Paaschvee
tentoonstelling te Eist.
In het museum van het Koloniaal Instituut te Amsterdam wordt
een tentoonstelling gehouden, bestaande uit een keurverzameling
van aanvals- en verdedigingswapenen Een detail van de expositie
De onderteekening van de vlootovereenkomst door Engeland, Frankrijk
en Amerika had Woensdag in St. James palace te Londen plaats. Een
overzicht tijdens de historische zitting
Aan den voet van den toren. Een typisch kijkje op de Paasch-
veetentoonstelling, welke Donderdag te Eist werd gehouden
De laatste voorbereidingen voor de .Hiswa", de watersporttentoon
stelling, die in de Apollo-hal te Amsterdam geopend is
De nieuwste foto van Z. M. Koning Edward VIII van Engeland in zijn
werkkamer In York House, St. James' te Londen
FEUILLETON.
DE GOUDEN BRUG
Roman van Hanno Plessen.
(Nadruk verboden).
29)
Eenige minuten later staat zij tegenover
Sylvester Voniberg, die met gesloten oogen
languit op den grond ligt. In het vale licht
van de maan lijtot zijn gelaat nog bleeker
dan het in werkelijkheid is....
Een doode, denkt Renate. In een eerste
opwelling van schrik en afgrijzen doet zij
instinctief een stap achterwaarts. De dog
echter blaft wederom kort en scherp. Het
klinkt als een aanmoediging. Hij duwt zijn
kop tegen het gelaat van den man en be
gint dit, eerst aarzelend, maar gaandeweg
sneller en systematisch met haar vochtigen,
warmen tong te streelen.
„Bella, brave hond", zegt Renate zacht
jes, bijna beschaamd, terwijl ook zij zich
nu over den verongelukte heenbuigt.
Dan ziet ze, hoe uit diens half geopen-
den mond een lichte, fijne damp in de kou
de lucht stijgt. Nóg ademt de man! Hier in
de sneeuw in te slapen, zou zeker zijn ein
de hebben beteekend, als de hond hem niet
ontdekt had. Snel overleg Renate, wat haar
te doen staat en even snel gaat zij tot han
delen over.
Zij tilt het hoofd van den man wat op,
knoopt zijn sldpak open en masseert zijn
borst. Daarna knielt zij bij hem neer en
begint zijn armen regelmatig op en neer
te bewegen om de ademhaling te bevor
deren. Spoedig moet zij echter erkennen,
dat het onmogelijk is haar Samaritaan
werk hier ter plaatse te voleindigen. Zij
taxeert den afstand tot haar woning.
Het moet gaan, denkt ze en zich daarna
tot den hond wendend, beveelt ze luid:
„Pak aan, Bella.naar huis!"
Het slimme dier begrijpt onmiddellijk,
wat zijn meesteres bedoelt. Het zet zijn tan
den in de kleeren van den man en sleept
het lichaam handig over de dikke sneeuw
laag tot voor den ingang van de woning.
Zóó snel volbrengt de dog haar taak, dat
Renate het transport slechts in de looppas
kan volgen.
Spoedig heeft ze den bewustelooze in de
hall neergelegd. Hier in de Lantaarn zijn
kussens en dekens, cognac, warme thee
en verder alles, wat noodig is om den man
weer tot bewustzijn te brengen.
En Renate's pogingen worden met succes
bekroond. Eenige diepe zuchten ontsnap
pen den mond van den bijna verongeluk
te. Daarna begint hij met de handen om
zich een te tasten en keert hij het hoofd
om
Op dit oogenblik weerklinkt het ontplof
fen van donderbussen, waarmee de Tiro-
lers het nieuwe jaar plegen in te luiden.
In den langzaam tot het leven terugkee
renden geest wekken deze detonaties al
lereerst 't gehoor. Luisterend heft de man
het hoofd op en nu bewegen zich ook zijn
lippen in een vraag:
„Wat is dat....?"
Renate, dié even moet zoeken naar een
antwoord, dat den ontwakenden man aan
haar voeten niet verontrust, zegt de
dubbele beteekenis van het woord wel al
lerminst vermoedend op geruststellen
den toon:
„Sylvester.Daarbij buigt zij zich vol
vrouwelijke zorg over hem heen om haar
arm voorzichtig onder zijn schouder te
schuiven.
Het woord en de aanraking van de vrouw
tooveren een glimlach op zijn gelaat en
tot haar verbazing ziet Renate hoe dit
plotseling verheldert en oneindig veel
knapper wordt.
Langzaam openen zich nu ook zijn
oogen. Groote, donkere oogen zijn het, die
geleidelijk het beeld van de vrouw in zijn
opnemen. Het ontpopt zich als de tot
mensch geworden goedheid, waarop ware
zielenadel het stempel der schoonheid
heeft gedrukt. En de donkere, sprekende
oogen omvatten het met een blik, waarin
dankbaarheid en diépe vereering liggen
opgesloten.
„Hemelschestamelt de man. Dan
zinkt zijn hoofd terug op haar arm. Zijn
oogen sluiten zich weer en spoedig hoort
men nog slechts zijn regelmatige ademha
ling. Hij slaaptDe slaap der genezing.
Innerlijk diept ontroerd bewaakt Rena
te deze sluimering. Teneinde hem niet te
storen, volhardt zij in haar half knielende,
half gebukte houding. Zij verroert haar
arm niet, niettegenstaande deze onder het
zware gewicht van den man spoedig in
slaapt.
Er hangt een hoopvolle stilte in de hall,
een stilte, welke slechts even verbroken
wordt door een slag van de oude pendule,
die het eerste uur van het nieuwe jaar aan
kondigt.
Renate heft het hoofd op. Door de half
geopende deur blijven haar oogen gericht
op den trouwen metgezel van haar leven.
Er ligt een vraag in opgesloten, een drin
gende vraag aan de toekomst Nog slechts
een uur geleden vervulde haar geen en
kele wensch, was zij vrij van alle nieuws
gierigheid, omdat zij de toekomst voor zich
afgebakend achtte en in de stellige over
tuiging verkeerde, dat geen enkele beleve
nis daarin ook maar eenige verandering
zou kunnen brengen. En nu staat zij plot
seling met al haar ervaring en met al haar
resignatie voor de poort van die toekomst
als een klein kind voor de deur van een
kamer vol geschenken. In zestig minuten,
een belachelijk korte spanne tijds, kon een
dergelijke omwenteling zich in haar vol-'
trekken. Wat moet dat alles beteekenen,...?
Haar vragende blik verkeert in een drin
gende bede om raad en hulp.
„Tik-tak, tik-tak", antwoordt de oude
Mok. „Tracht er toch zelf een verklaring
voor te vinden. Jij, alwetende vrouw met
zooveel rijpe ervaring...."
De 1ste Januari 1936 heeft in den vroe
gen ochtend wat sneeuw gebracht. Tegen
10 uur scheuren de wolken uiteen. De zon
breekt door, stralender dan ooit en een
half uur later koepelt een diepblauwe he
mel over het Innsbrucker bergland.
Dat is het weer, zooals de all round win
tersportbeoefenaar in Iglerhof zich dat
wenscht. De levendige drukte in de hall
van het hotel legt van deze stemming vol
doende getuigenis af. Onder gelach en ge-
scherts, onder Ski-heil en Gelukkig Nieuw
jaar-geroep worden tochten samengesteld,
wandelingen besproken, ski's ingewreven
en rugzakken gepakt
Om 11 uur zijn allen uitgevlogen.
Besluiteloos staat Sz ar tossy bij den in
gang van het hoteL Deze stralende Nieuw
jaarsdag dreigt voor hem in grenzenlooxe
eentonigheid te zullen verloopen. Renate
heeft hem immers uitdrukkelijk voor een
der eerste dagen van het nieuwe jaar ge-
inviteer d en door nu maar lirtea recta naar
de Lantaarn te loopen, waar hü met hart
en ziel heen wordt gedreven, zou hij too-
nen haar wenschen niet te respecteeren.
Hij zal er zich dus goedschiks of kwaad
schiks bij moeten neerleggen. Onwillekeu
rig ontsnapt hem een zucht, terwijl hij met
de punt van zijn ski-stok fantastische or
namenten in de sneeuw teekent.
Reeds eenigen tijd slaat de directeur van
het hotel den Hongaar gade. Zijn functie
brengt mee, dat hij zioh voortdurend van
het doen en laten van zijn gasten op de
hoogte houdt, al was het alleen maar om
aan eventueele wenschen onmiddellijk ge
hoor te kunnen geven, klachten te voor
komen en in alle opzichten de atmosfeer
■van tevredenheid en de goede toon in zijn
hotel te kunnen handhaven. Bovendien be
hoort meneer Szartossy door zijn naam,
afkomst enportefeuille tot dien elite
groep van hotelgasten, die men met zekere
voorrechten pleegt te behandelen. Het is
zoowaar een eerezaak bij zoo'n hoogge
achte persoonlijkheid zelfs maar het ge
ringste gevoel van onbehagen, ontevre
denheid of voorbijgaande verveling on
middellijk in den kiem te smoren.
(Wordt vervolgd).
Carillonmuziek zonder klokken. In den kleinen toren van het stadhuis te Pur-
merend is door Philips een installatie geplaatst, waarmede via groote luid
sprekers welke men op den torentrans onderscheidt, carillonmuziek ten ge-
hoore kan worden gebracht
