2)e Zeidóoh^(BouAm}t
Het eeuwfeest der Twentsche
mechanische weverij.
Boven -Friedrichshafen. De groote zeppelin L Z. 129 De nieuwe school in Wieringerwerf, het nieuwste dorp van i^cerlands twaalfde Koning Edward Vlil van Engeland bracnt Donderdag een bezoek aan de
tijdens den eersten proeftocht provincie, is gedeeltelijk geopend. Reeds zijn er alle provincies vertegen- .Queen Mary", welke te Clydebank in aanbouw is. De Koning werd bij dit
woordigd bezoek hartelijk ontvangen
Een mooie overzichtsfoto van den
nieuwen kruiser .De Ruyter," gebouwd
bij Wilton-Feyenoord te Schiedam. De
nieuwe kruiser is zoo goed als gereed
en zal in April a.s. zijn eersten proef
tocht maken
Tot burgemeester der gemeenten
Opmeer en Spanbroek is benoemd
de heer H. j M. Keyzer
Twente herdenkt het feit, dat honderd jaar geleden de mechanische weverij
haar intrede deed. Een snapshot van de Twentsche huisweverij, zooals
zij een eeuw terug werd beoefend en thans nog sporadisch voorkomt
FEUILLETON.
DE GOUDEN BRUG
Roman van Hanno Plessen.
(Nadruk verboden).
12)
Renate schudt lachend het hoofd. „Ach
nee, dat is het niet. Een paar reizen per
jaar en een leven, zoo als u me dat voor
stelt, dat zou ik me nog wel kunnen ver
oorloven.
„Doe dat dan!" meent de oude dame te
moeten aandringen.
„Maar waarom dan tcch?" verzet Renate
zich. „Ek leef nu al twee jaar zoo en ik
heb er heusch nog geen oogenblik spijt
van gehad!"
„Alles goed en wel, twee jaar is dat
ook wel uit te houden en misschien houd
je het nog een paar maanden vol, maar op
den duur.
„Nee tante, ook op den duur! Geloof
me, dat blijft zoo voor altijd".
„Altjjd, m'n lieve kind, bestaat niet. Ik
meen het goed met je, heusch! Volg mijn
raad. Anders loopt het vandaag of morgen
spaak".
Daarmee draait zij zich om naar den
muur en reeds het volgende oogenblik ie
zij ingeslapen. Zij ademt rustig. Haar slaap
is zorgeloos als die van een kind.
Renate echter blijft nog eenigen tijd on
beweeglijk op den rand van het bed zit
ten. Zij herinnert zich de merkwaardige
gemoedsaandoening, welke haar onbewust
Delmer overviel^ toen deze haar onbewust
haar jeugd betwistte. Zou tante Sopherl
met haar half vermakelijke, half ernstige
predikatie ten slotte toch niet heelemaal
ongelijk hebben....?
De vrouw van veertig jaar. Een oer-oud,
eeuwig-nieuw en nooit geheel en al op te
lossen probleem. Hoeveel er ook over ge
schreven en gediscussieerd wordt, steeds
blijft dit vraagstuk bestaan.
Ten slotte Is het menschelijk leven im
mers subjectief, niet aan vaste regels te
binden en nog minder in bepaalde vor
men vast te leggen. En daarom zal elke
vrouw dezen critieken leeftijd ook ver
schillend en op haar eigen, persoonlijke
manier doorkomen, waarbij dan zeker wel
in de eerste plaats karakter en tempera
ment naast verschillende andere omstan
digheden, zooals traditie en opvoeding, een
belangrijke rol spelen
Wolfgang Line's weduwe gaat in deze bij
zichzelf te rade. Veel, zeer veel heeft het
onverwachte bezoek van dezen avond uit
haar vroeger leven in haar opgerakeld.
Maar neen, ze laat zich daardoor niet be-
invloeden en ook de orakeltaal van tante
Sopherl is niet in staat haar van den weg
af te brengen, dien ze na rijpelijk overleg
is ingeslagen en dien ze in een ervaring
van twee jaren als de eenig juiste heeft
leeren kennen.
Langzaam staat ze op om naar het raam
te gaan, waardoor thans het heldere maan
licht de kamer binnenstroomt. Want even
zoo plotseling als de nevel zich over het
land uitstrekte, is hij thans ook weer ver
dwenen.
Zachtje opent Renate het venster om
met hart en ziel het beeld van het haar
zoo welvertrouwde Landschap in zich op
te nemen. En daarbij ontgaat haar de ver
langende blik van Stefan Szartossy, die in
de schaduw van 'n spar voor het huis
staat en, totaal ongevoelig voor de schoon
heid van den nacht om hem heen, onafge
broken naar haar opziet....
Johanna en Sylvester hebben Iglerhof
nog vóór de mist kwam opzetten, bereikt.
Johanna is direct naar haar kamer gegaan
om zich voor het diner te kleeden. Zij
maakt de laatste dagen met veel zorg toi
let en verheugt zich daarbij over haar
schoonheid en alle japonnen, sieraden en
andere dingen, welke er toe dienen die
schoonheid nog meer te doen uitkomen en
te accentueeren.
„Sylvester" klopt thaar hart, „Sylves
ter" gonst haar bloed en „Sylvester" vor
men haar lippen.
Zy kiest een reseda-kleurige japon van
zware, doffe zijde, waarvan de hals met
Brusselsche kant is afgezet en daarbij als
eenig sieraad een schitterende robijn aan
een dunne, platina ketting. Als een licht-
roode bloedruppel teekent de steen zich
tegen het wit van haar half af
Met een paar handbewegingen maakt
zij het golvende haar wat losser. Daarna
klopt ze aan de tussohendeur van de kamer
der barones Niemand antwoordt echter.
Ook in de, bij de appartementen der da
mes behoorende badkamer, zoekt Johanna
haar ante tevergeefs.
In de hall verneemt zij van de mist
bank, die plotseling is komen opzetten en
dat de 'slede naar Innsbruck, vermoedelijk
daardoor opgehouden, nog niet terug is.
Terwijl de overige gasten, ln een leven-
dig gesprek over een en ander gewikkeld,
naar de eetzaal gaan, geeft de jonge baro
nes haar voornemen te kennen met het di
ner op den terugkeer van haar tante te
willen wachten. Sylvester biedt haar zijn
gezelschap aan, hetgeen dankbaar wordt
geaccepteert en beiden blijven in de hali
achter.
Het uitblijven van de slede baart den
directeur van het hotel veel meer zorg dan
hij uiterlijk laat blijken, want hij kent het
gevaar, dat een natuurverschijnsel als dit
met zich brengt. De gasten mogén daarvan
echter niets ervaren, want dat zou het ho
tel slechts nadeel kunnen berokkenen. De
Engelsche, de Hongaar en de medicus uit
Berlijn zijn hier alleen, maa~ barones von
Geitier heeft een nichtje, dat reeds ander
half uur tevergeefs op haar wacht. Het is
dus hoog tijd die jonge dame met een of
andere plausibele verklaring wat op te
monteren, want anders krijgt hij de pop
pen aan 't dansen. In geen geval mag hij
riskeeren, dat de, zich na het diner weer
in de hall verzamelde gasten meer belang
stellende vragen en veronderstellingen tot
de jonge barones richten dan in de gege
ven omstandigheden wenschelijk is
En niettegenstaande uit een telefonische
informatie bij Hotel „Maria Theresia"
blijkt, dat de logé's van Iglerhof reeds
meer dan drie uur geleden Innsbruck heb
ben verlaten, deelt de directeur de baro
nes het volgende mede: „Zooeven heeft dr.
Falk uit Innsbruck getelefoneerd. Het ge
zelschap heeft besloten daar te overnach
ten, omdat het geen zin heeft op het op
trekken van de mist te wachten".
Komt tijd, komt raad, denkt hij. ter
wijl Johanna van deze boodschap nota
neemt. Het aanbod, haar het diner atenog
te serveeren, wijct zij al
„Ik zou alleen graag een kop thee op'
mijn kamer willen hebben", verlangt ze.
„Uitstekend misschien nog een koude
schotel er bij?"
„Dat is goed, ja" besluit Johanna, allen
die in de hall vereenigd zijn in een vrien
delijk knikje omvattend. De componist
Vonberg wordt daarbij in geen enkel op
zicht onderscheiden en deze blijft dan ook
niet veel anders over dan zich naar de eet
zaal te begeven, waar hij zich moederziel
alleen, maar met buitengewone eetlust aan
het vertraagde diner te goed doet.
Den volgenden morgen vroeg, als alles
in Iglerhoff zoowel als in de Lantaarn nog
in diepe rust is, brengt Gustl Stettner zijn
gespan naar het hotel, waar hij den direc-
recteur van zijn belevenissen verslag uit
brengt.
„Wat zal Hannerl er wel van denken,
dat wij zoo lang wegblijven?!" vraagt de
barones zich eenige uren later bij het ont
bijt plotseling af. Zóó hevig schrikt zij by
de eensklaps opkomende gedachte aan haar
nichtje, dat wel in ernstige ongerustheid
kon verkeeren, dat zij bijna haar theekop
je uit de hand laat vallen, maar Renate
weet het onheil nog juist te voorkomen.
„Dat is in orde!" stelt zij de oude dame
gerust. „Hannerl, zoowel als de directeur
van Ignerhof zijn reeds van jullie avon
tuur op de hoogte gesteld. In den loop van
den ochtend zou hij een ander gespan stu
ren om zijn gasten helaas alweer te ont
voeren.
(Wordt vervolgd).
