Een nieuw orgel in
Westminster Abbey.
HELGA'S WEDDENSCHAP
De blokkade langs de Spaansche Middellandsche Zee kust. De Spaansche
kruiser .Libertad" houdt een visschersvaartuig aan om het te onderzoeken
naar zijn lading
De bouw van het nieuwe orgel in Westminster Abbey te Londen,
dat met minder dan 20.000 oond sterling kost, is in vollen gang.
Een typisch snapshot
Vanwege de Ned Pomologische Vereemging. hootdatdeelmg fruitteelt
der Ned Heide Maatschappij, werd Donderdag in een boomgaard te
Gelder malsen een demonstratie gegeven met motorsproeimachmes
Prins Bernhard verlaat in gezelschap van zijn secretaris, jhr. Röell. het gebouw
der Tweede Kamer te den Haag. waar 2 D H Donderdagmiddag een zitting
heeft bijgewoond
Ten bate van het werk onder de Finsche zeelieden in Engeland
werd deze week te Londen een bazaar geopend, waaraan
meisjes in Finsche kleederdracht een karakteristiek cachet gaven
Marx Dormoy (midden) heeft Woensdag de functie van
Fransch minister van Binnenla^dsche Zaken aanvaard
FEUILLETON
Uit het Noorsch
door
SIGRID BOO.
(Nadruk verboden).
12)
En toen Lotten een van haar zijden kou-
sebeenen uitstak, opdat Frigaard „die zoo
vreeselijk sterk is" haar brocaatschoentje,
dat losgegaan was, zou kunnen dichtknoo-
pen, is het mogelijk, dat hij haar zwak en
teer en hulpeloos vond, maar ik als zuster
wist, dat dit een tactische zet was en zij
zich integendeel heel, heel sterk voelde.
Zoodra het met den schoen in orde was,
keerde ze zich tot mij:
Luitenant Myhre zegt, dat hij u vroe
ger beslist ergens anders ontmoet heeft.
Haar toon was onbeschrijflijk. Die zei
alles en niets. Myhre? Het kon niet een
van de Myhre-jongens van thuis zijn, want
dien zou ik direct herkend hebben. Maar
ze hadden een neef, kun jij je niet herinne
ren, die lange Sigvart met het rossige
haar. die af en toe in de vacanties bij hen
logeerde? Die moest het zijn. Er stond me
iets van voor, dat ik hem als cadet gezien
had.
Juist op dat oogenblik verscheen ge
noemde luitenant in de deur, roepend om
Lotten, Lotten, lieve kleine Lotten. Wis
en zeker was het Sigvart, nu zag ik het
ook. Hij was nog net zoo rood als vroe
ger, maar een flinke, kranige kerel. Hij
kwam de keuken in, tot vlak by ons. Het
begon er op te lijk-a dat de gasten het
feest in de keuken wenschten voort te zet
ten.
Ik vertel Helga net, dat jij beweert,
haar vroeger ontmoet te hebben, zei Lot
ten.
Ja, dat heb ik zeker, betuigde Sig
vart en zag me onderzoekend aan. Ik
kan me niet herinneren waar. U heette
toen ook Helga, ja, Helga.
Haraldsen, vulde Lotten aan.
Nee. De luitenant kon zich geen Helga
Haraldsen herinneren, en Helga Harald
sen kende bij haar weten geen luitenant,
zoodat na verloop van tijd Lotten en hij
de keuken dan maar weer uitgingen. Met
een daarop schoof Frigaard zijn stoel te
rug. En weet je wat hij zei?
Natuurlijk kende u hem, snauwde hij
en trok de deur achter zich dicht.
Het is, zooals ik je gezegd heb; hij vindt
me mystiek. Maar hij is zelf net zoo goed
mystiek met z'n dikke boeken en al z'n
geheimzinnigheid.
Enfin, ik hoop dat die Sigvart hier maar
niet meer komt. Anders ontdekken ze me
nog voor ik er op verdacht ben.
Hoe het feest verliep in de glanzende,
rijk gemeubileerde zalen, kan ik moeilijk
vertellen, maar ik .{eloof, dat het goed
geslaagd was. De dames waren reuze chic,
maar ik denk, dat we teruggaan naar de
wespentailles, zoo omstreeks 1840, die je
afgebeeld vindt in de oude modebladen.
Een andere belangrijke gebeurtenis is.
dat Olga laatst uit de stad terugwam met
kort haar. Faar steile vlechtje was geval
len voor de schaar. Allen bewonderden
haar en Olga verklaarde met nadruk dat.
zoo ze dit slechts vr e?er gedaan had. ze
nu zeker al lang grootmoeder was ge
weest. Laurense denkt er sterk over, haar
voorbeeld te volgen; dat grootmoeder wor
den is blijkbaar bijzonder verleidelijk.
Ik heb tegen Laurense gezegd, dat, als
ze haar haar laat afknippen, ze ook afstand
zal moeten doen van haar soliede nacht
japonnen en wollen onderrokken, want het
geheel moet in stijl zijn. Doch Laurense
ziet met diep wantrouwen naar mijn pya-
ma's.
Als je 's nachts maar half zoo goed
gekleed was als overdag, zegt ze, dan
was het niet zoo erg. Als jij naar bed gaat,
heb je een zijden jasje en broek aan.
Ja, daar is wel wat van waar.
Gisteren had ik m'n vrijen Zondag en
maakte ik een lange wandeling in m'n een
tje over hard bevroren paden door een
herfstig, roestkleurig bosch, hetgeen me
bracht in een zwak melancholische stem
ming, die bijna aangenaam te noemen was.
Op den terugweg kwam ik Lotten en As-
trid Bech tegen, die in hun tweed-pakken
een paar Engelsche ladies leken. Ze liepen
met me op! ik geloof, dat ze hadden afge
sproken me eens uit te hooren. Zooveel
vragen als ze me deden, dat heb je nog
nooit beleefd. Of ik nog broers en zusters
had? Of m'n ouders nog leefden? Wat m'n
vader deed? Hoe oud ik was? Bescheiden
waren ze niet, nee. Of ik naar huis ver
langde? Of ik Frigaard aardig vond? Of ik
vond, dat hij knap was? Hoe het verdere
personeel me beviei? Waar ik dien donker-
blauwen matei, dien ik aan had, had ge
kocht? Wat ik er "oor gegeven had? Waar
ik m'n haar gewoonlijk liet knippen? Of ik
nog een andere school had bezocht dan de
gewone volksschool? Of ik kon dansen? Ik
antwoordde op al hun vragen, en ik sneed
niet op, maar mijn antwoorden waren bui
tengewoon diplomatiek, zoodat ze er niet
veel wijzer uit werden.
Thuiskomend, vonden we Frigaard op het
erf, en ik hoorde hoe Lotten hem vroeg,
hen 's avonds ergens naar toe te brengen
met de auto. Lotten is zeer vervuld van
haar vadems chauffeur. Dat kan een aller
aardigst romannetje worden.
De Zondagavond hier zijn de ergste. Gis
teren was het erger dan ooit, ik geloof,
dat ik heimwee had tot Laurense als 'n
reddende engel kwam aanzetten met haar
poëzie-album, dat werkelijk interessant is.
Ik las het met grage belangstelling van
begin tot eind. Olga's bijdrage was meer
ouderwetsch en degelijk dan oorspronke-
lija:
Heb je man lief en stop zijn sokken,
dan zal je weg op rozen gaan, Olga.
Hetzelfde kan gezegd worden van wat
Andreas had geschreven:
Als je op een eenzaam pad een ver
geet me nietje vindt, pluk het dan en denk
aan mij, je vrind. Andreas.
Ola daarentegen stelde zich niet tevre
den met de geestes-producten van een an
der; hij had zelf een gedicht gemaakt:
Als ik je moet vergelijken
met een bloem, Laurense mijn
zal het een madeliefje wezen
dat zich opent, teer en fijn.
Ola.
Hoe durft hij zoo openlijk den spot
met haar te drijven, dacht ik bij mezelf.
Maar Laurense dacht er zeker heel anders
over.
Is het niet prachtig mooi. zei ze, toen
ik het hardop gelezen had. Och, het is
zoo'n goeie jongen.
Daarop moest ik er zelf aan gelooven. Na
een half uur ingespannen arbeid was ik
absoluut aan m'n eind, maar Laurense
vond het resultaat „prachti mooi", en dat
was het voornaamste.
Zoo gauw je lied op de gitaar klinkt
door de lucht,
Slaan de zorgen ijlings op de vlucht.
Helga.
Heelemaal oorspronkelijk was dit even
min; misschien zou Tetzel van de bloem
lezingen me van plagiaat hebben beschul
digd, indien hij nog in leven was, maar
Laurense zei, dat ik „zeldzaam mooi kon
dichten".
En het wil me voorkomen, dat een ieder
zich heeft neer te leggen bij Laurense's
oordeeL
Het ga je goed.
Je Helga.
Vingergaafd, 22 Nov.
Vierde rapport.
Lieve Gretel
Na m'n laatste brief heb ik al weer heel
wat meegemaakt.
Onder meer kiespijn.
Ongelooflijk, hoe schandelijk zoo'n kies
zich gedragen kan; zy kan een mensch dag
in, dag uit, martelen, nacht aan nacht,
zelfs al woont je dichtstbijzijnde tandarts
mijlen ver. Wat kun je razend worden op
zoo'n ellendig ding! Daar heb je nu bijna
twintig jaar lang goed voor ze gezorgd,
geen fondants en bonbons gegeten, en groo-
te hompen roggebrood naar binnen ge
werkt, enkel en alleen om je gebit en
dan krijg je dit tot dank.
(Wordt vervolgd).
