3)e £öiebclve 0ou4cmt
jury. Een overzicnt tijdens de keuring op de inter-
hondententoonstelling in Royal Agricultural Hall te
Londen
Het wereldvermaarde Canadeesehe ijshockey-team, dat Donderdagavond op de Amsterdamsche kunst
ijsbaan een wedstrijd speelde tegen de .Blauwe Zes°
De .neus" In de takels Een typisch
snapshot van de constructie der nieuw®
zeppelin L.Z 130 te Friedrichshaien.
Het gevaarte zal nog dit jaar gereed zijn
FEUILLETON
WAT HET SCHILDERIJ
VERBORG
Naar het Engeisch
door
THEA BLOEMERS.
(Wadrak verboden).
HOOFDSTUK XVII.
trokken de nieuwe jassen,
die ze ter eere van Rosalie gekocht had
den, uit en legden die zorgzaam in de
auto.
„Ik ben bang, dat dit niet zacht genoeg
is voor het arme schaap", meende Came
ron. met een blik op den bundel.
„Wat moeten we anders doen? Ik kan
niets beters verzinnen", zei Chicago Char
ley een beetje hulpeloos.
Het was Ronald, die een oplossing vond.
„Geef mij Rosalie en pluk zooveel gras
als je kunt."
Hij stak de armen uit naar het bewuste-
looze meisje.
„Voorzichtig, jong", vermaande Charley,
Rosalie overgevend. Toen begon hij han
denvol van het lange gras te pukken, dat
er m overvloed groeide. In vijf minuten
hadden hij en de oude Schot al een hee-
len berg bijeen.
Sadie sloeg Ronald gade, zooals hij daar
stond, met Rosalie m de armen. Het eene
oogenblik gloeiden zijn oogen van haat, en
dan werden ze ineens zacht als die van een
moeder en ze zag hoe zijn armen zich vas
ter om de hulpelooze gestalte sloten.
„Zoo genoeg?" vroeg Charley met een
blik op den grashoop.
„Ja", sprak Ronald en vervolgde, op de
jassen in de auto wijzend: „Snijd alle voe
ringen open en stop er zooveel gras in als
je kunt."
„Da's een goed idee", vond Chicago Char
ley en ging aan 't werk.
De meisjes werden zoo gemakkelijk mo
gelijk neergevlijd en d e mannen besloten
Sadie verder geen vragen te stellen, hoe
wel ze haar toestand meer aan schrik dan
aan lichamelijk letsel toeschreven. Zij had
den medelijden met de millionnairsdochter,
vooral omdat ze het vreeselijke nieuws
over haar vader's faillissement en dood niet
scheen te hebben gehoord, doch het was
het van koorts gloeiende meisje, dat hun
harten haast deed stilstaan van angst bij
de gedachte dat ze haar zouden kunnen
verliezen.
„O. je moet niet met hem trouwen. Sa-
die.... zou ik nu onopgemerkt in dien
auto kunnen kruipenSadie, Sadie,
kom naar buiten.... O, hij heeft hem ver-
moord.-.. hij was nog zoo slecht niet
Dick Bryce is een slecht mensch een
moordenaar. Sadie, Sadie, waar ben je?"
Zoo ijlde Rosalie en riep steeds wanhopig
om haar kiasgenoote. die naast haar zal
en op Ronald's verzoek haar hand vast
hield. Ze zou veel liever naast den knappen
pelsjager hebben gezeten, want de fris-
sche lucht deed haar goed en ze kwam
steeds meer op verhaal.
„Wat zou ze bedoelen met dien iemand.
die vermoord is? En ze noemt den naam
van dien ellendeling nogal eens", wendde
Ronald zich tot Chicago Charley, die chauf
feerde.
„Onze Rose is dezelfde niet meer, sinds
die vèrwenschte deugniet in Glenconnel
opgedoken is", viel dé oude man woedend
uit.
„Oom Charley Ocm Charley laat
me niet doodschieten hij wil me ach
terhalen". gilde Rosalie plotseling en ging
rechtop zitten met gloeiende wangen en
glinsterende oogen.
„Pak het stuur, jong", fluisterde Char
ley. Hij verwisselde van plaats met Ro
nald en naam Rosalie in zijn armen.
„Zoo kindje als je dit nu maar weet
je bent veilig bij je oom Charley, hoor,
en wie probeeren mocht je kwaad te doen,
die zal er van langs krijgen."
Zijn stem scheen Rosalie eenigszins te
kalmeeren, maar toen de auto stopte bij
den eersten dokter, dien ze passeerden,
schudde deze bedenkeiijk het hoofd en
vroeg, welke schok het meisje in dezen
gevaarlijken toestand had gebracht.
„Dat moeten we nog uitvinden, dokter",
zei de jonge pelsjager grimmig.
„We zijn zoo nieuwsgierig als wat om er
achter te komen, en als u denkt, dat het
andere meisjes in staat is om te praten,
wel. dan denk ik dat ze ons wel een eind
op weg kan helpen", vulde Chicago Char
ley aan en wendde zich tot Sadie.
De dokter liet Sadie bouillon, een warm
bad en kleeren van zijn dochter geven, met
het verrassende resultaat, dat het jonge
meisje weldra weer heelemaal de oude was,
beheerscht, vol zelfvertrouwen en arrogant
zooals ze met iets minachtends in haar blik
het troepje gouddelvers opnam. Het beviel
haar niet om door Chicago Charley zoo
vaderlijk te worden behandeld.
„Het is eigenlijk niet voor jullie ooren
bestemd, maar dit kan ik jullie wel zeggen,
dat het Rosalie's engen schuld is, dat ze zoo
ziek is. Als ze beter wordt, zal ze jullie mis
schien zelf alles wel vertellen", verklaarde
Sadie uit de hoogte.
Charlie stond op en trachtte zijn toorn
te onderdrukken.
„Alles wat onze Rosalie aangaat, is voor
onze ooren bestemd, en al zien we er niet
zoo fijn uit als uw eigen deftige vrienden
juffie, wij zijn mannen met nog iets van
een hart onder ons ruwe uiterlijk. Het lijkt
ons niks anders dan uw plicht, dat u ons
op het goede spoor brengt, zoodat we met
een kunnen handelen", zei hij niet al te
vriedelijk.
Maar Sadie Brown bleef ongevoelig voor
zijn argumentatie.
„Ik vrees, dat ik u niet kan inlichten",
klonk het snibbig en met eenigen nadruk
op het persoonlijk voornaamwoord.
Toen mengde Ronald zich met besliste
stem in het gesprek.
„Ga daar zitten en zeg ons alles wat u
weet", verzocht hij kortaf en als u het
ons niet vertellen wilt, zult u uw verhaal
aan de politie moeten doen."
Onder den invloed van zijn toon en be
velenden blik vertelde de millionnairsdoch
ter haperend de heele geschiedenis.
„Ikverliet Columbus College, toen
de lichten uit waren, omeheen
kennis van me te ontmoeten, die me zou
meenemen naar een feest."
Hier zweeg Sadie, maar Ronald drong
op een toon, die geen tegenspraak toeliet,
aan:
„Ga door
„Hij zou me veilig thuisbrengen en juist
toen we zouden terugkeeren en hij even
weg was om mijn mantel te halen, kwam
Rosalie Moran, die met blijkbaar gezien
had en gevolgd was. te voorschijn en nep
me plotseling van achter een heester in
den tuin. waar ze zich verborgen had.
Sadie's stem klonk verongelijkt, hetgeen
Charley's volle verontwaardiging wekte.
„Ik vermoed, juffie, dat onze Rosa u een
dienst dacht te bewijzen, en geen slechte
ook En in ieder geval is het een vent van
niks. die een jong meisje meeneemt naar
een partij, midden in den nacht, als ze in
d'r bed hoort."
Sadie keek hem m_-delijdend aan alsof
ze wilde zeggen: „Ik zal het je maar niet
kwalijk nemen, want men kan niet van je
verwachten, dat je dergelijke dingen be
grijpt."
Ze scheen haar verklaring hiermee als
geëindigd te beschouwen, maar Ronald
keek haar met dringende oogen aan: „En
wat gebeurde er toen?"
„Wel.... ehze deed me een heel
verhaal over lui, die van plan waren me
te ontvoeren om' een hoog losgeld van mijn
vader te krijgen. Mijn vader is de ban
kier Brown, hier uil de stad, weet u",
legde ze uit.
Nu de afschuwelijke nachtmerrie van de
gevangenschap achter haar lag. werd Sa-
die bepaald trotsch op haar avontuur. Het
zou haar voor immer de heldin van de
school maken, meende ze. Ze vergaf Ro
salie zelfs het winnen an den gouden be
ker. Met kennelijk welbehagen vertelde ze
de rest.
(Wordt vervolgd).
