Koninginnedagviering Een kinderhulde aan H. M. de Koningin.
Een bloemenhulde voor H. M. de Koningin op Haar verjaardag ter gelegenheid van de aubade en Een groot aantal kinderen bracht Maandag op het paleis 't Loo een aubade aan H. M, de Koningin en défileerde
het défilé der kinderen, dat Maandag voor de vorstin op het palels 't Loo plaats had daarna voor de vorstin. Het défilé der kleinen
Het troepen défilé, dat Maandag op het Malieveld te den Haag ter gelegenheid van Koninginnedag plaats had, werd door vele
autoriteiten bijgewoond. De autoriteiten slaan het voorbijtrekken der troepen gade
Voor het stadhuis op den Cooisingel te Rotterdam had Maandag ter gelegenheid
van Koninginnedag de traditioneele aubade plaats. Een overzicht
De opstijging van den ballon -Le Rève"
in het stadion te Amsterdam tijdens
de feestelijkheden op Koninginnedag
Op de Sonsbeekweide te Arnhem hielden het 8ste en 19de regiment
infanterie en het korps Rijdende Artillerie een garnizoensparade ter
gelegenheid van den verjaardag van H. M. de Koningin. De hoorn
blazers in actie
FEUILLETOH
ZIJN LAATSTE AVONTUUR
Humoristische Roman
van
JOH. BRAND.
J (Nadruk verboden).
'15)
Het lag niet in mijn bedoeling je te
'krenken. Caroline. Ik vind het alleen niet
prettig, dat je den heelen dag met zoo'n
izuur gezicht rondloopt en daardoor mijn
gcede stemming bederft. Vertel me dus
(eens, wat er eigenlijk aan scheelt!
Mrs. Tweedy dacht een oogenblik na,
;Toen begon ze aarzelend:
Ik ben met je van Amerika naar hier
gekomen, omdat ik dacht, dat je me noo-
dig zou hebben. Net als daar.
Maar ik heb je toch noodig, Caro
line. Jij bent ten slotte toch de eenige....
.Die zich alles van jou laat welge
vallen, viel mrs. Tweedy haar in de rede.
Jij sleept me naar hier in die eenzaam
heid.
Nu moest Mabel toch werkelijk lachen:
Vind je het hier in deze villa dan niet
veel gezelliger dan in dat akelige hotel,
waar we ons nooit thuis voelden en steeds
honderden menschen om ons heen liepen?
Maar daar waren ten minste men
schen bij, die een behoorlijke taal konden
spreken. Hier verstaat geen mensch, wat
ik zeg. Vroeger heb je je tenminste nog
cm me bekommerd; toen deed je geet. stap
zonder mij. Tegenwoordig ben ik steeds
alleen, E. gf. dood van verveling.
Waarom blijf je dan altijd thuis, als
je zin hebt om uit te gaan? Als je wilt
kun je toch steeds met me meegaan. Je
wilt alleen maar niet.
Wat, wil ik niet? viel Caroline, nu
werkelijk boos, uit. Niet meegaan, neen!
Denk je, dat ik zin heb mijn leven in de
waagschaal te stellen. Die kerel, die Josef,
rijde immers als een idioot! Dank je wel!
Ik blijf liever gezond!
Hij mag dan hard rijden, protesteerde
Mabel en in haar stem lag nauw verholen
geestdrift, gevaarlijk rijdt hij in ieder ge
val niet. Hij is buitengewoon zeker van
zijn zaak. Sinds ik hem heb, weet ik eerst
wat autorijden is. Dat begrijp jij niet, Ca
roline. Jammer!
Mrs. Tweedy kreeg geen gelegenheid
haar bedenkingen nader toe te lichten,
want op dit oogenblik werd er geklopt.
Het was Mabel's kamenier.
De chaufeur is er.
Mabel verzocht hem binnen te laten, tot
groote woede van Caroline, wie deze sto
ring van haar gesprek allerminst welkom
scheen.
De kamenier hield de deur voor Rolf
open. Toen hij aan haar voorbij ging, wierp
zij hem een smachtende blik toe. Hij be
merkte het echter niet, bleef bij de deur
staan en groette beleefd. Zonder een vraag
van een der beide dames af te wachten, zei
hij:
Ik heb de fout al gevonden, miss. Het
was maar een kleinigheid aan den carbura
teur.
Hij zei het op een toon van rechtmatigen
trots, bijna als een kleine jongen, die een
goed rapport meen ar huis brengt. Daar
bij lette hij nauwkeurig op de uitdrukking
van- Mabel's gelaat. Was zij nog boos? Zij
had hem gisteren en, naar hij meende,
niet geheel ten onrechte een flinken uit
brander gegeven.
Mabel scheen dit incident echter reeds
lang -te hebber vergeten. Zij lachte hem
waardeerend toe.
Dat was gauw. zei ze tevreden. Ik
was al bang, dat we vandaag niet zouden
kunnen rijden. Daarop wendde zij zich tot
mrs. Tweedy.
Zie je wel, Caroline, dat onze chauf
feur ook technisch goed op de hoogte is?
Rolf beet zich op de lippen en een don
kere blos kleurde zijn gelaat. Hoewel zij
zoo zeker niet bedoeld waren, troffen hem
deze woorden als een beleediging. Hij was
haar chauffeur en als zoodanig werd hij
gewaardeerd. Meer behoefde hij niet te ver
wachten. Maar het gevoel slechts als een
minderwaardig lid van het personeel te
worden beschouwd, deed hem pijn.
Mabel wierp een blik op de pendule.
Tien over tien, klopt dat?
Rolf keek op zijn armbandhorloge, dat
hij, als behoorende tot zijn uitrusting, van
haar gekregen had en knikte bevestigend.
Precies! zei hij. Om zijn mond lag een
harde trek. Hij kon zijn slechfte stem
ming niet verbergen Stram in de houding
stond hij bij de deur
Mabel ergerde zich. Zijn humeurigheid
werd steeds onverdraaglijker. Maar daar
zou zij zich toch aan moeten wennen, als zij
er prijs op stelde den bekwamen chauf
feur en instructeur, in welke kwaliteiten
zij hem ten, zeerste waardeerde, te behou
den. Zij negeerde hem dus volkomen en on
derhield zich verder met Caroline, alsof zij
zich van zijn aanwezigheid niet bewust
was. Zij wist, dat zij hem daardoor het ge
voeligst kon straffen.
Reeds meermalen had zij zichzelf voorge
houden zich van zijn kuren niets aan te
trekken. Maar zelfs haar geduld was daar
niet altijd tegen bestand. Dan gaf zij hem
een geducht standje, zei hem eens onom
wonden haar meening en dreigde met ont
slag. Dan stond hij schuldbewust voor
haar als een kleine jongen en steeds weer
slaagde hij er in door een bijzondere atten
tie, een of andere beleeefdheid, vaak ook
slechts door zijn wanhopig ongelukkig ge
zicht, haar ontstemming weg te nemen.
Zoo ook nu.
Nu was het weer zoo ver. In zijn oogen
lag een stille bede om vergeving, waar
aan zij geen weerstand kon bieden.
Josef!
Tot uw dienst, miss!
Rolf blaakte reeds weer van dienstijver.
Maak den wagen klaar, het is heerlijk
weer.
Zij wendde zich weer tot mrs. Tweedy:
Heb je lust om mee te gaan, Caroline?
IkDenk je, dat ik zin heb stof te
slikken? Dank je wel! En dan zeker rijden
met een vaart, waarin je elk oogenblik
kans loopt je nek te breken! Ik voel daar
niets voor!
Mabel lachte haar uit. Maar Caroline
trok er zich niets van aan. De blik, dien
ze Rolf toewierp, was bepaald vernieti
gend.
Dan zullen we wel alleen moeten
gaan, Josef, zei-Mabel. Zorg er dus voor,
dat je ons zij keerde zich nog eens naar
de pendule en overlegde ons.
Het rinkelen van de telefoon onderbrak
haar ten tweede male. Zij begaf zich naar
het toestel.
Hallo!
Plotseling gleed er een trek van blijde
verrassing over haar gelaat.
Henry! Ben jij 't heusch? En zich tot
mrs. Tweede wendend: Caroline, daar is
Henry!
Maar beste jongen, dat is prachtig!
riep Mabel door de telefoon. Sinds wanneer
ben je dan hier? Wat, al twéé uur? Maar
dan had je toch allang hier behooren te
zijn! Natuurlijk, ik vind het vTeeselijk ge
zellig je weer eens te zien! En Caroline
beeft van verlangen. Zij kan niet eens meer
rustig op haar stoel blijven zitten. Wei
neen, old boy, 't is toch een geweldige
verrassing voor me.
In dezen toon ging het nog eenige mi
nuten door, tot ze eindelijk na een harte
lijk afsevheid en een daarmee niet geheel
overeenstemmend „tot straks dan" den
hoorn op den haak legde en mrs. Tweedy's
nieuwsgierigheid althans ten deele bevre
digde met de mededeeling:
Hij komt direct hier met zijn wagen.
Wij gaan samen rijden.
Nu hield Rolf het niet langer uit.
Dan ben ik zeker overbodig, zei hij,
op zoo'n onhebbelijken toon, dat Mabel hem
verbaasd aanstaarde.
Zonder nog een woord af te wachten
maakte hij rechtsomkeert en wilde de ka
mer verlaten.
Josef!
Scherp en snijdend trof hem haar stem
Rolf keerde zich slechts half tot haar om
Alles in hem verzette zich ook maar eeni
ge toegeeflijkheid te toonen.
Wenscht u nog iets?
Het kostte hem moeite zich te beheer-
schen, doch hij slaagde er in.
Wordt vormotai).
