FEUILLETON.
HAAR MOEDERS
EVENBEELD
Naar het EngeLsch van
w LOUIS TRACY.
(Nadruk verboden).
59)
Zijn eerste groote misdaad had hem
achterhaald op het moment, dat hij haar
was begonnen te vergeten, op het moment
dat de lang en vurig gewenschte, met alle
middelen gezochte rijkdom, eindelijk bin
nen het bereik van zijn handen scheen te
liggen..
Het zielige, van angst en verdriet ver
trokken gezicht van 't meisje, dat hü had
ontvoerd en nu hier aan boord verborgen
hield, was als een benauwende waarschu
wing van de andere zijde van 't graf; spre
kend evenbeeld als zij was van de vrouw,
die hij en zijn broer van haar bezittingen
hadden berooofd.
Ralph Meiklejohn was een man van im
pulsen, van toomelooze driften; een bloed
dorstige tijger als hij zich getergd voelde.
Een golf van waanzinnige woede sloeg
over hem heen. Voor het visioen van ge
makkelijke weelde, dat hem de laattse we
ken had toegelachen, was, als een donker
gordijn, een heel wat minder aanlokke
lijk vooruitzicht geschoven; grauwe celmu
ren en holle, wit gepleisterde gevangenis
gangen.
Winter's stem klonk opnieuw.
„Maak geen moeilijkheden, Veles. Daar
kan uw positie alleen maar slechter van
worden!"
De inspecteur liet zijn waarschuwing
niet zonder goeden grond hooren. Hij ken
de gezichten en in de oogen van de man
op het achterdek, brandde een wilde furie.
„Veles" stond voor niets op het oogenblik,
dat was duidelijk.
Onwillekeurig dwaalde den blik van de
zen laatste naar de rivierzijde van de „Al
batros" en voor het eerst nu kreeg hij de
politieboot in 't oog. In een pijlsnelle re
flexbeweging ging zijn rechterhand naar
zijn heupzak.
„Doe geen gekke dingen, Veles!" werd
hem van de brug toegeroepen. „Je maakt
den boel alleen maar erger."
Een bittere lach ontwrong zich aan de
lippen van de avonturier, die de wereld on
der zich voelde wegglijden. Zijn hand met
de revolver schoot uit, niet echter in de
richting van de brug, maar in die van den
steiger.
Fowle zag het en gaf een doordringende
gil. Toen het korte, scherpe gekraak van
een schot en de gil smoorde in een ge
kreun van doodsangst en pijn.
Veles was rotsvast overtuigd, dat Fowle,
de lafaard, de zwakkeling, hem verraden
had en wat hij ook verder van plan was.
Niemand die 't kon zeggen, want maar
luttele seconden na het eerste schot knalde
een tweede. De inspecteur in uniform op
de brug had, toen hij Veles' arm met de
revolver zag uitschieten, in een onberede
neerde, natuurlijke reactie zijn eigen pis
tool getrokken en gevuurd, vrijwel op het
oogenblik dat het eerste wapen afging. Het
was een voltreffer: de kogel drong in
Veles' hoofd. Hij was dood eer zijn val
lend lichaam met een harden bons op het
dek neerkwam.
Zoo was het einde van Ralph Vane Meik
lejohn, den duivelschen sluwen gelukzoe
ker, die voor niets en niemand ter we
reld bang was.
Toen Reginald Winifred in een der hut
ten vond om de deur ervan te openen,
moest hij, griezelig karwei, den sleutel uit
Veles' zak halen zat het meisje hartbre
kend te snikken. Ze had de schoten ge
hoord, zonder natuurlijk te weten wat die
te beteekenen hadden.
Haar zenuwen waren door de laatste ver
schrikkelijke uren zoo van streek, dat ze
zich de eerste minuten alleen maar aan
Carshaw kon vastklemmen, zonder in
staat te zijn een woord uit te brengen.
„Neem me mee hier vandaan, Regi
nald", kwam het eindelijk hortend en
stootend. „Hethet is allemaal mijn
schuld. Waarom heb ik me ook laten be
pratenwaarom stelde ik geen ver
trouwen in je? Toe, neem me alsjeblieft
mee...."
Hij streelde zacht haar haar en haar
wangen, kuste haar voorhoofd en troostte
met een trillende fluisterstem:
„Huil nu maar niet meer, keline schat;
er is nu een einde aan je ellende alles
komt in orde."
Zijn nabijheid, zijn liefkoozengen, zijn be
moedigende woorden, deden haar langza
merhand wat kalmeeren en toen hij haar
na een poos meenam naar het dek, waren
daar alle sporen van de tragedie reeds ver
wijderd.
Ze vroeg naar de reden van het schie
ten, en Reginald vertelde haar dat Veles
was gearresteerd en dat dit niet zonder
verzet was geschied.
Het was voldoende. De zekerheid, dat
haar vervolger onschadelijk was gemaakt,
was zoo'n geweldige opluchting, dat ze
geen nadere bijzonderheden verlangde te
weten. Als een doodmoe, maar tevreden
kind, liet ze zich door Reginald in de auto
stoppen.
Hij reed naar de flat van zijn moeder,
en inspecteur Winter begeleidde hen. Het
was de taak van de politie in Wapping om
voor de noodige officieele bemoeiingen te
zorgen. Bij het gerechtelijk onderzoek naar
de omstandigheden waaronder Veles den
dood gevonden had, dat de volgende dag
zou plaats hebben, moest Sir Reginald na
tuurlijk als getuige verschijnen, daar hij
bü de schokkende ontknooping tegenwoor
dig was geweest. Maar de inspecteur ge
loofde wel dat de autoriteiten Winifred
zouden toestaan 'weg te blijven.
Zoo geschiedde het inderdaad en zoo
konden verscheidene dagen voorbijgaan eer
het jonge meisje iets gewaar werd van
den dood van Veles en het schieten op
Fowle. Reginald vond het beter om haar
voorloopig maar alle verdere emoties te
besparen.
Fowle stierf niet. Hij herstelde langzaam
van zijn verwonding, na een zware opera
tie en een maandenlang verblijf in een
ziekenhuis.
Toen trok Carshaw zich zijn lot aan,
bezorgde hem een betrekking en gaf hem
geld om opnieuw te beginnen.
De kerel was meer een jammerlijke slap
peling dan door-en-door slecht en de jon
ge baronet vertrouwde, dat hij de harde les
die hij had gehad, niet vergeten zou.
Een tweede opwindende scène volgde
dien midag, toen Lady Carshaw met Wil
liam Meiklejohn in haar woning arriveer
de en daar haar zoon met Winifred vond
wachten.
Het meisje, dat het parlementslid nooit
eerder gezien had, kon niets angstaanja-
gens ontdekken aan een vermoeid en ge
jaagd uitziend heer van middelbaren leef
tijd, volkomen „gentleman" in kleeding ea
manieren, die met Reginald's moeder bin
nenkwam. Maar des te meer was ze over
stuur door de ontmoeting met de vrouw
des huizes, die in haar herinnering leefde
als een koude, hoogmoedige, hartelooze
„grande dame" met een uitgesproken gave
om iemand met haar geraffineerd-welge
kozen woorden en vlijm-scherpe tong te
martelen.
Maar de Lady Carshaw van nu slaagde
er oogenblikkelijk in om dien indruk uit
te wisschen.
„Lieve kind", zei ze, met een stem die
haast brak en tranen, „het is ontzettend
wat je allemaal hebt moeten doormaken.
Kun je me ooit vergeven?"
Carshaw, die Meiklejohn glad negeerde,
fluisterde zijn moeder in, dat Winifred di
rect naar bed moest. Ze was volkomen uit
geput. Een van de dienstmeisjes zou bij
haar op de kamer slapen voor het geval,
dat ze midden in den nacht wakker zou
worden en zich angstig voelen.
Toen Reginald met William Meiklejohn
alleen bleef, was het zijn bedoeling het
parlementslid een moreele afstraffing toe
te dienen die geen stuk aan hem heel zou
laten. Maar ternauwernood begonnen, was
hij al ontwapend. Zijn toehoorder was een
gebroken man; hij bekende alles en deed
zelfs geen moeite zijn gedrag te veront
schuldigen. Z.O.Z.
Ste Gou/tant
De tuigage van
de gestrande
sleepboot
.Drente* te
Egmond wordt
omlaaggehaald
De slooping is
begonnen
etenstijd bij de opieiding der nieuwe Duitsche recruten De gemeenschap
pelijke maaltijd wordt blijkbaar met smaak genuttigd
Het Amsterdamsche ijshockey-team .De Blauwe
Zes" vertrok Donderdag naar Parijs, om daar
tegen het Parijsche team te spelen om den nieuwen
Europeeschen stedenbeker
Tanks der Itahaansche troepen in actie bij den
Eet nu appelen. Op de Bosiche veiling werden Donderdag niet minder dan 64.000 K.G. opma"°Dib"t«^r.TAdd!s Abtb. nadert69 Va"
appelen aangevoerd °enaar
Donderdag ver
trok ir. B. Ste-
phan.adj direc
teur der Fok
kerfabrieken,
van het station
te Amersfoort
naar Turkije
