Noodlanding bij EIburg.
H.K.H. Prinsei Juliana Heeft Maandag te Roden (Dr.) de officieel. opening bijgewoond van het werkkamp .Roden'. Dg noodlanding van het Dougla.-vliegtulg O.K.-A.I. A. der Tsjechische luchtvaartmaatschappij C.L.S.
Het hijschen van de vlag door de Prinses
bij EIburg. Het ernstig vernielde toestel
De weg tusschen Dessie en Addis Abeba, de eenige verbinding door het hooggebergte, waarlangs de lta|iaansche troepenafdeelingeo
thans naar de Abessijnsche hoofdstad oprukken
Nederland bouwt bruggen. Boven het water slaan heimachines de stalen dam-
wanden bij de constructie der verkeersbrug Zwijndrecht - Dordrecht
Verschillende dagblad-directeuren maakten Maandag de eerste vlucht naar Rome mede
van den dienst, welke door de K.L.M. in samenwerking met de Deutsche Lufthansa is hervat.
De gasten op Schiphol even voor het vertrek
Minister-president dr. H. Colijn verlaat
het gebouw der Tweede Kamer te den
Haag na de rouwzitting ter herdenking
van wijlen jhr. mr. Ch. J. M. Ruys de
Beerenbrouck
FEUILLETON.
DE GOUDEN BRUG
Roman van Hanno Plessen.
(Nadruk verboden).
49)
Kameraad.... kameraad, denkt hij. Dat
ia zóó: men verwacht den hoofdprijs en.
komt er met een „eigen geld" uit. Een sur
rogaat broederliefdevriend
Dat beteekent: toezien, hoe zij dien ander
kust en verstandig blijvenadviseeren...
waarschuwen.... de biecht afnemen....
vermanenOf een mensch dat lang zal
kunnen volhouden? Ik zal het moeten on
dervinden. Eigen geld is geen honderddui
zend. Maar beter eigen geld dan heele-
imaal geen geld. Vriendschap is in ieder
geval iets positiefs, al doet het dan pijn
te weten, dat de vrouw, die men lief heeft
een ander zal toebehooren.
Hij vraagt niet naar dien ander. En Re
nate zegt ook niets van hem. Zy vertelt
niet, hoe hij heet, noch wat en wie hij is.
Alleen, dat hij op Oudejaarsavond by haar
in huis is gekomen, dat zij hun geluk tot
dusver voor de geheele wereld geheim
hebben gehouden, maar dat nu hij
Szartossy, de vriend hun eens zeer spoe
dig in de Lantaarn moet komen opzoeken.
Zij zal hem wel bericht zenden.... reeds
een der eerstvolgende dagen....
Een onwillekeurige blik op de klok doet
haar echter opsohrikken.
„M'n hemel.ik zit hier m'n tijd schan
delijk te verpraten! Eigenlijk moest ik al
lang thuis zijn.... Hij zit natuurlijk op
me te wachten...." Eenigszins overhaast
wordt de tafel opgeheven.
Szartossy vergezelt haar tot het Stations
plein, waar zij een slede neemt om zich
snel naar huis te laten brengen. Haar aan
bod om haar een eind te vergezellen, wijst
hij beleefd maar beslist van de hand.
Hij moet nu alleen zijn om orde té schep
pen in de chaos van gedachten en gevoe
lens, die hem beeheerschen.
Langs een grooten omweg komt hij pas
's avonds uitgeput in Iglerhof aan. Mecha
nisch ontkleedt hij zich en als hij de
zakken van zijn colbert leegt, houdt hy
plotseling het doosje met Johanna's ring
in de hand.
„Nu heb ik het nog niet weggestuurd...",
zegt hij half luid tot zichzelf en met deze
gedachte, welke zich met een zoo onbe-
teekenende kleinigheid bezig houdt, valt
hij in een diepe, droomlooze -slaap.
In de Lantaarn zegt Renate tot Sylves
ter: „Hier zijn de 5000 mark, die ik bij m'n
zaakwaarnemer heb opgenomen".
„Ik heb toch maar 3300 noodig...."
werpt hy haar tegen.
„Voor de betaling van die eene schuld
ja....", zegt zij kalm, „maar ik denk, dat
er nog wel een en ander noodig zal zijn
voor verschillende dingen, die je niet kunt
voorzien. Waarom zullen we toch over
zoo'n kleinigheid zoo breedvoerig uitwij
denBovendien reken ik zelf ook lieyer
met ronde bedragenIk belast je dus
met 5000 markafgesproken....?"
Hij knikt slechts.
„Mooi", besluit ze met een afwerend ge
baar, „daarmee is dan deee zaak afge
daan".
„Ja, maar.ik moet dan morgen even
naar Innsbruck, om daar...."
„Dat spreekt vanzelf. Maar nu praten we
er dan ook niet meer over. Ik wil weer eens
muziek hoorenmuziek, Sylvester....
jouw muziek.
Vierentwintig uur later.
Sylvester is intusschen naar Innsforuck
geweest en ditmaal behoeft Renate niet
lang op zijn terugkeer te wachten. Veel
sneller dan ze gedacht had, heeft hij zijn
zaken daar afgedaan. Slechts nauwelijks
twee en een half uur is hij weggeweest.
Een omvangrijke hoeveelheid muziek-
papier heeft hij meegebracht. Sinds hij te
rug is, werkt hij. Renate's „Gouden Brug"
heeft hem sterk aangegrepen. De grond
gedachte van dit werk op muziek te zetten,
is iets, wat zoowel zijn hart als zijn ge
dachten volkomen in beslag neemt. Renate
zelf verheugt zich in stilte over dit onver
wachte resultaat van haar novelle.
Volop genietend van het geluk, dat haar
ten deel is gevallen, brengt zij de uren tus
schen ochtend en avond door, als aangesla
gen accoorden en aarzelend beproefde
gamma's gedempt tot haar schrijfhoek
doordringen, onderbroken door het ryth-
me der heen en weer gaande schreden van
den man in de kamer naast de hare. Ja,
zelfs het krassen van zijn pen over het pa
pier, het ritselen van de vellen is hoor
baar in de diepe stilte om haar heen.. Al
deze geluiden verdichten zich voor Renate
tot een melodie van belofte: Nu begint het
leven.... mooi en rijkvervuld en ge
zegendEn onwillekeurig vouwt zij
haar handen in een samenvloeiing van ge
dachten en gevoelens van dank en bede.
Een schrille dissonant, gevolgd door een
zware bons doet haar eensklaps uit haar
mijmering opschrikken. Zy snelt naar het
aangrenzende vertrek.Daar vindt zij
den man, ineen gezakt naast den vleugel,
in een moeizame poging om zich op te rich
ten. Met een geruststellende handbeweging
beantwoordt hy de vraag, die in haar, van
angst wijd opengesperde oogen ligt.
„Het is niets", brengt hij er eindelijk
met moeite uit, terwijl zijn tanden in een
plotselinge koortsrilling tegen elkaar klap
peren„Dank je.Renate heeft hem
op een stoel geholpen, waarin hij vermoeid
achterover leunt. „Niet bang zijn, kind.
't Lijkt veel erger dan het iseen ma
laria-aanvaloorlogssouvenir.... 't
heeft niet veel te betee kenen
„Ik zal direct een dokter laten halen!"
„In geen gevalprotesteert hij hef
tig. „Misschien heb je wat kinine in huis...
of antipryrine.of een ander middel te
gen koorts.
Zij knikt. Gelukkig is haar huis-apo
theek van alles voorzien, zooals haar een
zaamheid dat vereischt.
Terwijl hy zich naar zijn kamer be
geeft, maakt zij de medicijn voor hem
klaar.
„Wil je misschien een nat compres
stelt ze voor, als ze vol zorg zijn gloeiende
wangen ontwaart en zijn, plotseling bijna
verglaasden blik.
„Niet noodig.... en de thermometer
zoek je ook voor niets", antwoordde hij op
gemaakt luchtigen toon. „Ik ben absoluut
niet nieuwsgierig naar m'n tempeartuur...
't Komt er trouwens niets op aan ook....
Ik ken dat alles al langer dan vandaag
't gaat weer net zou gauw voorbij als 't ge
komen is.Je moet alleen niet zulke ver
schrikte oogen opzetten, kind....!" En we
derom loopt hem een ijskoude rilling ovei
den rug.
Zij glimlacht hem toe.
„Ik denk, dat ik wel gauw zal inslapen-
maar je moet me stellig beloven: geen dok
ter!"
Zóó dringend bindt hij haar dit op het
hart, dat ze het niet waagt hem door een
of anderen tegenspraak te irriteeren. De
besliste toon, waarop hij tegen haar spreekt
stelt haar trouwens eenigszins gerust. Zij
vermoedt niet, welk een zeldzame inspan
ning het den man kost om zoo weinig mo
gelijk van zijn miserabelen toestand te la
ten blijken.
Zij legt hem een koud compres op het
gloeiende voorhoofd en gaat daarna op een
tabouret naast zijn bed zitten. Hij maakt
een afwerende beweging, alsof hij wilde
verhinderen, dat zij deze plaats inneemt.
Zijn gedachten raken echter verward en
spoedig valt hij in een onrustige koorts
achtige slaap....
Zijn ademhaling is moeilijk en onregel-
maitg. De trekken van zijn heet gelaat
verraden een kwellende spanning. Geen
minuut ligt hij stil. Steeds weer schudt Re
nate zijn kussen op en trekt zij de dekens
glad. Zijn toestand wordt bepaald zorg
wekkend, als hij in afgebeten woorden be
gint te ijlen.nu eens luid, bijna schreeu
wend zelfsdan weer fluisterend en
nauwelijks verstaanbaar:
„Niet doenlniet doen!Toon toch
een klein beetje medelijden!Margot,
ben je nu tevreden?Nu heb je alles.
alles.... Help!.... de boot slaat om....
Ik kon er niets aan doen, professor....
werkelijk nietik zweer uneen...,,
neenHelp!.... Moeder....!"
(Wordt vervolgd).
