3)e £clcbobe0ou^cmt
In verband met de binnenkort tot stand te komen electrilieatie der
lijnen den Haag-Gouda en Maarn-Arnhem is men thans bezig met
den bouw van de diverse onder stations. Het Arnhemsche onderstation,
dat bijna gereed is
Engelsche vorstelijke belangstelling voor de bijzonderheden der
exposities op Jaarbeurs te Londen
De ruïne van een der huizen, die bij de gevechten om het
bezit van de stad Malaga verwoest werden
De inname van Malaga. Cavalerie
der Spaansche nationalistische troepen
rijdt de stad binnen, om de strategische
punten te bezetten, welke door de
regeer ingstroepen verlaten waren
De Oostenrijker Wilhelm Walch be
zette bij de internationale slalom
wedstrijden te Chamonix de eervolle
tweede plaats
Spelmoment uit den ijshockey-wedstrijd Nederland België, welke Woensdagavond op de Amsterdamsche
kunstijsbaan werd gespeeld, waarbij Nederland met 3-0 in de meerderheid bleef
FEUILLETON
WAT HET SCHILDERIJ
VERBORG
Naxr het Engelsch
door
THEA BLOEMERS.
(Nadruk verboden).
35)
HOOFDSTUK XXL
Dick Bryce leunde tegen een boom, de
onafscheidelijke sigaret tusschen de lippen.
Zijn knap gezicht begon meer en meer
sporen van te veel drinken te vertoonen.
Zijn blik was niet meer snel en vast,
maar rusteloos, als van iemand, die in een
voortdnrede vrees leeft.
„Gerald, o. Gerald., lieveling!"
Sadie wierp zich snikend in zijn armen,
en Dick Bryce gooide met een onderdruk
ten uitroep van ergernis zijn sigaret weg en
sloeg een arm om het meisje.
Hij had te veel meegemaakt om derge
lijke gevoelsuitdrukkingen te kunnen ver
dragen op het oogenblik.
Hij drukte het meisje enkele oogenblik -
ken tegen zich aan en toen haar snikken
niet bedaarde, zei hij: „Hoor eens. zoowel
terwille van jezelf als van mij, moet je
met dat lawaai ophouden, kind", en trok
zijn arm weg.
Er klonk iets in zijn stem, dat Sadie haar
oogen deed afvegen, en hem aankijken met
een gretige vraag op de lippen.
„Gerald", sprak ze, af en toe nog onder
broken door een snik, „weet je wat er
allemaal gebeurd is, sinds we elkaar voor
het laatst gezien hebben?"
„Natuurlijk", was het korte, stroeve ant
woord.
„Weet je, lieveling, ik ben dien nacht niet
van je weggeloopen. Ik ben geschaakt en
samen met Rosalie Moran naar een leeg
huis gebracht, maa- het gelukte mij om te
ontsnappen."
„Ja?" zei Dick Bryce afwezig. Hij hield
zijn oogen op haar gevestigd en nam alle
bijzonderheden van haar kleeren in zich
op, maar het was duidelijk, dat zijn ge
dachten heel ver waren.
Er heerschte een diepe stilte, alleen ver
broken door het kreunende geluid, dat de
Karna altijd 's nacht maakt, en Sadie werd
plotseling bang.
„O. Gerald, waar denk je r.an?" piep zij,
zjjn beide armen grijpend en met wijdge
opende, bange oogen naar hem opziend.
„Denk je er over. dat je nu niet met me
kunt trouwen, nu ik arm ben en niets be
zit? Neen, daar dacht je niet aan, ik weet
het. want je bent rijk genoeg voor ons bei
den nietwaar?"
Als antwoord liet hij een korten, bitte
ren lach hooren.
„Ik bezit geen rooie cent", snauwde hij.
Plotseling veranderde hij, goede acteur
die hü was zijn toon ej manier van doen.
Hij leidde Sadie naar een omgevallen
boomstam, ging naast haar zitten en sloeg
zijn arm om haar schouders. Toen trok hij
haar hoofd aan zijn borst en streelde haar
haren met het kalmeerende gebaar, waar
van hij wist. dat zij veel hield.
„Mijn arme, lieve Sadie, wat heb jij een
vreeselijken tijd doorgemaakt", fluisterde
hij met de zachte, melidieuze stem, die als
een toovermiddel op het meisje in zijn ar
men werkte.
Zich dichter tegen hem aannestelend, ant
woordde Sadie:
„Dat geeft niets, als je nog maar van me
houdt, Gerald, liefste."
„Wat jammer, dat we niet kunnen trou
wen". ging Dick Bryce spijtig voort.
Maar op dat oogenblik stond het voor Sa-
die vast, dat ze, hoe de uiterlijke omstan
digheden ook mochten zijn, haar liefde
voor niets of niemand ter wereld zou opge
ven.
„Dat hindert niets, lieveling. Ik zal wer
ken en jij zult vooruit komen jij bent
zoo knap!"
„Sadie, de wereld is erg vriendelijk voor
de menschen, die geld hebben, en heel,
heel wreed voor .ïen, die het niet hebben.
Dat heb je zelf wel gemerkt, niet kleintje?"
voegde hij er zacht aan toe.
„Ja, inderdaad", zuchtte de egoistische
Sadie, die niet dacht aan alle hartelijkheid,
welke ze van Rosalie en de jongens van
Glenconnel had ondervonden.
„Welnu, ik bezit heelemaal niets en wil
niet met je trouwen, als ik je niet alles
kan geven, dus het zal wel nooit tot een
huwelijk tusschen ons komen", hernam hij
en zijn oogen waren welsprekender dan
zijn mond.
„O, Gerald, er moet toch een uitweg zyn",
riep ze hartstochtelijk.
„Ik zou alles ter wereld liever doen dan
naar Rosalie en die ellendige mijnwerkers
terug te gaan. Ik haat haar en hen alle
maal."
Dick Bryce glimlachte fijntjes. Daar had
hij op gewacht. Hij trok het meisje dich
ter naar -zich toe en kuste haar. Sadie
beefde van geluk.
Zijn stem klonk door de nachtstilte van
het woud en liefde, de groote toovenaar,
sprak tegen het meisje uit elk woord, dat
zy te hooren kreeg.
„Luister goed, liefste en val hij niet in
de rede", ging hij langzaam voort. „Er is
inderdaad misschien een uitweg."
Ze hief in spanning het hoofd naar hem
op, haar mond trillend in afwachting.
„Ik weet, dat je Rosalie Moran haat, en
ik denk, dat je haar wel graag betaald zou
zetten, wat ze je heeft doen lijden, niet
waar?"
„Ja, dat zou ik zeker", kwam het harts
tochtelijk over haar lippen.
„Wel, toevallig heb ik iets ontdekt, dat
bij handig gebruik een fortuin kan ople
veren. en dan kunnen we trouwen en voor
altijd gelukkig zyn stel je dat eens voor
lieveling, wij samen
Sadie's oogen lichtten even op, maar ze
schudde weifelend het hoofd.
„Ik begrijp je niet, liefste", zei ze.
„Natuurlijk niet, schat. Luister goed, dan
zal ik je alles uitleggen. Rosalie Moran be
hoort eigenlijk heelemaal niet bij die
goudgravers thuis. Tom '^e nog een baby
was, kwamen haar ouders naa. den Yukon
en ze stierven beiden voor ze een jaar oud
was. Niemand wist wie ze waren, maar me
vrouw Moran vertelde alles in een brief,
dien ze een paar weken voor haar dood
schreef en in een schilderij verborg. Rosa
lie ontdekte dien ^as, toen ze zestien jaar
was. en tegelijkertijd vond ze de huwelijks-
acte en enkele brieven, die haar grootva
der aan haar moeder geschreven had in de
eerste jaren van haar huwelijk. Kun je me
volgen?"
„Eh jawel, maar wat heeft dat met
ons te maken?" vroeg Sadie langzaam.
„Daar kom ik nog aan toe, ongeduldig
kind", bestrafte Dick Bryce, met een
speelschen tik tegen Sadie's wang. Toen ver
telde hij verder:
„Rosalie's grootvader was een hoogge
plaatst Iersch edeiman, Sir Digby Lame
en hij verstootte zijn dochter, toen ze met
Moran een acteur trouwde.
„Hoet weet je dat allemaai?" onderbrak
Sadie hem nogmaals.
„Omdat ik de papieren in handen heb ge
kregen". antwoordde Dick rustig. „Me
vrouw Moran was dus dood vóór haar va
der. jaren vóórdat ze werkelijk stierf, en
hij kende zijn kleinkind dat is Rosalie
-dus heelmaal niet. Het schijnt, dat hy
nu voelt dat hij niet lang meer te leven
heeft en graag alles w ei goed wil maken.
Kijk maar. Dick haalde een Krantenknip
sel uit zijn zak en liet er het cht van een
electrische zaklantaarn op ;chijnen. Het
was uit een bekende Canadeesche courant
afkomstig en luidde:
„Indien dit onder de oogen mocht komen
van Mary Moran, dochter van Sir Digby
Larne, die in 1900 van Londen. Engeland,
naar Amerika vertrok, of van eer van haar
verwanten of nabestaanden, wil (of wil
len) zij zich dan onmidde lijk met onder
staande advocaten in verbinding stellen,
daar de gezondheidstoestand van hun
cliënt ongunstig is. De Canadeesche cou
ranten worden verzocht dit over te ne
men.
Er onder stond het adres van een Lon-
densch advocatenkantoor.
(Wordt vervolgd).
