SteÊetdóoha&ou/ïwnt
Een vorstelijke baby op Kerstreis.
Kers'.ieest voor oe zieken. Een zuster koor, bestaanae uit leden van het verplegend
personeel van het gem ziekenhuis „Coolsingel" te Rotterdam, gat op Kerstavond een
zanguitvoering voor de patien'en
De jaarlijksche veldloop, georganiseerd door D.H.C. te Detft werd Donderdag wederom
gehouden. De deelnemers onderweg
Prins Edward, de baby van den Hertog
en de Hertogin van Kent, met zijn
nurse voor het coupéraam van den
trein, waarmede de vorstelijke per
sonen Dinsdag uit Londen vertrokken
- y
De schoorsteenvegers in het Beiersche
hoogland nemen nu de ski's te baat
om zich naar hun we k te begeven
De heer M. Jacobs, winnaar (heeren) van de
.steen'-turnwedstrijden welke Donderdag te
Amsterdam zijn gehouden, in actie aan de brug
Om den N V B.-beker. Een moment voor het doel der gasten tijdens den
voetbalwedstrijd welke tusschen Xerxes en l'Premiere uit Almelo in de Maasstad
werd gespeeid
FEUILLETON.
ALS IEMAND
VERRE REIZEN DOET
Een avontuurlijk verhaal van drie
studenten-
door
ARNOLD BARTEL.
(Nadruk verboden).
34)
En dan laat zij hem aan het woord.
Waarbij aan het licht komt, dat zij beiden
van goede familie, maar desondanks zeer
slecht bij kas zijn. Diesel is van oordeel,
dat dat keurig bij elkaar past, maar Nini
kan toch niet verhelen, dat dit ook zjjn
schaduwzijde heeft. Zij staat midden in
het werkelijke leven en weet, dat het niet
meevalt in dezen tijd behoorlijk aan den
kost te komen.
Diesel tracht haar te troosten. Zeer ze
ker veel. Maar je moet toch ook wat aan
het geluk overlaten. En om zich zijn kans
niet te laten ontgaan en een achterdeurtje
open te houden, heeft hij onlangs een twin
tigje in de Staatsloterij genomen.
Dan schudt Nini bedenkelijk het hoofd.
Als het geluk werkelijk komen wil, zegt
zy ernstig, heeft het geen achterdeurtje
noodlg. Dan valt het je zóó in den schoot!
Diesel vindt, dat zij volkomen gelijk
heeft. Hij breidt zijn armen uit.... En zie
daar: het geluk laat waarlijk niet op zich
wachten!
Ventimiglia is het Italiaansche grenssta
tion. Aan den voet van een oude Genunee-
sche vesting gelegen, gedeeltelijk door ber
gen omgeven en voor een- ander deel door
de zee bespoeld, met fraaie palmlanen
langs oude bouwwerken, maakt het aan
spraak op veler bewondering. Nochtans
heeft menigeen aan het plaatsje een onaan
gename herinnering behouden, want ner
gens ter wereld worden zooveel treinen ge
mist als hier, waar de douane-beambten met
geen vertrektijden rekening houden.
Ook de drie studenten hebben dat er
varen.
Zij zitten nu aan het rotsachtige strand
onder stoffige palmen en tellen het over
schot van hun reiskas na. Als zij den boe-
meltrein nemen, zijn zij pas tegen den
avond in Genua. De Rivièra-Express heeft
slechts eerste en tweede klasse. Zij over
leggen het voor en tegen nauwkeurig en
komen ten slotte eenparig tot de conclusie,
dat het hun een offer waard moet zijn om
Genua, la Superba, bij dag te kunnen be
zichtigen. Het benoodigde reisgeld is te
vinden door eenige maaltijden minder te
gebruiken.
En zoo gebeurt het dan, dat het drietal
plaats neemt in de Rivièra-Expres, die
Nizza via Genua met het Noorden ver
bindt. Deze trein, welke voornamelijk ten
dienste staat van het internationale reizi
gersverkeer, wordt minder streng gecon
troleerd dan de anderen. De visitatie ge
schiedt in den trein, ten gerieve van de
reizigers, die als eerste- en tweede klas
passagiers op deze tegemoetkoming van de
zijde der douane aansuraak kunnen ma
ken.
De trein is vrij slecht bezet. Zij hebben
een coupé voor zich alleen. In het aangren
zende compartiment bevindt zich slechts
één enkele reiziger.
Het is een mooie, maar geen prettige
reis. Buiten vliegt het eene beroemde sta
tion na het andere voorbij. Palmen, olijf-
boomen en wijnbergen glijden langs het
venster en telkens ziet men weer een
stukje Middellandsche Zee met haar rot
sen en klippen.
Maar ook bij de drie studenten doet het
„parti c'est mourir un peu" opgeld.
Morgen zullen zij aan de andere zijde
van de Alpen zijn en dan volgen spoedig
Zevenaar, Utrecht en Amsterdam.
Harry Diesel denkt aan Nini Collyn,
Snavel aan Hilde Boersma. Volkers ech
ter is verdiept in zijn Baedeker en bereidt
zich voor het hetgeen in Genua aan kunst
schatten te genieten zal zijn.
Een conducteur komt de coupé binnen en
controleert hun plaatsbewijzen. De reiziger
in de aangrenzende coupé schijnt te sla
pen. Zij hooren, hoe de conducteur hem
wekt en hoe hij in het Italiaansch over
„die eeuwige controle" te geer gaat.
Als Diesel dit verneemt, vergeet hij Nini
Deze stem komt hem bekend voor. Hij
staat op en slentert onverschillig langs de
coupé. In een der hoeken geleund, de
oogen half gesloten, zit een, hem totaal on
bekend man. Neen dat gezicht heeft
hij nooit eerder gezien.... Maar wie van
zijn kennissen heeft zoo'n stem? Hij laat
allen, met wie hij den laatsten tijd in aan
raking kwam, de revue passeeren. En plot
seling ziet hij een ouderen heer met een
groote neus en grijs haar, die zich Alexan
der Popodotschi noemde. Geen twijfel mo
gelijk: diens stem is het geweest!
Weliswaar ziet .deze vreemdeling er
minstens tien jaar jonger uit en heeft hij
zwart, krullend haar en een donker punt
baardje, maar een groote neus heeft hij toch
ook. En verborg Popodotschi onder zijn
keurige, grijze pruik niet eveneens zwart
haar, toen hij aan het strand den bal van
Gotlieb Pirzel tegen het hoofd kreeg?
Als de vreemdeling bemerkt, dat hij be
spied wordt, werpt hij Diesel een onver
schilligen blik toe en keert hij het hoofd
naar het venster aan de andere zijde van
de coupé. En als Diesel even later weer
voorbij komt is het gordijntje aan den
kant van de gang zorgvuldig dicht gescho
ven.
Dat doet zijn wantrouwen nog toene
men. Hij gaat naar zijn beide vrienden te
rug en zegt zachtjes: Jongelui, met een
klein beetje geluk kunnen wij als richards
in Genua aankomen.
Beiden staren hem ongeloovig aan.
In de coupé hiernaast bevindt zich
Alexander Popodotschi!
Een oogenblik zit zoowel Snavel als Vol
kers met een open mond van verbazing.
Dan springen zij beiden tegelijk op. Ben
je gek? Je ziet spoken!
Maar Diesel waarschuwt voorzichtig:
Ssst ssst!
Er wordt krijgsraad gehouden. En ten
slotte komen zij overeen, dat het 't beste
is met hun drieën naar de aangrenzende
coupé te verhuizen.
De vreemdeling trekt verbaasd de wenk
brauwen op, als hij hen ziet verschijnen,
maar onmiddellijk daarna verdiept hij zich
weer in zijn boek.
Frissche morgen, meneer Popodot
schi! wenscht Diesel met een ironisch
lachje, als hij tegenover hem plaats
neemt.
En als de andere met goed gespeelde ver
wondering in het Italiaansch zegt: „Par
don, ik versta u niet?" antwoordt Diesel:
Ja, ja, dat hebben we al verwacht, dat
u ons niet zoudt herkennen. Nou, dat is
zoo erg niet. Vervelender lijkt het mij
vooralsnog, dat u het Duitsch heelemaal
verleerd bent!
De ander haalt wederom de schouders
op.
Als de heeren geen Italiaansch of
Grieksch spreken, zal ik tot m'n spijt niet
met hen kunnen conserveeren. En met een
hulpeloos glimlachje neemt hij zijn boek
weer ter hand om verder te lezen.
Wat nu? Een oogenblik weet het drietal
waarlijk niet hoe het den man tegenover
hen nu verder zal aanpakken. Maar plotse
ling ontdekt Diesel in het bagagenet een
koffer, waaraan een lederen etui bengelt.
Daarin zit een visitekaartje met den naam
Gregor Seraf in. En nu krijgt hij een idéé,
dat hij onmiddellijk onder woorden brengt.
Zich tot zijn beide vrienden wendend,
zegt hij:
Ik denk dat meneer Popodotschi on
aangenaam verrast zal zijn, als hij ver
neemt, dat madame Manescu tegenover de
politie heeft verklaard, dat hij onder den
naam Gregor Serafin tracht te ontkomen
en dat de politie in Genua meneer Sera-
fin reeds verwacht.
Alle drie wachten zij in gespannen aan
dacht op de uitwerking van deze woor
den. En die blijft inderdaad niet uit. Als
hij den naam Sarafin in één adem hoort
noemen met madame Manescu en ver
neemt, dat deze tegenover de politie een
bekentenis heeft afgelegd, is zfjn belang
stelling voor het boek plotseling verdwe
nen. Het volgende oogenblik heeft hij een
revolver in de hand en kan hij weer
Duitsch spreken.
