niet", zei haar metgezel.
„U denkt er toch niet over, hier uw dagen
te eindigen?"
„Waarom niet", en ze bukte zich om een
klein, blauw bloempje te plukken, „mijn
werk is hier en zal waarschijnlijk altijd
hier zijn."
„En bent u gelukkig in dat vooruitzicht"?
informeerde hij, neerziend op haar afge
wend gelaat.
„Ik ben tevreden", verklaarde ze. „Ik heb
mijn oom beloofd, een bepaald ding te doen
als ik kan."
„Maar", sprak hij langzaam, „wanneer,
zooals u gelooft, uw ader in mijn claim te
recht komt, wat dan?"
Ze wierp haar hoofd uitdagen achterover,
wat haar iets jongensachtig gaf.
„Als dat zoo is, dan zal ik tekort gescho
ten zijn", antwoordde ze, „maar dan zal 't
mijn schuld niet zijn, buitendien heb ik als
dat gebeurt, een plan."
„Is 't een geheim?" vroeg hij als van
zelf.
„Ja, was 't bezadigde antwoord. „Ik zou
't u intusschen ook wel kunnen zeggen, mo
gelijk slaag ik niet, ziet u."
„De meest krachtdadige wijze zou zijn,
mij uit den weg te laten ruimen", zei hij
met een korten lach.
„Daar heb ik over gedacht", klonk het
kalm, „maar dat zou nog niet afdoende
zijn, want natuurlijk zoudt u den een of
andere bloedverwant hebben, die uw bezit
tingen zou erven en het werk zou voort
zetten."
„Zoo, u hebt dus een verradelijke aan
slag op mij beraamd?"
Ze knikte met een ondoorgrondelijk ge
zicht.
„Natuurlijk voor u kwam", sprak ze ter
loops, „ik heb dat idee allang laten va
ren."
„O, en waaraan heb ik mijn redding te
danken?" vroeg hij met een licht sarcasti
sche buiging in zijn prettige stem. „Mijn
persoonlijke charme, mijn verstandelijke
gaven, of wat?"
„Ik weet 't niet", kwam 't er nadenkend
uit. „Ik vermoed dat 't hoofdzakelijk is,
omdat u altijd zoo vriendelijk tegen Gaddy
geweest bent."
„Zoo? Dat is een reden, waarom Gaddy
en ik nog dikkere vrienden moesten zijn
dan ooit", zei hij.
„Zonder twijfel zal dat gebeturen," was
't gelijkmatige antwoord.
Warwick was zich, achter een gevoel van
wrok, bewust van een onverklaarbaar op
komende teederheid jegens dit eenzame,
jonge meisje dat zich aan geen wetten on
derwierp en door 't noodlot in de wilder
nis terecht gekomen, vechten moest tegen
zulke overweldigende dingen."
Zijn gezicht drukte zijn gedachten echter
niet uit.
„Nu, ik heb vertrouwen in u", zei hij met
een eenigszins norsohen glimlach, „mis
schien zullen we eens vrienden zijn. Onder-
tusschen kunnen we elkaar misschien hel
pen om het leven in dit eenzame oord dra
gelijk te maken."
„Maar ik heb geen hulp noodig om mijn
leven draaglijker te maken", meende ze.
„Ik ben heel tevreden, zooals ik u al gezegd
heb."
„Hebt u boeken?" vroeg hij; „kan ik er u
misschien wat leenen? Ik heb een kist vol
boeken en nogal groote verscheidenheid,
vind ik. Zoudt u ze graag willen lezen?"
„Natuurlijk wil ik dat graag."
„Dan zal ik Mike sturen met een kleine
zending om mee te beginnen", sprak hij.
„Graag."
Betsy hinnikte als een aanduiding dat ze
't wachten moe was.
„Meneer Warwick?" zei Christian plotse
ling.
„Ja, ik ben geheel oor", antwoordde hij
toen ze verder zweeg.
„Ik vraag me af, of u een raad van mij
zoudt willen aannemen."
„Natuurlijk wel", sprak hij, met zijn ern
stige grijze oogen op haar neerziend.
„Ik geloof", ging ze voort zonder hem aan
te kijken, „dat u heel voorzichtig moet zijn
voor de lui, die u ontslagen hebt. Ik heb
heel verontrustende dingen gehoord."
„Wat voor dingen?"
„Verschillende. Ze zijn wraakzuchtig en
hebben kwaad in den zin."
Hij lachte zorgeloos. „Ik wil u graag een
goeden raad teruggeven. Ga niet meer al
leen uit in 't donker, dat is voor een jong
meisje gevaarlijk. De helft van de mijn
werkers zijn niet meer dan wilden en
om kort te gaan, u moest 't niet meer
doen."
„Hoe denkt u, dat ik deed, vóór u
kwam?" vroeg ze haar wenkbrauwend op
trekkend.
„Dat weet ik niet en raakt mij niet,
maar nu ik hier ben, verontrust het mij.
U wilde 't mij laatst niet beloven."
„Wat moet ik beloven? Dat ik mijzelf in
een glazen kastje zal opsluiten, omdat uw
idealen over vrouwelijke vrijheid verschil
len van de mijne?"
Zijn gezicht betrok. „Hebt u Owen sipds
dien avond nog ontmoet?" vroeg hij haas
tig.
„Neen".
„Ik geloof, dat de vent verliefd op u is,
weet u?"
„Ja, ik geloof, dat hij dat denkt."
Terwijl ze sprak, sprong ze licht in 't
zadel en Betsy ging er in galop vandoor.
Christian wuifde met haar zweep tot af
scheid en was spoedig uit het gezicht.
IX.
Warwick deed zijn belofte gestand en
zond Mike den volgenden dag naar Carolay
met een flinken stapel boeken.
Toen Gaddy en Milly allebei naar bed
waren, opende Christian 't pakje en maak
te zich gereed voor een aangenaam uurtje
bij het open slaapkamerraam, want hel
weer was ongewoon warm voor den tijd van
't jaar.
Er was 'n zestal romans, wat reisverha
len en 'n paar gebonden nummers van tijd
schriften. Onderop lag een mooi gebonden
bundeltje gedichten van Rosetti. Toen
Christian dit laatste opensloeg, verschoot ze
eeniszins van kleur en hield den adem in,
want op 't schutblad stond met fijne vrou
wenhand geschreven: „Aan Evan Warwick,
van zijn liefhebbende vrouw, Louise".
Ze legde 't boek neer en zat een poos
geheel stil voor de eerste maal realisee-
rend, in welke mate zij dezen man, die
toch eigenlijk een vreemde was, had toe
gestaan zoo haar gedachten in beslag te
nemen.
Dus waren Owen's verdachtmakingen
waar geweest. Ze herinnerde ze zich nu en
voelde een doffe, zware pijn in 't hart; 't
was een wreede schok voor haar. Le was
geen sentimenteel schoolmeisje, maar ze
wist wat dit voor haar beteekende en
goed ook. Ze deed geen poging de waar
heid te verbloemen. Het beteekende, er
kende ze, dat ze op weg was van hem te
gaan houden, onbewust aan hem dacht, als
of hij toehoorder was bij al haar daden en
al haar, al dan niet uitgesproken gedach
ten. Een paar maal sinds kort, had ze zich
verbeeld, dat hij belangstelling voor haar
had, maar, „hij is getrouwd", herhaalde ze
telkens en telkens weer. Dat veranderde
alles, 't Was vreemd, dat hij nooit over zijn
vrouw had gepraat, zelfs niet in de verste
verte op haar gezinspeeld had. Misschien
waren ze niet gelukkig samen, misschien
misschien maar er waren duizend „mis-
schiens" mogelijk.
Zooals reeds gezegd, was Christian niet
sentimenteel en ze had geleerd op zichzelf
te vertrouwen en haar innerlijke gevoe
lens onder bedwang te hebben.
(Nadruk verboden).
