S)e £cicbcli^6ou4omt
De Varsity te Amsterdam.
FEUILLETON
DE MOEIZAME WEG
Naar het Engelsch
door
THEA BLOEMERS.
(Nadruk yerboden).
h
I.
Het was in April en vrij warm, toen een
man langzaam door de Kootenay vallei
kwam aanrijden. Hij was breedgeschou
derd, had een levendige oogopslag en maak
te een sympathieken indruk.
Bij 't omslaan van een scherpen bocht
van den weg, kwam een parmantige klei
ne jongen in 't gezicht, die met de han
den in de zakken van zijn overall en met
een gezicht alsof de heele wereld hem toe
behoorde, voortslenterde.
Toen hij den man zoover genaderd was,
dat hij zich verstaanbaar kon maken, riep
de jongen met een schelle, doch gebiedende
stem:
Hei daar! Wie bent u? Handen in de hoog
te, vriend! Dit is geen publieke weg!"
De aldus aangesprokene lachte hartelijk
en hield zijn paard in. Toen stak hij zijn
hand uit.
„Spring op", zei hij, toen het ventje vlak
voor 't paard stilhield.
't Kind aarzelde, greep toen de vriende
lijk toegestoken hand en sprong.
„Hoe heet u?" vroeg hij, toen hij 't zich
gemakkelijk had gemaakt.
„Ik heet Evan Warwick", antwoordde de
ruiter ernstig. „En hoe heet jij?"
„Mijn naam is George Alexander Dun
can, en ik ben al 7 jaar, maar ik word al
tijd Gaddy genoemd."
Na een oogenblik zwijgen voegde hij er
aan toe: „Zeg, ik veronderstel, of liever
gezegd ik hoop, dat u niet toevallig den-
gene bent, die de Barnethan claim heeft
gekocht?"
„Die ben ik wel, Gaddy", hernam de an
der. „Maar waarom vraag je dat? Heb je
speciale belangstelling voor de claim?"
„Ik ben een groot vriend van juffrouw
Cunninghame", vertelde hij.
„En ik geloof, dat ik maar liever wil af
stappen."
„Maar waarom? Hoe heb ik 't nu, m'n
jongen? Wie is juffrouw Cunninghame?"
Gaddy sperde de oogen wijd open en keek
zijn ondervrager verontwaardigd aan.
„Wat, hebt u nog nooit van jufrouw Cun
ninghame gehoord, van Christian Gun-
ninghame?" klonk het verbaasd. „Zij is de
eigenares van de Caroly zilver- en lood-
mijnen."
„Werkelijk? Daar wist ik niets van. Ik
heb heusch nooit eerder over haar ge
hoord."
„Och kom", riep de jongen, „ik geloof
er niets van. Iedereen kent juffrouw Cun
ninghame, Chris heet ze eigenlijk. Ten
minste, ik noem haar altijd zoo!"
„Beste jongen, iedereen, is wel een beetje
veel gezegd. Ik ken je vriendin niet en
zooals ik je zooeven al zei, heb ik haar
naam nooit eerder gehoord."
„Onzin, dan bent u heelemaal niet „by".
Waar hebt u in vredesnaam gewoond?"
„Tot voor heel kort in Engeland", ant
woordde Warwick lachend. „Juffrouw Cun-
ninghame's roem is nog niet tot daar door
gedrongen.
„Maar ze heeft vroeger in Engeland ge
woond", zei de jongen ijverig.
„Ze is pas een paar jaar geleden naar
Amerika gekomen. Ze vertelt er dikwijls
van. Ze is een schat. Toen Mammie stierf
was ik nog heel klein en toen heeft ze mij
by zich genomen, 't Is gek, dat u haar in
Engeland niet gekend hebt."
„Engeland kan niet in de palm van je
hand, mijn zoon", sprak de man. „Is die juf
frouw Cunninghame een oudere dame?"
ging hij voort.
,,'n Oudere dame? Oud, Chris oud? Dat
is 'n goeie mop! Neen hoor, ze is 'n meisje,
en een modi meisje ook, dat kan ik u ver
tellen, tenminste dat vind ik."
„Ik ben verlangend je vriendin eens te
ontmoeten." En Warwick glimlachte ge
amuseerd. „Maar dat is waar ook! Nu ik er
goed over nadenk, herinner ik me, dat er
een mijn is, die Carolay heet, en dat die
mijn een paar mijl van Barnethan ligt.
Maar ik heb nooit geweten dat die mijn 't
eigendom van een vrouw was."
„Ze heeft alles zelf in handen", antwoord
de Gaddy trotsch. „Ze kan alles, dat wil
ik u wel vertellen. Vanaf 't oogenblik, dat
haar oom stierf, is zij hier niet meer van
daan gegaan. Zoo is ze nu eenmaal. Als ik
groot genoeg ben, trouw ik met haar. Maar,
weet u", voegde hij er weifelend aan toe:
„U moet 't maar niet akelig vinden, als
ze in 't begin wat onaardig tegen u is."
„Maar waarom zou ze onaardig tegen me
zy'n?" informeerde zijn nieuwe vriend.
„Ja ziet u, we hoorden dat iemand we
wisten natuurlijk niet, dat u 't was de
Barnethan claim had gekocht. Nu en,
natuurlijk was Chris razend."
„Maar waarom?"
De jongen bewoog zich heen en weer.
„Ik weet niet of ze 't prettig vindt, als ik 't
u vertel" antwoordde hij, in twijfel zijn
krullebol schuddend. „Maar, daar komt ze
juist aan". Warwick richtte zijn blik naar
de richting waarheen de jongen keek, en
zag 'n lenige meisjesachtige gestalte, die
vlug de rotsachtige helling aan zijn linker
kant afdaalde.
Toen ze ongeveer dertig meter van den
weg af was, stond ze stil en hield de hand
boven de oogen.
„Ben jij dat, Gaddy?" riep ze met een
lage, doch heldere en buitengewoon vèr-
dragende stem.
„Ja", was 't laconieke antwoord. „Goed
geraden, ik ben 't."
't Meisje kwam dichterbij en Warwick
zag, dat ze jong was, een goed figuur had
en er vrij knap uitzag. Er was iets won
derlijk schichtigs in haar gezicht zoo
iets als de onschuldige waakzaamheid van
een jong wild vogeltje een blik, die iets
fascineerends had.
Ze droeg een verschoten roode muts, ver
over haar voorhoofd getrokken, een don
kerblauwe rok, die nauwelijks tot haar fij
ne enkels reikte en daarboven een vuur-
roode blouse, met een breeden leeren riem
om het middel.
Warwick nam zwijgend zijn pet af en
steeg van zijn paard Gaddy bleef waar hij
was en zei terloops: ,,'t Is de man van de
Barnethan claim, Chris. Hij heet Evan
Warwisck, maar hij is heelemaal niet zoo
als w(j dachten, heusch niet. Hij lijkt wer
kelijk heel geschikt."
Het meisje verstarde en richtte zich
hoog op.
„Bent u de eigenaar van de Barnethan
claim?" vroeg ze met een bestudeerd koude
stem.
„Ja", antwoordde hy rustig. „Ik heb de
Barnethan claim gekocht".
„Aha", zei ze, met licht opgeheven kin.
„We zijn landgenooten, hoor ik", ging
hy voort, „en ik hoop, dat wij behalve bu
ren, ook vrienden zullen worden."
„Het is nauwelijks nabuurschap te noe
men", antwoordde ze met een zorgvuldig
onderdrukte vijandigheid in haar stem en
manieren.
„Niet? Ik had gedacht, dat in Canada een
paar mijlen niet telden. Ik beschouw u en
mijn nieuwen kameraad Gaddy ten minste
als naaste buren", klonk het onverstoor
baar.
„Ik vrees geen tijd te hebben, nieuwe
vrienden te maken", hernam zy uit de
hoogte. „Ik heb 't heel druk. Wat Gaddy
betreft hij zal wel doen, wat hij graag
wil; hij is een erg ondeugende, ongehoor
zame jongen."
„Maar Chris", verdedigde de beschuldig
de zich, „nu overdrijf je 'n beetje"; maar
met een styve hoofdknik in de richting van
Warwick, keerde 't meisje zich om en be
gon de helling te beklimmen.
Or.wilig liet Gaddy zich op den grond
glijden. „Ze is een echte Iersche", mom
pelde hy zuchtend. „Ik zal haar maar
gauw achterna loopen en 't weer goed ma
ken. Dag meneer, ik vind je 'n erg ge
schikt type en ik weet zeker, dat je geen
leelyke rol speelt met de Barnethan claim".
(Wordt vervolgd).
De nieuwe burgemeester van Maastricht, jhr. mr. W.
Michiels van Kessenich, verlaat het gouvernementsgebouw Ter gelegenheid van den aanstaanden Moederdag schonk de Ned. Banket-
te Maastricht na de eedsaflegging in handen van den bakkers Vereeniging honderd taarten aan het Gemeentelijk Tehuis voor
commissaris der Koningin in Limburg mr. dr. W. G. A. van Ouden van Dagen te Amsterdam
Sonsbeeck
Een snapshot van de traditioneele studenten roeiwedstrijden, de Varsity,
welke op Hemelvaartsdag op de roeibaan van het Boschplan te Amsterdam
werden gehouden
Het Genootschap .Liefdadigheid naar
Vermogen" heeft te Amsterdam zijn
jaarlijksche groote collecte gehouden.
Ook de zilverentram ontbrak niet
Te Breda werd Donderdag het groote jaarlijksche nationaal concours hippique
gehouden, waarvan hierboven een snapshot
De Amsterdamsche dierentuin mocht
zich op Hemelvaartsdag weer in een
druk bezoek verheugen in verband met
den op dien dag gebruikelijk verlaag
den toegangsprijs. Belangstelling voor
de airaffe
