Onweer boven Helmond.
De wederopbouw van Addis Abeba. Een groot gedeelte
der verwoeste Abessijnsche hoofdstad is door de Italianen
herbouwd. Als bouwmateriaal wordt thans hout gebruikt
Een houten huis
De toren voor de boringen naar zink- en loodertsen, welke Tijdens een hevig onweer sloeg Donderdag de bliksem in den 50 meter
thans aan de Belgische grens nabij Vaals onder deskundige hoogen schoorsteen van de Ned. schroefboutenfabriek te Helmond, welke over
leiding plaats hebben geheele lengte in tweeën werd gespleten. De eene helft bleef overeind
staan terwijl de andere neerstortte en groote schade aanrichte aan de fabriek
T.T.-aspiraties. Wat zouden ze er van denken, als ik met dit karretje
ook eens naar Drente ging om een rondje mee te rijden?!
Minister mr. J. A. de Wilde bracht Donderdagavond een be
zoek aan het Postkantoor in het Centraal Station te Amster
dam, waar hij het sorteeren der post en het inladen daarvan
in de nachttreinen gadesloeg, en vervolgens in den postwagen
van den nachttrein naar Zwolle meereisde
Het clubgebouw
van de Rotter-
damsche Zeilver-
eeniging is totaal
afgebrand, waar
door verscheidene
wedstriidzeilers.
gedupeerd zijn
FEUILLETON
DE STRIJD OM WEENEN
Roman van
HUGO BETTAUER.
(Nadruk verboden).
18)
Hilde bracht verslag uit over het succes
der gebroeders Krause en vertelde met
trots, dat haar salaris van één tot ander
half millioen verhoogd was.
„Veel is het niet, maar het zal wel gaan,
als mama maar niet voortdurend klaagt en
den hongerdood voor oogen heeft."
Ralph beet zich op de lippen om het
niet uit te schreeuwen van verbazing.
Anderhalf millioen per maand om te
leven, zich te kleeden, te wonen, voor ver
lichting en brandstof!
Op dit oogenblik trad een oude, ver
waarloosd uitziende vrouw, een vuurroo-
den doek over het grijze, ongekamde haar
en moeizaam op een stok leunend, op hen
toe.
Ralph, die er langzamerhand aan ge
wend was geraakt, dat men in Weenen elk
uur van den dag door een bedelaar wordt
aangeklampt, grabbelde reeds in zijn vest
zak en wierp een biljet van duizend kro
nen op tafel. De vrouw schudde echter het
hoofd, liep tot vlak voor het tafeltje en
fluisterde met een vreem accent:
„Ik bedel niet, ik lees de toekomst uit
de lijnen van de hand. Tweede gezicht zegt
me, dat het van belang is om u de toe
komst te voorspellen! Geef mij uw linker
hand, meneer!"
Ralph, geërgerd over deze storing, wil
de een afwerende beweging maken, maar
Hilde verzocht hem uitgelaten de oude
haar gang te laten gaan.
Hij voldeed natuurlijk aan haar verlan
gen en stak de vrouw zijn linkerhand toe.
Eenige minuten staarde zij zonder een
woord te spreken in de palm, dan sloeg zij
een kruis, maakte een buiging en begon:
„Meneer is over het water gekomen.
Vele dagen gereisd. Heeft geen vader en
moeder meer. Maar moeder leeft nog in
hem, heeft nog invloed op zijn wil, be
heer scht zijn gedachten. Ik zie goud, goud,
goud. Een berg van goud. Ik zie, hoe u
dat goud terzijde schuift en door een don
kere poort gaat. En nu juichen u honderd
duizenden toe, nemen u op de schouders
en roepen: „Leve de bevrijder!" Ik zie u
hoog boven op een troon en volkeren, die
zioh buigen aan uw voeten. Ik zie een heer
aan uw zijde, een invloedrijk persoon uit
een nabuurstaat. U loopt met hem voort,
de menschen werpen u bloemen toe en
roepen: „Hoera!" U wordt koning, neen,
geen koning. Ik zie geen kroon en geen
scepter. Maar ik zie u toch als heerscher.
Een gouden keten draagt u om den
hals
De laatste woorden waren nauwelijks te
verstaan. De oude vrouw gaf teekenen van
uitputting. Ralph, die doodsbleek was ge
worden, wilde zijn hand wegtrekken, maar
zij hield hem vast, richtte zich weer op en
mompelde:
„Neemt u in acht voor de menschen! U
wordt door valsche vrienden omringd, door
menschen, die het op uw geld hebben ge
munt. Geeft u him niets, niets! Doet u
slechts wat die heer uit den nabuurstaat
zegt. Volgt u hem blindelings, dan zal alles
terecht komen!"
Weer schenen de krachten haar te be
geven, maar nu liet ze Ralph's hand los,
om daarna zonder nog één woord te spre
ken, weg te waggelen.
Ralph wreef zich met beide handen over
het voorhoofd. Waakte of droomde hij?
Hoe kwam die oude aan dergelijke voor
spellingen? Hoe kon zij wetenBe
stonden er dan misschien toch dingen tus-
schen hemel en aardie, die met het nuch
tere verstand niet te doorgronden waren?
Het vroolijke lachen van Hilde wekte
hem uit zijn overpeinzingen.
„Nu is die vrouw weggeloopen, zonder
mij de toekomst te voorspellen! En zonder
geld aan te nemen. Maar 't was toch nog
al vermakelijk, wat? Hoe kon ze nu weten,
dat je van de overzijde van den Oceaan
kwam. En dat verhaal van dien invloed
rijken persoon wie kan ze toch daarmee
bedoelen! 't Is werkelijk merkwaardig!
Ralph was geërgerd en zijn gedachten
dwaalden af. Wat moest dat alles betee
ken en?
Hilde voelde, hoe hij haar ontgleed en
drong er op aan om weg te gaan.
Op hetzelfde oogenblik, dat zij afscheid
namen, zat de oude vrouw in de werkka
mer van den privé detective Bar to en zei
in het Tsjechisch:
„Ik heb m'n rol goed gespeeld: Hij was
heelemaal onder den indruk Maar gemak
kelijk was het niet; ik heb drie dagen in
de Mariahilfenstrasse staan wachten vóór
ik ze eindelijk bij elkaar zag."
Een nieuw plan.
Ralph had besloten een particulier se
cretaris aan te stellen. Hij ontving dage
lijks honderden epistels, voor het meer en-
deel bedelbrieven van brutale lieden, die
voortreffelijk de kunst verstonden adres
sen op te sporen van menschen, die wel
licht bereid zouden zijn hen financieel te
steunen en het psychologische moment te
vinden, waarop zij met hun gebedel moes
ten beginnen om kans van slagen te heb
ben. Den Amerikaan was het bepaald
pijnlijk al die brieven te moeten lezen,
maar hij was te veel man van eer om ze
ongeopend in de papiermand te werpen.
Het kon immers toch ook zijn en af en
toe bleek dat inderdaad wel eens het geval
dat iemand die werkelijk de wanhoop
nabij was en wiens bestaan zich nog liet
oprichten, bij hem om steun aanklopte.
Zoo kwam het dat Ralph zich door Korn,
den dichter, dramaticus, bohémien en goed-
hartigsten man ter wereld, Egon Kriegel
als secretaris liet recommandeeren, die in
de morgenuren bij hem de post zou sortee
ren om het kaf van het koren te schei
den.
Egon Kriegel was een van de werkwaar-
digste menschen, die er bestaan. In een
geweldig lichaam van een machtig volume
stak de fijnste en teeederste kunstenaars
ziel, boosaardige humor vereenigde zich
met oneindige goedheid en een scherp,
de dingen tot op den bodem ziend ver
stand werd ondersteund door een veel om
vattende, schier polyhistorische ontwikke
ling. En dezelfde mane, die, om zijn brood
te verdienen, in de dagbladen den clown
moest spelen en gedwongen was zijn ori-
gineelen geest in apercus voor de menigte
te werpen, schreef een tragedie, die wel
eerst na zijn dood als klassiek werk zou
worden bewonderd en werkte aan filisofi-
sche schrifturen, waarin de diepzinnigste
gedachten tot uiting kwamen.
Ralph mocht den clean shaven man, die
er als een jongen van onnatuurlijke dimen
sies uitzag, van het eerste oogenblik af,
graag, temeer, wijl hij voelde, dat hij hem
alles kon toevertrouwen.
En zoo aarzelde hij dan ook niet hem
in te lichten over het avontuur met de
oude waarzegster, wier voorspellingen
hem, hoewel hij er zich eigenlijk voor
schaamde dat te erkennen, danig hadden
aangegrepen.
Egon Kriegel vulde voor de zesde maal
zijn glas met de kostelijke whiskey, welke
de directie van het hotel uitsluitend voor
haar Amerikaanschen gast had laten aan
rukken en dacht na.
„Voorspellingen", zei hij ten slotte, „houd
ik niet voor absoluut onmogelijk. Waarom
zouden er geen lieden zijn, die op trillin
gen en uitstralingen geheel anders en in-
tensiver reageeren dan andere menschen.
Wie aan vermoedens, aan telepatische nei
gingen, aan schijnbaar ongegronde sym
pathieën en antipathieën jegens bepaalde
personen, liefde op het eerste gezicht en
dergelijke dingen gelooft, die zich niet
zuiver mechanisch laten verklaren, die zal't
niet vn de hand kunnen wijzen, dat er
menschen bestaan, die een blik werpen in
datgene, wat wij valschelijk toekomst noe
men. Alleen vermoed ik, dat zulke bege
nadigde menschen niet Café Casa Piccola
binnen zullen trekken om hun gave te de-
monstreeren: de heele geschiedenis lijkt
me trouwens nogal vrij plomp.
(Wordt vervolgd).
