De marinemanoeuvres
op de Noordzee.
Tegen den hevigen storm van Woensdagmiddag moest een boom in
het Leidscheboschje te Amsterdam het afleggen, hetgeen het verkeer
voor de voetgangers niet ten goede kwam
MKM
Middelkamp (Nederland) wint de zevende étappe van den Tour de
France. De aankomst van den winnaar te Grenoble. Onmiddellijk
achter hem Archambaud
De hoek van de Heerhugowaard (N.H.), waar de nieuwe provinciale weg
Schoorldam Langédijk Huigendijk op uitloopt, wordt door het volspuiten met
bagger opgehoogd, zoodat dit terrein thans levensgevaarlijk is
De veerdienst Enkhuizen—Stavoren bestond Woensdag 50 jaar. Een aantal genoodigden maakte
ter gelegenheid hiervan per extra boot een tocht Enkhuizen—Stavoren
Schietoefeningen aan boord van Hr. Ms. „Gelderland" met een
7Va c.M. kanon tijdens de manoeuvres der Nederlandsche vloot
op de Noordzee
President Roosevelt tijdens zijn rede te Monticello in Virginia
voor het huis van Thomas Jefferson
FEUILLETON
DE STRIJD OM WEENEN
Roman van
HUGO BETTAUER.
(Nadruk verboden).
23)
Bekende acteurs schetsten hem hun eigen
nood, die hun noodzaakte laat in den nacht
na een vermoeiende voorstelling, nog in
rookerige café's en erbarmelijke tingeltan
gels moppen te tappen of hun beste krach
ten aan de film te wijden. Eenige heeren
deden hem het voorstel aan de hand, de
zich in voortdurenden nood bevindende
opera te pachten, daar tegen zeer lage prij
zen modelvoorstellingen te organiseeren,
waarmee eenigszins de naar den schouw
burg hunkerenden middenstand geholpen
zou zijn, terwijl anderzijds door de ont
vangsten de noodlijdende kustepaars te
gen de verplichting niet meer in de rook-
theaters te zullen optreden, een verhooging
van hun salaris zouden krijgen, Er werd
met cijfers aangetoond, dat een millioen
dollar per jaar voldoende zou zijn om een
dergelijke onderneming kans van slagen te
geven.
Ralph, die nog niet vergeten was, dat
ook zijn moeder eens moeilijke jaren aan
het tooneel had doorgebracht, voelde veel
voor het voorstel en wilde reeds zijn toe
stemming geven, toen hij vernam, hoe
<>ok in de Weensche tempels der drama
tische kunst intrige, onverdraagzaamheid
en afgunst hoogtij vierden. Er werd hem
door zeer betrouwbare mensehen verteld,
dait de nieuwe directeur van een eerste
rangs schouwburg, iemand, die het midden
hield tusschen een Pruisischen onderoffi
cier en een kunstenaar, zijn macht mis
bruikte om collega's, met wie hij niet goed
overweg kon, of die zijn persoonlijke in
zichten niet deelden, onder het stereotype
argument „bezuiniging" op straat te zet
ten.
Toen Ralph aldus in de gelegenheid
werd gesteld een kijkje te nemen achter
de coulissen van het Weensche theater
leven, verging hem ten eenenmale de lust
zich nog verder voor het philantropisch
werk te interesseeren en hij verliet het
terrein der weldadigheid, dat hem te glad
en met valstrikken als bezaaid scheen.
De valstrik.
Het was vier uur in den namiddag. Hil
da zat op het kantoor der gebroeders Krau-
se; ze had een dozijn stenografisch opge
nomen brieven voor zich, welke nog moes
ten worden uitgewerkt en met een zucht
stelde ze vast, dat aan het verkoopen van
den gouden ketting vandaag niet meeir
behoefde te worden gedacht.
De jongste bediende trad binnen.
„Juffrouw Wehningen, er is een brief
voor u afgegeven."
Hilde nam het epistel van den jongen
aan, keek naar het adres, herkende het
handschrift van Ralph, opende met een
gelukkigen glimlach -het couvert en las:
„Lieve Hilde
Zij trok de fijne wenkbrauwen op.
Lieve Hilde! Eigenlijk heb ik hem toch
niet het recht tot zulk een intimiteit ge
geven.
„Ik moet je vandaag nog dringend, zeer
dringend spreken, echter alleen en onge
stoord. Het gaat om een zeer belangrijke
aangelegenheid. Verwacht me dus om
kwart over zes op den hoek aan de Bosen-
dorfer- en Karntnerstrasse; wij gaan
dan naar Hopfner, waar niemand ons zal
kunnen storen. Ik reken op je. Met harte
lijke groeten. Je Patrik Ralph."
Nadenkend bekeek Hilde den brief.
Eigenaardig, hij schreef zoo heel anders
dan hij gewoonlijk placht te doen. Hij
moest wel ten prooi zijn geweest aan een
hevige opwinding, dat hij zelfs den tra-
ditioneele haal aan het eind van zijn naam
niet gemaakt had. Maar zij zou er natuur
lijk naar toe gaan.
En terwijl zij koele, zakelijke brieven
schreef, wijlden haar gedachten bij Ralph,
dien ze straks weer zou ontmoeten.
Toen ze twee uur later, precies om kwart
over zes, op de afgesproken plaats kwam,
was ze zeer verwonderd, dat Ralph nog
niet op haar wachtte. Ze keek om zich heen
en bleef besluiteloos op het om dezen tijd
van den dag drukke punt van de stad staan
Eenige oogenblikken later echter trad een
slanke heer op haar toe.
„U is toch juffrouw Hilde Wehningen,
met waar? Mijn naam is Baron Morolt, mijn
vriend, Patrick Ralph, heeft mij verzocht
hier op u te wachten. Hij was door onvoor
ziene omstandigheden verhinderd op den
afgesproken tijd hier te zijn en heeft mij
de even eervolle als verheugende opdracht
gegeven u zoo lang bij Hopfner gezelschap
te houden."
Deze woorden werden op een toon van
zoo volmaakte beleefdheid uitgesproken,
dat het Hilde aangenaam aandeed.
„Aan uw accent te hooren, zou ik zeggen,
dat u uit Duitschland kwam, baron. Me
neer Ralph heeft mij nooit iets van u ver
teld."
„Geen wonder, juffrouw Wehningen, ik
ben eerst vandaag uit Berlijn hier aange
komen. Ralph en ik hebben in Amerika,
waar ik eenigen tijd gestudeerd heb, war
me vriendschap gesloten. Maar laten we nu
zorgen, dat we bij dat arbarmelijke slech
te weer ergens onder dak komen."
Baron Morolt bracht Hilde door den in
gang aan de Bosendorferstrasse naar
Hopfner, fluisterde den hem tegemoet snel
lenden kellner een paar woorden toe en nu
stonden ze voor 'n kleine salon.
Hilde was verbaasd. Zij deed een pas
achteruit en vroeg verlegen:
„Moeten we hier wachten
„Ja juffrouw Wehningen, mijn vriend
heeft mij nadrukkelijk verzocht een salon
te reserveeren omdat hij geheel alleen,
zonder lastige toehoorders, met u wenscht
te spreken, Ik hoop, dat u hem, zoowel als
mij, zijn vriend genoeg vertrouwen zult
schenken in het andere geval echter
Hilde had zich spoedig hersteld.
„Natuurlijk! Mijn vertrouwen ten op
zichte van meneer Ralph is onbegrensd.
Bovendien zal hij zeker niet lang op zich
laten wachten!"
Baron Morolt had intusschen den kell
ner zijn bestellingen opgegeven en spoe
dig serveerde deze een schotel hors
d'oeuvres en een fles Tokayer. Er ontspon
zich een onderhoudend gesprek over de
toestanden in Weenen en Berlijn. Baron
Morolt vertelde van de ontzettende op
winding in de Duitsche hoofdstad, het op
treden der Fransche bezettingstroepen in
het Rijnland en hij ontpopte zich als een
zoo boeiende causeur, dat de tijd snel ver
liep. Plotseling viel de baron zichzelf in
de reden.
„Juffrouw Wehningen, u hebt op het
ooglid een koolenstofje, dat direct in het
oog kan vallen."
Hilde nam een spiegeltje uit haar tasch,
zocht tevergeefs naar het stofje en be
merkte daardoor niet, dat de vriendelijke
baron intusschen een miniatuur fleschje
uit zijn zak haalde en eenige druppels
van den inhoud in Hilde's glas goot.
„Juffrouw Wehningen, staat u toe, dat
ik mijn glas leeg op uw gelukkige toe
komst, zoowel als op die van mijn vriend."
Hilde schoot het bloed naar de wangen.
Ralph had zijn vriend dus van haar ver
teld en de woorden van den baron konden
slechts beteekenen, dat Ralph ernstige
plannen had, plannen, welke hij zeker van
daag nog ter sprake wilde brengen. Met
bevende handen nam zij haar glas op,
stootte aan en leegde het in één teug.
De baron begon opnieuw te vertellen,
nu echter, naar het Hilde toescheen, met
monotome stem. Een slaperig gevoel maak
te zich van haar meester, haar oogleden
werden zwaar, het suisde in haar ooren en
haar polsen hamerden. Plotseling was het
haar, of het licht verduisterde. Het werd
nacht om haar heen, zij verloor haar be
zinning en in een schier bodemloozen
afgrond, terwijl haar de adem als het ware
werd afgesneden.
Hilde sloeg de oogen op en keek ver
werd om zich heen, als wist ze niet, waar
zij zich bevond, tot ze zich eindelijk alles
herinnerde. De baron boog zich bezorgd
over haar heen.
.(Wordt vervolgd).
