Geestdrift in het Abessijnsche kamp.
m
Maandagavond werd te Aalsmeer de nationale Chrysanthemumtentoonstelling in het gebouw .De Oude Het enthousiasme der Abessijnsche krijgers bij de jongste parade voor den Negus in Addis Abeba was zoo groot
Ll i i, i ii, dat velen probeerden de lijfwacht te passeeren teneinde den mantel van den Keizer te kunnen aanraken. Zij
Veiling geopend. - Overzicht tijdens het inrichten der tentoonstelling konden met moeite teruggehouden worden
Meer dan 300 K.M. aan wegen werden door de Italiaansche genietroepen ter sterkte van 35000 man
achter het front in Abessynië aangelegd. Een afdeehng aan het werk in een rotsachtige streek
Tweehonderd taxi-chauffeurs brachten Maandag een bezoek aan de tentoonstelling .De Mensch in de
waar de expositie met veel belangstelling werd bezichtigd
Prof. R. Fruin, oud-alge
meen rijksarchivaris en
oud-hoogleeraar aan de
Amsterdamsche universiteit
is op 77-jarigen leeftijd
overleden
De Elf Provinciën eten bruine boonen met spek op de tentoonstelling „Voedt U
goed en goedkoop", welke Maandag door het Haagsche Crisis-Comité in den
Dierentuin te den Haag geopend is
FEUILLETON.
HAAR MOEDERS
EVENBEELD
Naar het Engelsch va?
LOUIS TRACY.
(Nadruk verboden).
45)
„Ik zou zeggen", concludeerde de in
specteur, „dat Miss Bartlett zich op het
laatste oogenblik bedacht heeft en toch naar
Uxbridge is gegaan. Uit de inlichtingen
van de hespita weten we dat ze in den
vooravond overhaast het pension heeft
verlaten...." hij greep een spoor boek en
bladerde er in; „dat zou er op wijzen, dat
ze den trein genomen heeft, die om 20.05
in Uxbridge aankomt. Ik geloof dat het
spoor allereerst daarheen wijst; we moe
ten er morgenochtend direct naar toe."
„Waarom vanavond niet meer?"
AU een om er te slapen? Daar zouden
we immers niets mee opschieten, Sir Re
ginald, heusch u moet nog even geduld
oefenen tot morgenvroeg...."
De jongeman moest toegeven, dat de in
specteur gelijk had en ging naar de flat,
die zyn moeder sinds enkele dagen in Ken
sington betrokken had. Ze was nog op en
toen hij binnentrad vroeg ze:
„Waar ben je al dien tijd geweest?"
„Naar Scotland Yard."
„Nog altijd achter dat meisje aan?"
„Ja moeder."
„En heb je haar gevonden?"
„Neen, moeder."
„Reginald", klonk het toen en er was
eensklaps een trilling in lady Carshaw's
stem. „Heb je me heelemaal uit je hart
gebannen, jongen?"
„Maar moeder, hoe zou ik dat kunnen!
En bovendien, Winifred is wel de laatste
die dat zou wenschen, hoe harteloos u zich
ook tegen haar gedragen hebt."
„Och Reginald, val met niet zoo hard. Ik
heb het zonder dat al moeilijk genoeg. Het
is geen kleinigheid voor een vrouw op mijn
leeftijd, die altijd iets beteekent heeft in
de wereld, om ineens in de buitenste
duisternis te worden geworpen."
„Wat een groote woorden, moeder! U
moet niet zoo tragisch doen. Er is geen
sprake van duisternis; integendeel, ik vind
dat er veel eerder een licht voor u gaat
schijnen. Als uw vrienden u links laten
liggen omdat u arm bent.wat je dan
arm noemt met vijfhonderd pond per jaar,
duizend op de bank en het vooruitzicht in
enkele jaren er weer heelemaal bovenop
te zijn...., wat was him vriendschap dan
waard? Het besef daarvan moet het nieuwe
licht zijn, dat in uw leven is gekomen. En
daarbij, als u Winifred nader leert ken
nen, zult u zich gelukkig gevoelen, dat kimt
u gerust van mij aannemen. U zult wa
rempel een gewaarwording hebben als
Dante, toen hij uit de hel te voorschijn
kwam", voegde hij er lachend bij.
„Dus je besluit staat vast om met haar
te trouwen?"
„Absoluut! En let op wat ik u zeg, moe
der; als de wolken voorbijgetrokken zijn en
we weer in onze positie van vroeger ver
keer en, dan zult u trotsch op uw schoon
dochter zijn. U zult eens zien hoe ze zich
weet te kleeden. En al de vrouwen uit dat
lieve kringetje van u zullen zich letter
lijk opeten van jaloesie op haar teint."
Een flauw lachje trok over het gezicht
van zijn moeder. Zij kende het „lieve krin
getje" en ze moest zichzelf bekennen, dat
hetgeen Reginald zooeven o- er p^r r
trouwe vrienden gezegd had, de meening
weergaf die de laatste dagen schuchter in
haar hart was gerijpt, maar die ze voor
zich zelf nog niet onder woorden had dur
ven brengen.
Even bleef het stil in de kamer; Lady
Carshaw scheen verdiept in gedachten.
Plotseling, tot groote verbazing van haar
zoon, vroeg ze:
„Hoe komt ze eigenlijk Bartlett te hee-
ten?"
En toen Reginald haar met groote oogen
aankeek, vervolgde ze: „Ik vraag dat niet
zonder reden. Is dat haar werkelijke
naam?"
„Verdraaid", riep de jongeman opgewon
den, „u hebt toch niets van uw oude ge
wiekstheid verloren!"
„Zie je wel, dan heb ik het toch bij het
rechte eind. Het ontbreken van sociale
verplichtingen schijnt je geest rust te ge
ven en daardoor te verhelderen! Moet je
luisteren. Gisteravond kon ik niet in slaap
komen; ik tobde er voortdurend over waar
je wel kon zitten en vanzelf dwaalden mijn
gedachten naar het meisje. Toen ik Wini
fred zag kwam haar gezicht me direct be
kend voor, maar ik kon het met geen mo
gelijkheid thuisbrengen. Maar toen ik zoo
lag te peinzen en te piekeren, schoot er in
eens iets los in mijn herinnering. Twintig
jaar geleden, toen pij nog een kleine jon
gen was, kwam ik in aanraking met een
zekere vrouw Marchbanks. Ze kon aller
liefst zingen. Jouw Winifred zingt immers
ook, nietwaar?"
Sir Reginald trok zijn stoel dicht bij
dien van zyn moeder en legde vertrouwe
lijk den arm om haar schouders. Vooral
dat „Jouw Winifred" verteederde hem,
maar heel den toon waarop zijn moeder nu
sprak, verried dat er een mysterieuze om
mekeer in haar moest hebben plaats ge
had en het hem niet al te moeilijk zou val
len een bondgenoote van haar te maken.
Zou, hetgeen ze zeggen ging, een beves
tiging zijn van mr. MarchalTs onthullin
gen, vroeg hij zich in spanning af.
„Ja", beantwoordde hij haar laatste
vraag.
„Reginald", fluisterde lady Carshaw met
neergeslagen oogen, „kun je me verge
ven?"
„Moeder, het is aan mij om u vergiffe
nis te vragen voor de harde dingen die ik
gezegd heb."
Er viel een nieuwe stilte, langer dan
straks. Toen hief ze het gezicht op. Haar
oogen waren vochtig, maar er lichtte een
glimlach in.
„Die mevrouw Marchbanks", vertelde
ze daarop verder, „had precies hetzelfde
gezicht als Winifred. Ze was rijk en in elk
cpzioht een dame; een buitengewoon char
mant vrouwtje. Haar echtgenoot was op
en top een gentleman. De vader van Wil
liam Meiklejohn, het tegenwoordige par
lementslid, was haar voogd geweest. Ik kan
het mij niet allemaal weer zoo goed te
binnen brengen, maar er was een of an
der schandaal in Loamshire, waar ze
woonden."
Reginald knikte. De herinneringen van
zijn moeder klopten dus werkelijk met wat
de commissaris verteld had.
„Ik weet het, moeder. Daarvoor ben ik
naar Scotland Yard geweest. Mr. Marshall
van Scotland Yard, die zich buitenge
woon voor deze zaak interesseer!, is daar
met verlof en hij heeft me laten komen om
me op de hoogte te brengen van al deze
bijzonderheden, die de politie weer had
opgediept. En nu, moeder", eindigde hij,
terwijl zijn hand over haar grijzende ha
ren streelde, „mag ik zeker wel aannemen,
dat u voortaan m ij n partij zult kiezen en
u niet weer bij Winifred's en mijn vijan
den zult voegen, nietwaar?"
„Ja, daar kun je op aan, jongen!"
Er klonk oprechte ontroering in haar
stem, toen ze het beloofde De ommekeer,
die Reginald zooeven al gevoeld had, had
zich inderdaad voltrokken. Zonder dat zij
zelf zich daar klaar van bewust was, had
den allerlei factoren daartoe samenge
werkt. De plotselinge verandering in haar
financieele omstandigheden, hadden aan.
haar helder verstand de uiterlijkheid, om
niet te zeggen de voosheid, getoond der op-
pervlakige society-vriendschap; vooral
v/at Reginald daarover in het midden
had gebracht had indruk op haar gemaakt
en haar eigen verstolen gevoelens zich
voor haar geest zien afteekenen. Dan was
haar moeder-instinct wakker geworden;
de mogelijkheid haar zoon te kunnen ver
liezen had, vooral toen hy zonder afscheid
naar een onbekende bestemming vertrok
ken was, haar beklemd en angst aange
jaagd en haar als vanzelf naar zijn kant
gedreven. En ten slotte, de ontdekking, dat
Winifred zoo goed &1* zeker een meisje van
goede familie was en niet een of ander
obscuur achterbuurt-kind, had haar met
Reginald's keuze verzoend. De menaooeHj-
ke ijdeliheid laat zich nu noodt gehae' het
zwijgen opleggen!
(Wordt vervolgd).
