Het fiasco der lersch-Engelsche besprekingen
HET DANSERESJE.
RECHTZAKEN
VRIJDAG 17 JUNI 1932
DE LEIDSCHE COURANT
TWEEDE BLAD PAG. 7
Liane was wederom uibgenoodigd door
een barer vereerders om de groote film-pre
mière in bet Ufa-paleis bij te wonen.
Zij verheugde zich daar geweldig over,
want de film en zijn atmosfeer was voor
baar bet hoogste ideaal. Zij kon dag na dag
uur na uur voor bet doek zitten en het ge
filmde leven beschouwen....
Wat een pracht vertoonde zich daar tel
kens weer!! Knappe, mooi gevormde jonge
dames eener elegante wereld, omzwermd
door een schaar van vereerdersfeesten
ten huize van de'hoogste persoonlijkheden,
in villa's, zooals die nauwelijks de rijkste
fantasie bedenken kon. Mode-sport in Zwit
serland en Lentereizen naar de Rivièra
naar Monte Carlo of FloridaBestaat er
eigenlijk nog wel een heerlijker leven dan
dat eener filmdiva
Liane zij heette eigenlijk niet eens
Liane, maar Ka the. Maar zij liet zich
Liane noemen, dat klonk zoo artistiek.
Liane schreef aan alle filmbladen en infor
meerde hoe men wel het best filmspeelster
kon worden. Zij sloot haar portret in en
dat kon zij ook gerust wagen, want zij was
een buitengewoon knap meisje van 19 jaar.
Maar de antwoorden hielden altijd een
waarschuwing en een weigering in. Liane
had allen moed reeds verloren. Maar van
daag had zij toch weer wat moed gekregen.
Zij had. den roman van een danspaar ge
lezen en daardoor te weten gekomen dat
veel vooraanstaande filmsterren als danse
resjes begonnen waren. Dat was een idéé!
Liane was eenvoudig verrukt. Tegen het
einde der maand zou ze haar betrekking in
de apotheek laten varen, niets verhin
derde 'haar dit, want hare ouders waren
vroeg gestorven en haar pleegmoeder be
kommerde zich niet om haar en met een
geschikten partner op reis gaan om een
goed engagement te zoeken.
Liane was buiten zich zelve van blijd
schap over dezen inval. Wie kon wel als
partner in aanmerking komen'! Misschien
Harlan. Hij is knap, kan goed dansen en is
zijne dame ook zeer sympa
Vanavond na de prémière z... aas de zaak
met Harlan besproken worden.
Liane en Harlan 2aten in een der voorste
rijen. Deze plaatsen waren niet alleen ge
kozen omdat zij goedkoop waren, maar
vooral omdat de hoofdpersonen na het ein
de van den film zich aan het publiek ver
toonden en het was immers voor Liane
een onuitsprekelijk genot een echte ster
van dichtbij te kunnen zien
Liane had een witte avondjapon aan,
waarin zij er werkelijk bekoorlijk uitzag. In
de hand hield zij een grooten ruiker en-haar
groote, zwarte oogen staarden onbeweeg
lijk op het doek en volgden met spanning
alle gebeurtenissen. Zij had zich heelemaal
niet verroerd, zoolang het stuk geduurd
had maar zoodra het slot gekomen was,
sprong zij van haar plaats op naar het too-
neel en reikte het eerst haar bouquet aan
de beide vertolkers der hoofdrollenDe
schoone filmspeelster lachte haar toe en
gaf haar een handLiane wist niet wat
haar overkwam. Zij rende terug en viel,
zonder op de omstanders te letten, van
vreugde en geluk, Harlan om den hals.
„Een goed begin, Harlan", zei ze, „ik
heb je vanzelf veel te vertellen".
„Iets goeds?"
„Zeker, mijn beste!"
„Dan gaan we naar de „Druif" en drin
ken een glas wijn".
„Prachtig!" Harlan haalde vlug de klee-
ren in de garderobe, hielp zijn dame haar
mantel aantrekken en toen ging het naar
de „Druif".
„Ik ben zoo uitgelaten", zei Harlan tot
zijn dame, „ik heb er echter absoluut geen
reden toe, want binnen drie maanden wordt
onze zaak geliquideerd en ik ben zonder
•betrekking".
„Prachtig!" lachte Liane, „dat ontbrak
ons nog juist! Ik ben dat vervelend, een
tonig leven ook moeWeet je wat Harlan,
we reizen als danspaar en zoeken groote
en gagementen, ja?"
Harlan kon van verbazing geen woord
uiten. Zoo'n uitverkiezing had hij van Liane
niet gedacht. Had zij zoo'n hooge ge
dachte van hemdat zij hem tot haar
partner wilde maken?
Harlan stamelde zijn toestemming. Liane
moest er mee lachen en verheugde zich over
Harlans bereidwilligheid.
„Dat zal een leventje worden!" juichte
zij. „Bijzonderheden bespreken we morgen.
Kom Harlan, de eerste proef. De muziek
speelt juist een tango".
De twee dansten den eenen dans na den
anderen en trokken door hun enthousiast
dansen de aandacht der andere gasten. Bij
na hadden zij den laatsten tram gemist.
„Kom Harlan, binnen 7 minuten rijdt de
laatste van lijn 5.
„Oberbetalen".
Even later stonden beiden voor het res
taurant
Langs den Kurfurstendamm kwam lijn 5.
Liane snelde vooruit want Harlan was nog
bezig zijn jas dicht te knoopen.
Toenplotseling zag hij haar glij
denzag haar op den grond liggen
'boven haar een remmende auto.... dan
niets meer
Harlan kon zich niet ver de plaats be
wegenhij was doodsbleek en sloeg zelf
bijna- tegen den grond.
Kort daarop stond een politieagent naast
hem, pakte hem bij den arm en vroeg den
naam en het adres van Liane.
Harlan gaf werktuigelijk inlichtingen en
liet zich toen willoos door den agent in een
auto zetten en naar huis rijden.
Een groote menschenmenigte verzamelde
zich rond Liane. Op bevel van de politie
hielpen vier sterke mannen de auto lichten,
waar Liane onder uit getrokken werd
Beeds stond de ziekenauto gereedDe
agenten zorgden, dat de menschenmenigte
uiteenging, noteerden het nummer der auto
en het verkeer op den Kurfurstendamm ging
weer geregeld verder
In een kamertje van het Westend Sana
torium ligt Liane. Naast haar staat de dok
ter.
„En als het been stijf blijft, dokter? Ik
wil immers danseres worden! Als ik geen
danseres kan worden heeft mijn leven geen
zin meer. Ik moet uit het bed, dokter! Ik
houd het niet langer uit. Ik moet probee-
ren, of ik er op steunen kan.... ik moet
dansen dokter!"
Schreiend gilde Liane het uit.
De dokter hield Liane vast.
„Hoe kimt ge dat nu kindlief, de ope
ratie is immers goed verloopen. Maar u
moet u ontzien en hoe het afloopt, wanneer
u weer kunt opstaan, dat zullen we voor-
loopig eens afwachten".
„O, dat ellendig wachten!" schreide Lia
ne. „De pijnen zijn absoluut zoo erg niet.
Maar dat wachten! Ik kan niet wachten!
Ik wil nu weten, hoe het is. Dat wachten
maakt me krankzinnigal acht dagen
van de uiterste spanningaltijd maar
wachten!"
„Kalm, kalm, mijn beste juffrouw", zei
de dokter kalmeerend.
„Neen, niet kalm! Ik laat er me niet af
brengen. Ik blijf niet eeuwig de kleine apo
thekers-bediende. Ik wil meer worden. Ik
wordt danseres of maak een einde aan mijn
leveneen leven met een stijf been!"
Snikkend wierp Liane zich in de kussens
terug. De dokter streelde met de hand over
de blonde haren en liet maar alleen.
Voor de deur zei hij tot de zuster: „Hot
arme ding is niet te kahReeren. Wat zal er
toch gebeuren als ze weet, dat we haar been
geamputeerd hebben
Liane schreide tot laat in den nacht.
Toen kreeg zij hevige pijnen die haar heele
lichaam deden ineenkrimpen.
Zij belde om de dokter van de wacht.
Deze kwam direct.
„Zuster, alles doet me pijn! Haal den
dokter toch!"
„De dokter, die den nachtdienst heeft,
heeft juist een zware operatie. Wij moeten
nog wat geduld hebben. Zoo erg zal het
toch niet zijn, juffrouw".
„O ja, zuster, ik moet stervenik voel
het.al mijn leden doen pijn en ik trans
pireer zoo.... Voel mijn pols maar eens".
De zuster voelde haar pols. Hij klopte als
een hamertje.
„Wacht even, ik 'zal een andere dokter
zoeken. Ik ben direct terug".
De zuster ging naar den dokter.
Toen zijn terugkwam, vond zij Liane aan
de hevigste opwinding ten prooi.
„Zuster, houd me toch- vast, dat de dood
me niet halen kan. Ik wil nog niet sterven
En ik wil nog niet weg van de aarde! Ik
ben toch nog zoo jong, zuster! Neen, in
geen geval, ik wil niet sterven! Ik moet
leven!"
Zij hield de hand der zuster stevig vast
geklemd, alsof zij er zich aan vast wilde
houden.... Deze streelde haar zacht over
de haren en sprak kalmeerende woorden
tot haar. Kort daarop kwam ook d'e dok
ter.
„Dokter, ik moet sterven en ik wil niet!
Help me toch!"
„Is het dan zóó erg?" vroeg de dokter.
„We zullen eens zien".
De dokter onderzocht haar grondig. Toen
zei hij: „Het zijn niets dan zenuwen, de
gebeurtenissen der laatste weken hebben
u van streek gebracht en uw psychischen
toestand zeer beïnvloed. De pijnen en
angstgevoelens zijn wel zeer onaangenaam,
zijn echter van geen beteekenis. Het komt
enkel van de zenuwen. De zuster brengt u
direct een poeder, zoodat u zult kunnen
slapen!"
Hierna werd Liane direct veel rustiger
en de pijnen verminderden.
„U wilde toch van middag nog een ein
de maken aan uw jong leven, is 't niet,
dametje?"
Liane's kopje werd vuurrood. Zij trok de
dekens tot over kaar ooren en zei: „Nu
ban ik slapen, dokter! Goeden nacht! Har
telijk dank, dat u gekomen bent!"
De zuster dronk met Liane samen in den
na-middag een kop thee. Zij had een dek-
tafeltje paast haar bed gerold, thee in de
keuken besteld en twee stukjes taart op
eigen kosten laten komen, want zij mocht
Liane erg graag.
„Wat lief van u zuster, dat u thee met
me drinkt. Hier in het ziekenhuis begrijpt
men eigenlijk pas wat het zeggen wil geen
ouders te hebben. En de vele vluchtige ken
nissen vergeten iemand direct, zuster!"
„Hoe zoo dan?"
„Ik weet, waarom er niemand bij me
komt!"
„Waarom dan?"
„De vroolijke menschen met hun gezonde
ledematen willen niets te doen hebben mot
een ongelukkige, die een stijf been heeft!"
„Maar, neen toch, lieve Liane", kalmeer
de de zuster.
„Jawel zuster, jawel. Mij kijkt niemand
meer aan, wanneer ik hier uitkom. Met het
dansen is al erg, maar het verlaten zijn is
nog veel erger".
Liane's oogen werden vochtig.
Er werd geklopt.
„Smaakt het, juffrouw Liane?"
„O, goed, zuster K-ia heeft op taartjes
getracteerd!"
„Zoo", zei de dokter. „Je hebt het goed.
Nu zie ik eens, hoe graag iedereen je mag".
„Werkelijk?" vroeg Liane verlegen.
„Moogt u me dan ook graag, dokter?
Heb ik u niet te veel geplaagd?"
De dokter lachte.
„U hebt me niet geplaagd, hoor. Ik mag
je heel graag, juffrouw Liane".
„En ik u ook. Weet u waarom?"
„Omdat u een glazen oog hebt dokter".
De dokter werd rood, wat hem blijkbaar
nog zelden overkomen was.
„U moet niet boos zijn, dokter, dat ik u
dit zeg. Maar voor alle menschen schaam
ik me wegens mijn stijf been, alleen voor u
niet, omdat u ook zoo'n klein gebrek hebt.
U mag ik graag".
De dokter lachte hartelijk.
„U bent een heerlijk kind, juffrouw
Liane" zei hij en zette zijn visites voort.
Zuster Anna klopte.
„Een brief voor u, juffrouw Liane. Het
schrift van een heer. Zeker van uw ver
loofde".
Liane deed hem open en las:
Lieve Liane!
„Hoe gaat het met je? Ik wilde je dezer
dagen bezoeken, maar men wilde mij niet
binnenlaten, omdat het nog te slecht niet
je ging.
Jammer, dat onze dans-tournée's nu niet
door kunnen gaan! Daar ik wegens mijn
ontslag toch iets beginnen moet, heb ik
Lotte gevraagd. Zij vindt het goed. Het doet
me zoo'n ontzettend leed, dat je slechts één
been meer hebt.
De rest zag Liane niet meer. Zij liet den
brief vallen. Haastig kwam ze overeind,
wierp de dekens op zij en trok en rukte
aan het verband om Ijet los te krijgen!
„Dat kan toch niet! Ik voel toch a'. mijn
boenen! O God o God, het onderbeen,
ontbreektHelp alles is maar ver
band en er is geen been meer!"....
Men had zeker het geschrei op de gang
gehoord want de dokter kwam binnen.
Slechts met de grootste moeite Icon hij
Liane's handen van het verband lostrekken.
Zij was niet te houden.
„Godo God, hoe kunt ge toch zoo
wreed zijn!Al mag ik niet dansen,
waarom moet ik dan voor spot der men
schen rondhinken.Een vrouw zonder
been!
Zij snikte hartverscheurend.
„Een vrouw die niemand meer aan
kijktom wie niemand nog ieta geeft
Die koelheid van Harlanen zoo zal
het voortaan overal zijngeheel zonder
liefde!".
Liane schreeuwde verstandige en dwaze
dingen wild door elkaar tot zij eindelijk
uitgeput in haar kus-sens terug zonk.
Lang ha-d de dokter zwijgend naast haar
gestaan. Nu zette hij zich rustig op Liane a
bed, pakte haar armen en keek haar in de
oogen.
„Liane, als je wil, dat ik van je blijf hou
den, luister dan vijf minuten kalm naar
mij".
Liane sloeg haar groote betraande oogen
op en keek den goeden dokter in het ge
zicht.
„Liane! Je hebt met het leven afgere
kend. Jjj dacht over leven en lot te kunnen
beschikken, maar het lot en het leven be
schikken over u. Toen gij plannen voor de
toekomst maakte hebt ge een rekenfout
begaan. Je hebt vergeten dat het wel eens
anders kan loopen, wanneer hoogere mach
ten tusschenbeide komen. Hadt gij dat in
dertijd begrepen, dan was u heel wat leed
bespaard gebleven, dan hadt ge dit on
geluk met meer kalmte aanvaard. Laat dit
een les zijn! Jaag geen verloren dingen na!
Wees tevreden met uw lot en aanvaard de
we situatie zooals zij ismaak er een zoo
goed mogelijk gebruik van. Wellicht maakt
zij van u een zeer groote vrouw!"
De ernstige trekken van den dokter
plooiden zich alweer tot een lach.
„Tot ziens, Liane, ik kom weer heel
gauw bij je".
Liane antwoordde niet.
Zij hield nog steeds haar blik gevestigd
op de plaats, waar de dokter gezeten
had
Liane sliep dien nacht geen minuut. Van
tot tijd tijd kwam de nachtzuster eens kij
ken. Liane deed dan de oogen dicht en hield
zich slapende.
Maar de zuster hoorde maar al te goed,
als ze weer op de gang was, dat Liane zich
heen en weer wentelde en zachtjes
schreide.
Tegen zeven uur in den morgen sliep
Liane in. Toen zij om 10 uur weer wakker
werd, stond de dokter naast haar.
Liane glimlachte hem vriendelijk toe.
„Ik dank u voor al uw goedheid. Ik had
mij misrekend heel veel. Maar ook u
•hebt een foutje gemaakt. U hadt mij dat
verschrikkelijke eerder moeten zeggen. Een
pijnlijke zekerheid verdraagt men gemak
kelijker dan een martelende onzekerheid.
De dokter knikte en gaf Liane de hand.
Drie maanden later zat Liane op de ban
ken eener Duitsche kunstacademie. Zij zag
er weer vroolijk uit. Zij was nog dezelfde,
kleine tengere Liane van vroeger. Alleen
haar gezicht was nog schooner en stralen
der dan vroeger, en iedereen hield van haar
als was zij gebrekkig.
Bij een bezoek aan de kunstacademie
leerde ik Liane kennen. Zij vertelde mij, dat
de dokter haar een stipendium van een rijk
heer verschaft had.
Ik kende echter ook zuster Bia en wist
dat de rijke heer de dokter zelf was.
„U wilt dus beeldhouwaiter worden?"
vroeg ik aan Liane.
„Als God het wil", antwoordde zij be
scheiden.
Het was de eerste maal, dat ik iemand
„als God het wil" hoorde zeggen, zonder
dat het een leege phrase was.
BRANDSTICHTING.
Gisteren had zich voor de rechtbank te
Haarlem te verantwoorden mej. J. G. P.
geb. G. uit VelzenNoord ter zake van op
zettelijke brandstichting.
Op 13 Maart is haar winkel annex café
gedeeltelijk uitgebrand. Verdachte ontken-
do dat zij den brand aangestoken had. Een
getuige-deskundige verklaarde, dat hij vier
vuurhaarden in het huis had gevonden.
De Officief van Justitie eischte een gevan
genisstraf van 1 jaar en zes maanden. De
verdediger pleitte vrijspraak. Uitspraak
over 14 -dagen.
LONDEN, 13 Juni 1932.
De afgeloopen week heeft twee politieke
sensaties" gebracht. De eerste eindigde
met een grievende teleurstelling; van de
tweede mogen wij nog het beste hopen.
Wij behoeven niet veel te zeggen van de
voorgeschiedenis der jammerlijk mislukte
Ierach-Englesche onderhandelingen. De fei
ten zijn algemeen bekend. Mr. Thomas, de
secretaris voor de Dominions had hier keer
op keer in het Lagerhuis verklaard het
laatste nog op Dinsdag 31 Mei dat En
geland niet over nieuwe overeenkomsten
kon onderhandelen met een regeering (die
van den Vrijstaat) welke zich aan bestaan
de overeenkomsten niet hield. Bijgevolg
werden met de regeeringen van alle Domi
nions en met die van Indië voorbereidende
'besprekingen gevoerd in verband met de
as. conferentie te Ottawa, alleen met die
te Dublin niet.
Aldus oefende de Britsche regeering een
pressie op Mt. De Valera uit, waaraan deze
niet zonder gevaar voor zijn politiek leven
weerstand zou kunnen bieden. Want zoo te
Ottawa geen overeenkomst op preferen-
tieelen grondslag tusschen Engeland en Ier
land tot stand komt-, dan zal laatstgenoemd
land na November, als de bestaande over
eenkomsten vervallen, geen voorkeursrech
ten meer genieten, en aldus het grootste
deel van zijn export op Engeland verliezen.
De toestand scheen onontwarbaar te zijn.
Voor Mr. De Valera gaat het Eedsvraag-
stuk, dat hij als den sleutel tot het heele
nationale probleem beschouwt, boven alles.
Gaf hij toe op dit punt en op dat der land-
annuïteiten, dan had hij als Eerste Minis
ter van den Vrijstraat eigenlijk geen recht
van bestaan meer. De fiscale en financieele
politiek zijner regeering heeft evenwel veel
ontevredenheid verwekt, en de kleine La-
bourpartij, waarop hij steunen moet, zou
zeker niet dulden dat door een breuk met
Engeland de economische toestand nog ver
ergerde.
Speculeerde Mr. Thomas op een spoedi-
gen val der regeeringDe Valera? Meende
hij dezen nog te kunnen verhaasten door
het Iersche volk als het ware voor de keuze
te snellen tusschen strikte eerbiediging van
het verdrag en het verlies van de voor Ier
land onontbeerlijke handelsvoordeelen,
voortspruitend uit zijn Dominion status?
Dit is niet onmogelijk, maar wij zijn veel
eer geneigd aan te nemen dat- do Britsche
regeering hoopte door de taktiek, welke zij
volgde, Mr. De Valera, „op zijn knieën" t-o
brengen.
Maandag, toen Mr. Thomas in het Lager
huis mededeelde dat hij en Lord Hailsham
dienzelfden avond op uitnoodiging van Mr.
De Valera naar Dublin zouden vertrekken,
scheen het dat- de op zichzelf toch niet
zeer sympa-tht-ieke of edelmoedige taktiek
der Britsche regeering in ieder geval tot
resultaten geleid had. Zoo Mr. Do Valera
al niet „op zijn knieën" gebracht was, hij
was in ieder geval „uit zijn tent gelokt".
Omtrent hetgeen de beide partijen te
■Dublin bespraken, is zeer weinig bekend
geworden. Maar datgene, wat. wèl bekend
werd, was van zeer negatieven aard: een
grondslag, waarop een overeenkomst kon
worden gevestigd, was niet gelegd.
Toch was lang niet alle hoop opgegeven,
toen drie dagen later Mr. De Valera en Mr.
Seon O'Kelly hun tegenbezoek aan Londen
brachten. Vrijdagmorgen kwamen zij hier
aan; Vrijdagmiddag heette het dat zij hier
zouden overnachten opdat Zaterdag ver
der kon worden onderhandeld; Vrijdag
avond evenwel verlieten zij Londen, en ver
scheen dat korte, snijdende communiqué
(het eenige punt, waarover de partijen het-
eens geworden waren!) dat eindigde met
de woorden: „Het bleek niet mogelijk te
zijn tot overeenstemming te komen''.
De wereld is gewoon aan conferentie-
fiasco's, maar Engeland en Ierland hebben
de vorige week in dit opzicht alle records
geslagen.
Het Eucharistisch Congres.
Algemeen wordt aangenomen, dat zoo
wel de Iersche als de Britsche regeeringen
voorloopig een afwachtende houding zul
len aannemen. Te Londen ia men er zeker
van, dat De Valera niet tot het uitschrij
ven van verkiezingen zal overgaan, en dat
hij dus spoedig gedwongen zal zijn (met
het oog op Ottawa) een voetval voor de
Britsche regeering te doen, tenzij hij dc
voorkeur eraan geven moaht plaats te ma
ken voor een kabinet-Cosgrave, dat dan,
na het parlement verdaagd te hebben, aan
de besprekingen te Ottawa zal kunnen deel
nemen.
Wat men uit het oog verliest is, dat het
op lianden zijnde Eucharistische Congres
de Iersche regeering thans belet tot maat
regelen ever te gaan, die politieke onze
kerheid ten gevolge zouden hebben. Gedu
rende de Congresweek te Dublin bestaat er
geen politiek. Eerst daarna zal blijken wat
De Valera werkelijk voornemens is te d-oen.
En te Dublin acht men het volstrekt met
uitgesloten, dat hij, na afloop van het
Eucharistisch Congres, tot ontbinding van
het Parlement zal overgaan, in de hoop dat
door zijn optreden te Londen zijn prestige
voldoende versterkt is om hem een eigen
meerderheid in het parlement te verzeke
ren.
Na Mr. Chamberlain's
verklaringen.
Op denzelfden dag waarop dc lersch-
Engelsche onderhandelingen te Londen
schipbreuk leden, hield de kanselier der
schatkist, Mr. Chamberlain, in het Lager
huis een rede, die alom opzien baarde. Hij
gaf een overzicht van .den financicelen toe
stand, en dat overzicht was geruststellend.
Het maakte een einde aan de talrijke ge
ruchten, die de laatste weken het econo
mische leven zoozeer gedrukt hadden. Een
tweede begrooting in het najaar is niet on
vermijdelijk, zeide hij. De belastingen zul-
WENSCHTE DE VALERA EEN
COMPROMIS MET ENGELAND?
Lausanne een „keerpunt in de
Europeesche geschiedenis".
Populaire gasten te
Londen.
len niet verhoogd worden, doch nieuwe be
zuinigingen zullen zoo noodig worden in
gevoerd. Hij toonde aan hoeveel beter En
geland er aan toe is dan Frankrijk, Duitsch-
land of de Vereenigde Staten. Deze uitla
tingen werden met toejuichingen begroet;
het spoor van het pessimisme, dat weken
lang rondgewaard had, begon te wijken.
Maar de groote verrassing van Mr. Cham
berlain's rede was zijn optimisme ten aan
zien van Lausanne, dat tot nu toe als heb
„doodgeboren kind" der Europeesche diplo
matie beschouwd was geworden.
„Europa", zeide hij, „is thans eenstemmi-
ger ten aanzien van reparaties en schulden
dan ooit te voren. Lausanne kan het keer
punt worden in do geschiedenis van
Europa".
De indruk dezer woorden is zeer groot
geweest, Mr. Chamberlain zou ze zeker niet
uitgesproken hebben, indien hij niet niet
stelligheid wist, dat er tusschen de Brit
sche en de nieuwe Fransche regeering ge
noeg punten van overeenstemming 'beston
den om Lausanne tot een succes inplaats
van tot een nieuw en hopeloos fiasco te
maken. Hetgeen tot nu toe bekend gewor
den is omtrent de besprekingen te Parijs
tusschen de heeren MacDonald en Sir John
Simon ©enerzijds en Mr. Herriot en diens
collega's anderzijds, versterkt nog het op
timisme, Vrijdag door Mr. Chamberlain's
verklaring verwekt.
Koning Albert te Londen.
De Koning en de Koningin der Belgen
hebben eenige dagen te Londen doorge
bracht. Ofschoon zij Koning George en diens
gemalin in Buckingham Palace bezochten en
aan de Belgische ambassade een feestmaal
te hunner eere bijgewoond hebben, vertoef
den zij hier niet „officieel", doch min of
meer incognito.
Koning Albert, meestal vergezeld van
zijn echtgenoote, bezoekt Londen vaker
dan de meeste andere Europeesche vorsten.
Het Londensohe publiek houdt van den Ko
ning der Belgen en zijn eenvoud en zijn on
gedwongenheid. Waarschijnlijk geniet hij
hier een grooter populariteit dan eenig an
der buitenlandsch souverein. De oorlogege
beurtenissen van 1914 hebben hiertoe wel
iets bijgedragen, maar zelfs daarvóór had
den, ondanks dc verkoeling die jarenlang
tusschen Edward VII en Leopold II ge-
heersoht had, de toen nog jon,go Belgische
eouvereinen zich reeds in de bijzondere
gunst der Londenaars verheugd.
Dezen zien het graag dat koningen „doen
als gewone mensehen". Koning Albert rijdt
in taxi's door Londen en bezoekt aldus zijn
persoonlijke vrienden. Eenige jaren gele
den, toen do koning incognito in het Ola-
ridge hotel logeerde, haastte zich baron
Monoheus, do toenmalige ambassadeur, hem
zijn opwachting te komen maken. De schit
terende gezantsohaps-auto werd voor het
hotel even opgehouden door een taxi, die
keerde en aldus even den weg versperde.
Terwijl do baron ongeduldig uit liet
raampje keek, snauwde de Belgische chauf
feur den hotelportier toe: „Kunt gij den
weg niet vrij houden voor den auto der
ambassade!" Maar de gezant keek de taxi
onthutst na. Hij had zijn koninklijke mees
ter erin zien zitten.
Ten slotte evenwel moest de ambassa
deur, evenals zijn opvolger, zicjj verzoenen
met het nogal schokkende feit, dat ko
ning Albert geen bezoek aan Londen
Ibrengt zonder minstens een paar uren lang
„als gewone passagier" boven op een omni
bus te rijden. Dit is, naar men beweert
'8 koning» grootste vermaak als hij zich te
Londen bevindt en zijn voldoening is heb
grootst wanneer hij vaak ten onrechte
meent, dat niemand hem herkent.
STOOMVAARTBERICHTEN
STOOMVAART MIJ. NEDERLAND.
JOHAN VAN OLDENBARNEVELT
(uitr.) vertr. 14 Juni van Singapore.
POELAÜ TELLO (bhuisr.) vertr. 14
Juni van Padang.
TALISSE (uitr.) vertr. 15 Juni van Sa-
bang.
KON. NED. STOOMB. MIJ.
AMAZONE vertr. 15 Juni van Palermo
naar Porto d'Empledocle.
BAH,ALT vertr. 10 Juni \tan Curasao.
MEROPE arr. 16 Juni van Venetië te
Triest.
PAS ON (tlvuisr.) vertr. 14 Juni v. Corral
PLUTO arr. 16 Juni van Pasages te
Bilbao.
VULOANUS arr. 16 Juni van Valencia
te Gandia.
KON. PAKETV. MIJ.
HOUTMAN arr. 11 Juni van Kaapstad
te Batavia.
HOLLAND-AMERI KA-LIJN.
LOCHGOIL, Rott.-Vanc., arr. 15 Juni te
Colon.
ROTTERDAMSCHE LLOYD.
STBAJAK (uitr.) arr. 16 Juni Ic South
ampton.
DEMPO (uilr.) vertr. 16 Juni van Co
lombo.
STOOMVAART MIJ. OCEAAN.
TDOMENEUS vertr. 15 Juni van Kobe
naar Botterdam.
