3)e £cictocHe 0ou4omt
De heer J. E. F. Kok is benoemd tot
voorzitter der Koninklijke Vereeniging
voor de luchtvaart
In de aula van het Baarnsch lyceum wordt een tentoonstelling gehouden, hoofdzakelijk bestaande uit
schilderijen en teekeningen van H. M. de Koningin. Het inrichten der tentoonstelling
Het groote radiostation van Scotland Yard te Londen is bijna gereed.
Het zal in verbinding staan met 500 politiemotoren, die van radio
ontvangtoestellen voorzien zijn
FEUILLETON.
DE GOUDEN BRUG
Roman van Hanoo Pieeaen.
(Nadruk verboden).
56)
Behalve de gebruikelijke briefkaarten
van Renate met steeds denzelfden inhodu:
„Ik ben daar en daar. Het gaat me goed",
met dank voor ontvangen berichten en een
verzoek om meerdere ontvangt Szartossy
op gezette tijden punctueel de mededee-
lingen van zijn toegewijden vriend
Schwarzer.
Zoo heeft hij van dezen vernomen, dat
Renate een ganachen dag in de villa van
professor Rehbergen in Blankenae heeft
vertoefd. En van Hamburg ging de reis
verder naar Westfalen. In Hamm nam ze
haar intrek in een hotel. Vandaar heeft Re
nate zich met een auto naar Groningen
laten brengen. Vele uren heeft zij daar
doorgebracht in de boerenhofstede van den
ouden Vonberg.
De man, die doelloos door het, met een
dikke sneeuwlaag bedekte Tiro Ier Wald
loopt, weet het allee zoo nauwkeurig, als
of hij er zelf bij is geweest: Renate, die
Gabriel Schwarzer een kleine koningin
noemde, Renate, die hij Stefan Szar
tossy lief heeft, deze buitengewone
vrouw met haar subtiele fijngevoeligheid
en aangeboren tact, heeft voor elkeen het
goede woord en den juist en toon gevon
den Voor den landbouwer Michael Von-
bftrcr en diens vrouw Barbara, zoo aoed als
voor den beroemden musicus, Ernst Rung;
voor de eenvoudige naaister Emma Koch,
voor de gevierde tooneels pee later Margot
Sellert en de secretaresse Gertrud Breda,
voor den hoogleeraar, prof. Rehberger pre
cies zooals voor den dirigent van het Mun-
chener Radio-orkest, Konrad Stieler....
Wat hij niet weet en wat zelfs Gabriel
Schwarzer's argus oogen is ontgaan, is het
volgende:
In Hotel „Zum goldenen Adler" te
Hamm bereikt Renate na eenige omwe
gen de brief, dien Johanna in Assoean
heeft gepost.... Nadat zij hem gelezen
heeft, staart Renate langen tijd in stil ge
peins verzonken, voor zich uit. Als zij ein
delijk met een diepe zucht tot de werke
lijkheid terug keert, verheldert een bijna
bovennatuurlijke glimlach haar gelaat. Nog
eenmaal leest zij het post scriptum van
Johanna's brief:
PJ3. Als u deze regels ontvangt, zijn
wij reeds thuis, in Weenen. Van tante
Sopbie weet ik, dat u haar half en half
beloofd hebt ons eens te komen opzoe
ken. Misschien zoudt u er nu toe kunnen
besluiten deze belofte na te komen....
Ik behoef u wel niet te zeggen welk een
buitengewoon genoegen u mij daarmee
zoudt doen. Wij verwachten u spoedig!
Dan begint Renate te schrijvenEen,
twee, drie kwarto vellen worden het. En
deze doet ze in een couvert, dat ze van
Johanna'jS adres in Weenen voorziet
Twee dagen later ligt deze brief op het
zilveren tablet, waarmee Joseph, Sophie
von Geitler's trouw factotum, de kamer
van de jonge barones binnen treedt.
,Xn dan is hier ook nog een aangetee-
kende zending.ook met de poet geko
men Ik heb het re§u direct ge teekend",
deelt hij haar mede.
„Het is goed, Jozef', antwoordt Jo
hanna.
De belangstelling, waarmee zij de beide
poststukken ter hand neemt, verkeert in
blijde verrassing, als zij den naam van Re
nate Lien tils afzendster ontwaart.
Instinctief grijpt ze het eerst naar het
pakje, ontdoet dit van het verzegelde
touw en opent het doosjeOp den bo
dem ligt haar ringdie zeer bijzondere
ring. En alles, wat daarmee samen
hangt, alles, wat ze met geweld in haar
hart heeft onderdrukt en teruggedrongen,
breekt thans met verbijsterend geweld
over haar los. Zij voelt een radelooze pijn.
Het mes der herinnering heeft de nauwe
lijks gesloten wond getroffen en doet alles,
wat zij voorbij waande, opnieuw voor haar
opleven.
De vraag, hoe Renate Lien er toe komt
haar dezen ring te zenden, drijft haar
smartelijke gedachten een oogenblik in een
andere richting. Zij opent den brief en leest
het volgende:
I leve Johanna!
Het is niet onze verre familierelatie,
welke mij tegenover jou tot een zoo ver-
trouwelijken toon dwingt Je brief en
niets anders dein deze lieve, onder den
indruk van m'n „gouden brug" geschre
ven brief is oorzaak, dat we elkaar zoo
na zijn gekomen. Ik zou mijn korte no
velle er voor kunnen zegenen, dat zij,
buiten mijn weten en zonder mijn toe
doen, bij jou mijn voorspraak is geweest.
Want Johanna, laat het mij je direct mo
gen leggen: ik zoek een weg naar jou.
Ook wanneer je me die goede, warme,
impulsieve regels niet had gezonden, zou
ik je dezer dagen hebben geschreven. Nu
valt het me uiteraard gemakkelijker, om
dat „de gouden brug" ons reeds ver
bindt. Geallieerden in de diepere betee-
kenis moeten wij zijn, ter wille van een
mensch, die dit noodig heeft en die
het verdient! Sylvester Vonberg weet
niet, dai lie je den ring rond als pleit
bezorger voor hem, die slechts jou lief
heeft. Wat er ook gebeurd mag zijn, het
is te verklaren en te verontschuldigen
en daardoor ook te vergeven. Voorbarig
en hardvochtig heb je geoordeeld, hem
in het diepst van zijn ziel getroffen en...
daardoor jezelf het meest te kort ge
daan. Je trots nam een verkeerde beslis
sing, welke jullie beiden bijna je le
vensgeluk heeft doen verspelen en on
schuldige derden in gevaar heeft ge
bracht.
Lieve, jonge, trotsche Johanna, luis
ter naar mij! Luister naar een vrouw,
wie het leven zooveel heeft doen erva
ren, in vreugd, zoowel als in verdriet,
die de liefde kent in haar kostelijkste ga
ven, maar ook in haar bitterste teleur
stellingen. Geloof me: nimmer dwaalt
een vrouw af, als zij liefheeft en die lief
de onvoorwaardelijk volgt Waar liefde
heerscht, houdt het oordeelen op. En ik
zou den mensch willen zien, die zich te
genover de gevoelens van zijn hart op
een recht of onrecht zou kunnen beroe
pen. Liefde is een oer-macht, een natuur-
bevel. Zij is het eenige aangrijpende en
treffende middel tot het scheppen van
gelijkheid in de wereld der menschen,
een middel, dat verheft en niet verne
dert.
Als eenvoudig, nuchter feit zij je dit
nog meegedeeld: Toen Sylvester Von
berg begreep, dat je hem zonder een
woord had los gelaten, waande hij zich
reddeloos verloren en ware ik niet door
een hoogere macht ter elfder ure op zijn
weg gebracht, dan zou dat ook inder
daad het geval zijn geweest. In mijn wo
ning bij Igls gaat hij nu langzaam zijn
lichamelijk, psychisch en geestelijk her
stel tegemoet. Ik heb mijn missie aan
hem volbracht. Nu is het aan jou hem
het laatste te geven, wat nu eenmaal de
bekroning van het leven is.
Over een paar dagen hoop ik je te be
zoeken om, over hetgeen nog gezegd moet
moet worden, met je te spreken. Ik hoop
van harte, dat deze regels er toe zullen
bijdragen je op mijn komst en daarmee
op een algeheele overeenstemming voor
te bereiden.
RENATE.
Hulpeloos en'verward staart Johanna
een oogenblik voor zich uit. Deze brief van
de, haar persoonlijk nog onbekende schrijf
ster heeft de diepste en meest verborgen
plekken van haar ziel aangeroerd. De stra
lende goedheid en rijpe menschelijkheid
van de vrouw, die toch eigenlijk nog een
vreemde voor haar is, dringen diep m haar
verscheurd gemoed.
Mechanisch neemt ze haar hoed en man
tel. Vóór alles wil ze nu het drukke pra
ten van tante Sophie ontgaan en haastig
verlaat ze daarom het huis.
(Wordt vervolgd).
