3)e£eictoeha(Sou/twnt
Osendarp, die een schitterende prestatie leverde door derde te worden
In de finale van de 100 meter bij de Olympische Spelen te Berlijn,
hoekse ook Dinsdag fraaie successen in de 200 meter. Onze kranige
landgenoot wint zijn eerste serie
Een der kanonnen van de batterijen der Spaansche regeerings-
troepen in stelling aan het Sierra de Guadarrama-front tijdens
den bloedigen burgeroorlog
Jesse Owens verbeterde tijdens het
verspringen op de Olympische Spelen
te Berlijn Dinsdag het Olympisch record
met een sprong van 8.06 meter. De
betaamde athleet in actie
De Duitsche Olympische herinnerings
medaille, die vervaardigd is voor de
genen, die zich bij de organisatie van
de Olympische Spelen te Berlijn ver
dienstelijk hebben gemaakt
De Duitscher Hein werd Olympisch kampioen in het nummer kogel-
slingeren met een worp van 55.49 meter, daarmede tevens een nieuw
record vestigend
Het Nederlandsche s.s. .Saturnus" van de K. N. S. M. is Dinsdag uit Spanje te Rotterdam aangekomen.
Het schip bracht een groot aantal Spaansche vluchtelingen naar Frankrijk
FEUILLETON
DE STRIJD OM WEENEN
HUGO BETTAUER.
(Nadruk verboden).
40>
Beneden aangekomen pakte hij den di
recteur bij een knoop van zijn jas, gaf hem
vriendschappelijk een stomp in de maag
streek en zei:
„Dear friend, je hotel bevalt me uitste
kend. Maar vertel me nou eens, waar we
ons vanavond kunnen amuseeren?"
De directeur lachte als de bekende boer
met kiespijn en dacht, zichtbaar ingespan
nen, na. „Wacht eens", kwam hij einde
lijk, „als ik het wel heb, is er van vond een
groot bal masqué in het Concertgebouw.
Een schitterende gelegenheid om Ween en
te leeren kennen! Ik garandeer u, dat u
zich daar kostelijk zult vermaken."
Mister John O'Flanagan werd plotseling
ernstig."
„Ik heb helaas nog geen full dress, wat
men bij jullie rok noemt. Ik heb de ge
woonte in elke stad, waar ik kom, alles
nieuw te laten maken. Dat meesleepen van
al dien rommel is me te lastig."
De directeur, die in den loop der jaren
geleerd had zich over niets te verwonde
ren knikte begrijpend.
„Zeer practisch, zeer practisch, mister
O'Flanagan. Altijd alles nieuw, natuurlijk,
dat is het verstandigste, wat u doen kunt.
Maar u kunt toch gekostumeerd gaan! Ove
rigens behoeft u werkelijk niet zooveel om
slag te maken. Het zal meneer Altmann,
die het bal georganiseerd heeft, een eer
zijn u te mogen ontvangen. Dus twee kaar
ten, niet waar?"
De directeur haastte zich naar de tele
foon en bracht den schilder Altmann, die
de kunstzinnige reclame in Weenen op een
ongekende hoogte gebracht heeft, van een
en ander op de hoogte. Deze wreef zich
vergenoegd in de handen Het Concertge
bouw uitverkocht, Breitbart op het tooneel
en de rijkste man ter wereld in een loge
prachtig over dat bal zou men voor-
loopig niet uitgesproken raken.
Klokslag tien uur betrok John O'Flana
gan met zijn particuliere secretaris Fred
Plumber het Concertgebouw, dat tjok
vol was met dames en heeren in de meest
uiteenloopende kleerdrachten. Het comité
van ontvangst beschouwde het als een ty
pisch Amerikaansche gewoonte, dat de
multi-millionair zelf in een donker col
bert met een geruite pantalon verscheen,
maar zijn secretaris correct in smoking. In
het geoefende kunstenaars-oog van den
heer Altman maakten de beide gevierde
gasten een eenigszins grotesken indruk Hij
meende in de pantalon van den Ameri
kaan een genaaide winkelhaak en op de
smoking van diens secretaris ettelijke vet
vlekken te bespeuren, maar ten slotte was
hij toch zoo verheugd over hun komst, dat
hij deze kleine ongerechtigheden spoedig
vergat.
De illustre gast werd nu allereerst voor
gesteld aan de echtgenoote van den heer
Altmann. Daar deze kennismaking op
eenigszins luiden toon plaats had, ver
breidde zich de mare van O'Flanagan's ver-
«d&jTMQg in een minimum van tijd en eer
10 minuten verstreken waren, was niemand
der drie duizend gasten meer onbekend
met 't feit, dat de rijkste man ter wereld
onder hen vertoefde.
Cijfers gingen van mond tot mond, men
vermenigvuldigde en deelde en als een
loopend vurtje werd het bericht ver
spreid, dat mister John de benijdenswaar
dige bezitter was van achthonderd zeven
en veertig biljoen
De heer Almann bracht de beide hee
ren naar zijn loge, waar Plumber een be
scheiden' plaatsje op den achtergrond
zocht, terwijl zijn chef al spoedig omringd
was door een groepje heeren, wien hij op
luiden -toon en breed lachend verzekerde
nog nooit zooveel aardigs te hebben ge
zien.
Een oogenblik werd aller aandacht in
beslag genomen door Breitbard, die nu het
podium betrad, een ijzeren staaf midden
door boog en daarvoor een honorarium
kreeg van vijf millioen. Nauwelijks was het
applaus der menigte verstomd, of reeds
richtten zich aller blikken weer naar de
loge, waarin de richard uit Amerika
troonde
Intusschen had zich een gesprek ont
wikkeld tusschen den heer Altmann en de
inzittenden der naburige loge, waarin een
rijke bankier met zijn echtgenoote had
plaats genomen, welke laatste voor haar
zeer alledaagsch costuum natuurlijk de eer
ste prijs werd toegekend.
De heer Altmann wendde zich tot zijn
illustren gast:
„Mister O'Flanagan, die heer hier naast
ons is een der eerste bankiers uit de stad,
evenzeer beroemd om zijn supces als om
zijn literaire veelzijdigheid en zijn buiten
gewone gaven van geest. Hij zou graag
kennis met u willen maken. Verleent u
mij de onderscheiding u te mogen voor
stellen."
O'Flanagan voldeed aan het verzoek en
tusschen de heeren ontwikkelde zich een
geanimeerd gesprek, in welks verloop de
Amerikaan echter herhaaldelijk blijk gaf
van een merkwaardige naiviteit. Midden
in de conversatie werd de aandacht plot
seling afgeleid door een angstkreet van
een dame, die een met diamanten bezette
haarspang bleek te vermissen. Iedereen
begon te zoeken, men kroop over den vloer,
de dame jammerde en haar echtgenoot
raasde. Mister John wendde zich tot het
slachtoffer van de verloren haarspang:
„Mevrouw, daar dit ongeluk in mijn te
genwoordigheid gebeurd is, voel ik me
verplicht u te troosten. Ik ben zelf een bui
tengewone liefhebber van juweelen en be
loof plechtig u morgen een sieraad te zul
len zenden, dat het verlorene spoedig zal
doen vergeten."
Algemeene ontroering over zooveel no
blesse. De dame droogde haar tranen en
de bankier nam het gesprek weer op, in
formeerde naar den economischen toestand
van Amerika vertelde een en ander over
de verhoudingen in Oostenrijk en sprak
als zijn overtuiging uit, dat ondanks alle
crediet de kroon waardeloos was en op
nieuw zou dalen.
De Amerikaan schudde het hoofd
„Ik ben een andere meening toegedaan.
Wij, Amerikanen, hebben wel vertrouwen
in Oostenrijk en ik geloof dan ook zeker,
dat de dollar spoedig weer op vijftigdui
zend zal staan."
De bankier protesteerde Als de kroon
werkelijk kon stijgen, zou ze al lang ge
stegen zijn. Ik voor mij ben er vru over
tuigd, dat de dollar mede in verband met
den huidigen toestand in Europa, spoedig
weer de hoogte in zal gaan."
Mister John kneep zijn nieuwen kennis
zoo hard in den arm, dat deze een kreet
van pijn slaakte.
„Wel, ik houd er niet van veel woorden
vuil te maken. Onmiddellijk handelen!
U geeft mij morgen duizend millioen in
baar geld en ik betaal u binnen een maand
tegen den koers van morgen in effectieve
dollars. Ik meen reden te hebben om te
gelooven, dat ik dan een maand lang voor
niets leef."
De bankier overlegde snel, dat hij bij
de huidige stabiliteit van de kroon in
ieder geval niet veel riskeerde en aar
zelde toen geen moment op het voorstel
in te gaan. O'Flanagan wenkte zijn secre
taris.
„Freddy, jij gaat morgen naar dezen me
neer, haalt me duizend millioen kronen
in baar en geeft daarvoor een dollar-
chèque, betaalbaar op 17 Maart."
Na deze opdracht wendde hij zich met
een dreunenden lach tot den inzittenden
der bedde loges:
„Ha, ha, ik heb daar even een bankier
afgezet! Dat moet gevierd worden! Ik
noodig alle dames en heeren uit tot een
fijn souper met champagne. Deze vrien
delijke invitatie werd dankbaar geaccep
teerd en gezamenlijk begaf men zich op
weg naar Restaurant Francais, waar een
vorstelijk souper werd aangericht tot de
eigenaar er om vier uur in den morgen
aan herinnerde, dat er een tijd van ko
men en een tyd yan gaan was.
(Wordt vervolgd).
