'WERELDI.
PLUIMVEE
TtHTOONSTtlUftG
BRU5SEE
De bouw van de Prinsendam
De kleine Prins Makonnen, zoon van den Keizer van Abes-
synië, neemt in den trein weenend afscheid van zijn leeraar
Jean Gigli, bij diens vertrek uit Addis Abeba
Voor de wereldpluimveetentoonstelling welke Zaterdag a.s. te Brussel zal
worden geopend, werden Woensdag te Roosendaal per specialen trein de
Nederlandsche inzendingen, bestaande uit 1000 stuks pluimvee verzonden
Benzine uit steenkool. De groote nieuwe fabrieken te Billingham-on-Tees
(Eng gebouwd voor de vervaardiging van benzine uit steenkool, zijn Dins
dag door Ramsay Macdonald officieel geopend
J
Een Yorkshire-
varken met haar
kroost op den
Woensdag te
Hoornaar gehou
den fokveedag
In tegenwoordigheid van den directeur der Rotterdamsche
Droogdok Mij., ir. Endert (midden) werden Woensdagmiddag
metingen gedaan voor den bouw van de „Prinsendam"
Het standbeeld van Van Hogendorp te Rotterdam is lang
zamerhand geheel ingebouwd. Van verschillende zijden is het
gemeentebestuur verzocht het monument een waardiger
plaats te geven
FEUILLETON.
HAAR MOEDERS
L EVENBEELD
Naar het Engelsch vaax
LOUIS TRACY.
(Nadruk verboden).
35)
Toen ze aan het eind van de straat waar
haar pension was, op een bus wachtte, viel
haar oog op een ouderen heer; een geeste
lijke, aan zijn kleeding te oordeelen, die
op het tegenovergestelde trottoir stond.
Hij keek op dat moment niet naar haar
en zij van haar kant, nam ternauwernood
notitie van den geestelijke, ofschoon ze
diep in haar oude bewustzijn wellicht een
vluchtigen indruk kreeg dien ze echter
niet verder realiseerd dat er iets bekends
aan zijn gestalte en gelaatstrekken was Geen
wonder ook; het was niemand anders dan
Fowle in vermomming; Fowle, wien Wi
nifred's gangen bijzonder interesseerde!
Toen Winifred in een bus naar het cen
trum der stad reed, volgde Fowle dan ook
in een taxi.
Bij Page trof ze een nieuwen afdeelings-
chef, die haar vriendelijk aanhoorde, toen
ze haar belangen bij hem bepleitte. Ze was
hier geruimen tijd werkzaam geweest, al
tijd tot volle tevredenheid en aan haar on
verwacht ontslag had ze zelf niet méér
schuld gehad dan de Lord-mayor van Lon
den.
Zou de directie, nu niemand meer aan
het sensationeele geval dacht, niet bereid
rijn haar terug te nemen?
De welwillende afdeelingschef toonde
zich bereid het geval met zijn superieuren
te bespreken. Hij verliet de spreekkamer,
om een minuut of tien later terug te ko
men met de mededeeling:
„Neen; de directie kan u op het moment
tot haar spijt niet gebruiken; er is op geen
enkele afdeeling een vacante plaats. Maar
hier is een lijstje van bevriende firma's en
een aanbeveling door den hoofddirecteur
persoonlijk onderteekend."
Met deze documenten gewapend, zette
Winifred vol hoop haar tocht, naar No. 1
van het lijstje, te voet voort; zonder dat
ze het wist met den pseudo-geestelijke op
eenigen afstand achter zich aan.
Bij de eerste warenhuis-directie waar ze
kwam, was evenmin plaats als bij Page.
Winifred ging per bus naar de tweede fir
ma van haar lijst en ook thans werd de
bus weer door een taxi gevolgd. Fowle had
zich letterlijk aan haar voetstappen ge
hecht
En toen ze ten derde male den personeel-
ingang, een warenhuis binnenstapte, begon
het doel van deze bezoeken tot den speur
hond door te dringen. Ze zocht werk in haar
vroegere vak!
Deze ontdekking verbaasde hem. Hij
wist immers van haar tooneelaspiraties en
was eveneens op de hoogte van de samen
komst morgenavond in Uxbridge. Was ze
van plan veranderd, of was het haar be
doeling twee pijlen op haar boog te hebben
en te accepteeeren wat haar het eerst ze
kerheid van een onafhankelijk bestaan zou
verschaffen?
Als ze het eerst met een betrekking in
een warenhuis slaagde, kwam het succes
van de conferentie in Uxbridge in gevaar.
Fowle verstond te kunst van snel beslui
ten» als H noodic was. Hij zou wel een
stokje steken voor t doorkruisen van de
plannen van zijn opdrachtgevers Later op
den dag zou hij een bezoek brengen bij de
verschillende firma's waar zij was geweest,
informeerde of zij was aangenomen, en zoo
dit het geval bleek, zoo langs den neus weg
te kennen geven, dat zij bij Page was ont
slagen omdat ze betrokken was geweest
in den aanslag op Lord Ronald Tower. Het
woord van een geestelijke placht au sérieux
genomen te worden, overwoog hij, zelfs
dat van een nagemaakte geestelijke! Haar
volgende poging bleef weer zonder resul
taatook hier de boodschap: geen
plaats op het oogenblik. Maar bij de vier
de van Mr. Page's opgave Fowle bleef
haar als een schaduw begeleiden, scheen
ze gelukkiger te zullen zijn. Het stond vrij
wel vast, dat er met een dag of drie een
vacature op de expeditie-afdeeling zou ko
men, werd haar medegedeeld en de aan
beveling van een firma als Page miste haar
uitwerking niet.
Ze was practisch gesproken aangenomen;
de chef met wien ze gesproken had, no
teerde haar adres en beloofde haar zoo
spoedig mogelijk definitief te zullen berich
ten óf, en zoo ja waneer ze kon komen.
Opgelucht ging ze een bakkerswinkel
binnen om als lunch een paar broodjes te
etenze wilde zuinig zijnen keerde
toen per bus naar haar pension terug.
Maar toen ze de stille straat insloeg, was
het met haar opgewektheid gedaan; een
gevoel van namelooze eenzaamheid over
viel haar, een pijnlijke, haast den adem
benemende beklemming, omdat haar leven
nu geen doel en geen zin meer had. Want
pakjes maken, pakjes maken tot het bit
tere einde, mocht toch waarlijk geen le
ven heeten. Ze had een blik mogen slaan
in het paradijs, maar de poort was voor
haar gezicht dichtgeslagen.
„Hoe moest ze in 's hemelsnaam haar be
staan verder doorworstelen?" hamerde *t
in haar hoofd. En toen ze haar kamer bin
nenkwam kroop een gewaarwording van
benauwenis, van walging in haar op. Hoe
was het mogelijk de wijde, grijzende leeg
te door te komen van den langen middag,
dien ze voor den boeg had, de leegte van
al die ongetelde, vreugdelooze dagen, die
zoudeiy komen? Het leven was een woes
tenij geworden.... ze zou hèm nooit
meer zien.
De verzekerdheid, de beslistheid, die
haar in staat hadden gesteld, zich door het
gesprek met Sir Reginald heen te slaan,
waren nu van haar afgegleden en ze be
gon zich te verwijten dat ze eigenlijk een
soort moreelen zelfmoord gepleegd had.
Ze barstte in tranen uit. „O," snikte ze,
haar hoed nog op en haar gezicht verbor
gen in haar op de tafel gesteunde armen,
„hoe heb ik zooiets toch kunnen doen."
Ze sleepte zich door den eindeloozen
middag, door den eindeloozen avond.
hoe, wist ze zelf niet.... en de nacht, op
enkele korte tusschenpoozen van onrusti-
gen, transparanten slaap na, was een hel-
sche marteling. Ze had een brief moeten
schrijven aan den theater-agent, dat ze
niet naar Uxbridge zou komen, omdat ze
ander werk had gekregen, maar ze schreef
dien avond niet. De energie ontbrak haar
ten eenen male; de gedachte om iets te
moeten doen gaf haar al een gevoel van
misselijkheid- ze was lamgeslagen door
baar groot verdriet.
Den volgenden morgen was het nog niets
beter met haar gesteld. Haar voeten wa
ren loom, haar armen hingen slag langs
haar lichaam, haar gezicht was vaal, met
holle oogen, haar kin rustte ap haar borst.
Pas tegen twaalven slaagde ze er in zich
zelf te dwingen aan den agent te schrij
ven, want ze moest dien avond tegen acht
uur in Uxbridge zijn en hoe ellendig ze
zich ook voelde, haar zachte, humane na
tuur verzette zich er tegen iemand vergeefs
te laten wachten.
En toen begon de trieste, grauwe, kna
gende eenzaamheid weer; de uren rijgden
zich tergend-traag aaneen.
Het werd half vijf. Toen opeens, voet
stappen op de trap, een klop op de deur.
Ingesponnen in haar leed, gaf ze zich er
nauwelijks rekenschap van; het zou juf
frouw Goodman wel zijn met de thee.
De deur vloog open en daar stond, niet
de hospita, maar Sir Reginald Carshaw..
in levenden lijve!
Een wilde kreet kwam over Winifred's
lippen: „O, liefste!" en ze vloog in zijn ar
men.
De sterke band, waarmee ze zich aan
haar goede voornemens had gebonden,
knapte op het oogenblik dat ze hem zag.
I Ze had gedacht hem nooit te zullen weer
zienhij had immers beloofd niet meer
te zullen komen en een edelman was zoo
goed als zijn woord.... dat had voor haar
naieven geest een zekerheid beteekend
en daar verscheen hij opeens, op het hoog
tepunt van haar wanhoop! Het w«« waar
lijk geen wonder, iat alle verstandelijke
overwegingen.ales wat haar voor
gepraat en wat ze zichzelf had volge
praatondersteboven vielen «c hear
instinct haar m zijn armee -fevrf Se kcm
geen weerstand bieden, zoomin str een
veertje het den wervelwind diet, die bet
voortjaagt. (Wordt vervolgd).
