HET HUIS IN DE STILTE
De opvoering van de „Gysbreght van Aemstel
FEUILLETON.
Naar het Engelsch van
ADELINE SERGEANT.
x (Nadruk verboden).
Nell's plan werd dus niet van de baan
geschoven, en de beide zusters voelden zich
echt opgelucht.
„Nu, de zaak is", legde Nell uit, „dat ik
op een advertentie schreef. Sohrik maar
niet, moeder! Mr. Sydenham had me ge
zegd, dat ik het doen moest, en hij vertel
de me wat de beste kranten waren, en wat
ik zoo al moet schrijven. Ik schreef op een
dozijn advertenties, maar ik had heelemaal
geen succes, totdat deze kwam, en als ik
hem u even mag voorlezen, zult u zelf zien,
dat het heel aantrekelijk is."
Daarop haalde Nell uit een zakdoekje een
tamelijk verfomfaaid krantenuitknipsel,
waarvan ze de advertentie die- haar zóó
had aangetrokken, voorlas:
Gezelschapsjuffrouw Gevraagd een
jongedame, niet ouder dan 25 jaar, als
juffrouw van gezelschap bij een wees
van 20, met een zwakke gezondheid.
Landhuis vijf mijl van het station; rus
tig, geregeld leven. Geen huishoudelijke
bezigheden. Dames met muzikale en ar
tistieke talenten genieten de voorkeur.
Sollicitanten met foto en referenties on
der letter X.Y.Z. Göwer Street, Western
Central, London.
„En heb je op die advertentie geschre
ven, kindje?" vroeg haar moeder.
„Inderdaad", antwoordde Nell trotsch.
„en ik kreeg met de laatste post bericht."
Ze haalde een brief te voorschijn en las
deze hardop voor:
„Mr. Lancaster heeft hierbij de eer u
„de ontvangst te berichten van mejuffrouw
„Davenant's brief, en haar mede te dee
pen, dat zij één van de zes sollicitanten is,
„die in aanmerking komen voor de betrek-
„king, geannonceerd in „The Times" vai
„gisteren. Het zou mr. Lancaster zeer aan
genaam zijn, indien mejuffrouw Dave-
„nant morgenochtend om 10 uur in Gower
„Street 206 zou willen komen om een per-
„soonlijk onderhoud met haar te hebben."
„Nu moeder", informeerde Nell, het pa
pier neerleggend, „wat denk u er van?"
Toen veranderde, één oogenblik slechts,
haar gezicht. Het kwam Angela voor, dat
Neli's oog door iets in den brief werd ge
troffen, dat zij voordien nog niet had op
gemerkt, want zij scheen te schrikken en
verbleekte merkbaar.
n
T
Twee waarschuwingen.
„Wat is er?" fluisterde Angela binnens
monds.
Nell maakte een waarschuwende bewe
ging. Zij wilde dat haar moeder niet iets
ongewoons aan haar zou merken; maar
haar oogen keken nog een beetje verschrikt
toen zij vervolgde:
„Ziet u moeder. Het zou zoo heerlijk zijn,
om weer eens buiten te wonen. Ik ben dol
op bloemen, paarden en honden, en om
dat het een landhuis is, ben ik er zeker
van dat het werk mij bevallen zal. Ange
la vindt het vreeselijk om vijf mijlen van
een station af te zitten, maar ik heelemaal
niet."
„Je bent net als ik was, Nell", antwoord
de mevrouw Davenant nadenkend, „maar
natuurlijk, het is zooals je zegt, het klinkt
mooi en als de menschen wellevend zijn,
en je behandelen zooals het behoort...."
„Maar wie kan dat zeggen?" vroeg An
gela plotseling. „We weten niets van die
menschen af, heelemaal niets, en als Nell
daar naar toe gaat, moeten wij toch iets
van hen te weten zien te komen."
Nell fronste haar wenkbrauwen. „Stil
nu Angela", fluisterde ze vlug. „Natuurlijk
zullen wij referenties vragen. Ik gaf zelf
twee namen op: Canon Claydon en Dokter
Prescott. Ik dacht dat die twee wel vol
doende zouden zijn, en ik heb m'n laatste
foto gestuurd. Ik hoop, dat ze me die terug
sturen."
„O Nell! Dat vind ik niet aardig van je!"
riep Angela. „Het was de eenige die we
over hadden, en je krijgt haar misschien
niet terug."
Toen ze thee hadden gedronken en me
vrouw Davenant zich veilig in haar leun
stoel had genesteld, nam Angelea haar zus
ter mee naar de kleine slaapkamer, die zij
samen deelden.
„Vertel me eens, wat er aan de hand was.
Ik weet zeker, dat je iets- gezien hebt, dat
je tevoren nog niet had opgemerkt."
„Ja zeker!" gaf Nell toe. „Maar je had
er niet de aandacht op moeten vestigen.
Als moeder den brief had willen zien, zou
het vreeselijk geweest zijn."
„Waarom? Wat was het?" vroeg Angela
nieuwsgierig.
Nell vouwde het velletje papier open, en
wees zwijgend naar enkele met potlood ge
schreven woorden op de achterzijde. Zij
waren niet in hetzelfde schrift als de brief
zelf, want dat was het handschrift van
een ontwikkeld man.
„Gevaar. Wees gewaarschuwd; kom
niet!"
Angela bekeek het nauwkeurig. Ze ver
geleek de twee handschriften, vouwde den
brief in z'n oorspronkelijke vouw en sprak
ten slotte beslist:
„Och, in elk geval kun je de waarschu
wing ter harte nemen. Als ik jou was, ging
ik morgen niet."
„Morgen niet gaan?" herhaald^ Nell ver
baasd. „Natuurlijk ga ik".
„Zelfs als de boodschap voor jou be
stemd is?"
„Absoluut, omdat ik wil uitvinden, wie
dit schreef. Waarschijnlijk is het niet eens
voor mjj bestemd, want welk gevaar zou
er kunnen zijn?"
„Het komt mjj voor", merkte Angela
peinzend op, „dat de woorden op het laat
ste oogenblik geschreven zijn, misschien
door een dienstbode of een bloedverwant,
die meer van Mr. Lancaster's zaken afweet,
dan deze vermoedt. Alles bij elkaar is de
heele advertentie een beetje vreemd. Ik
wou dat je er nooit op geschreven had."
„Och, was een onzin", antwoordde Nell
luchtigjes, „zelfs als de woorden voor mij
bestemd zijn. kunnen ze hoogstens inhouden
dat die Mr. Lancaster niet geregeld be
taalt, een slecht humeur heeft, of iets der
gelijks. Ik hoef de betrekking toch niet aan
te nemen, als ik er geen zin ik heb", ver
volgde Nell met een zelfbewust lachje,
„maar honderd pond per jaar is waar
schijnlijk meer dan ik ergens anders zal
kunnen krijgen".
„Nu, ik hoop. dat er geen kwaad van
komt", besloot Angela, die meer onder den
indruk van de waarschuwende woorden
was dan Nell.
Den volgenden morgen, klokslag tien,
bevond ze zich voor een tamelijk smal huis
dat aan het uiterste einde van Gower
Street gelegen was. Nell zag een kaart
voor het raam hangen, waarop stond: G<»-
meubileerde kamers te huur en op de
deur was een koperen naamplaat beves
tigd, die vermeldde, dat een zekere mijn
heer Stephen Coles Accountant op de bel
etage van het huis zijn kantoren had.
Zij ging de stoep op, belde aan, en wacht
te tot de deur geopend werd.
Een dame ging haar voor naar een groot,
maar somber vertrek, waar zij zich in ge
zelschap bevond van vier andere dames. Zij
vermoedde onmiddellijk, dat dit ook can-
didaten voor de betrekking waren. Twee
van het groepje waren van bijna middel
baren leeftijd. Eén was een jong meisje
van ongeveer negentien, blond en tame
lijk knap. De vierde candidaten leek ge
schikter dan één van de anderen, en Nell
voorzag, dat deze wel voor de betrekking
gekozen zou worden. Het was een meisje
van ongeveer twee of drie en twintig jaar,
dat er keurig uitzag, met een schrander, be
schaafd gezicht en een bril op. Ze had een
boek bij zich en las ijverig, terwijl ze
wachtte. Een voor een werden de sollicitan
ten binnengeroepen, waarop ze in een an
dere kamer verdwenen.
(Wordt vervolgd).
3)e £cictocHe @oti/ïattt
Een scene uit Vondel's .Gysbreght van Aemstel", waarvan op Nieuwjaars
dag de traditioneele opvoering in den Stadsschouwburg te Amsterdam bij
de Amsterdamsche Toonee.lvereeniging ging
De Pauselijk Internuntius, Z. Exc Mgr P. Giobbe (links), bracht Woensdag een Nieuwjaarsbezoex
aan den minister van Buitenlandsche Zaken, Z. Exc. jhr m-. A. C. D. de G aetf te den Haag
Deze zeldzame goudvink-bastaard trek
de algemeene aandacht op de kam
pioenstentoonstelling van vogels, dezer
dagen te Weenen gehouden
De eerste oticieele overtocht dcor
autoritei en en genoodigcen over de
in aanbouw zijnde Waalbrug te Nij
megen had Woensdag plaats, Het
bouwwerk begint thans de voltooiing
te naderen
Kolonel Lindbergh is Dinsdag met het s.s. „American Importer" te Liverpool
aangekomen, De beroemde vlieger verlaat met zijn echtgenoote en zoontje
het schip
Moeder en kinderen op weg naar droger plaatsen te
Walton aan de Theems, waar de rivier een groote uit
gestrektheid overstroomd heeft
In navolging van Engeland en Italië
agenten in de laatste dagen van het
mobilisten verschillende geschenken;
typisch
ontvingen de Rotterdamsche verkee s-
algeloopen jaar van passee ende auto-
er was veel belangstelling voor dit
gebruik
