ERSCHE IMPRESSIES
NSDAG 5 JULI 1932
DE LEIDSCHE COURANT
TWEEDE BLAD PAG. 9
ublin op den laatsten dag
van het Eucharistisch
Congres
z BOODSCHAP VAN DEN PAUS
Wat 'n land, wat 'n volk!
(Va-n onzen redacteur).
Als ik nu in de rust van mijn kamer,
van het eiland der heiligen,
t groene Erin, nog eens terugdenk aan
dagen van het Eucharistisch Congres te-
doorgebracht, dan staat mijn Hol-
ndsch verstand nog onbegrijpend, dan is
nog immer het gevoel van wondere ver-
over zulke geloofsuitingen als die
sr Ieren.
Nog menigmaal schud ik in niet begrij-
verbazing het hoofd en zeg tot mij
;]fWat 'n land, wat 'n volkEn dat zal
blijven zeggen, heel mijn leven.
En om te willen begrijpen, wat ik daar
ug, geef ik mij zelf deze verklaring, dat er
vijftien eeuwen precies zijn voorbij
sinds St. Patrick Ierland bracht
os H. Geloof. Maar het volgend oogenblik
eet ik ook weer, dat het Iersche volk in
e hevigste mate bezocht is geworden door
e vervolging endat het standvastig is
ebleven.
Ik denk aan de reformatie, die ook in
erland kwam, ik denk aan den hervormer
ohn Knox, wiens huis ilk zag en wiens Ka-
de St. Giles in Belfast, ik bezocht
n dan begrijp ik weer, dat alleen in dat
het eiland der heiligen, het land van
klaverblad, een Eucharistisch Congres
oo indrukwekkend gehouden kon worden.
Het Iersche klaverblad.
Het i® het land van het klaverblad, the
Shamrock, die men overal ziet afge
beeld, op gebruiksvoorwerpen, op congres-
caarten, aan de kop zelfs van kranten. Het
het embleem dat Ierland gekregen heeft
ran St. Patrick, toen deze bij zijn geloofs
verkondiging in 432 de Ieren het geheim
H. Drievuldigheid duidelijk wilde ma
St. Patrick stond in het Iersche veld,
het klaverblad zoo weelderig groeit
toen hij het geheim der H. Drievuldig
heid wilde verduidelijken plukte hij een kla
en legde uit, dat het drie blaadjes
had. en toch een geheel was en hij paste
dit toe op de drie goddelijke personen, die
toch één God waren.
Zoo ontstond de Irish Shamrock, het Ier
sche klaverblad, als embleem van Ierland.
En om het Iersche klaverblad zijn sinds die
dagen tal van legenden en liederen ont
staan, die nu nog in dat mooie land ver
haald en gezongen worden door jong en
oud.
Is het wonder, dat in zulk een land, waar
het volk zoo door alle vervolgingen heen
den schat des geloofs heeft bewaard, dit
Eucharistisch Congres alle vorige in pracht
heeft overtroffen1?
In de vergadering der Hollandsche sec
tie, die in Dublin gehouden werd en waar
Pastoor Willenborg sprak over het Eucha
ristisch Ziekentriduum, sprak ook Mgr.
Heylen, de bisschop van Namen en voor
zitter van het permanent Eucharistisch
Comité. En hij roemde daar het Eucharis
tisch Congres, dat in 1924 te Amsterdam
gehouden werd als het best geslaagde van
alle Eucharistische Congressen.
„Maar, zeide hij, Ierland gaat het win
nen".
En Ierland heeft het gewonnen, glansrijk
gewonnen. Eerlijk en zelfs met vreugde
moeten wij het erkennen.
Als ik alleen maar terugdenk aan dat
hoogtepunt van het Eucharistisch Cotngres,
de climax, de plechtige H. Mis in het Phoe-
nixpark en de onvergetelijke processie
daarna door de straten der stad, dan be
vangt mij nu nog de ontroering van die
oogenblikken.
Meer dan een millioen menschen, die
neergeknield, in hoorbare stilte in het Phoe-
nixpark de H. Mis volgde. Menschen uit de
verst verwijderde districten van Ierland,
uit Cana/da en de Vereenigde Staten, uit
Argentinië en de landen van Zuid-Ameri-
ka, van de Tiji-eilanden, uit Australië en
Nieuw-Zeeland, uit Indië, uit Malta, uit
alle landen vaji Europa.
Wij waren gedurende deze plechtigheden
in de stad gebleven, om te zien, hoe daar
de plechtigheden zouden worden gevolgd
en omdat men ook daar alles woord voor
woord volgen kon.
Want ik heb u in een vorigen brief reeds
verteld, hoe bijna door de geheel e stad om
de tien meter, aan weerszijden van iedere
straat een loudspeaker uit een huis naar
buiten stak.
Zondagmiddag in Dublin.
Welnu, stel u voor een stad als Amster
dam, waar op Zondag vanaf 1 uur in den
middag, geen tram meer rijdt en geen auto.
De straten zelf zijn leeg, zelfs van men
schen, die alleen nog mogen vertoeven op
de trottoirs. Alle zijstraten zijn afgezet
door soldaten in keurige uniformen. Als
men het leven buiten ziet als stadsleven, is
het stil, doodstil.
In de straten zelf is geen mensch te zien.
Die in de stad zijn, liggen geknield op
de trottoirs en volgen aandachtig de hei
lige handelingen, de gebeden en gezangen,
die zij woord voor woord hooren door de
loudspeakers.
Zij liggen daar geknield op straat, bloots
hoofds, eerbiedig, de rozenkrans beweegt
in hun handen en allen, geknielde men
schen, politieagenten en soldaten bidden
mee de Ave's van den rozenkrans, als dit
gebed klinkt door den loudspeaker, zij zm-
gen mee de gezangen of luisteren eerbiedig
en biddend toe naar de plechtigheden der
H. Mis.
Dat is het eenigste, dat gehoord wordt
in de geheele stad, gebed en gezang. Her.
gewone, rumoerige stadsleven is weg.
Zie de straat af, ge ziet alleen geknielde,
biddende menschen, ge hoort alleen gebed
en gezang, anders niet.
Stel u dat voor op een Zondagmiddag
in Amsterdam.
't Is ongelooflijk, ik vertrouw mijn eigen
oogen niet dit hier te zien, zelfs in dit land
der heiligen.
En als door de loudspeakers de bellen
consecratie nadert, komt er een regiment
officieren aangemarcheerd. Bij iedere zij
straat valt er een af, die daar staan blijft.
En als door de laudspeakens de bellen
klinken voor de Consecratie, als al die ge
knielde menschen alleen nog maar in zich
zelf aandachtig bidden, als er in heel de
stad een stilte is als van den dood, klinkt
bij iedere zijstraat de stem va-n die officie
ren, die de soldaten beveelt in de houding
te staan.
En in dat suprème moment, in die dood-
sche stilte, presenteeren de soldaten het
geweer voor den Koning der Koningen, Die
daar komt op het woord van een mensch.
Dat was een oogenblik, dat ik nimmer
vergeten zal.
Dan kwam het groote oogenblik aan het
einde der H. Mis, waarop Generaal O'Duffy
aankondigde, dat de H. Vader de congres
sisten zou toespreken.
De stem van den Paus.
En daar klonk vanaf het Vatioaan de
stem van den Paus door de loudspeakers
in de straten van Dublin:
In den naam des Vaders en de® Zoons
en des H. Geestes. Amen.
Zie o, geliefde Zonen in Christus, ik ben
bij u, zooals een Vader is bij zijn Zoon, mij
verheugend, niet enkel door den persoon
van den Kardinaal, onzen Gezant, maar
direct en persoonlijk te kunnen deelen in
uw vreugde en in de triomph der H. Eucha
ristie. Laten wij, sedert wij in staat zijn ons
in smeekbeden met u te vereenigen, den
Almachtigen en Liefdevollen God smeeken,
dat Hij, bewogen door de gebeden Zijner
Kerk, bij de huidige, hevige beproeving der
volkeren, moge schenken, de gaven van
eenheid en vrede, gesymboliseerd in het
Eucharistisch Offer.
Tenslotte wenschen Wij u ran ganscher
harte voorspoed en vreugde en met de
meest bijzondere toegenegenheid verlee-
nen Wij u onze Apostolischen zegen, welke
wij vereenigen met onze gebeden tot de
H. Maagd Maria, Koningin van Ierland, tot
den H. Aartsengel Michaël, tot den H. Joan
nes den Dooper, tot de H. Apostelen Pe
trus en Paulus, tot den H. Patricius, tot de
Heiligen van Ierland en alle Heiligen.
Moge de zegen van den Almachtigen
God, Vader, Zoon en H. Geest, dalen op u
allen en op Ierland, door Mij evenzeer be
mind als door u, en altijd mèt u blijven".
Hierop volgde dan de prachtigste en
meest imposante processie, die ik ooit aan-
schoumde en ook ooit aanschouwen zal.
Heel het verkeer in deze groote stad was
nu stil gelegd, omdat de Koning der Konin
gen zou gaan door de straten van deze
stad.
Ook het verkeer van enkel menschen op
de trottoirs der straten was nu verboden.
Slechts •vanuit de zijstraten, goed be
waakt, elk door 10 a 12 soldaten, mocht
men de processie gadeslaan.
Maar indien deze processie van den Ko
ning der Koningen, verborgen in de nede
rig gedaante der H. Hostie en gedragen
door den Kardinaal-Legaat, omringd door
Ministers en tal van Kerkelijke hoogwaar-
digheidsbekleeders en gevolgd door meer
dan een millioen menschen, gekomen van
alle kanten der aarde, als één geheel was
getrokken door de straten van Dublin, ware
één dag niet voldoende geweest.
En zoo verdeelde deze processie zich dan
in vijf groepen, die ieder door een ander
stadsdeel trok om samen te komen bij de
O'Connelbrug, waar een prachtig altaar
was opgericht en waar de Kardinaal-Legaat
aan de duizenden en honderdduizenden den
zegen gaf met het H.H. Sacrament.
Daar stonden zij schouder aan schouder
op de straten, daar stonden zij op de daken,
op booten in de Liffey-rivier, allen juichend
om Christus, den Koning.
Want 'n land, wat 'n volk!
Nog dikwijls zal deze uitroep ons in go-
dachten komen als wij denken aan de da
gen van het Eucharistisch Congres in Du
blin. Een volk overvloeiend van geloof en
godsdienstzin, een gewillig, een vriendelijk
en voorkomend volk.
Wij herinneren ons de bereidzame hulp
vaardigheid der Ieren. Als ik in bus of
tram gezeten den weg vroeg aan dengene,
die naast mij zat, dan bracht hij mij daar,
waar ik wezen moest. Dan kon ik zeggen,
dat hij zich toch zooveel moeite niet moest
geven, dat ik het nu wel vinden kon, hij
onderbrak zijn tocht om ons te brengen,
waar wij zijn moesten. Tot aan de deur.
Zoo verging het allen.
Ik herinner mij de avonden, dat ik was
aan boord van het Nederlandsche schip, de
„Marnix van St. Aldegonde". Dat was over
weldigend.
Wij zelf hadden de reis over land go-
maakt. Door Engeland, Schotland en Noord-
Ierlamd.
En op het schip vertelde men ons, dat
den eersten avond, bij de aankomst van
het schip daar zeker vijftienduizend Ieren
op de kade hadden gestaan, den ganschen
avond, de Hollanders toejuichend en liede
ren zingend tot na middernacht.
Die waren immers met dat geweldige
schip heelemaal uit Holland gekomen voor
hun Eucharistisch Congres. En toen de
kleurig gekleed© meisjes van de Graal en
K. J. V. eenmaal in gesloten formatie met
vaandels en banieren Dublin gingen ver
overen, toen had heel Holland. Dublin ver
overd. Van toeh af stonden iederen avond
duizenden Ieren in eerbiedige bewondering
op te staren naar die Hollandsche boot,
„the Dutch liner" en zij zongen hun Iersche
liedjes voor de Hollanders en dansten Ier
sche dansen en drongen als er een bisschop
van boord kwam of naar het schip ging,
om don zoom van zijn kleed, te kunnen kus
sen. Moeders hieven him kindoren omhoog
om hef voorrecht van een bisschoppelijken
zegen voor hun kleinen. Zij raakten zijn
kleed eren en zij gingen niet heen, voordat
een bisschop hen, meestal na het midder
nachtelijk uur, allen gezegend had.
Three cheers for Holland.
Three cheers for Ireland, klonk het
dan terug van de boot.
Good night!
Dan gingen zij heen.
En het gebeurde zelfs, dat Hollanders,
die op den dag in een restaurant een ver-
frisschenden dronk kwamen halen, niet be
hoefden te betalen, omdat zij Hollanders
waren.
Wat 'n land, wat 'n volk!
RECHTZAKEN
HET DRAMA TE PUTBROEK.
Voor het gerechtshof te Den Bosch.
Naar wij vernemen zal de zaak tegen de
jachtopzieners vader en zoon van den El
zen, die door de rechtbank te Roermond
resp. tot 15 en 8 jaar gevangenisstraf wer
den veroordeeld op 22 en 23 Augustus
voor het gerechthof te Den Bosch in hoo-
ger beroep worden behandeld.
Naar wij vernemen, zouden er dan nieuwe
onthullingen in dit drama te wachten
staan.
WAAR EEN NIEUWE VERBINDING tusschen Noord en Zuid tot stand wordt
DE INTERNATIONALE TENNISWEDSTRIJDEN te Noordwijk aan Zee, die Maandag met gebracht. Het laatste boven-randstuk van de 480 meter lange winterbedding-
exhibitions ijzn begonnen leverden menige mooie partij op. Een overzicht tijdens den overbrugging van de Waal nabij Zaltbommel is ingebracht,
wedstrijd. Voor: Allisson en van Rijn. Aöhter: Timmer en Knottenbelt.
DE LANGE AFSTAND-ZWEMMER HENK VAN DER MEY-
DEN heeft getracht binnen recordtijd van Hoek van Holland
naar Sdheveningen te zwemmen. De aankomst op de pier te
Scheveningen, waar de heer van der Meyden, die den zwem-
tooht in vier uur en zeventien minuten volbracht, met bloemen
gehuldigd werd.
5 INTERNATIONALE TENNISWEDSTRIJDEN zijn Maandag
Noordwijk aan Zee begonnen met exhibitions. Vier tennissterren,
V. 1. n. r.: Knottenbelt, Timmer, Allisson en van Rijn.
EEN BEDRIJF, DAT TEN DOODE IS OPGESCHREVEN.
De nettentaanderij te Enkhuizen zal, nu de afsluiting der Zui
derzee een feit is, weldra tot ihet verleden behooren.
